Triomfalisme en zelfpromotie door Amerikaanse alt-media generaals (eh, kolonels, majoors, luitenants) en Donald Trump dragen niets waardevols bij aan de Russische analyse van de Iraanse operatie tegen Israël op zaterdagavond 13 april. Dat wil zeggen, een analyse, niet van wie heeft gewonnen, wie heeft verloren, maar van wat er te leren valt voor de strijd in de volgende ronde, schrijft John Helmer.
Niet veel, zegt een Russische militaire bron. “Veel vuurwerk maar geen echte schade. De Iraniërs lieten weten dat ze niet verder zouden gaan dan vuurwerk. De paniek en het op hol slaan zoals de situatie in Jeruzalem laat weer eens zien hoe nerveus Israël is. Maar de Iraniërs hebben geen strijd meer over tegen deze vijand – de afgelopen zes maanden hebben dat laten zien.”
Niet veel – een Noord-Amerikaanse militaire bron is het ermee eens. “Ik denk dat het veel lawaai maken was. De Iraniërs telegrafeerden hun aanval en trokken die vervolgens in. Ze deden hetzelfde in januari 2020 met Operatie Martyr Soleimani. Er werd veel lawaai gemaakt over ‘straf’, ‘wraak’, etc., terwijl er tegelijkertijd signalen naar de vijand werden gestuurd waarin stond dat er een aanval op handen was, dat deze vergeldingsmaatregelen waren en niet als escalatie gezien moesten worden. Dit is hoe de Iraanse regering haar gezicht spaart en, in hun gedachten, een direct groot conflict vermijdt dat zeker hun voortdurende heerschappij zou bedreigen.”
In het openbaar althans, en voorlopig is dit niet de inschatting van de toonaangevende Russische militaire blogger, Boris Rozhin, auteur van de Colonel Cassad short-read Telegram en de longer-read Live Journal. Hij is niet op de plek – en ook niet aan hem – om vooruit te lopen op de evaluaties die gaande zijn bij de Generale Staf en het Kremlin, of om te melden hoe zij de impact inschatten van wat er zojuist is gebeurd op de Russische operaties in de oorlog in Oekraïne, als die er al is.
Er kan een kleine uitzondering worden gemaakt voor het “ik zei het toch” van het Kremlin na de Schnecksville-verklaring van Trump op zaterdag. “God zegene het volk van Israël,” zei Trump. “De zwakte die we hebben getoond is ongelooflijk en zou niet zijn gebeurd als we in functie waren… Amerika bidt voor Israël. We sturen onze absolute steun naar iedereen die in gevaar is…We zullen de kracht van Amerika thuis herstellen.”
Schnecksville, Pennsylvania, is waar Trump dit zei tijdens een verkiezingsbijeenkomst. Hij weet waarschijnlijk niet dat de betekenis van het Jiddische woord, schneck, een luiaard, een nietsnut is: Schnecksille is Bum’s Town. Trumps verklaring daar bevestigt een deel van de reden voor de voorkeursverklaring van president Vladimir Poetin op 14 februari om Trump over zeven maanden te zien verliezen in de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
Voor de publieke discussie in Moskou moet nog worden opgehelderd waarom de Iraanse combinatie van drone-golf, raket-golf zoveel uitgebreider faalde dan de Russische operationele methode in Oekraïne. “De IDF [Israel Defence Forces] claimt 99% van de neergehaalde doelen, de IRGC [Islamitische Revolutionaire Garde] claimt 50% van de succesvolle treffers (wat ballistiek betekent),” vat Rozhin samen. “Het is duidelijk dat Israël op alle mogelijke manieren de gevolgen van de aanval zal bagatelliseren en de slachtoffers en vernietiging zal verbergen, omdat dit een kwestie van militair prestige is. Het ligt voor de hand dat Iran de gevolgen van de aanval zoveel mogelijk zal overdrijven en actieve voorlichtingsactiviteiten zal uitvoeren om het militaire prestige van de IRGC en de Iraanse strijdkrachten te vergroten.”
“Israël staat nu op een tweesprong. Rechtstreeks toeslaan op Iran betekent een vergeldingsraketaanval ontvangen, een nog krachtigere raketaanval, die gegarandeerd het Israëlische luchtverdedigingssysteem zal binnendringen. Tegelijkertijd hebben de Verenigde Staten al verklaard dat ze niet zullen deelnemen aan aanvallen op Iran, wat erop wijst dat Israël zich moet beperken tot zoiets als de gebruikelijke aanvallen op Hezbollah en Iraanse proxies in Syrië. Ook de Europese satellieten van de Verenigde Staten waarschuwen Israël voor aanvallen op Iran. Maar dit zal in Israël zelf natuurlijk worden opgevat als een teken van zwakte, omdat Iran heeft laten zien dat het rechtstreeks op Israël kan aanvallen, wat het snijpunt is van alle rode lijnen van Israël.”
Volgens de gepubliceerde Israëlische tellingen tot nu toe heeft Iran tussen de 180 en 185 drones afgevuurd, 30 tot 36 kruisraketten en 110 tot 120 ballistische raketten; klik om de berekeningen te lezen die zijn gemeld door de New York Times en de lokale Israëlische media. zeven van de raketten zouden hypersonisch zijn geweest, maar dit is niet bevestigd en onwaarschijnlijk.
“De operatie heeft een succesniveau bereikt dat onze verwachtingen heeft overtroffen”, aldus IRGC-commandant generaal-majoor Hossein Salami.
In zijn advertentie voor de militaire capaciteiten van Israël en de exportmarkten voor zijn militaire hardware, concludeerde de Financial Times van Tokio en Londen dat het resultaat een “klinkende strategische mislukking is voor Iran en de ineenstorting van een centraal principe van zijn machtsprojectie – zijn conventionele raket- en UAV-arsenalen.”
Het verslag van Boris Rozhin over de door Iran aangekondigde lanceringen, overvliegende luchtvaartuigen in Irak en Syrië en aanvallen waarover de Arabische media berichtten, leidde de berichtgeving in Moskou in het weekend. Hier is een letterlijke Engelse vertaling van zijn op zondag gepubliceerde beoordeling.
Iraanse aanval op Israël
Door Boris Rozhin
1. Iran kreeg de taak om vergeldingsmaatregelen uit te voeren voor de Israëlische aanval op het consulaat in Damascus. Iran kon niet anders dan reageren, omdat dit zou hebben betekend dat het zwakte zou tonen, zelfs binnen het kader van de algemene Iraanse strategie. En daarom kon het niet zonder de gebruikelijke aanvallen van Iraanse proxies uit Syrië, Irak, Libanon en Jemen, waarmee Iran gewoonlijk reageerde op Israëlische aanvallen op zijn proxy-troepen. Het was precies Iran trekken in een directe aanval die Israël nastreefde door het Iraanse consulaat [in Damascus op 3 april] aan te vallen, spugend op de Conventie van Wenen.
2. Als onderdeel van zijn strategie heeft Iran zich tot taak gesteld een directe reactie uit te voeren, met strikte grensparameters. De aanval moet niet te zwak zijn, om niet de indruk te wekken dat Iran een reactie imiteert, maar tegelijkertijd ook niet te sterk, om een Israëlische vergeldingsaanval niet onvermijdelijk te maken, en als dat toch gebeurt, Israël dan schuldig te maken aan de daaropvolgende escalatie. Vandaar het waarneembare karakter van de nachtelijke aanval.
3. Vanuit diplomatiek oogpunt heeft Iran zijn aanval gerechtvaardigd op grond van het internationaal recht inzake vergeldingsacties in verband met de aanval op het consulaat. Vanuit het oogpunt van het gevestigde internationale recht had Iran het recht om toe te slaan. Maar het probleem is dat het internationaal recht al lang niet meer werkt, en dat er binnen het kader van de “op regels gebaseerde wereldorde” geen aanvallen tegen Israël kunnen plaatsvinden, en dat Israël kan aanvallen wie het maar wil. Ja, dit is de bastaardorde die de Verenigde Staten proberen te behouden en Rusland en China proberen te vernietigen.
Handvest van de Verenigde Naties bron: https://legal.un.org/
De Iraanse ambassade bij de VN beriep zich formeel op artikel 51 voor de aanvallen in haar brief aan de VN-Veiligheidsraad van 13 april: https://twitter.com/Iran_UN/
4. De beperkte aard van de Iraanse aanval was in zijn structuur identiek aan de aanval op de Amerikaanse basis van Ain al-Assad in [20 januari] 2020 als reactie op de moord op [de Iraanse generaal-majoor Qassem] Suleimani en [de Iraakse sjiitische leider Abu Mahdi al-] Muhandis door de Amerikanen in Bagdad [3 januari 2020]. Het geschatte tijdstip van de aanval, de geschatte vliegrichtingen van de raketten en drones, de aard van de geselecteerde (militaire) doelen en de randvoorwaarden voor de reactie werden aan alle geïnteresseerde spelers meegedeeld. In dit opzicht liet Iran bewust elke poging tot operationele en tactische verrassing varen en vertrouwde het precies op een gerichte frontale penetratie van de Israëlische luchtverdediging op het beloofde tijdstip. Aangezien er geen doelstellingen waren om een volwaardige oorlog te beginnen, hadden de aanvallen van Hezbollah, Ansar Allah en Iraanse proxies in Syrië en Irak een beperkt hulpkarakter.
