Leun achterover en kijk toe hoe Europa zelfmoord pleegt

Het verbluffende schouwspel van de Europese Unie (EU) die in slow motion hara-kiri pleegt, is iets voor de eeuwigheid. Als een goedkope Kurosawa remake gaat de film eigenlijk over de door de VS tot ontploffing gebrachte afbraak van de EU, compleet met de omleiding van een aantal belangrijke Russische exportgoederen naar de VS ten koste van de Europeanen.

Het helpt om een 5e columniste als actrice strategisch te plaatsen – in dit geval de verbazend incompetente Europese Commissie-chef Ursula von der Lugen – met haar luidruchtige aankondiging van een verpletterend nieuw sanctiepakket: Russische schepen verbannen uit de havens van de EU; wegvervoerbedrijven uit Rusland en Wit-Rusland verboden de EU binnen te komen; geen invoer meer van steenkool (meer dan 4,4 miljard euro per jaar), schrijft Pepe Escobar.

In de praktijk komt dat erop neer dat Washington zijn rijkste westerse cliënten/puppets door elkaar schudt. Rusland is natuurlijk te machtig om het rechtstreeks militair uit te dagen, en de VS hebben een aantal van zijn belangrijkste exportproducten, vooral mineralen, hard nodig. Dus zullen de Amerikanen in plaats daarvan de EU aansporen om steeds zwaardere sancties op te leggen, die hun nationale economieën willens en wetens laten instorten, terwijl de VS alles kunnen opstrijken.

De komende catastrofale economische gevolgen zullen door de Europeanen in hun dagelijks leven gevoeld worden (maar niet door de rijkste vijf procent): inflatie die salarissen en spaargeld opslokt; energierekeningen van de komende winter die een zware klap zullen uitdelen; producten die uit de supermarkten verdwijnen; vakantieboekingen die bijna bevroren zijn. De Franse Le Petit Roi Emmanuel Macron – die misschien voor een onaangename electorale verrassing staat – heeft zelfs aangekondigd: “Voedselbonnen zoals in WO II zijn mogelijk”.

We hebben Duitsland dat geconfronteerd wordt met het terugkerende spook van de hyperinflatie van Weimar. BlackRock President Rob Kapito zei, in Texas, “voor het eerst zal deze generatie een winkel binnengaan en niet kunnen krijgen wat ze willen.” Afrikaanse boeren kunnen zich dit jaar helemaal geen kunstmest veroorloven, waardoor de landbouwproductie daalt met een hoeveelheid waarmee 100 miljoen mensen gevoed kunnen worden.

Zoltan Poszar, voormalig goeroe van de NY Fed en het Amerikaanse ministerie van Financiën, en huidig grootvizier van Credit Suisse, heeft de laatste tijd de nadruk gelegd op het feit dat de grondstoffenreserves – en op dat gebied is Rusland ongeëvenaard – een essentieel kenmerk zullen zijn van wat hij Bretton Woods III noemt (hoewel wat Rusland, China, Iran en de Economische Unie van Eurazië aan het ontwerpen zijn, een post-Bretton Woods is).

Poszar merkt op dat oorlogen, historisch gezien, gewonnen worden door degenen die meer voedsel- en energievoorraden hebben, in het verleden om paarden en soldaten aan te drijven; vandaag om soldaten te voeden en tanks en straaljagers van brandstof te voorzien. China heeft overigens grote voorraden van vrijwel alles aangelegd.

Poszar merkt op hoe ons huidige Bretton Woods II systeem een deflatoire impuls heeft (globalisering, open handel, just-in-time toeleveringsketens) terwijl Bretton Woods III een inflatoire impuls zal geven (de-globalisering, autarkie, hamsteren van grondstoffen) van toeleveringsketens en extra militaire uitgaven om te kunnen beschermen wat er over zal blijven van de handel over zee.

De implicaties zijn natuurlijk overweldigend. Wat onheilspellend impliceert, is dat deze stand van zaken zelfs tot de Derde Wereldoorlog kan leiden.

Roebelgas of Amerikaans LNG?

De Russische rondetafel Valdai Club heeft een essentiële discussie van deskundigen gevoerd over wat wij bij The Cradle hebben omschreven als Roebelgas – de echte geo-economische game-changer in het hart van het post-petrodollartijdperk. Alexander Losev, lid van de Russische Raad voor Buitenlands en Defensiebeleid, bood de contouren van het Grote Beeld aan. Maar het was aan Alexey Gromov, hoofddirecteur Energie van het Instituut voor Energie en Financiën, om met de cruciale details te komen.

Rusland verkocht tot nu toe 155 miljard kubieke meter gas aan Europa per jaar. De EU belooft retorisch om daar tegen 2027 van af te zijn, en de aanvoer tegen eind 2022 met 100 miljard kubieke meter te verminderen. Gromov vroeg “hoe,” en merkte op, “dat geen enkele deskundige daar een antwoord op heeft. Het grootste deel van het Russische aardgas wordt via pijpleidingen vervoerd. Dat kan niet zomaar vervangen worden door Liquified Natural Gas (LNG).”

Het lachwekkende Europese antwoord is “begin met besparen,” als in “bereid u voor om slechter af te zijn” en “verlaag de temperatuur in de huishoudens.” Gromov merkte op hoe, in Rusland, “22 tot 25 graden in de winter de norm is. Europa promoot 16 graden als ‘gezond’, en ’s nachts truien dragen.”

De EU zal het gas dat zij nodig heeft niet kunnen krijgen van Noorwegen of Algerije (dat de voorkeur geeft aan binnenlands verbruik). Azerbajdzjan zou hooguit 10 miljard kubieke meter per jaar kunnen leveren, maar “dat zal 2 of 3 jaar duren” voordat het zover is.

Gromov benadrukte hoe “er momenteel geen overschot op de markt is voor LNG uit de VS en Qatar,” en hoe de prijzen voor Aziatische afnemers altijd hoger zijn. Het komt erop neer dat “Europa tegen eind 2022 niet in staat zal zijn om aanzienlijk te verminderen” wat het van Rusland koopt: “ze kunnen misschien met 50 miljard kubieke meter verminderen, maximaal.” En de prijzen op de spotmarkt zullen hoger zijn – minstens 1.300 dollar per kubieke meter.

Een belangrijke ontwikkeling is dat “Rusland de logistieke aanvoerketens naar Azië al veranderd heeft.” Dat geldt ook voor gas en olie: “Je kunt sancties opleggen als er een overschot op de markt is. Nu is er een tekort van minstens 1,5 miljoen vaten olie per dag. Wij zullen onze voorraden naar Azië sturen – met een korting.” Zoals het er nu voor staat, betaalt Azië al een premie, van 3 tot 5 dollar meer per vat olie.

Wat de olietransporten betreft, maakte Gromov ook een opmerking over de belangrijke kwestie van de verzekeringen: “De verzekeringspremies zijn hoger. Vóór Oekraïne was alles gebaseerd op het Free on Board (FOB) systeem. Nu zeggen de kopers: “Wij willen het risico niet nemen om uw lading naar onze havens te brengen. Dus passen zij het Cost, Insurance and Freight (CIF) systeem toe, waarbij de verkoper de lading moet verzekeren en vervoeren. Dat heeft natuurlijk gevolgen voor de inkomsten.”

Een absoluut belangrijke kwestie voor Rusland is hoe het de overgang naar China als zijn belangrijkste gasklant kan maken. Het draait allemaal om de Power of Siberia 2, een nieuwe pijpleiding van 2600 km die vertrekt uit de Russische gasvelden Bovanenkovo en Kharasavey in Yamal, in het noordwesten van Siberië – en die pas in 2024 op volle capaciteit zal draaien. En eerst moet de interconnector door Mongolië aangelegd worden – “wij hebben 3 jaar nodig om deze pijpleiding aan te leggen” – zodat alles pas rond 2025 op zijn plaats zal zijn.

Wat de Yamal pijpleiding betreft, “gaat het meeste gas naar Azië. Als de Europeanen niet meer kopen, kunnen wij het omleiden.” En dan is er nog het Arctic LNG 2 project – dat nog groter is dan Yamal: “de eerste fase moet binnenkort klaar zijn, het is voor 80 procent klaar.” Een probleem kunnen de Russische “onvriendelijken” in Azië vormen: Japan en Zuid-Korea. De in Rusland geproduceerde LNG-infrastructuur is nog steeds afhankelijk van buitenlandse technologieën.

Dat is wat Gromov ertoe brengt op te merken dat, “het model van de op mobilisatie gebaseerde economie niet zo goed is.” Maar dat is waar Rusland mee te maken krijgt, althans op de korte tot middellange termijn.

Positief is dat het nieuwe paradigma “meer samenwerking binnen de BRICS (de opkomende economieën van Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika die sinds 2009 jaarlijks bijeenkomen) mogelijk maakt;” de uitbreiding van de Internationale Noord-Zuid Transportcorridor (INSTC); en meer interactie en integratie met “Pakistan, India, Afghanistan en Iran.”

Wat Iran en Rusland betreft, zijn er al ruiltransacties in de Kaspische Zee aan de gang, aangezien Iran meer produceert dan het nodig heeft, en de samenwerking met Rusland in het kader van hun versterkte strategische partnerschap zal opvoeren.

Hypersonische geo-economie

Het was aan de Chinese energiedeskundige Fu Chengyu om beknopt uit te leggen waarom het streven van de EU om Russisch gas te vervangen door Amerikaans LNG, nou ja, een utopie is. In wezen is het Amerikaanse aanbod “te beperkt en te duur”.

Fu Chengyu liet zien hoe een langdurig, lastig proces afhangt van vier contracten: tussen de gasontwikkelaar en het LNG-bedrijf; tussen het LNG-bedrijf en het kopersbedrijf; tussen de LNG-koper en het vrachtbedrijf (dat de schepen bouwt); en tussen de koper en de eindgebruiker.

“Elk contract,” wees hij erop, “neemt veel tijd in beslag om af te ronden. Zonder al die ondertekende contracten zal geen enkele partij investeren – of het nu gaat om investeringen in infrastructuur of in de ontwikkeling van gasvelden.” De daadwerkelijke levering van Amerikaans LNG aan Europa veronderstelt dus dat al deze onderling verbonden bronnen beschikbaar zijn – en als een uurwerk lopen.

Het oordeel van Fu Chengyu is scherp: deze obsessie van de EU om Russisch gas te dumpen zal “een weerslag hebben op de groei van de wereldeconomie, en een recessie teweegbrengen. Zij duwen hun eigen volk – en de wereld – voor het blok. In de energiesector zullen we allemaal schade ondervinden.”

Het was heel verhelderend om de komende geo-economische turbulentie – de obsessie van de EU om Russisch gas en het begin van Roebelgas te omzeilen – naast de werkelijke redenen achter Operatie Z in Oekraïne te leggen, die door de westerse media en analisten volkomen verdoezeld worden.

Een oude prof van de VS Deep State, nu met pensioen, en behoorlijk vertrouwd met de innerlijke werking van de oude OSS, de voorloper van de CIA, helemaal tot aan de neocon-dementie van vandaag, gaf enkele ontnuchterende inzichten:

“De hele kwestie-Oekraïne gaat over hypersonische raketten die Moskou in minder dan vier minuten kunnen bereiken. De VS wil ze daar hebben, in Polen, Roemenië, de Baltische staten, Zweden, Finland. Dit is een directe schending van de afspraken in 1991 dat de NAVO zich niet zal uitbreiden in Oost-Europa. De VS hebben nu geen hypersonische raketten, maar zouden dat wel moeten hebben – over een jaar of twee. Dit is een existentiële bedreiging voor Rusland. Daarom moesten zij de Oekraïne binnengaan om dit tegen te houden. De volgende zullen Polen en Roemenië zijn, waar lanceerinrichtingen zijn gebouwd in Roemenië en worden gebouwd in Polen.”

Vanuit een heel ander geopolitiek perspectief is het werkelijk veelzeggend dat zijn analyse toevallig aansluit bij de geo-economie van Zoltan Poszar: “De VS en de NAVO zijn totaal oorlogszuchtig. Dit vormt een reëel gevaar voor Rusland. Het idee dat een kernoorlog ondenkbaar is, is een mythe. Als u kijkt naar de brandbombardementen op Tokio tegenover Hiroshima en Nagasaki, dan zijn er in Tokio meer mensen omgekomen dan in Hiroshima en Nagasaki. Deze steden werden herbouwd. De straling gaat weg en het leven kan weer beginnen. Het verschil tussen een brandbombardement en een atoombombardement is alleen maar efficiëntie. De provocaties van de NAVO zijn zo extreem, dat Rusland zijn kernraketten in paraatheid heeft moeten brengen. Dit is een zeer ernstige zaak. Maar de VS negeerden het.”

Copyright © 2022 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Globalisten woedend: Poetin verstoort hun plannen voor een “Nieuwe Wereldorde”

Volg Frontnieuws op Telegram