De slag om Kherson die we in ons vorige artikel bespraken, eindigde in het voordeel van Oekraïne – maar met een kleine twist: er was geen echte strijd. Drie weken lang evacueerde Rusland niet alleen inwoners die de stad – en de rechteroever van de Dnjepr-rivier – wilden verlaten, maar zelfs monumenten die de tegenstander die de stad binnenkwam bezwaarlijk zou kunnen vinden, schrijven Sergey Poletaev en Dmitry Stefanovich.
Op 10 november hadden de laatste militairen de rechteroever van de Dnjepr verlaten, en nadat ze waren overgestoken bliezen ze de bruggen op (waaronder de lang geteisterde Antonovskibrug) die de rivier overspannen, evenals het viaduct over de stuwdam van het Kakhovka-reservoir.
Oekraïense troepen trokken een dag of twee later de stad binnen, en de hele manoeuvre verliep zonder noemenswaardige gevechten. Zo kan het gebeuren dat de grens van de regio Kherson voor lange tijd, jaren of zelfs decennia, langs de Dnjepr zal worden vastgelegd.
Als we de grondstrategie van het Russische leger samenvatten gedurende zijn hele campagne, na het aanvankelijke offensief van februari, kan deze als volgt worden geformuleerd: Rusland valt nergens aan behalve in Donbass; ze houden geen land en steden vast; als verdediging gepaard gaat met kosten en verliezen, aarzelen ze niet om terug te trekken. Het is onmogelijk te zeggen of dit een gedwongen beslissing is of een vooraf gekozen beleid, omdat de militaire doelstellingen van de speciale militaire operatie niet openbaar zijn gemaakt.
In Donbass gaat de langzame afbraak van de Oekraïense verdediging ondertussen door. De Wagner-troepen rukken samen met de milities van de Volksrepubliek Donetsk – die nu deel uitmaakt van het Russische leger – geleidelijk op naar de stad Artemovsk (Bakhmut), waarvoor we in juli al gevechten hadden voorzien. Foto’s van dit deel van het front doen nu denken aan taferelen uit de Eerste Wereldoorlog: kniediepe loopgraven in de modder, grond bezaaid met gaten van ontplofte granaten, en kale verbrande boomstammen.
Aan de rest van het front is het nog steeds rustig. Ondertussen is de belangrijkste ontwikkeling van de afgelopen weken dat Rusland vrijwel overal in Oekraïne overgaat op het gebruik van langeafstandsprecisiewapens. In tegenstelling tot eerdere fasen (met de mogelijke uitzondering van het allereerste begin van de operatie) zijn er nu regelmatige aanvallen door de lucht en over zee – en waarschijnlijk vanaf de grond gelanceerde kruisraketten – en door rondhangende munitie.
Het doelwit van de aanvallen is, voor zover kan worden opgemaakt uit zowel officiële verklaringen van het Russische ministerie van Defensie als objectieve gegevens (om nog maar te zwijgen van de reactie van Oekraïense functionarissen), voornamelijk de energie-infrastructuur. De reden voor deze keuze lijkt te liggen in de hoge mate van “zichtbaarheid” van een dergelijke strategie en de veelzijdige strategische gevolgen ervan voor de defensiecapaciteiten van Oekraïne. Het is mogelijk dat de keuze van de doelen ook deels te wijten is aan onvoldoende mogelijkheden voor verkenning en asset-targeting, en aan de wapens zelf, die blijkbaar geen aanvallen tegen kleine en/of versterkte doelen, of “tijdgevoelige” objecten toelaten.
Deze aanvallen verstoren onder meer de logistiek en de communicatie, waardoor de flexibiliteit van de militaire machine van Oekraïne waarschijnlijk geleidelijk wordt verminderd en het initiatief wordt ontnomen. Het is echter nog te vroeg om van een radicale doorbraak te spreken: de effecten van de huidige strategie zijn cumulatief en kunnen in de nabije toekomst een kritieke fase bereiken. Gezien de tijd van het jaar zullen de gevolgen voor de burgerbevolking aanzienlijk zijn, en we zouden wel eens een echt tragisch beeld kunnen zien.
Een ander verhaal is de situatie rond de kerncentrale van Zaporozhye. De faciliteit zelf en de aangrenzende stad Energodar staan sinds maart onder Russische controle, terwijl de centrale sinds juli regelmatig wordt beschoten door Oekraïense troepen. Rusland dringt via het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie aan op beëindiging van de bombardementen, terwijl Oekraïne eist dat de centrale wordt “gedemilitariseerd”, d.w.z. onder zijn controle wordt gebracht. De contacten over de kwestie worden voortgezet, terwijl de centrale zelf sinds begin september is stilgelegd.
Wat is de volgende stap? Er lijkt al actief te worden gezocht naar oplossingen om de lucht- en raketverdedigingscapaciteit van Oekraïne te versterken, en naar een andere aanpak voor de bouw van geschikte systemen, rekening houdend met de opgedane ervaring met het tegengaan van militaire aanvallen van Rusland. Dit is tot nu toe echter zeer specifiek geweest, en het gevoel bestaat dat de bescherming van de infrastructuur voor Kiev niet altijd belangrijker is dan het voorkomen van aanvallen op het kleine aantal resterende en nieuw geleverde westerse luchtafweersystemen.
Een ander gebied van tegenmaatregelen zou de levering kunnen zijn van nieuwe wapensystemen met een steeds groter bereik, waaronder relatief exotische – in het bijzonder de zeer nauwkeurige geleide SDB (GLSDB), die zou worden aangepast voor lancering vanaf HIMARS en MLRS. De aanvalsdrones in de lucht en op zee waarover Oekraïne beschikt, kunnen ook verder worden verbeterd.
Een type langeafstandsbombardemen munitie, de “Geraniums”, verdienen bijzondere aandacht. Misschien zien we hier een voorbeeld van institutionele “traagheid” bij de militairen van grote mogendheden, aangezien deze klasse wapens tot voor kort alleen beschikbaar was in Israël en Iran, en gedeeltelijk in Noord-Korea en China, alsook bij sommige niet-statelijke actoren. Het is waarschijnlijk dat we nu meer aandacht zullen zien voor dergelijke aanvallen en tegenmaatregelen, terwijl Oekraïne een proeftuin zal zijn voor alle betrokken partijen.
Bij gebrek aan succesvolle onderhandelingen over een staakt-het-vuren lijkt het erop dat de aanvallen met langeafstandswapens en hoge precisie tegen infrastructuur diep in Oekraïne zullen worden voortgezet. Verdere escalatie (ook nucleair) lijkt echter onwaarschijnlijk. Dit zou kunnen veranderen als de NAVO als geheel, of individuele leden, volledig betrokken raken bij de vijandelijkheden, wat het door de VS geleide blok tot nu toe angstvallig heeft vermeden, omdat het liever controle houdt over de omvang van het conflict en geen directe betrokkenheid wil.
Een analyse te maken over hoe en wat en wie welke strategie heeft is juist niet goed te analyseren. Want anders speel je de vijand in je kaart. Want de Russen denken op een hele andere manier en handelen erna, dan wat het westen doet. Daar zit zo’n duidelijk onoverbrugbaar groot verschil in. Waar de nadruk bij het westen ligt is zoveel mogelijk doden onder de burgers, civiele doelen, infra structuur en land te veroveren, op een lompe statische manier waar ze ook niet schuwen voor eigen grote verliezen. De Russen richten meer op een dynamische strategische manier om de vijand uit te schakelen en proberen dat met zo min mogelijke schade aan burgers, civiele doelen en aan eigen personeel.
Inderdaad; maar het een sluit het ander niet uit.
Denk dat de burgerij al begint te twijfelen aan de gekkies in Kiev.
Als de Roemeense legers bij Bakut worden verslagen, is dat een goede stap in de richting; als gelijktijdig de Russen doorgaan met vernietigen van infra structuur, is het moment niet ver, dat de bevolking Kiev dwingt tot overgave.
Zo niet zullen de Russen systematisch doorgaan met vernietigen van leger van de Oekies. daarna het bezetten van vrjgekomen gebieden.
Hun methode is sinds 1944 niet veranderd; artillerie; met als toevoeging raketten en door ontwikkeling richtmiddelen: bommen.
Er is geen enkele mogelijkheid voor de Oekies om te winnen, en zou Nato zo stom zijn omeen invasie uit te voeren, zou RU massa vernietigings wapens kunnen inzetten tegen de grote steden van dezen.
Beter dat het westen stopt met hulp en start met de snuivende gek te overtuigen dat alleen overgave een optie is.
Voor praten was de mogelijkheid 8 jaar lang.
Maar zij beledigden en negeerden de Russen.
Iets met slapende beren en niet porren en zo…..
Ipv roemeense legers, bedoelde ik Oekraiense legers….