5. Het is belangrijk om te begrijpen dat Israël niet alleen was in het weerstaan van de Iraanse aanval – de Amerikaanse luchtmacht en Amerikaanse grondstations, de Britse en Franse luchtmacht en de Jordaanse luchtverdediging namen deel aan het afslaan van de aanval. Sommige raketten en drones werden bij nadering neergeschoten. In feite werd de geconsolideerde luchtverdediging van de Verenigde Staten en Israël in het Midden-Oosten op grote schaal getest onder omstandigheden waarin deze luchtverdediging zich 72 uur voor de aanval kon voorbereiden.
6. Het aantal gelanceerde drones en raketten is van cruciaal belang. Iraanse bronnen zeiden dat er ongeveer 115 raketten werden afgevuurd; de VS en Israël meer dan 200 raketten. Bovendien waren er volgens verschillende schattingen 150 tot 400 of zelfs 500 drones. Objectieve gegevens zijn nog steeds onvoldoende om het werkelijke aantal gelanceerde raketten en drones vast te stellen. Naast deze raketten en drones lanceerde Iran verschillende lokraketten en oude modellen raketten om de vijandelijke luchtverdedigingssystemen af te schrikken. Iran gebruikte ook raketten met deelbare kernkoppen, die ook als afzonderlijke raketten kunnen worden geteld.
7. Als we het hebben over de algemene doelen van de aanvallen, stelt de IRGC dat het doel van de aanval was om door het Israëlische luchtverdedigingssysteem heen te breken en de luchtmachtbasis [Nevatim] te raken van waaruit het consulaat in Damascus werd aangevallen, evenals de inlichtingenfaciliteit van de Mossad [in Tel Aviv] die betrokken was bij het organiseren van de aanval op het consulaat. De keuze van de doelen laat ook zien dat Iran denkt aan een beperkte reactie. In het geval dat het doel was om ‘bruggen te verbranden’, zou Iran zeker de vernietiging van de Dimona reactor en gebouwen in de regeringswijk in Tel Aviv als doel hebben gesteld, te beginnen met de Knesset. De tactiek van de aanvallen voorzag in een gesynchroniseerde aanval met drones, kruisraketten en ballistische raketten om een gegarandeerde penetratie van het geconsolideerde luchtverdedigingssysteem van de Verenigde Staten en Israël te bereiken. Daarom werden ballistische raketten op Israël afgevuurd kort voordat het merendeel van de drones en conventionele raketten het Israëlische luchtruim betraden. De belangrijkste slagkracht waren de nieuwste Heidar ballistische raketten – bereik 2000 kilometer, granaatkop 1,5 ton, bescherming tegen de effecten van elektronische oorlogsvoering plus optionele deelbare granaatkoppen. Hun taak was om door te breken naar hun doelwitten, verborgen achter een wolk van drones en goedkope raketten die verondersteld werden om de Iron Dome, Patriots en andere Israëlische en Amerikaanse luchtverdedigingssystemen te overbelasten.
8. In het algemeen werkte de Iraanse tactiek – sommige ballistische raketten braken door naar de [Nevatim] luchtmachtbasis. Israëlische bronnen melden minstens 7 treffers, terwijl Iraanse bronnen er 15 melden. Iraanse bronnen beweren ook dat de inlichtingenfaciliteit van de Mossad [Tel Aviv] met succes werd geraakt door raketten. Israël ontkent dit. De IDF [Israel Defence Forces] claimt 99% van de neergehaalde doelen, de IRGC claimt 50% van de succesvolle treffers (waarmee ballistische raketten worden bedoeld). Het is duidelijk dat Israël op alle mogelijke manieren de gevolgen van de aanval zal bagatelliseren en de slachtoffers en vernietiging zal verbergen, omdat dit een kwestie van militair prestige is. Het ligt voor de hand dat Iran de gevolgen van de aanval zoveel mogelijk zal overdrijven en actieve voorlichtingsactiviteiten zal uitvoeren om het militaire prestige van de IRGC en de Iraanse strijdkrachten te vergroten. Hetzelfde gebeurde tijdens de aanval op Ain al-Assad [Amerikaans-Iraakse luchtmachtbasis in Irak], toen Iran enorme schade opeiste (135 gewonden), en de Verenigde Staten 5 gewonden meldden.
