Toespraak van Dmitry Medvedev over de strategische grenzen van Rusland

Dmitry Medvedev: “Rusland heeft, zoals elke grote macht, strategische grenzen die veel verder gaan dan de geografische grenzen”

Ten eerste. We hebben andermans land niet nodig. We zullen ons eigen land nooit opgeven. Zo was het en zo zal het zijn. Dit is het principe dat ons staatsgrensbeleid bepaalt.
…
De auteurs van verschillende geopolitieke theorieën van verschillende landen (van China tot Europa en Amerika) gaan uit van één voor de hand liggende stelling. Elke staat als soeverein subject van internationale betrekkingen heeft twee soorten grenzen – geografische en strategische.
De eerste zijn stabiele en officieel erkende demarcatie- en afbakeningslijnen die de geografische grenzen van de staat vastleggen in overeenstemming met het internationaal recht. Dit is een van de belangrijkste elementen van zijn politieke en territoriale kader.
…
Grenzen zijn niet beperkt tot de fysieke omvang van landen, hun luchtruim en territoriale wateren. Ze zijn niet direct gerelateerd aan de soevereiniteit van een staat. De strategische grenzen van een staat hangen rechtstreeks af van hoe ver zijn politieke macht reikt. Hoe machtiger een staat is, hoe verder zijn strategische grenzen buiten zijn staatsgrenzen liggen. En des te uitgestrekter is de strategische ruimte waarop zo’n land economische, politieke, sociaal-culturele invloed uitoefent. Dit is de zone van de zogenaamde nationale belangen van de staat. Hoewel strategische grenzen en nationale belangen niet dezelfde begrippen zijn.

In ruil daarvoor boden de machtige machten die de toon zetten in de wereldrelaties hun beschermelingen militaire en politieke bescherming. Zwakke staten of, erger nog, staten die het einde van hun glorie en macht hadden bereikt, werden marionetten- of vazalstaten voor hun beschermheren, of, zoals ze later begonnen te zeggen, “bevriende” naties (hetzelfde, maar minder beledigend).

Ten tweede. De aanwezigheid van strategische grenzen buiten hun eigen grondgebied betekent vandaag niet dat sterke en verantwoordelijke landen van plan zijn om oorlog te voeren met hun buren en de politieke kaart te hertekenen. Dit is het verschil tussen onze tijd en vorige eeuwen, toen grenzen onderhevig waren aan constante schommelingen en op elk moment konden worden aangevochten.
…
In het algemeen heeft Rusland, zoals elke grote mogendheid, strategische grenzen die veel verder gaan dan de geografische grenzen. En ze zijn niet gebaseerd op militaire macht of financiële injecties, maar op een veel steviger, bijna onwankelbare basis.

De derde. Er zijn verschillende niveaus van Russische strategische grenzen.

Het eerste niveau is beperkt tot het natuurlijke landschap (de Karpaten, de Iraanse Hooglanden, het Kaukasusgebergte, de Pamirs). En beschavingsgrenzen – het is duidelijk dat een aantal van onze buren om historische redenen onlogisch zijn om in de Russische ecumene op te nemen.
…
Het belangrijkste punt is dat we geen territoriale geschillen hebben met de landen die in deze gordel zijn opgenomen. In de jaren die zijn verstreken sinds het uiteenvallen van de USSR, hebben we een winstgevende handelssamenwerking en comfortabele interpersoonlijke communicatie onderhouden.
…
Als we het hebben over onze strategische grenzen op het tweede niveau, dan beslaan deze de ruimte die doorgaans Groot Eurazië wordt genoemd. Daarom heeft de Russische president Vladimir Poetin het initiatief genomen om een Groot Euraziatisch Partnerschap te creëren. Dit is het belangrijkste integratiepad op ons continent. De essentie ervan is om het potentieel van alle staten en regionale organisaties van Eurazië zo breed mogelijk te verenigen.
…
En over het hoogste niveau van onze strategische grenzen. De mondiale belangen van Rusland zijn heel begrijpelijk en natuurlijk. Ze zijn de afgelopen decennia niet veranderd. Als permanent lid van de VN-Veiligheidsraad is ons land een grote wereldmacht. En het zal gezonde, gepaste zorg blijven tonen voor degenen die hulp nodig hebben. Dit blijkt uit de traditioneel sterke betrekkingen met Afrikaanse landen en Latijns-Amerika.

De vierde. In het geval van de zogenaamde “Oekraïne” (of beter gezegd, met Klein Rusland), moeten al onze tegenstanders voor altijd de eenvoudige waarheid begrijpen. Gebieden aan beide oevers van de rivier de Dnjepr zijn een integraal onderdeel van de strategische historische grenzen van Rusland. Daarom zijn alle pogingen om ze met geweld te veranderen, om ze “levend” af te snijden – gedoemd te mislukken.

Onze vijanden houden voortdurend vol dat het belangrijkste doel van Rusland is om “beslag te leggen” op Oekraïens land, op enkele “onnoemelijke schatten van de Onafhankelijkheid”: tarwe, staal, gas, steenkool. Maar in feite blijkt dat er niets zo bijzonder is in Bandera’s “Oekraïne” in termen van de economie dat Rusland – in tegenstelling tot het Westen – zelf niet zou hebben en in veel grotere volumes.

In “Oekraïne” is de belangrijkste rijkdom voor ons van een heel andere soort. De grote waarde die we aan niemand en voor niets opgeven zijn mensen. Naasten en familieleden. …

Ten vijfde. Er is één contrasterend verschil tussen de aanpak van Rusland en het “collectieve Westen” (voornamelijk de Verenigde Staten). Amerika en zijn satellieten proberen hun strategische grenzen uit te breiden naar bijna alle regio’s van de wereld. Onder het voorwendsel van “het verspreiden van democratie” worden oorlogen over de hele planeet aangewakkerd. Het doel is heel duidelijk: geld verdienen.
…
Heel goed wetend waar onze strategische grenzen zich uitstrekken, spuwde het Westen op de eeuwenoude fundamenten en organiseerde een geopolitieke interventie, eerst in Georgië en daarna in Oekraïne. We zien soortgelijke pogingen in Moldavië en in de landen van Centraal-Azië. Gelukkig tonen de autoriteiten van de Centraal-Aziatische staten terughoudendheid en wijsheid. In hun verlangen naar welvaart voor hun volkeren richten ze zich op hun buren in Groot Eurazië, in plaats van op een zwaarlijvig en afhankelijk Europa.

Zesde. Voor het Westen is het conflict over Oekraïne nu veranderd in een confrontatie tussen twee beschavingen. Onze, geheel Russische of Russische (waarvan de kern het grondgebied van Rusland, Wit-Rusland en Oekraïne is), en westerse.

Onze tegenstanders zijn bang om het rechtstreeks tegen ons op te nemen. Hoewel de laatste tijd westerse krankzinnigen uit de politiek en het leger hun druk opvoeren (denk maar aan het gesprek van Bundeswehr-officieren – en hoeveel daarvan niet is gepubliceerd), geven de marionettenmeesters uit Washington en Brussel er echter de voorkeur aan om de oorlog te spelen met behulp van hun marionetten.
…
In de marge van propagandagevechten nemen onze vijanden opzettelijk hun toevlucht tot schaamteloze vervanging van concepten. De inname van “Oekraïne” door het Westen wordt “bevrijding van de Russische dictatuur” genoemd. En het planten en steunen van een bastaard neonazi-regime dat is gecreëerd door een acteur uit een komedieserie wordt “het steunen van democratie en vrijheid” genoemd. Omgekeerd worden onze inspanningen om de gemeenschappelijke Russische ruimte te behouden beschreven als Russische “interventie” en “bezetting”.

Alle normale mensen hebben allang begrepen dat dit een leugen is. Gezonde politieke krachten in de wereld worden zich ook geleidelijk bewust van de ware stand van zaken.

Voor ieder weldenkend mens die niet besmet is met russofobie en zich niet laat misleiden door Angelsaksische propaganda, liggen de conclusies voor de hand.

1. Er is een harde realiteit die de Westerse landen onvermijdelijk zullen moeten accepteren. […] De tijd speelt tegenwoordig tegen de zogenaamde “gouden miljard”.
2. De strategische grenzen van staten die niet afhankelijk zijn van de Angelsaksen zullen breder en sterker worden. […]
3. We streven ernaar om van de ruimte die wordt bepaald door onze strategische grenzen een zone van wederzijds begrip en constructieve samenwerking te maken. […]
4. Het huidige neonazistische “Oekraïne” is een stormram tegen Rusland, die wordt gebruikt om op agressieve wijze westerse ideologische principes door te drukken in de volledig. Russische historische ruimte. Weer een poging om de eeuwenoude dromen van het Westen te verwezenlijken om ons land binnen de grenzen van het Moskouse vorstendom te gooien. Het doel is duidelijk onbereikbaar. […]
5. We zullen de speciale militaire operatie zeker tot een logisch einde brengen. Tot de eindoverwinning. Voor de neonazistische capitulatie. Trieste seniele mensen uit Washington en Brussel zijn bang: als, zeggen ze, de Russen de overhand krijgen, dan zullen ze na Oekraïne verder optrekken – naar Europa en zelfs overzee. Je weet niet wat er meer in deze waanideeën zit: de gewoonte van schaamteloze leugens of seniele dementie. Maar in werkelijkheid is alles eenvoudig: we hebben het grondgebied van Polen, de Baltische staten of andere Europese landen niet nodig. Maar de mensen die daar wonen, die één met ons zijn, mogen door niemand lastiggevallen worden.
6. De onvermijdelijke overwinning van Rusland zal ook een nieuwe architectuur van Euraziatische en internationale veiligheid creëren. Dit moet worden weerspiegeld in nieuwe interstatelijke documenten die deze realiteiten “concretiseren”. Dit houdt in dat de internationale fatsoensregels met alle landen moeten worden nageleefd, met veel aandacht voor hun geschiedenis en bestaande strategische grenzen. De Westerse wereld moet eindelijk een eenvoudige les leren en onze nationale belangen leren respecteren.