Waarom geloven zovelen de officiële COVID verhalen?

Om te begrijpen hoe de verweven propaganda operaties van de “officiële” mainstream media covid narratieven functioneren, is het nuttig om zowel de grotere historische context waaruit zij voortkomen te onderzoeken, als ook de specifieke individuele psychologische factoren die een rol spelen, schrijft Gary Weglarz.

Laten we beginnen met het erkennen van de grotere sociaal-culturele “context” die fungeert als de “achtergrond” voor de covidpropaganda. Wij bestaan wereldwijd binnen een kader van Neo-koloniale westerse oligarchische dominantie die in wezen het grootste deel van de planeet al meer dan 500 jaar beheerst. Het is een systeem dat in de loop der tijd op belangrijke punten is veranderd, maar het heeft nooit zijn uiteindelijke macht en controle verloren. Het is nooit “omvergeworpen”.

Dit door het Westen gedomineerde wereldsysteem is verantwoordelijk voor het uitbreken van twee wereldoorlogen in de vorige eeuw. Die oorlogen en de daaropvolgende neokoloniale bloedbaden op kleinere schaal hebben in de afgelopen eeuw geleid tot de dood van naar schatting 124.000.000 en 215.000.000 mensen.

De oligarchische machtsstructuren die uit WO II zijn voortgekomen, hebben een proces van gewelddadige onderdrukking op gang gebracht dat tot op de dag van vandaag voortduurt. De standaardprocedure in het Westen is het destabiliseren en/of vernietigen van letterlijk elke poging van de burgers van “voorheen gekoloniseerde” naties om onafhankelijke wegen te ontwikkelen die gericht zijn op de binnenlandse behoeften van hun bevolking in plaats van de behoeften van het westerse kapitaal te dienen.

De geschiedenis van voor en na de Tweede Wereldoorlog bestaat uit een eindeloze litanie van Amerikaanse, Britse, Franse en andere westerse mogendheden die koste wat het kost het ontstaan van een rechtvaardiger postkoloniale wereld trachten te voorkomen. Het soort interventies varieert van economische wurging tot doodseskaders, marteling, invasies, staatsgrepen, verkiezingsfraude en niet aflatende steun aan “betrouwbare” “pro-westerse” dictators.

Ditzelfde niet hervormde, onverbeterlijke, door het Westen gecontroleerde, oligarchisch geleide mondiale “systeem” heeft zijn macht verder verstevigd met het uiteenvallen van de voormalige Sovjet-Unie. Het heeft, in verschillende mate, voormalige “communistische” vijanden in de neoliberale economische orde geïntegreerd, hoewel het vaak een ogenschijnlijk vijandige relatie met dergelijke naties onderhoudt. Het door het Westen gedomineerde neoliberale neokoloniale model houdt tot op de dag van vandaag de hele wereld gegijzeld, en bedekt zijn met bloed doordrenkte gedrag met schaamteloze “propaganda” operaties die gebruik maken van rubrieken zoals het beweerde “respect voor de mensenrechten” van het Westen, het aanhangen van een “op regels gebaseerde orde”, en de “plicht om te beschermen”.

Pogingen van journalisten en klokkenluiders om de waarheid te delen over routinematige Westerse criminaliteit, eindeloze schendingen van mensenrechten, en schendingen van internationaal en binnenlands recht, worden zwaar bestraft. De moed van Chelsea Manning, Edward Snowdon en Julian Assange om Westerse regeringen te ontmaskeren voor de criminele bendes die ze zijn, wordt in plaats van geprezen door de Westerse mainstream media, in feite genegeerd en worden zulke waarheidsvertellers ronduit verguisd. Verguisd door diezelfde mainstream media die optreedt als de officiële publieke stem voor de globale  oligarchie die letterlijk “eigenaar” is van diezelfde media.