De aanval op Ain Al-Assad vond plaats op 20 januari 2020. Bron van CNN: https://www.youtube.com/
9. Vanuit symbolisch oogpunt heeft Iran de taak volbracht om zijn gezicht te redden en te reageren op de aanval op het consulaat in Damascus. Het Iraanse militaire en politieke leiderschap toont zich volledig tevreden met de ontvangen beelden van Operatie True Promise. Bovendien werd Iran de eerste staat die Israël rechtstreeks aanviel, voor het eerst in tientallen jaren na Saddam Hoessein – proxy-aanvallen worden buiten beschouwing gelaten. Iran heeft ook laten zien dat het zelfs met een beperkte aanval min of meer frontaal door de voorbereide luchtverdediging van de vijand kan breken, wat erop wijst dat Iran desgewenst met een nog massalere aanval door de luchtverdediging van de Verenigde Staten en Israël kan breken die Tel Aviv, Haifa of Dimona bestrijken. Israël kan tevreden zijn met het feit dat de aanval op het consulaat in Damascus nu is uitgespeeld, en de schade van de Iraanse aanval zal, vanwege de beperkte aard ervan, even beperkt zijn voor Israël. Maar natuurlijk gaat het hier niet alleen om materiële schade, hoewel we naast de directe schade ook rekening moeten houden met de kosten van de uitgaven aan beide kanten – aan luchtverdediging, luchtvaart, drones, etc., Israëlische bronnen beweren dat de uitgaven van Israël alleen al meer dan 1 miljard dollar bedroegen, en Iran enkele honderden miljoenen dollars.
10. Israël staat nu voor een tweesprong. Rechtstreeks toeslaan op Iran betekent een vergeldingsraketaanval ontvangen, een nog krachtiger aanval, die gegarandeerd door het Israëlische luchtverdedigingssysteem heen zal dringen. Tegelijkertijd hebben de Verenigde Staten al verklaard dat ze niet zullen deelnemen aan aanvallen op Iran, wat erop wijst dat Israël zich moet beperken tot zoiets als de gebruikelijke aanvallen op Hezbollah en Iraanse proxies in Syrië. Ook de Europese satellieten van de Verenigde Staten waarschuwen Israël expliciet tegen aanvallen op Iran. Maar dit zal in Israël zelf natuurlijk worden opgevat als een teken van zwakte, omdat Iran heeft laten zien dat het rechtstreeks op Israël kan aanvallen, wat het snijpunt is van alle rode lijnen van Israël. Er zal geen geconsolideerde internationale veroordeling van Iran komen, noch in de VN-Veiligheidsraad, noch wereldwijd, omdat Israël zelf de resoluties van de VN-Veiligheidsraad perverteert en het gevestigde internationale recht schendt door de Conventie van Wenen te negeren. Daarom zal Iran niet internationaal worden geïsoleerd in verband met de aanval, en de vergeldingsaanval van Israël tegen Iran zal precies lijken op een opzettelijke escalatie van de kant van Israël met een verdere toename van de giftigheid van Israël buiten de landen van de ‘gouden miljard’. Iran, aan de andere kant, heeft de moslimstraat veroverd en geniet nu van de rol van de belangrijkste verdediger van de Palestijnen tegen de achtergrond van de marskramers en opportunisten, [de Turkse president Recep Tayyip] Erdogan en [de Saudische premier Mohammed] bin Salman. Het was Iran dat ervoor zorgde dat er voor het eerst in zes maanden geen enkele bom viel op de Gazastrook. Welnu, beelden van raketten die boven Al-Aqsa op doelen in Israël afvliegen zullen nog vele jaren in de hoofdstroom van de sjiitische religieuze en politieke propaganda zitten.
Tijdens de spoedvergadering van de VN-Veiligheidsraad op 14 april viel de Russische vertegenwoordiger Vasily Nebenzya de secretaris-generaal van de VN, Antonio Guterres, aan voor het bevoordelen van Israël. “Gisteren [13 april] reageerde u onmiddellijk publiekelijk en veroordeelde u de acties van Iran… Het is betreurenswaardig dat u, in tegenstelling tot de vergadering van vandaag, niet voorstelde om de Raad te informeren over 2 april, waar op Russisch initiatief een noodbriefing werd belegd om de Israëlische aanval op de consulaire gebouwen in Damascus te bespreken.”
In het algemeen heeft Iran zijn taken opgelost en nu zijn de Verenigde Staten en Israël aan zet.
Iran heeft gebruik gemaakt van artikel 51. De gebombardeerde ambassade in Syrië is Iraans grondgebied.
En geniet derhalve onschendbaar te zijn, dus de reacties van Iran zijn volledig terecht
Uiteraard en ze zijn nog zeer braaf geweest…de verwittigde 👹 Jood is nu aan zet..met een Belachelijke Trump om dat Joodse addergebroed nog wat gekker te maken… het Zionistisch gestolen Land kan het Schudden met het Politieke Onvermogen in de US/Israël.. het einde is al een tijdje geleden ingezet..nu hopen dat het eindelijk zover is…