Vaccinproducenten beweren dat COVID-vaccins “95% effectief” zijn – maar wat betekent dat?

In 1954 schreef de auteur en berouwvolle lobbyist van de sigarettenindustrie Darrell Huff de bestseller “How to Lie with Statistics”, met als doel het grote publiek te leren hoe het de “geheime taal van de statistiek” moest ontcijferen.

In zijn inleiding schreef Huff: “Gemiddelden en verhoudingen en trends en grafieken zijn niet altijd wat ze lijken”. Hij voegde eraan toe: Er kan meer in zitten dan je op het eerste gezicht zou denken, en er kan ook heel wat minder in zitten”.

Bijna 70 jaar later lijkt Huff’s vermaning dat “goed verpakte statistieken” “sensatie kunnen scheppen, opblazen, verwarren en oversimplificeren” relevanter dan ooit. Een recent voorbeeld zijn de “in het oog springende” maar misleidende beweringen van de ontwikkelaars van Covid-vaccins over de “95% effectiviteit” van hun producten. Zoals BMJ-redacteur Peter Doshi en anderen al maandenlang bevestigen, zijn deze beweringen over de werkzaamheid grotendeels statistisch etaleren.

Waarom zijn de beweringen van fabrikanten over de effectiviteit van vaccins misleidend? Pfizer en Moderna weigerden het publiek te vertellen dat er een andere manier is om hun gegevens te analyseren, die meer betekenis heeft voor de echte wereld.

Als we kijken naar een statistiek die absolute risicoreductie wordt genoemd – het aantal procentpunten dat het risico van een individu daalt als hij iets “beschermends” doet – dan maken de Covid-vaccins van de twee bedrijven nauwelijks een deuk: ze verminderen het risico van een persoon om Covid-symptomen te ontwikkelen (het eindpunt van de klinische proeven) met minder dan 1%. Dit is het praktische cijfer waarin de mensen waarschijnlijk het meest geïnteresseerd zijn.

Hoeveel mensen die zich hebben laten overtuigen door de misleidende mantra “95% effectief” zouden in plaats daarvan hebben besloten de vaccins te weigeren – producten waarvan is gebleken dat ze zeer onveilig zijn en in sommige gevallen zelfs dodelijk?

Helaas heeft Pfizer, naast de beweringen van november over de werkzaamheid voor mensen van 16 jaar en ouder, zojuist aangekondigd dat de Covid-injectie “100% effectief is voor 12- tot 15-jarigen”. Deze aankondiging zet de toon voor de voorspelde toelating door de U.S. Food and Drug Administration (FDA) van Pfizer’s vaccin zonder licentie voor de jeugdigenmarkt.

Ouders die weten dat Covid zelden een risico inhoudt voor kinderen en tieners zijn misschien al van plan hun kinderen weg te houden van de experimentele vaccins, maar er zijn andere redenen om de laatste grandioze beweringen van Pfizer met een korreltje zout te nemen.

Absoluut versus relatief risico

In november – vlak voordat de FDA de eerste vergunning voor noodgebruik (EUA) voor het Covid-vaccin van Pfizer verleende – waarschuwde Doshi het publiek dat de doeltreffendheidsresultaten van Pfizer en Moderna alleen zo indrukwekkend lijken omdat de bedrijven ze ontlenen aan gegevens over relatieve risico’s.

Absoluut risico, eenvoudig uitgelegd, is “de waarschijnlijkheid dat een uitkomst zich zal voordoen”. Relatief risico “vergelijkt het risico van een gezondheidsgebeurtenis … in een bepaalde groep met het risico in een andere groep”.

Pfizer vertelde de FDA dat acht (van ongeveer 22.000) vrijwilligers in zijn vaccingroep een PCR-bevestigd geval van Covid-19 ontwikkelden, vergeleken met 162 van 22.000 vrijwilligers in de placebogroep. Moderna rapporteerde een vergelijkbare verdeling – vijf op de 15.000 in de vaccingroep versus 90 op de 15.000 in de placebogroep.

Als men de rekensom maakt, laten de cijfers van de Pfizer klinische studie zien: “De risicoreductie in absolute termen [was] slechts 0,7%, van een al zeer laag risico van 0,74% [in de placebogroep] naar een minimaal risico van 0,04% [in de vaccingroep].” (Het delen van 0,7 – het verschil tussen de twee groepen – door 0,74 is de wiskundige berekening die het aangeprezen “95% effectief”-getal opleverde).

Hoewel de acht tegen 162 PCR-test bevestigde Covid-gevallen in de Pfizer-studie voor de gelegenheidslezer een groot verschil lijken, vestigde Peter Doshi vervolgens de aandacht van het publiek op het feit dat Pfizer zijn analyse scheef trok door meer dan 3400 mensen met niet PCR-test bevestigde Covid-symptomen uit te sluiten – personen die bijna gelijk verdeeld waren over de vaccin- en de placebogroep.

Zoals Doshi schreef in The BMJ: “Met 20 keer meer vermoedelijke dan bevestigde gevallen, kan deze categorie van ziekte niet worden genegeerd simpelweg omdat er geen positief PCR-testresultaat was. Dit maakt het des te dringender om het te begrijpen”.

Door rekening te houden met zowel de vermoedelijke als de bevestigde gevallen, merkte Doshi op, zou het cijfer voor het relatieve risico van 95% dalen tot 19%.

In 2019 verklaarde de auteur van een pre-Covid-document, “How to Communicate Evidence to Patients” (aangehaald in een pre-Covid-blog), “de perceptie van verschil” tussen groepen kunnen overdrijven – vooral, zoals in het geval van Covid-vaccins en veel andere medische interventies, “wanneer de absolute risico’s zeer klein zijn.”

Andere wetenschappers zijn het ermee eens dat het verhullen van “onderliggende absolute risico’s” (en de neiging om in relatieve termen gepresenteerde effecten te “overschatten”) een “belangrijke zwakte” is van gegevens over relatieve risico’s. Om deze redenen dringen veel wetenschappers erop aan dat de ene risicomaatstaf “niet kan worden geïnterpreteerd zonder de andere”.

Andere wtenschappers zijn het ermee eens dat het verhullen van “onderliggende absolute risico’s” (en de neiging om in relatieve termen gepresenteerde effecten te “overschatten”) een “belangrijke zwakte” is van gegevens over relatieve risico’s. Om deze redenen dringen veel wetenschappers erop aan dat de ene risicomaatstaf “niet kan worden geïnterpreteerd zonder de andere”.

Uitweidend over het belang van het bieden van een “compleet beeld” en het communiceren van beide maatregelen, legden Europese onderzoekers in 2017 uit hoe relatieve risicogegevens alleen misleidend kunnen zijn:

Wanneer relatieve risico’s worden gebruikt voor de presentatie van effecten van een behandeling, kan dit de behandeling beter doen lijken dan deze in werkelijkheid is. Onderzoekers kunnen bijvoorbeeld beweren dat een bepaalde behandeling het sterftecijfer met 50% vermindert wanneer de interventie het sterftecijfer van 0,002% tot 0,001% vermindert, een verbetering waarvan de klinische relevantie in twijfel kan worden getrokken.

Risicoreductie … of risicovergroting?

Op het gebied van vaccins is een subtiel bijproduct van de beperkte aandacht voor op relatieve risico’s gebaseerde doeltreffendheidsstatistieken dat deze laatste vaak zinvolle discussies over veiligheid overschaduwen.

De aankondiging van Pfizer van 100% werkzaamheid bij jongere adolescenten lijkt precies daarop gericht te zijn, door de aandacht af te leiden van de 4178 sterfgevallen na Covid-19 vaccinatie die tot 3 mei zijn gemeld bij het U.S. Vaccine Adverse Event Reporting System (VAERS).

In Europa zijn de gevolgen van het Covid-vaccin al even alarmerend: de EudraVigilance-databank vermeldt 8430 sterfgevallen en meer dan 354.000 kwetsuren (tot en met 24 april) na injectie van een van de vier goedgekeurde noodvaccins (geproduceerd door Pfizer-BioNTech, Moderna, Janssen/Johnson & Johnson of AstraZeneca).

Naast de meldingen in officiële databanken hebben duizenden mensen verhalen over verwondingen door Covid-vaccins op sociale media geplaatst. Facebook verwijderde onlangs een groep voor Covid-19 vaccin slachtoffers en families die meer dan 120.000 volgers had – de groep “had meer dan 10.000 volgers per week gekregen”. De actie van het bedrijf maakt deel uit van een schaamteloze poging van Big Tech om online discussies over de risico’s van vaccins te beperken en ze als “verkeerde informatie” te bestempelen.

Om de aandacht te vestigen op het toenemende bewijs van de gevaren van het Covid-vaccin, beschreef de natuurkundige en arts Richard Fleming, Ph.D., M.D., J.D. onlangs een verhoogd risico op ontstekingen en bloedstolsels, een zorgwekkende vorm van eiwitklontering die in verband wordt gebracht met dementie en andere neurologische aandoeningen.

Fleming riep de Biden-regering op om onmiddellijk opnieuw te evalueren “of er enige aangetoonde werkzaamheid is” van de Covid injecties. Volgens Fleming tonen de gegevens van de bedrijven zelf aan dat de injecties “geen statistisch significant voordeel” hebben en “geen verschil maken bij het stoppen van Covid”.

In het slothoofdstuk van “How to Lie with Statistics”, moedigde Huff het publiek aan kritischer te zijn en nepstatistieken “tegen te spreken” en “te ontkrachten”. Daartoe raadde hij aan vijf eenvoudige vragen te stellen, die alle nuttig kunnen zijn wanneer het publiek de ingrijpende uitspraken van de vaccinindustrie over de werkzaamheid en veiligheid van Covid-vaccins en de gerichte uitspraken van de regelgevende instanties over kudde-immuniteit kritisch tegen het licht houdt:

1. “Wie zegt dat?” Deze vraag houdt in dat verschijnselen zoals vooringenomenheid van onderzoekers, het gebruik van dubbelzinnige verklaringen, “selectie van gunstige gegevens en onderdrukking van ongunstige” en het vertrouwen op onjuiste maatregelen moeten worden beoordeeld.
2. “Hoe weet hij dat?” Bij de evaluatie van deze vraag moet worden gekeken naar bevooroordeelde of onjuiste steekproeftrekking, kleine steekproefgroottes en lage responspercentages, met inbegrip van de pogingen van de onderzoeker om deze tekortkomingen te verdoezelen.
3. “Hoe weet hij dat?” Het evalueren van deze vraag omvat het overwegen van bevooroordeelde of onjuiste steekproeftrekking, kleine steekproefgroottes en lage responspercentages, inclusief pogingen van de onderzoeker om deze gebreken te verdoezelen.
4. “Wat ontbreekt er?” Baseren onderzoekers zich op nietszeggende gemiddelden of verzuimen zij hun bevindingen in de juiste context te plaatsen?
5. “Heeft iemand het onderwerp veranderd?” Huff merkte op dat “het één maar al te vaak als het ander wordt gerapporteerd”.
6. “Is het logisch?” Met deze laatste vraag waarschuwde Huff dat veel onjuiste statistieken – vooral in de medische wereld – “er alleen doorkomen omdat de magie van de cijfers een opschorting van het gezond verstand veroorzaakt”.

Zoals Robert F. Kennedy jr., voorzitter van de Children’s Health Defense, in januari opmerkte: “Het ontbreken van een placebogroep in controlesystemen na vaccinaties maakt het voor zelfzuchtige farmaceutische en regelgevende ambtenaren uit eigenbelang gemakkelijk om kwetsuren te onderschatten door ze toe te schrijven aan toeval”. Kennedy voegde daaraan toe: “Toeval blijkt dodelijk te zijn voor ontvangers van Covid-vaccins”.

Doshi van BMJ heeft aangetoond dat vaccinproducenten er niet voor terugdeinzen gegevens op ongepaste wijze uit te sluiten, af te wijken van studieprotocollen (en de afwijkingen vervolgens te verbergen), gebruik te maken van onofficieel ongeblindeerde studiegroepen, en onbewerkte gegevens (zelfs wanneer die door de belastingbetaler worden gefinancierd) voor zichzelf te houden.

Een manier voor het publiek om zich te verzetten tegen deze “strategische chicanes” en dodelijke “toevalligheden” is om het voorbeeld te volgen van strenge vraagstellers zoals Doshi, die bij elke stap de “betrouwbaarheid en zinvolheid” van de gerapporteerde resultaten in twijfel trekken.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Nieuw rapport werpt licht op het Doomsday Vaccin