Trump wil een deal. Poetin wil een overwinning. Oekraïne krijgt wat het verdient

Het Pasen staakt-het-vuren is gekomen en gegaan, met Rusland en Oekraïne die beschuldigingen uitwisselen over duizenden schendingen terwijl de gevechten over de frontlinies hervatten – opnieuw een herinnering aan hoe moeilijk het is om deze oorlog tot een einde te brengen.

Te midden van de hernieuwde vijandelijkheden botst het lang beloofde vredesplan van Donald Trump met de geopolitieke realiteit. Ondanks gesprekken met het Kremlin en de toenemende druk van zowel bondgenoten als tegenstanders, moet Trump nog een deal sluiten die niet op capitulatie lijkt – of die zijn eigen politieke positie ondermijnt, schrijft Sergey Poletaev.

Nu er een nieuw offensief op komst is en het geduld opraakt, is de echte vraag of er nog vrede op tafel ligt – en zo ja, op wiens voorwaarden.

De meedogenloze push naar vrede

Het fundamentele verschil tussen president Donald Trump en zijn voorganger Joe Biden is dat Trump echt probeert te onderhandelen over een betekenisvolle vrede met Rusland. Hij heeft geen belang bij het verlengen van wat hij ziet als een verloren oorlog die hij van Biden heeft geërfd, en hij is vastbesloten om er een einde aan te maken. Maar hij weet ook dat hij niet zomaar een deal kan accepteren – hij heeft een versie van vrede nodig die niet op een nederlaag lijkt. Zijn critici staan immers klaar om elk compromis af te schilderen als zijn eigen persoonlijke Afghanistan.

Dat is het kader waarbinnen Trump werkt. Wat de Russische president Vladimir Poetin beweegt, is niet echt zijn grootste zorg. Dus stuurt hij een vertrouweling – Steve Witkoff – om de mogelijkheid van een deal met het Kremlin te onderzoeken.

In zijn ontmoeting met Poetin hoort Witkoff waarschijnlijk dezelfde harde boodschap die de Russische leider in het openbaar deelt – en naar verluidt ook in privégesprekken met Trump: duurzame vrede kan alleen worden bereikt op de voorwaarden van Moskou.

Op zijn minst betekent dit dat de akkoorden van Istanbul moeten worden herzien met aanvullende territoriale concessies. Op zijn hoogst houdt dit in dat Rusland verregaande eisen stelt om de veiligheidsarchitectuur van Oost-Europa te hertekenen en, in feite, de erfenis van de Koude Oorlog ongedaan te maken.

Het lijkt er ook op dat Poetin denkt dat hij in ieder geval zijn minimumdoelen kan bereiken met brute kracht. Of hij nu bluft of niet, hij gebruikt duidelijk de dreiging van escalatie om Trump onder druk te zetten. De boodschap is impliciet: maak je je zorgen dat de ineenstorting van Oekraïne jou in de schoenen wordt geschoven? Er is een manier om dat te voorkomen – sluit een deal met mij. In ruil daarvoor zou Trump zijn gezicht kunnen redden, economische voordelen kunnen behalen, zoals Nord Stream 2, en aanspraak kunnen maken op vrede tijdens zijn ambtstermijn. Ondertussen krijgt Poetin wat hij echt wil: een dooi in de betrekkingen tussen de VS en Rusland, een einde aan de sancties en, wat cruciaal is, legitimering van de Russische acties in Oekraïne. En als er in de toekomst conflicten ontstaan, staat hij sterker. En niet te vergeten, het zou een slag toebrengen aan de globalisten – een vijand die beide mannen lijken te delen.

Dat is het argument van Poetin en alles wijst erop dat hij en Witkoff dit hebben besproken tijdens hun vijf uur durende ontmoeting. Witkoff lijkt het er mee eens te zijn – dat zei hij ook tijdens een optreden op Fox News op 15 april.

Maar de uiteindelijke beslissing ligt bij Trump, niet bij Witkoff. En Trump staat voor een moeilijke uitdaging: zelfs als hij een deal wil sluiten, hoe kan hij ervoor zorgen dat deze standhoudt? Niet alleen Oekraïne en Europa proberen de besprekingen te saboteren – dat was te verwachten – maar er komt ook verzet uit Trumps eigen kamp.

Neem bijvoorbeeld Keith Kellogg. Hij zou Trump kunnen vertellen dat Oekraïne een dergelijke overeenkomst nooit zal accepteren. Hij zou kunnen aanvoeren dat Europa volledig achter Kiev staat en dat als Trump echt vrede wil, hij Poetin zover moet krijgen dat hij een Europese militaire aanwezigheid in Oekraïne accepteert. Wil je vrede? Hier is de map – zorg dat het gebeurt.

Dan is er minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio, die misschien stilletjes maar vastberaden het globalistische standpunt naar voren schuift: elke vrede moet op westerse voorwaarden zijn, niet op Russische. Hij zou zelfs een nieuwe ronde sancties en een nieuw militair hulppakket voor Oekraïne op tafel kunnen leggen.

Het is een situatie die doet denken aan 2016. Toen had Trump ogenschijnlijk hartelijke betrekkingen met Poetin, maar uiteindelijk breidde hij de anti-Russische maatregelen uit vanwege binnenlandse knelpunten. Vandaag is zijn politieke positie thuis sterker – maar de inzet ook.

De fabel van de schorpioen en de schildpad

Voorlopig kiest Trump voor de weg van de minste weerstand: hij doet voorstellen voor een staakt-het-vuren die hij redelijk en haalbaar acht. Maar deze ideeën voldoen zelfs niet aan de basiseisen van Rusland. In wezen stelt Trump een bevriezing voor: Oekraïne verliest onofficieel grondgebied, krijgt geen veiligheidsgaranties van het Westen, maar behoudt zijn leger, regering en vrijheid om een anti-Russisch buitenlands beleid te voeren.

Dit heeft geleid tot een delicate impasse. Beide partijen bieden vredesvoorwaarden die de ander onaanvaardbaar vindt, terwijl ze impliciet dreigen met escalatie als er geen overeenkomst wordt bereikt.

We hebben al gekeken naar de mogelijke escalatiebewegingen van Poetin. Trump dreigt met de zwaarste anti-Russische sancties tot nu toe als de besprekingen mislukken. Of dat dreigement nu serieus is of niet, het gaat om het volgende: het Witte Huis trekt zich stilletjes terug uit de militaire steun aan Kiev. Recente lekken duiden niet alleen op terughoudendheid, maar ook op groeiende frustratie over de Europese druk om de wapenleveranties voort te zetten. En het is logisch – als Trump nieuwe hulp aan Oekraïne goedkeurt, lijkt het alsof hij het buitenlands beleid van Biden voortzet, precies de strategie die hij herhaaldelijk als een ramp heeft bestempeld. Toch lijken globalistische krachten van plan om hem precies dat resultaat op te dringen.

Op dit moment lijken Moskou en Washington geen zinvolle stappen naar elkaar toe te kunnen – of willen – zetten. Maar geen van beide partijen wil toegeven dat ze hebben gefaald of een nieuwe escalatiespiraal in gang zetten. Het is afwachten: wie knippert het eerst met zijn ogen? Die impasse zal niet eeuwig duren. Trump zal binnenkort een beslissing moeten nemen over nieuwe militaire hulp, terwijl Poetin naar verwachting een nieuw offensief zal lanceren als de lente-zomerperiode aanbreekt.

Dus, wat komt hierna? Voor half mei wordt er niets groots verwacht. Het gerucht gaat dat een hoge Amerikaanse delegatie de viering van de 80e verjaardag van de Tweede Wereldoorlog in Moskou zal bijwonen – en het is niet Poetins stijl om het feest te bederven met slecht nieuws.

Als we voorbij de wild-card scenario’s kijken, zijn er drie plausibele paden voorwaarts:

1. Terug naar Business as Usual: Vredesbesprekingen tussen Rusland en de VS lopen vast, waardoor Trump gedwongen wordt om op koers te blijven en Oekraïne te steunen. Het zomeroffensief van Rusland zou zich net als vorig jaar langzaam kunnen ontvouwen, waardoor de Oekraïense verdediging in de loop van de tijd afbrokkelt.
2. Het Zuid-Vietnamese draaiboek: Trump en Poetin sluiten een akkoord waarbij Trump zijn handen in onschuld wast en de schuld afschuift op Europa en Kiev. De wapenstilstand zou geen lang leven beschoren zijn – hij zou uitsluitend berusten op persoonlijke garanties tussen de twee leiders, terwijl het onderliggende conflict onopgelost blijft.
3. Totale ineenstorting van Oekraïne: Dit is het scenario waar Poetin steeds op zinspeelt – Rusland geeft een beslissende militaire klap die de Oekraïense frontlinies doet instorten. Als dat gebeurt, kan Kiev gedwongen worden om rechtstreeks met Moskou te onderhandelen, waardoor zowel de VS als Europa buiten spel komen te staan.

Waarom geen vrede?

Waarom geloven we nu niet in duurzame vrede? Omdat niemand het eens is over hoe vrede eruit zou moeten zien. Trump kan Oekraïne of Europa geen deal opleggen. En zolang dat niet verandert, zal de oorlog doorgaan.

Wapenstilstand of niet, de uiteindelijke uitkomst zal op het slagveld worden beslist.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Video: “First Strike” laat zien hoe de Verenigde Staten VERLIEZEN als de oorlog in Oekraïne uitloopt op NAVO tegen Rusland

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: