“State of the Nation” toespraak van premier Viktor Orbán

Goedemiddag. Voormalige presidenten Áder en Schmitt en uw geachte echtgenotes, mijnheer de voorzitter, leiders van Hongaarse gemeenschappen van buiten onze grenzen, dames en heren,

Zoals u ongetwijfeld weet, heeft een verwoestende aardbeving ongeveer twee weken geleden Türkiye en Syrië getroffen. Het dodental bedraagt nu meer dan 44.000, en helaas is dit nog niet het einde. Verdriet komt plotseling, zonder waarschuwing, zonder op de deur te kloppen, maar breekt die gewoon open. In ons verdriet ontdekken we op wie we kunnen rekenen. Op ons Hongaren kan worden gerekend: 167 van onze landgenoten namen deel aan de reddingswerkzaamheden, en vijfendertig mensen werden uit het puin gered door deskundigen en vrijwilligers die daarbij hun leven riskeerden. Sommigen van hen zijn hier nu bij ons; laten we onze helden, die ons vereerd hebben met hun aanwezigheid hier, groeten. Dames en heren, dank u voor uw opoffering, een land is trots op u! Staat u alstublieft op en laat ons u zien!

Dames en heren,

Er is zoveel gebeurd in het afgelopen jaar – verkiezingen, oorlog, energiecrisis, inflatie – dat ik er eigenlijk meerdere uren over zou moeten praten. Gaat u alstublieft niet naar de deur: het is nu te laat, als u hier bent, bent u hier. Morgen, op zondag, kunt u uitrusten na een toespraak van Atatürk of Fidel Castro proporties. Maar ik zal het toch korter houden, want tijdens een lange politieke toespraak verliezen mensen hun levenslust – en wij zijn hier niet om onze levenslust te verliezen, maar om onze levenslust te vernieuwen. En daarmee ben ik meteen begonnen met wat ik te zeggen heb. De belangrijkste vraag voor de toekomst is nu of de enorme veranderingen in het Europese leven – die ons voor nieuwe intellectuele, politieke, economische en militaire uitdagingen stellen – de levenslust van de Hongaren zullen vergroten of verkleinen. Deze veranderingen zetten het hele Hongaarse leven onder druk en stellen ons voor nieuwe vragen. Het succes van het jaar 2023 zal afhangen van de vraag of we er inspiratie uit putten of erdoor leeglopen.

Dames en heren,

Terwijl ik rondloop in de internationale politiek, denk ik vaak aan het oude Hongaarse liedje: “Moeder, ik wilde dat paard niet”. En inderdaad, wij Hongaren wilden niet in zo’n chaotische wereld leven. Maar, zoals mijn moeder zou zeggen: “Zoon, het leven is geen verzoekshow.” En ze heeft gelijk.

Alles was zo goed uitgedacht: we hadden ons een weg gebaand door de puinhopen die de in 2010 afgezette socialistische regeringen hadden achtergelaten, door de ruïnes van het Wilde-Oosten-socialisme, door werkloosheid, door een economie die naar adem snakte, door leningen in vreemde valuta, door ontevreden afgunst, door knieval voor het Westen, door torenhoge energierekeningen, door ongeoorloofde vergoedingen in de gezondheidszorg, door het systeem te bedriegen terwijl we van een uitkering leefden, en door berustende aanvaarding van de tweederangsheid. We begonnen net te geloven dat er een plaats onder de zon zou zijn voor elke Hongaar, en dat die plaats hier zou zijn. Het bleek dat het mogelijk is beter te leven van je werk dan van een uitkering, dat het krijgen van kinderen geen last is maar een vreugde – of, om precies te zijn, een last die een vreugde is. Wij begonnen te geloven dat het leven hier vruchtbaar zou zijn, dat er genoeg zou zijn voor iedereen. We begonnen te denken dat we, om vooruit te komen, niet van elkaar hoeven te nemen of te nemen wat van anderen is, omdat de taart die we kunnen bakken veel groter zal zijn dan alle andere die we tot nu toe hebben gezien. Een miljoen mensen hebben werk gekregen, en nooit eerder hebben in Hongarije zoveel mensen werk gehad. De Hongaarse economie is verdrievoudigd en het minimumloon is nu hoger dan het gemiddelde loon was onder onze socialistische voorgangers. Wij hebben een nationale christelijke grondwet tot stand gebracht die ons waardig is. Wij hebben de Hongaarse staat gereorganiseerd met een moed die de dood zo niet tart, dan toch tenminste Brussel. En we hebben de neezeggers van ons afgeschud en een nieuwe Hongaarse economie opgebouwd waarin iedereen de kans heeft gekregen zijn eigen bestemming te vinden. Zeker, het zijn tien zware jaren geweest, we hebben veel gezweet, onze knieën en ellebogen zijn geschaafd en gekneusd, en we hebben onze portie blaren verzameld, maar we hebben het gevoel dat het de moeite waard is geweest. We hebben geleerd hoe we vooruitgang kunnen boeken in het vernieuwde Hongarije, we hebben gezien dat de inspanningen niet tevergeefs zijn geweest, en het is ons Magyaren duidelijk geworden dat “onze naam en onze geschiedenis eens te meer die van onze voorouders in glorie zullen evenaren”. Daarom hebben wij, na onze eerste historische tweederde meerderheid in 2010, bij elk van de drie daaropvolgende parlementsverkiezingen een tweederde meerderheid behaald. Ook nu hebben we zo’n meerderheid behaald, ook al heeft heel links in Hongarije zijn krachten tegen ons gebundeld, ook al heeft Brussel geprobeerd onze schatkist uit te hongeren, en ook al heeft oom George [Soros] 4 miljard forint uit Amerika hierheen gehaald om zijn kameraden van munitie te voorzien om op ons te schieten. Ze hebben het onderspit gedolven, ze hebben ruim geschoten: niet een beetje, veel. Ze vielen plat op hun gezicht, en ik denk dat ze de prijs zullen betalen.

Herinnert u zich de film “Once Upon a Time in the West”? De dialoog aan het begin van de film? Het Charles Bronson personage, “Harmonica”, vraagt de drie bandieten die op hem wachten:
“En Frank?”
“Frank heeft ons gestuurd”, antwoorden ze.
“Heb je een paard voor me meegenomen?”
“Nee.”
Als hij hun drie paarden ziet, zegt Harmonica: “Jullie hebben er twee te veel meegenomen.”

Dit is wat er gebeurde in Hongarije in 2022. En voor zover ik kan zien, probeert de Hongaarse Frank, onze “Feri” [Ferenc Gyurcsány], op dit moment de paarden die zonder eigenaar zijn achtergebleven bijeen te drijven. De les is dat wanneer je naar je tegenstander kijkt, je hem niet moet beoordelen op zijn aantal, maar op zijn bekwaamheid. Het lijkt erop dat God van ons houdt.

Dames en heren,

Verkiezingsoverwinningen – vooral tweederde meerderheden – krijg je niet zomaar op een presenteerblaadje. Er zit werk achter, en het resultaat van dat werk wordt gewaardeerd door het volk. Anders komt er geen overwinning – en zeker geen tweederde meerderheid. Natuurlijk zijn er altijd ontevredenen, die denken dat we gewoon geluk hebben gehad. Prima, noem het geluk – één keer. Maar vier keer? Als je altijd geluk hebt, is het ook mogelijk dat je iets te bieden hebt; bijvoorbeeld dat je van je land houdt en bereid bent ervoor te vechten – thuis, als het moet, of in de wereld, als het moet. Links moet begrijpen dat voor de overwinning miljoenen dollars en invloedrijke mecenassen niet voldoende zijn. Voor de overwinning, beste vrienden, is geluk niet genoeg: je hebt hart nodig.

Dames en heren,

Net toen we dachten dat we eindelijk rechtop stonden, trof COVID ons, in het voorjaar van 2020 – nu drie jaar geleden. Het bracht ons pijn en onherstelbare verliezen. Maar we hoopten terecht dat we erdoorheen zouden komen, weer overeind zouden krabbelen en verder zouden gaan waar we gebleven waren. Ik dacht dat we zouden aankomen waar we altijd al wilden zijn. We zouden het niveau in de wereld bezetten dat ons toekwam door ons talent, ons harde werk en onze geschiedenis. We zouden tot de besten behoren, ergens in de voorhoede. Er zouden weer vele kinderen zijn, vele miljoenen harten die wachten op het goede nieuws van een ordelijk, aantrekkelijk en veilig land, een groen Karpatenbekken dat bestand is tegen klimaatverandering. En ook al zouden de leeuw en het lam niet samen liggen, we hoopten dat links eindelijk zou begrijpen dat dit een gemeenschappelijk vaderland is, en dat we geen ander hebben.

En toen sloeg de oorlog toe – of brak hij uit. Hij is nu een jaar oud, en volgens alle berekeningen zou hij nog lang kunnen duren – zelfs meerdere jaren, zo lijkt het. Alles is veranderd – ook in de politiek en in de economie. Het Westen is stevig opgeschoven in de richting van het Wilde Westen. Vanaf de jaren van de COVID is de wereld niet meer op de rails gezet, maar zijn we de oorlogsjaren ingegaan. In feite leven we sinds maart 2020 – al bijna drie jaar – onder voortdurende druk. En dit kan gemakkelijk vier of zelfs vijf jaar worden. Van de tweeëndertig jaar sinds de val van het communisme was 2022 het moeilijkst. Het was het moeilijkste jaar.

Toen het Westen de oorlog inging met sancties, moesten we alles heroverwegen. Dat nam de maanden na de verkiezingen van april in beslag. We moesten het economische beleid, het defensiebeleid, het militaire beleid en überhaupt ons hele buitenlandse beleid heroverwegen. In de gloed van de oorlog moesten we alle belangrijke doelstellingen die we ons in 2010, na onze eerste tweederde overwinning, hadden gesteld, opnieuw bekijken. We naderen het einde van dit werk. Volgens mij is het niet nodig om de doelstellingen op te geven of te laten varen, alleen om de middelen te veranderen waarmee ze zullen worden bereikt. Ons buitenlands beleid blijft: we willen vrienden blijven maken, geen vijanden; we willen dat iedereen – oost en west, noord en zuid – belang heeft bij het succes van de Hongaren. Het creëren van verbindingen in plaats van blokvorming. De nationale eenwording zal doorgaan, en Hongaren buiten onze grenzen kunnen op ons blijven rekenen, omdat we van hetzelfde bloed zijn. Ons gezinsbeleid zal blijven, onze op werk gebaseerde economie zal blijven, onze overeenkomst met gepensioneerden en het dertiende maand pensioen zal blijven, evenals de bescherming van kortingen op de energierekening van huishoudens. We blijven de universiteiten aan de economie koppelen. We kunnen de strategische sectoren – de banksector, de energiesector en de media-industrie – in Hongaarse handen houden, en we zullen zelfs het Hongaarse eigendom in de telecommunicatie- en infocommunicatiesector nieuw leven inblazen. En daar zullen we het niet bij laten, de belofte aan de provincies blijft overeind: wij starten ongekende ontwikkelingen en stellen meer middelen ter beschikking dan de Hongaarse provincies ooit hebben gezien – zelfs onder het Oostenrijks-Hongaarse Rijk. Naast de landbouwproductie bouwen we de landbouwverwerking op. Wij zullen de door de privatisering verwoeste Hongaarse levensmiddelenindustrie nieuw leven inblazen en wij zullen nationale kampioenen in de levensmiddelenindustrie hebben die ook op de wereldmarkt zullen kunnen concurreren. We zullen niet toestaan dat de Hongaren voedsel moeten kopen dat uit het buitenland wordt gedumpt. En we houden vast aan ons plan om het oostelijke deel van ons land in te halen. Het is tijd om Hunnia en Pannonia eindelijk te verenigen – zowel economisch als qua levensstandaard. Daarom bouwen wij bruggen over de Donau, wordt de brug bij Paks voltooid en wordt binnenkort begonnen met de brug bij Mohács. Wij plaatsen de driehoek Debrecen-Nyíregyháza-Miskolc naast het industriegebied Győr-Szombathely-Veszprém. Hiervoor is energie nodig, veel energie – meer dan ooit tevoren in Hongarije. Daarom zullen we energiecentrales en pijpleidingsystemen bouwen, ook al wil Brussel geen rol spelen. Later zal er meer komen. En we zullen ons meest gedurfde plan niet opgeven: ervoor zorgen dat gezinnen met kinderen financieel beter af zijn dan gezinnen zonder kinderen. Dus, oorlog of geen oorlog, we zullen elk jaar nieuwe besluiten nemen over gezinssteun. Ook dit jaar zullen vrouwen die kinderen krijgen, tot hun dertigste geen inkomstenbelasting betalen. Zo zal het gaan. Maar ik weet dat dit voor ons Hongaren niet genoeg is. We kennen de grap die we van het socialisme hebben geërfd: “We weten wat er gaat gebeuren, maar de vraag is: wat gebeurt er tot die tijd?”

Beste vrienden,

Was 2022 het moeilijkste jaar, 2023 wordt het gevaarlijkste jaar sinds de val van het communisme. Naast migratie, die stilaan een vast gegeven wordt, liggen twee nieuwe vijanden en twee nieuwe gevaren op de loer: de ene is oorlog, de andere is inflatie. Als we terug willen keren naar de opwaartse koers waar de COVID-pandemie ons uit heeft geduwd, moeten we deze twee bedreigingen het hoofd bieden: we moeten ze overwinnen, we moeten ons er doorheen vechten. Maar hoe? Daar zal ik het vandaag over hebben.

Hoe overwinnen we het oorlogsgevaar? We willen er simpelweg een einde aan maken, maar we hebben niet de macht om dat te doen – daar zijn we niet toe in staat. Als we Hongarije willen beschermen, als we een vreedzaam leven voor onszelf willen, hebben we dus maar één keuze: we moeten buiten de Russisch-Oekraïense oorlog blijven. Tot nu toe is dat niet gemakkelijk geweest, en het zal ook in de toekomst niet gemakkelijk zijn, want wij maken deel uit van de westerse wereld, wij zijn lid van de NAVO en de Europese Unie, en iedereen daar staat aan de kant van de oorlog – of doet tenminste alsof. Kan Hongarije het zich veroorloven om in dergelijke omstandigheden aan de kant van de vrede te blijven staan, op een manier die lijnrecht tegenover die van onze bondgenoten staat? Natuurlijk kunnen we dat, want Hongarije is een onafhankelijke, vrije en soevereine staat, en we erkennen niemand anders dan God boven ons. Maar is het juist – moreel juist – dat wij buiten de oorlog blijven? Ik ben ervan overtuigd dat het juist is – en zelfs het enige juiste. Rusland heeft Oekraïne aangevallen, dus moeten we Oekraïense vluchtelingen in ons land toelaten, en we hebben er goed aan gedaan hen te steunen met de grootste humanitaire hulpactie in de geschiedenis van ons land. Dit is het gebod van elementaire menselijkheid, en daar voldoen wij aan. Maar we zien ook dat de oorlog in Oekraïne geen oorlog is tussen de legers van goed en kwaad, maar een oorlog tussen de troepen van twee Slavische landen: een oorlog die beperkt is in tijd en – voorlopig – in ruimte. Het is hun oorlog, niet de onze. Hongarije erkent het recht van Oekraïne op zelfverdediging, om te vechten tegen externe agressie; maar het zou vanuit geen enkel oogpunt – ook niet vanuit moreel oogpunt – juist zijn om de belangen van Oekraïne boven die van Hongarije te stellen. Links in Hongarije staat ook aan de kant van de oorlog: het zou wapens leveren, de financiële lasten van de oorlog op zich nemen en de betrekkingen met Rusland verbreken. Wij doen dat niet. Wij leveren geen wapens. Wij zijn ook voorzichtig met geld, omdat het geld dat ons toekomt uiteindelijk door Brussel aan Oekraïne wordt gegeven. Humanitaire steun aan Oekraïne betekent voor ons niet dat wij onze banden met Rusland verbreken, want dat zou indruisen tegen onze nationale belangen, die wij zelf mogen bepalen. Daarom zullen wij niet instemmen met gas-, olie- of nucleaire sancties die Hongarije zouden ruïneren. Uit het nationale overleg weten we dat er op dit punt nationale eenheid bestaat. Daarom onderhouden wij onze economische betrekkingen met Rusland; en wij raden de hele westerse wereld aan hetzelfde te doen, want zonder betrekkingen komt er geen staakt-het-vuren en geen vredesonderhandelingen. Daarom zijn wij het er niet mee eens dat priesters en kerkleiders op sanctielijsten worden geplaatst; het is al erg genoeg dat dit kunstenaars en sporters kan overkomen. En het is ook belangrijk om onze visie niet te vernauwen en niet provinciaal te zijn. Laten we verder kijken dan Brussel. Elk land buiten Europa is zich bewust van de beperkte betekenis van de oorlog in Oekraïne en het primaat van het eigen nationale belang. Laten we ons niet isoleren van het nuchtere deel van de wereld. Het Hongaarse standpunt is alleen in Europa een uitzondering – in de hele wereld is het de norm. De Hongaarse regering vindt het niet realistisch om aan te nemen dat Rusland een bedreiging vormt voor de veiligheid van Hongarije of Europa. Zo’n veronderstelling geldt hooguit voor kernwapens; maar de oorlog in Oekraïne vergroot het risico van het gebruik ervan, in plaats van het te verkleinen. Wat conventionele oorlogvoering betreft, heeft de oorlog in Oekraïne aangetoond dat Rusland geen kans maakt tegen de NAVO. Wij begrijpen dat de Oekraïners Europa ervan proberen te overtuigen dat de Russen niet zullen stoppen voordat zij de Atlantische Oceaan hebben bereikt, maar de Hongaren geloven dat dreigement niet. De hele wereld heeft gezien dat de Russische strijdkrachten niet in staat zijn om de NAVO aan te vallen, en dat dat ook lange tijd niet het geval zal zijn. Ik herinner me dat Hongarije tien jaar geleden de oprichting van een gezamenlijke Europese strijdmacht voorstelde, en vandaag kunnen we zien hoe jammer het was dat dit voorstel aan dovemansoren gericht was.

Beste vrienden,

Hoewel ons pro-vredesstandpunt en het pro-oorlog standpunt van anderen de verschillen tussen ons accentueren, verhullen ze ook dat we het volledig eens zijn over de strategische doelstellingen. Wij willen dat Rusland geen bedreiging vormt voor Europa, en wij willen dat er een voldoende brede en diepe zone komt tussen Rusland en Hongarije: een soeverein Oekraïne. Het verschil tussen ons ligt in onze visie op de middelen om dit te bereiken: degenen die de oorlog steunen denken dat dit kan worden bereikt door Rusland te verslaan; en wij denken dat dit kan worden bereikt door een onmiddellijk staakt-het-vuren en onderhandelingen. Er is nog een sterk argument voor ons voorstel: het enige dat levens kan redden is een staakt-het-vuren. Het verlies aan mensenlevens loopt nu al in de honderdduizenden. De pijn, het weduwschap, het groeiende aantal weeskinderen en de oceanische golven van leed kunnen alleen tot bedaren worden gebracht door een staakt-het-vuren.

Dames en heren,

De oorlog heeft ook enkele leerzame en gewichtige waarheden aan het licht gebracht. Laten we ze niet voorbijgaan zonder erover te spreken. Allereerst is er de kwestie van ons lidmaatschap van de NAVO. Laat het duidelijk zijn dat het lidmaatschap van de NAVO voor Hongarije van levensbelang is. Wij liggen te ver naar het oosten – aan de oostelijke rand van de westerse wereld – om er afstand van te doen. Het zou natuurlijk gemakkelijker zijn als we verder weg zaten: naar het voorbeeld van Oostenrijk en Zwitserland zouden ook wij met het idee van neutraliteit kunnen spelen. Maar de geschiedenis heeft ons die luxe niet gegeven. De NAVO is een defensieve alliantie. Het is een militair defensieverbond dat is opgericht om elkaar te kunnen verdedigen. Daarom zijn wij toegetreden en daarom heb ik – terugdenkend aan 45 jaar Sovjetbezetting – de historische voldoening ervaren van de ondertekening van het toetredingsverdrag. Het is minstens even belangrijk om duidelijk te begrijpen wat de NAVO niet is. De NAVO is geen oorlogsalliantie. De NAVO is geen oorlogscoalitie. Het lidmaatschap van de NAVO houdt geen enkele verplichting in die verder gaat dan gezamenlijke verdediging, noch kunnen de leden verwachten dat een ander lid gezamenlijk een derde land aanvalt voor een of ander gezamenlijk militair doel. Als sommige NAVO-leden, of een groep van hen, oorlogshandelingen willen verrichten buiten het grondgebied van de aangesloten landen, moeten zij dat doen buiten het kader van de NAVO: degenen die dat willen zullen meedoen; degenen die dat niet willen niet.

Beste vrienden,

Hoe sterk en machtig iemand ook is, wie denkt het verloop van een oorlog te kunnen controleren, beheren en geleidelijk te ijken, overschat zijn eigen macht en onderschat het risicovolle karakter van oorlog. Degenen die dergelijke fouten maken, staan meestal ver af van de verwoestende realiteit van oorlogsvoering in de frontlinie. Maar wij wonen hier, en de oorlog speelt zich af op het grondgebied van een buurland. Brusselaren hebben hun leven nog niet opgeofferd in deze oorlog, maar Hongaren wel. Terwijl in Munkács/Mukachevo Hongaarse symbolen worden neergehaald en Hongaarse schooldirecteuren van onze scholen worden ontslagen, sterven velen een heldendood aan het front. De Hongaarse minderheid in Transkarpaten verdient dit niet. Meer respect voor de Hongaren uit Munkács/Mukachevo, Kiev/Kiev, Brussel en Washington!

Dames en heren,

Europa drijft af naar oorlog. Het balanceert op een smalle plank. Haar landen zijn zelfs al indirect in oorlog met Rusland. Als u wapens levert, als u de satellietinformatie voor militaire acties levert, als u de soldaten van een van de strijdende partijen opleidt, als u het hele staatsapparaat van een van de strijdende partijen financiert en sancties oplegt aan de andere, dan bent u, wat u ook zegt, in oorlog – voorlopig indirect. Het risico om erbij betrokken te raken is nu chronisch. Het begon met helmen, het is doorgegaan met de levering van niet-dodelijke uitrusting, we zien nu dat er tanks worden gestuurd, gevechtsvliegtuigen staan op de agenda, en binnenkort horen we over zogenaamde “vredestroepen”. Het doet denken aan slaapwandelaars op een dak. Wij moeten ook begrijpen hoe de voorstanders van de oorlog aan slaapwandelen zijn bezweken en hoe zij op de daken zijn beland. Ondanks al onze meningsverschillen begrijpen wij onze Poolse en Baltische vrienden: hun geschiedenis verklaart veel. Maar de anderen?

Het had niet zo hoeven gebeuren – of beter gezegd: het had anders kunnen gebeuren. We hadden kunnen garanderen dat we Oekraïne niet zouden toelaten tot de NAVO; maar we deden het tegenovergestelde, en bevestigden ons eerdere besluit in 2008 dat we hen zouden toelaten. We hadden ook de oplossing kunnen volgen die we in 2008 hebben gekozen toen de Russisch-Georgische oorlog uitbrak en Rusland 20 procent van het Georgische grondgebied bezette. Toen besloten we te voorkomen dat het vuur zich zou verspreiden, en onder leiding van president Sarkozy – die briljant onderhandelde – werd het conflict gelokaliseerd en werd een staakt-het-vuren bereikt. We hadden kunnen doen wat we in 2014 deden onder Angela Merkel, toen Rusland Oekraïne aanviel en de Krim annexeerde. Toen hadden we kunnen kiezen voor oorlog, zoals nu, maar wij – het Westen – kozen voor een andere optie: onderhandelen in plaats van vechten, vrede in plaats van oorlog. Ik herinner me dat er toen pro-oorlogsmensen waren, maar er was ook een sterk Duits en Frans leiderschap, dat moedig was en tijdig actie ondernam. Zo werd oorlog vermeden en werd het akkoord van Minsk bereikt. Een jaar geleden besloot het Westen anders. Toen Rusland een aanval uitvoerde, isoleerde het Westen het conflict niet, maar verhief het tot een pan-Europees niveau. Het had het kunnen classificeren als een lokale, regionale oorlog of als een militair conflict tussen twee Slavische staten, zoals Hongarije voorstelde. Wat er gebeurde is het zoveelste argument tegen de Brusselse superstaat en vóór sterke nationale staten. Als de lidstaten beslisten, was er vrede; als het imperiale centrum besliste, was er oorlog.

Dames en heren,

Met het oog op de toekomst is het ook leerzaam om vast te stellen hoe wij onze vredesgezinde bondgenoten zijn kwijtgeraakt. Een jaar geleden stonden wij niet alleen in het vredeskamp. Er waren bijvoorbeeld de Duitsers, die geen wapens leverden, alleen helmen. Ter vergelijking: over een paar weken rollen Leopard-tanks oostwaarts over Oekraïens grondgebied, richting Russische grens. Misschien zijn zelfs de oude kaarten nog in omloop. De Duitsers draaiden samen met de anderen, of de anderen draaiden samen met de Duitsers. Zo verdween het vredeskamp. Het is moeilijk te geloven dat de Duitsers deze afslag uit eigen beweging namen. Tegenwoordig doen ze alsof ze altijd al aan boord waren. De moderne Duitse school: ze veranderen niet zomaar van kant, maar kondigen openlijk aan dat ze meteen naar het front springen. Het zijn grondige mensen, en als ze iets doen, doen ze het serieus. En de andere landen dachten dat als de Duitsers dat soort druk van buitenaf niet konden weerstaan, zij dat waarschijnlijk ook niet zouden doen. En zo sijpelden ze van het vredeskamp naar het oorlogskamp. Zo bleven er twee van ons over: Hongarije en het Vaticaan. We mogen niet klagen over de onderneming, maar we moeten een aantal ernstige gevolgen aanpakken.

We moeten eerlijk onder ogen zien dat de oorlog wilder en brutaler wordt, en dus kunnen we er maar beter op voorbereid zijn dat de toon die tegen ons wordt aangeslagen harder en beledigender wordt: provocaties, beledigingen, bedreigingen en chantage. Ik kan niet beloven dat het gemakkelijk zal zijn, maar ik kan wel beloven dat wij voet bij stuk zullen houden. De dagen dat wij onderworpen waren aan diplomatieke druk die de soevereiniteit nog respecteerde, zijn al lang voorbij. Waar zijn de goede oude tijden, toen Hillary Clinton in 2014 slechts een “goede vriend” stuurde om de Hongaren met antiregeringsprotesten en een paar reisverboden op het verkeerde been te zetten? We hebben toen goed gemanoeuvreerd, onze berekeningen werkten, en in de vorm van Donald Trump kwamen er vriendelijke hulptroepen aan – gelukkig niet hier, maar in Washington. Sindsdien is er veel water over de Potomac gestroomd. Gelukkig heeft het Witte Huis zijn gevoel voor humor behouden, en in plaats van een “goede vriend” heeft president Biden ons een “persman” gestuurd, een ambassadeur die de druk op ons moet opvoeren en alles moet doen om de Hongaren in het oorlogskamp te drukken: een verklaring uit ons persen waarin wij ons verplichten mee te doen. Dat is prima, humor kan vriendschap helpen om moeilijke tijden te overleven. Maar we moeten voorkomen dat ze de volgende keer iemand sturen die Puccini heet!

Dames en heren,

We zien dat Amerika in 2024 weer verkiezingen krijgt, en onze Republikeinse vrienden spannen hun spierballen ter voorbereiding van hun terugkeer. Ik verwacht ook dat de democratie in Europa haar kracht zal tonen, dat de publieke opinie steeds meer pro-vrede zal worden en een staakt-het-vuren, vredesbesprekingen, meer gezond verstand en – indien nodig – nieuwe regeringen zal eisen. Het zal geen wandeling in het park worden, maar dan leiden de gladdere en rustigere wegen allemaal naar de oorlog.

Dames en heren,

Wij maken ons geen illusies, wij zijn niet naïef, noch zijn wij de bloemenkinderen van ’68 of dromende pacifisten. Wij weten dat de onderhandelingen niet zullen gaan tussen de Oekraïners en de Russen: de vrede zal komen wanneer de Amerikanen en de Russen met elkaar onderhandelen. Dat zal onvermijdelijk gebeuren, maar hoe later het gebeurt, hoe hoger de prijs die we allemaal zullen betalen. Oorlogsfanaten geloven dat de tijd aan de kant van de Oekraïners en het Westen staat, dus de strijd moet doorgaan: het zal het machtsevenwicht veranderen, er zal een overwinning op Rusland komen, en de overwinning zal vrede brengen. De Hongaarse regering is echter van mening dat doorgaan met vechten geen overwinning zal opleveren en geen vrede zal brengen, maar wel de dood van honderdduizenden mensen meer, een zich uitbreidend conflict, landen die in een open oorlog verwikkeld zijn, jaren van oorlog, verwoesting, lijden en de dreiging van een wereldoorlog. Laten wij Hongaren ons dus inzetten voor vrede, maar laat de minister van Defensie zijn kruit droog houden. Dat is alles wat ik over de oorlog te zeggen heb.

Dames en heren,

Als we de inflatie willen bestrijden, moeten we beginnen met begrijpen. Waarom is er overal in Europa inflatie? Brussel heeft deze kwaal op ons losgelaten, met zijn energiesancties. De ziekte heet sanctie-inflatie en het virus zijn de Brusselse sancties. Sancties zijn de wapens in de oorlogspolitiek van Brussel. Ze zijn gericht op Rusland, maar ze treffen ook Europa. Het is nog niet zo lang geleden dat Brussel beloofde dat deze sancties een einde aan de oorlog zouden maken. Er is een jaar verstreken, en het einde van de oorlog komt niet dichterbij, maar raakt steeds verder weg. Ze beloofden ook dat ze de sancties niet zouden uitbreiden tot energie. Maar dat deden ze wel. De prijs van aardgas verveelvoudigde en bereikte eind augustus 350 euro. Dat is een record, iets wat sinds mensenheugenis niet meer is voorgekomen. De situatie is verbeterd, maar de aardgasprijs is nog steeds enkele malen hoger dan het niveau van 20 euro van twee jaar geleden. Bovendien, en dat weten maar weinig mensen, werd in Brussel de gasprijs gekoppeld aan de elektriciteitsprijs. Samen met de Polen hebben we geprotesteerd, maar het mocht niet baten. De stijging van de gasprijs ging dus onmiddellijk gepaard met een stijging van de elektriciteitsprijs – zelfs wanneer die elektriciteit niet door gasturbines wordt geproduceerd, maar door zonne-, wind-, waterkracht-, steenkool- of kernenergie. Het is economie 101 dat energieprijsstijgingen de prijs van alle producten opdrijven. Dit geldt vooral als je de meeste energie uit het buitenland importeert, zoals Hongarije doet. Bovendien is gebleken dat we Rusland niet van inkomsten hebben beroofd, maar hen juist meer geld hebben gegeven. In 2022 steeg de winst van de wereldolie- en gasindustrie met 70 procent, zonder dat de betrokken mammoetbedrijven iets vernieuwden of meer produceerden: ze staken de extra winst van de sancties, waarvoor ze de Europeanen lieten betalen, gewoon in hun zak. In 2022 hebben de sancties de Hongaren vierduizend miljard forint gekost. Vierduizend miljard forint! Dit is hoeveel meer geld Hongaarse bedrijven, de staat en gezinnen in Hongarije alleen al aan energie hebben uitgegeven vanwege de sancties. Dit bedrag had door bedrijven besteed kunnen worden aan loonsverhogingen, door de staat aan belastingverlagingen of gezinssteun, en door gezinnen aan het kopen van een huis of aan hun kinderen.

Men staat gewoon tussen de glazen paleizen van Brussel en wil niet geloven wat daar gebeurt. We moeten de realiteit onder ogen zien: in plaats van hulp geeft Brussel ons meer sancties. De Brusselse bureaucratie heeft met weloverwogen slechte bedoelingen Hongarije en Polen niet hun deel van het Europese herstelprogramma gegeven. In 2022, in het moeilijkste jaar, hebben we geen geld gekregen dat de lidstaten als een gezamenlijke lening hebben afgesloten, volgens welke wij Hongaren ons deel moeten terugbetalen. Ze zoeken naar neten om uit de Hongaarse rechtsstaat te pikken, terwijl een politiebusje permanent stand-by staat bij het gebouw van het Europees Parlement. In werkelijkheid zijn het de lidstaten die Brussel moeten controleren, niet Brussel dat de lidstaten controleert. Ik hoop dat dit het geval zal zijn na de Europese verkiezingen in 2024. Als Brussel onder alle omstandigheden oorlog wil voeren, dan moet het oorlog voeren tegen de inflatie. Dat doet het niet. Maar wij voeren voortdurend onze eigen oorlog tegen de inflatie. Wij hebben al een twaalftal maatregelen genomen om gezinnen en bedrijven te beschermen.

Het belangrijkste is nu, vrienden, dat we de inflatie niet zien als een onontkoombare plaag. En ook al piekt de inflatie en legt ze een zware last op gezinnen, we mogen er niet bang voor zijn, we mogen ons er niet bij neerleggen. Er moet actie worden ondernomen, en die zal resultaten opleveren. Ik heb van Sándor Demján geleerd dat in tijden van crisis normativiteit niet bestaat. Je moet moedig ingrijpen in de economie. Dat is wat wij doen, en daarom bespaart een gemiddeld gezin vandaag 181.000 forint per maand aan lagere energierekeningen. Dit is uniek in heel Europa. Links vraagt om de bevriezing van de voedselprijzen in te trekken, maar die blijft totdat we de inflatie kunnen terugdringen. Links vraagt – samen met de banken, wat niet verwonderlijk is – ook om de opheffing van de bevriezing van de particuliere rente. Maar de rentebevriezing beschermt 350.000 gezinnen tegen rentestijgingen, en zolang de rente niet begint te dalen, moet de bevriezing van kracht blijven. In plaats van hem in te trekken, hebben wij hem uitgebreid tot studentenleningen. Vandaag beschermen we dus 200.000 studenten tegen inflatie. Studieleningen zijn rentevrij, en de rente op een gratis studielening is de helft van de marktrente. En nu introduceren we een reispas voor provincies tegen verlaagd tarief. Vanaf 1 mei zullen wij maandelijkse landelijke en provinciale passen aanbieden die geldig zijn voor zowel bus- als treinreizen. De maandpas kost 9.450 forint en de maandpas voor het hele land 18.900 forint. Wie met het openbaar vervoer naar zijn werk reist, kan een aanzienlijk bedrag besparen.