Dit is de wereld waarin we leven. Dit is de “context” die we in ogenschouw moeten nemen wanneer we proberen te begrijpen waarom zoveel anderszins intelligente vrienden, familie en kennissen zo bereid lijken te zijn om het covid mainstream media-narratief geloofwaardig te absorberen.

De meeste normaal empathische mensen kunnen zich geen medemens voorstellen die zo anders is dan zijzelf dat zo iemand letterlijk zou kunnen denken of zeggen – dat hij het bewerkstelligen van de dood van een half miljoen kinderen als – “de moeite waard” zou beschouwen. Wij kunnen ons zo’n geest en morele code niet voorstellen, hoewel de geschiedenis van het Westen aantoont dat zulke mensen routinematig posities van macht en controle in onze samenlevingen bezetten, decennium na decennium, en eeuw na eeuw.

Dit onvermogen van de “normale” menselijke psyche om zich de diepten van amoraliteit en verdorvenheid voor te stellen die de oligarchische macht routinematig kenmerken, werkt als een krachtige “beschermer” voor die macht.

De westerse bevolking in het algemeen kan het zich niet “voorstellen” dat onze leiders zouden liegen over zaken van letterlijk leven en dood met betrekking tot, bijvoorbeeld – “de moorden op Amerika’s progressieve leiders van de jaren 1960“; “de propaganda-operatie in de Golf van Tonkin“; de “Koeweitse couveusebaby’s” oorlogspropaganda ; de “Iraakse massavernietigingswapens” oorlogspropaganda; de “9/11” valse vlag; de “Khadafi’s door viagra gedreven verkrachtingskampen” oorlogspropaganda; of de “Assad vergast zijn eigen volk” oorlogspropaganda). Deze korte en zeer onvolledige lijst van deep state moorden en propaganda operaties is helaas voor de mensheid bijna eindeloos in omvang en wordt natuurlijk uiteraard genegeerd en/of opzettelijk verdraaid door de mainstream media die namens de oligarchie optreedt.

Een bevolking die onophoudelijk wordt blootgesteld aan dergelijke “officiële leugens”, leugens die niet mogen worden aangevochten in de mainstream media, kan onmogelijk de wereld accuraat zien en begrijpen of een gepast wantrouwen ontwikkelen ten opzichte van dergelijke “officiële narratieven”. Hoe kan van een dergelijk volk worden verwacht dat het zichzelf de nodige psychische ruimte geeft om zelfs maar te beginnen met zich voor te stellen dat onze meerderen in feite opzettelijk tegen ons liegen over een globale pandemie waarvan officieel is voorspeld dat er miljoenen doden zullen vallen? Het is de eindeloze lijst van kleinere officiële leugens die de burgers van het Westen hebben aanvaard, of die ze niet in twijfel hebben getrokken, die de weg heeft vrijgemaakt voor de aanvaarding van deze “grote leugen”, die het door de mainstream media gepromote pandemienarratief is.

Dezelfde oligarchische families, politieke structuren en economische structuren die letterlijk hebben geprofiteerd van de dood van miljoenen in de vorige eeuw zijn nooit ontmanteld of van de macht verdreven. Ze zijn niet op de een of andere manier ‘hervormd’ via onze democratische structuren. Ze plannen nu door middel van hun “Great Reset“-agenda hoe ze hun macht zullen behouden, aangezien publieke onrust en achteruitgang van het ecosysteem een voortzetting van de barbaarse economische neoliberale status-quo onhoudbaar maken. Het zou ons niet moeten verbazen dat voor hen een half miljoen dode Iraakse kinderen het waard zijn. Gezien het aantal doden van de afgelopen eeuw moeten we ons in plaats daarvan afvragen of er letterlijk ENIG kwaad is, ENIGE monsterlijke acties die dergelijke mensen en de amorele institutionele structuren onder hun controle op de een of andere manier NIET in staat zijn uit te voeren terwijl ze de massale sterfgevallen van gezichtsloze anderen als “de moeite waard” beschouwen.

Het is verbazingwekkend dat dezelfde globale oligarchie die er niets om geeft als je dakloos bent en onder een viaduct leeft, zonder voedsel, zonder medische basiszorg, zonder onderwijs, zonder werk en zonder hoop voor de toekomst – op de een of andere manier verwacht dat jij en ik geloven dat ze zoveel om ons geven dat ze het niet zouden kunnen verdragen als we ziek zouden worden.

Ze geven niet om giftige additieven en pesticiden in ons voedsel.

Ze geven er niet om dat ze fracking-gif in ons drinkwater pompen en de lucht die we inademen vervuilen voor hun winst.

Ze trekken zich niets aan van de Amerikaanse epidemie van zwaarlijvigheid, diabetes type twee, hartziekten en drugsmisbruik, die verband houdt met endemische structurele armoede, ongelijkheid en de opzettelijke weigering om adequate regelgeving toe te staan voor giftig en/of ongezond voedsel, additieven en verontreinigende gifstoffen.

Participatiemaatschappijen kopen stilletjes hele buurten met eengezinswoningen op tegen een hogere prijs dan de marktwaarde, terwijl ze huisbezit buiten het bereik van veel werknemers brengen. Maar tegelijkertijd willen onze globale elites ons doen geloven dat ze veel om u en mij geven, en dat ze er zeker van willen zijn dat we niet doodgaan. Het behoeft geen betoog dat het niveau van ontkoppeling van de werkelijkheid dat nodig is om dergelijke onzin te geloven, nogal aanzienlijk is. Helaas is het een zeer reëel niveau van ontkoppeling van de werkelijkheid dat een vrij groot percentage van de westerse bevolking kenmerkt.

Velen van ons hebben zich de afgelopen 17 maanden regelmatig afgevraagd hoe het komt dat zoveel anderszins intelligente mensen, vrienden, familie en kennissen alles lijken te geloven wat ze in de mainstream media te horen krijgen over onze zogenaamde covid-“pandemie”. Waarom, vragen wij ons af, doorzien zij niet de overduidelijke angstzaaierij, de pseudowetenschappelijke volksgezondheidsmaatregelen en de eindeloze mainstream media-propaganda?

Voor velen van ons is deze kwestie van “goedgelovige aanvaarding” de kern van voortdurende frustraties, spanningen, onenigheid in familie en vriendenkring, en zelfs regelrechte woede en “afzegging” binnen anderszins hechte of hartelijke relaties. Iemands perceptie van de “covid”-situatie is de zoveelste plaats geworden voor versplintering binnen onze samenlevingen, hetgeen leidt tot nog grotere vervreemding en gebrek aan sociale samenhang in samenlevingen die geen verdere verdeeldheid kunnen verdragen.

Om deze kwestie beter te onderzoeken, moeten wij ons buigen over wat ik – bij gebrek aan een betere omschrijving – “vertrouwen in autoriteit” zal noemen. Wat is iemands fundamentele houding tegenover de stem van het gezag in zijn samenleving? Is iemands standaardpositie “goedgelovig vertrouwen”, “voorzichtig scepticisme”, of “ronduit ongeloof” wanneer men geconfronteerd wordt met de verkondigingen van de “waarheid” door onze “autoriteiten”?

Ik zal hier een kort onderzoek naar mijn eigen reis met betrekking tot mijn gevoel van – “vertrouwen in autoriteit” – als voorbeeld gebruiken, omdat ik door reflectie in het afgelopen jaar en enkele maanden tot de overtuiging ben gekomen dat deze factor nogal bepalend is voor de mate waarin onze vrienden en familie ontvankelijk zijn voor de covid narratieven van de mainstream media. Ik was dat niet altijd, maar vandaag ben ik een duidelijk “buitenbeentje” van de meeste Amerikanen in deze kwestie van “vertrouwen in autoriteit”.

Eerder in mijn leven, als deel van de Midden-Amerikaanse solidariteitsbeweging in de VS, reisde ik als mensenrechtenactivist naar drie Midden-Amerikaanse landen waar door de VS gesponsorde anti-oproer oorlogsoperaties aan de gang waren, Nicaragua tijdens de Contra oorlog, en ook naar El Salvador en twee bezoeken aan Colombia tijdens de door de VS gesteunde en gesponsorde “vuile oorlogen” van die landen. Deze persoonlijke ervaringen hebben mijn perceptie over de aard van de “officiële waarheid”, zoals verkondigd door onze “autoriteiten”, volledig en voor altijd veranderd.

Het is iets heel anders om je simpelweg bewust te worden van het aantal slachtoffers, het “aantal doden”, waarover gesproken wordt of dat in gedrukte vorm wordt afgebeeld, dan wanneer je daadwerkelijk oog in oog komt te staan met overlevenden van degenen die zijn vermoord door Amerikaans gesteunde contra-insurgency operaties. Er was iets diepgaands dat je leven veranderde toen je op een dag een arme boer ontmoette en de volgende ochtend hoorde dat hij ’s nachts was vermoord door de AUC-doodseskaders van Colombia, en vervolgens met zijn lijk en weduwe op een dieplader reed om haar te vergezellen naar een veiliger zone, weg van het gebied dat openlijk en schaamteloos werd bezet door deze door de VS gesteunde doodseskaders. Het was iets diepgaand levensveranderends om de littekens van martelingen op de levenden te zien, of samen met overlevenden door de vele kleine “galerijen van helden en martelaren” in Nicaragua te lopen en in de gezichten en ogen van de ontelbare foto’s van talloze slachtoffers van de Contra-oorlog te kijken en zo een menselijk gezicht te geven aan de anders zo gezichtsloze aantallen.

De “coup de grâce” in zo’n verlies van “vertrouwen in autoriteit” en “de officiële verhalen” vond plaats telkens wanneer een van de mensenrechtendelegaties waarvan ik deel uitmaakte, “debriefing” deed op de Amerikaanse ambassade alvorens terug te keren naar de VS (eenmaal in El Salvador en tweemaal in Colombia). Hier op de Amerikaanse ambassades vertelden de grijnzende, pathologisch liegende jakhalzen, waarvan velen ongetwijfeld jonge CIA-ers in opleiding waren, ons dat we gewoon “niet gezien” hadden wat we gezien hadden, dat we de getuigenissen die we gehoord hadden “niet gehoord” hadden, dat de mensenrechtensituatie “verbetert”, dat de folterlittekens die we gezien hadden waarschijnlijk “zelf toegebracht waren in ons eigen voordeel” (ik maak geen grapje), en dat er “geen door de regering gesteunde doodseskaders” zijn, naast andere zorgvuldig ingestudeerde en schaamteloos oneerlijke totale leugens.

De meeste normaal empathische mensen kunnen zich niet voorstellen dat iemand ethisch zo van henzelf verschilt dat hij letterlijk zou kunnen denken of zeggen – dat het bewerkstelligen van de dood van een half miljoen kinderen op de een of andere manier “de moeite waard is.“Wij kunnen ons zo’n geest en morele code niet voorstellen, hoewel de geschiedenis van het Westen aantoont dat zulke mensen routinematig de hoogste posities van macht en controle in onze samenlevingen bekleden. Zij doen dat terwijl zij handelen namens de oligarchie, of die oligarchie nu kerk en kroon was tijdens de periode van de Heilige Inquisitie, kruistochten en heksenverbrandingen, of de puissant rijke wereldklasse en bedrijven die de afgelopen eeuw van twee wereldoorlogen hebben geprofiteerd en die nu aan het roer staan van hun massaal destructieve en snel desintegrerende neoliberale economische orde.

Ik deel mijn eigen geschiedenis, want ondanks mijn eigen krachtige en diepgaande persoonlijke ervaringen, herinner ik me, nu ik terugkijk, dat ik na mijn eerste reis naar Midden-Amerika bijna tien jaar lang enorm heb geworsteld met het loslaten van het idee dat al die amorele chaos, martelingen en massamoorden die ik uit de eerste hand had gezien, misschien op de een of andere manier alleen maar te maken hadden met “een paar rotte appels” in de CIA, het leger en in onze regering. Het kostte me jaren om in het reine te komen met het feit dat “het hele vat appels rot was,” en dat de leugens en massamoord te maken hadden met “het systeem” (het ‘vat’ zelf) en niet slechts met een klein aantal malafide individuen. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat ik “schoppend en gillend” naar mijn nieuwe perspectieven werd gesleept, die zo’n grote bedreiging vormden voor mijn gevoel van gronding in de culturele “werkelijkheid” waarin ik vanaf mijn geboorte was geïndoctrineerd.

Deze reis van mijn “verlies van vertrouwen” in het Amerikaanse “gezag” ging gepaard met een psychologisch en spiritueel zeer moeilijke existentiële crisis die vereiste dat ik alle comfort opgaf in de gedachte dat gezagdragers iets anders waren dan apologeten voor amorele massamoord die – zonder met de ogen te knipperen – konden verkondigen dat een half miljoen dode kinderen – “de moeite waard waren”. Dit soort “verlies van vertrouwen” is geen kleinigheid, omdat het in wezen betekent dat je moet accepteren en aanvaarden dat je nu een “buitenstaander” bent in je eigen samenleving. Als zodanig was ik de wereld en wereldwijde gebeurtenissen, met inbegrip van de “betrouwbaarheid” van de Amerikaanse “autoriteit”, op een heel andere manier gaan waarnemen dan bijna mijn hele familie, vrienden en kennissen. Deze reis vernietigde ook mijn diepere standaardgevoel van de cultureel gesteunde “werkelijkheid” waarin ik was geïndoctrineerd om het Westen zelf als humaan, deugdzaam en rechtvaardig te zien. Goed bedoeld, ondanks onze “fouten”. Om dit verlies van mijn culturele wortels een diepgaande “existentiële” crisis te noemen, is nog zacht uitgedrukt.

Ik deel deze ervaringen omdat voor mij, zoals velen van ons die elk ons “eigen verhaal” hebben over “hoe” we tot deze plaats van “wantrouwen” tegenover de officiële autoriteit kwamen, scepticisme heel natuurlijk kwam toen de mainstream media begon met het promoten van de 24/7 covid angstcampagne. Velen van ons roken gewoon instinctief de geur van propaganda en brachten dus snel zowel onze scepsis in stelling als een verbintenis om onszelf te onderwijzen in plaats van eenvoudigweg de officiële verkondigingen te “vertrouwen”.

In mijn vrienden- en familiekring heeft slechts één van mijn vrienden soortgelijke mensenrechtenervaringen opgedaan als die ik heb gedeeld. Ik vind het geen toeval dat hij mijn enige goede vriend is die de officiële covid-verhalen niet gelooft. Het punt is dat de rest van mijn vrienden, familie en kennissen hun ontmoeting met de covid-verhalen niet zijn aangegaan met het absolute en volledige “wantrouwen” in “alle westerse autoriteit” dat ik nu al zo’n twee decennia heb. Hoe vatbaar zou ik voor covid-angstcultuur zijn geweest zonder dat totale “wantrouwen” dat mijn eerste reactie op alle “officiële verhalen” kenmerkt. Met andere woorden, de impact en invloed van covidpropagandaverhalen kunnen niet los worden gezien van de eerdere, door de oligarchen in andere gebieden gepropagandeerde propagandaverhalen, die de meeste burgers van het Westen in een complete fantasiewereld hebben doen leven, waarin zij dagelijks zowel de globale als de binnenlandse gebeurtenissen en de bedoelingen van de oligarchie aan het roer verkeerd begrijpen en interpreteren.

Net als vele anderen die vraagtekens zetten bij de covid-verhalen van de mainstream media, heb ik tientallen jaren aan zelfstudie gedaan door het onderzoekswerk te lezen van de vele moedige onderzoekers die vele andere “officiële waarheden” van de regering in twijfel hebben getrokken. Eenmaal gewapend met een dergelijke historische kennisbasis en het juiste scepticisme, was ik in staat om, net als vele anderen in real time, de “officiële waarheden” van een aantal regeringspropaganda operaties in twijfel te trekken, en te bewijzen dat ik gelijk had. Van de niet-bestaande Koeweitse couveusebaby’s, tot de niet-bestaande massavernietigingswapens van Irak (6), tot de verzonnen verkrachtingskampen van Khadaffi (8), tot de valse-vlagpropaganda dat Assad zijn eigen volk vergast (9), tot die o zo handige “Maidan-sluipschutters“. Met andere woorden, de ervaring van vele decennia heeft mij geleerd aan te nemen dat de regering en de mainstream media liegen over elke belangrijke zaak, tenzij ik zelf bewijzen kan vinden die mij van het tegendeel zouden overtuigen.

Als ik nadenk over de goedgelovige aanvaarding van de covid-narratieven door zovelen die ik ken en liefheb, realiseer ik me dat de simpele realiteit is dat zij mijn standaard standpunt niet delen omdat zij mijn levenservaringen niet hebben en zij niet tientallen jaren hebben besteed aan zelf-educatie met betrekking tot de eindeloze overheidspropaganda operaties die ademloos en onophoudelijk door de mainstream media worden gevoerd. In plaats daarvan hebben zij vertrouwd op diezelfde mainstream media om hen te informeren en hun wereldbeeld te vormen. Deze simpele feiten maken hen veel vatbaarder voor de voortdurende covidpropaganda dan ik ooit zou kunnen zijn. Ik weet het niet, maar ik vermoed dat de meesten van ons die vanaf het begin instinctief wantrouwig stonden tegenover de covid-angstzaaierij, ook dit standaard “scepticisme” deelden ten aanzien van “al die” officiële verhalen. Het feit dat elke kritiek op de officiële mainstream media-verhalen vaak rigoureus werd gecensureerd, in plaats van eenvoudigweg gemarginaliseerd zoals bij veel eerdere propaganda-operaties, heeft voor velen van ons natuurlijk als nog een andere ernstige “rode vlag” gewerkt.

Naast deze kwestie van “vertrouwen” in autoriteit, is er een individuele psychologische factor die volgens mij ook een grote rol speelt in het feit dat zoveel anderszins rationele mensen vatbaar zijn voor het geloven van de eindeloze “je gaat binnenkort dood” angstzaaierij die 24 uur per dag en 7 dagen per week door de mainstream media wordt uitgevoerd met betrekking tot covid. Ernest Becker’s boek uit 1973 “The Denial Of Death” was zowel een uitbreiding als een synthese van het werk van anderen die de centrale rol van de dood en het gevoel van eigenwaarde in de menselijke ervaring hadden onderzocht, denkers zoals Otto Rank, Alfred Adler en Norman O. Brown.

Terror Management Theory – (TMT) ontwikkelde zich uit de poging van een groep sociaal-wetenschappelijke onderzoekers om systematisch Becker’s inzichten te testen, waarin Becker stelde dat onze grotendeels onbewuste angst voor de dood in feite DE fundamentele motivator van de mens was en in feite de onderliggende drijfveer was achter de creatie van de kruisende mythische systemen die evolueren om “cultuur” te vormen als de basis van menselijke samenlevingen.

Honderden TMT sociaal-wetenschappelijke experimenten zijn nu uitgevoerd die Becker’s stelling ondersteunen. Dat wil zeggen dat bewuste of onbewuste herinneringen aan onze sterfelijkheid ons aanzetten tot het onbewust verdedigen van en vasthouden aan onze culturele basisveronderstellingen, loyaliteiten en fundamentele mythensystemen.

Er bestaan honderden variaties op deze experimenten, maar als voorbeeld uit de praktijk kan men zich herinneren hoe de goedkeuringspercentage van George W. Bush op magische en dramatische wijze toenam na de gebeurtenissen van 9/11. Dit gebeurde natuurlijk in combinatie met de eindeloze angstzaaierij van de mainstream, waarin nog meer dood en verderf werd beloofd als we niet zouden instemmen met de concessies op het gebied van burgerlijke vrijheden die de autoriteiten eisten. Potente “doodsherinneringen” in die tijd omvatten alles, van het eindeloos herhalen van de video’s van de torens die in de lucht desintegreerden, tot officiële presidentiële opmerkingen waarin werd verkondigd dat we het ons niet kunnen veroorloven te wachten op een aanval van andere ’terroristen’ die zou kunnen komen – “in de vorm van een paddestoelwolk”.

Samen met deze pogingen van de MSM om de bevolking voortdurend aan “de dood” te herinneren, zowel met bewuste als onbewuste stimulering, waren er ook de alomtegenwoordige “Oranje Waarschuwingen” en “Rode Waarschuwingen”, die functioneerden als “doodsherinneringen” op dezelfde manier als mondkapjes en bordjes met verplichte mondkapjes, en borden met sociale distantie, op elke winkel en elk openbaar gebouw hebben gefunctioneerd rond de covid dood/angst verhalen. De door de regering geassocieerde “antrax-aanvallen” waren natuurlijk een niet zo subtiele herinnering aan het feit dat de dood letterlijk onaangekondigd voor iemands deur kon staan (vergelijkbaar met covid) – dus de juiste houding was: “wees bang, wees heel bang”.

In veel opzichten begrijp ik TMT als een dieper, subtieler begrip van wat al lang bekend is in de psycho-historische analyse van hoe oligarchische of elitaire macht werkt. Elites maken hun onderdanen bang met de angst voor de dood van een vijand om hen zo te mobiliseren om te vechten voor de belangen van die elites, of om de bevolking er eenvoudigweg toe te brengen kritiekloos de dictaten op te volgen die door die elites worden geëist.

TMT toont aan dat de activering van deze doodsangst heel onbewust kan gebeuren door de manipulatie van symbolen. Uit honderden TMT-experimenten is gebleken dat de angst voor de dood en het stimuleren en mobiliseren van onze onbewuste angst voor de dood objectieve kritische denkfuncties kortsluiten en mensen ertoe aanzetten kritiekloos de richtlijnen van hun maatschappelijke leiders op te volgen en/of hun omarming van diepe onderliggende culturele mythen te verdubbelen, waarvan zij zich vaak niet eens bewust zijn.

Degenen onder ons die ervoor gekozen hebben niet te “vaccineren” vormen een existentiële “bedreiging” voor de op angst gebaseerde wereldbeelden van degenen die de eindeloze – “de dood ligt om de hoek als men er niet aan voldoet” – verhalen, die voortdurend door de mainstream media worden verspreid, geloofwaardig hebben aanvaard. Het “mondkapje” en iemands “vaccinatie”-status bieden een manier om “soortgelijke anderen” te identificeren en een manier om “degenen die anders zijn” te identificeren en te belasteren. Wij die vragen stellen zijn nu “zij die anders zijn”.

Als iemands intellectuele standaardpositie NIET is om de verklaringen van de officiële autoriteiten in eerste instantie simpelweg te wantrouwen, dan kan men er met behulp van TMT-’theorievorming’ van uitgaan dat veel individuen nu onbewust de officiële verhalen dubbel en dwars ondersteunen om misschien wel wanhopig “hun wereldbeeld te verdedigen”. Dit gebeurt door het activeren van wat in TMT “sterfelijkheidssalience” wordt genoemd (het bewust of onbewust opwekken van het besef van de dood). Deze “sterfelijkheidssalience” wordt voortdurend bevorderd door het bijna 24/7 spervuur van “doodsherinneringen” waarmee we dagelijks worden gebombardeerd via de covidpropaganda van de mainstream media.

Via de massamedia is de massa voortdurend het doelwit van angstzaaierij over nieuwe en oneindig veel dodelijker “varianten”, over de “aantallen” doden, de “aantallen” ziekenhuisopnamen, de “aantallen” “nieuwe gevallen”, het “aantal” beschikbare beademingsapparatuur of IC-bedden, de beelden van gemaskerden, de beelden van dode lichamen op straat, op hopen, in koelwagens, verhalen over degenen die “sterven” in ziekenhuizen en die “wensten dat ze het vaccin hadden gekregen”, enz. Alles, natuurlijk, MAAR NIET de beelden of aantallen van degenen die zijn gestorven of schade hebben opgelopen door de “vaccins” zelf.

Het is niet alleen de angst voor de dood, maar de angst voor de dood zonder “betekenis” (zoals Becker beweert) die werkt als een krachtige, grotendeels onbewuste kracht in de menselijke perceptie en motivatie. Zou het kunnen dat in onze moderne consumptiemaatschappij, die zo verstoken is van elke individuele of collectieve “betekenis”, het covid-narratief een dergelijke “betekenis” verschaft aan veel mensen op manieren die onze aandacht en analyse verdienen als we de impact van de officiële propagandaverhalen willen betwisten? Misschien zijn onze pogingen om de covidpropaganda te ontkrachten op een bepaalde manier gefrustreerd omdat we daarmee ook de moderne menselijke honger naar “betekenis”, zowel “individueel als collectief”, aan de kaak stellen, die anders gewoon niet bestaat voor de meeste mensen in onze moderne, sterk vervreemde en steeds meer gefragmenteerde westerse consumptiemaatschappijen?

Vanuit dit gezichtspunt kan het “geloof” in de covid-vertelsels een existentiële of bijna religieuze kwaliteit aannemen, meer nog dan een intellectuele – waardoor het ontkrachten van fictieve informatie een veel complexere onderneming wordt dan we op het eerste gezicht zouden denken. Wat zullen degenen die met hun hele hart in de “covid” verhalen geloven, en die de sensatie voelen van het ervaren van het gevoel van collectieve “deugd” van hun groepsstatus, gebruiken om het verbrijzelde wereldbeeld te “vervangen” dat zou bestaan als hun geloof in de covid sprookjes nu implodeert en desintegreert?

Voor ieder van ons die hoopt de covid-leugens aan te vechten en zo de koers te veranderen waar dit alles naar toe lijkt te gaan, is dit nauwelijks een onbelangrijke vraag en een die onze aandacht verdient.

Het eenvoudigweg afschrijven en verwerpen van onze altijd angstige “door covid geobsedeerde” familie, vrienden en kennissen als goedgelovig, hopeloos, of erger, wordt de spiegel van het “in-group” versus “out-group” denken dat de covid ware gelovigen reflexmatig toepassen op ons, de ongewassen en ongevaccineerde ketters. De ketterij die ons “ongeloof” is, zal meer vereisen dan alleen maar “feiten” en “de waarheid”, als we hen willen bereiken. Het vereist ook een meer genuanceerd begrip van de “redenen” waarom zovelen gevangen zitten in een web van op angst gebaseerde aanvaarding van de officiële covid-vertelsels.

Het vinden van effectieve manieren om de populaire, op angst gebaseerde “acceptatie” van de leugens en propaganda van de mainstream media rond covid aan te vechten is van cruciaal belang als we hopen het angstaanjagende globale traject te veranderen dat deze verhalen onheilspellend voor ons allen voorspellen, ongeacht iemands persoonlijke “ongeloof” in de covidpropaganda.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Een inleiding voor de gepropagandiseerden: Angst is de geestdoder

Volg Frontnieuws op Telegram