Dames en heren,

Het smeden van een goed schild – een schild dat zware klappen kan opvangen – is duur. Daarom moeten meevallers worden aangepakt waar ze zich voordoen. We hebben banken, energiebedrijven en multinationale winkelketens belast. En de genomen meevallers worden in het fonds gestort om de bezuinigingen op de energierekening van huishoudens in stand te houden.

Kortom, 2022 was een jaar dat de ruggengraat van de Hongaarse economie had kunnen breken. De officiële doemdenkers, gerespecteerde voormalige centralebankpresidenten en voormalige rechtse economen hadden dit ook verwacht, en waren al bezig ons de laatste sacramenten toe te dienen. Faillissementen, werkloosheid, ineenstorting van de munt, insolventie, Armageddon: dat was wat links voorspelde. Nu, in februari, is de werkgelegenheid hoger dan ooit, staan de deviezenreserves op recordhoogte en is de forint gestabiliseerd. De waarheid is dat, naast en ondanks de pijnlijk hoge inflatie, de Hongaarse economie in 2022 drie records heeft gebroken. Een hattrick. Ik hoop dat coach [Marco] Rossi luistert. Nog nooit hebben zoveel mensen werk gehad in Hongarije. Onze export heeft records gebroken en nog nooit is er zoveel geïnvesteerd in Hongarije als in 2022. Daarom zijn we nog steeds op de been ondanks de hoge prijzen, en daarom zal de economie in 2023 niet stagneren. Inflatie is als een tijger, en je hebt maar één kogel. Als u mist, eet hij u op. Vertrouw ons, we zullen hem raken. Reken maar: tegen het einde van het jaar zal de inflatie in de dubbele cijfers liggen.

Beste vrienden,

Zoals we zien is de situatie ernstig, maar niet hopeloos – integendeel, ze is bemoedigend. De overlevingsinstincten van de Hongaren werken, ze zien de dingen helder en – zoals de nationale raadpleging heeft aangetoond – er is brede overeenstemming over de belangrijkste doelstellingen. Ik dank hier vandaag iedereen die heeft deelgenomen aan de nationale raadpleging. We zullen uit de oorlog blijven, Hongarije zal een eiland van vrede en veiligheid blijven, en we zullen de inflatie overwinnen – dat is altijd de taak van de regering, en er zullen geen fouten worden gemaakt. Maar er is nog iets dat een regering, hoe zelfverzekerd ze ook is, niet in haar eentje kan doen. U weet, iedereen heeft het gehoord, wat voor verachtelijks er is gebeurd in een van onze scholen. Men kan niet begrijpen waarom de hemel niet valt, waarom de aarde zich niet opent om degenen die eronder liggen op te slokken.

Beste vrienden,

Laten we het zeggen zoals het is: pedofilie kan niet worden vergeven. Kinderen zijn ons heilig, en het is aan volwassenen om kinderen überhaupt te beschermen. Het kan ons niet schelen dat de wereld gek geworden is. Het kan ons niet schelen aan welke weerzinwekkende dwalingen sommige mensen zich overgeven. Het kan ons niet schelen hoe Brussel het onverklaarbare verontschuldigt en verklaart. Dit is Hongarije! En hier zou het strengste kinderbeschermingssysteem van Europa moeten zijn! De wetgeving is er, en de ontbrekende stukken zullen worden gevonden, maar zelfs de meest vastberaden regering kan deze zaak niet in haar eentje tot een goed einde brengen. Daar is iedereen voor nodig: ouders, grootouders, moeders en vaders, leraren en opvoeders. Want genderpropaganda is niet slechts een vermakelijke capriool, niet slechts regenboogpraat, maar de grootste bedreiging die onze kinderen achtervolgt. Wij willen dat onze kinderen met rust worden gelaten, want genoeg is genoeg! Dit soort zaken hoort niet thuis in Hongarije, en zeker niet op onze scholen. Ik reken op u, wij rekenen op alle Hongaarse mensen van goede wil, zodat we deze klus samen kunnen klaren, voor eens en altijd, in 2023.

God boven ons allen, Hongarije voor alles! Ga, Hongarije, ga Hongaren!

Via The Saker.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

EUROPESE UNIE DOSSIER

De Hongaarse premier Orban roept op tot ontbinding van het EU-parlement

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: