Rusland annexeert illegaal zijn eigen land en volk, volgens westerse deskundigen

Ja, dat is het unanieme refrein van westerse opiniemakers na de referenda in de vier regio’s van Oost-Oekraïne. Dat de overweldigende meerderheid van de bevolking daar, dodelijke Oekraïense artilleriebeschietingen trotserend, haar voorkeur heeft uitgesproken om deel uit te maken van Rusland, en niet van de discriminerende Oekraïense staat (of wat daar uiteindelijk van overblijft), maakt voor deze opiniemakers en beleidsmakers geen verschil, schrijft Stephen Karganovic.

De mechanische eensgezindheid die in het Westen heerst over de grote geopolitieke verschuiving die zojuist in het Oosten heeft plaatsgevonden, herinnert op verontrustende wijze aan de eensgezindheid die ongeveer een generatie geleden in ongeveer hetzelfde deel van de wereld, maar onder een ander ideologisch mom, het politieke en mediadiscours kenmerkte.

Voor iedereen met een oppervlakkige kennis van de historische en politieke context zou de epiloog van de volksraadpleging in de vier regio’s, evenals op de Krim acht jaar geleden, een open en gesloten zaak moeten zijn. (Twijfelaars zullen hier worden gesterkt en vermaakt.) Een beroep op het internationaal recht, om nog maar te zwijgen van de mensenrechten, werkt in deze situaties volledig in het voordeel van Rusland.

Een op feiten gebaseerde en rationele analyse zal echter waarschijnlijk weinig indruk maken op het volkomen onwetende en gehersenspoelde westerse publiek. De enige versie van de gebeurtenissen die zij hebben gehoord is dat Oekraïne, naar verluidt een “soeverein” land, is binnengevallen door een buitenlandse agressor en dat aanzienlijke stukken van zijn grondgebied nu door de indringer worden opgeslokt.

Het idee dat Oekraïne een soevereine staat is, is natuurlijk lachwekkend. Oekraïne is in feite een onderdanige politieke vazal van het collectieve Westen, waarbij alle sporen van autonomie na de “onafhankelijkheid” in 1991 vrijwillig zijn opgegeven door de eigen corrupte en verraderlijke politieke elite.

Het spreekt vanzelf dat het westerse publiek, op enkele uitzonderingen na, zich niet bewust is van de demografische, historische en culturele realiteit van het huidige Oekraïne. Politieke grenzen, hoe willekeurig ook getrokken, zijn in hun ogen het equivalent van etnische grenzen die gerespecteerd moeten worden. Deze dimensie van hun onwetendheid werd op spectaculaire wijze, maar op een veel hoger niveau, geïllustreerd door de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Warren Christopher tijdens een internationale conferentie die midden in de Bosnische oorlog werd gehouden. Tot schrik van de beter geïnformeerde deelnemers vroeg hij terloops wanneer de Bosnisch-Servische bevolking de rivier de Drina was overgestoken om Bosnië binnen te vallen, kennelijk niet wetende dat zij al minstens duizend jaar inheems waren in Bosnië. De Britse minister van Buitenlandse Zaken (nu helaas premier) Liz Truss maakte eind vorig jaar een soortgelijke gênante blunder tijdens een bijeenkomst in Moskou. Zij verbaasde haar gastheren toen zij sterke afkeuring uitsprak over Russische militaire manoeuvres op grondgebied waarvan zij dacht dat het tot de Oekraïne behoorde, kennelijk niet wetende dat het deel uitmaakte van de Russische Federatie. De lijst zou nog langer kunnen worden, maar het punt is dat als hoge politieke functionarissen onwetend zijn van fundamentele historische en geografische feiten, hoeveel kan dan redelijkerwijs worden verwacht van leden van het tot zombie verworden grote publiek?

Met betrekking tot de vermeende flagrante schending van het internationaal recht door Rusland door het houden van een referendum waarbij de inwoners van Donetsk, Lugansk, Kherson en Zaporozhye konden kiezen in welk land zij wilden leven, zijn een paar harde gegevens op hun plaats.

Het eerste en meest fundamentele gegeven (dat de meeste burgers van de westelijke landen waarschijnlijk niet weten) is het feit dat er vóór de jaren twintig van de vorige eeuw een geografisch concept bestond dat verband hield met Oekraïne, voornamelijk in de vorm van verschillende provinciale onderverdelingen van het Russische Rijk, maar dat het vóór die tijd nooit had bestaan als een zelfstandige politieke entiteit met afgebakende grenzen. Op de vraag welke gebieden Oekraïne vormden als internationaal erkende entiteit vóór zijn ontstaan binnen de USSR in de jaren twintig, is geen antwoord mogelijk.

Net zoals de oprichting van Oekraïne als deelrepubliek van de USSR een willekeurig politiek gebaar was, zo was het ook de bepaling van de fragmenten van het voormalige Russische Rijk waaruit het uiteindelijk zou bestaan. Oekraïne werd gecreëerd door een daad van revolutionaire politieke wil, voor het ideologische gemak van de centrale autoriteiten van de USSR en zeker zonder enig zinvol overleg met de inwoners. Als van bovenaf opgelegde deelrepubliek van de USSR was de Oekraïense SSR de voorloper van het huidige Oekraïne. De afscheiding van de USSR werd eveneens bewerkstelligd met instemming van drie ongekozen en onbevoegde Russische, Wit-Russische en Oekraïense functionarissen. In termen van internationaal recht, en van de geroemde westerse democratische waarden in het bijzonder, hebben het huidige Oekraïne en zijn grenzen dan ook evenveel legitimiteit als de entiteit die in de jaren twintig van de vorige eeuw werd opgericht en waaruit het is voortgekomen.

Het tweede harde gegeven heeft te maken met hoe de regio’s Charkov, Lugansk, Donetsk en andere aan de Zwarte Zee grenzende regio’s werden opgenomen in de nieuw opgerichte Oekraïense Sovjetrepubliek. Dit gebeurde om de inhoud van de nieuwe Sovjetrepubliek uit te breiden met grote delen van het grondgebied die bevolkt werden door Russischtaligen die niets te maken hadden met de nieuwe Oekraïense identiteit die uit het niets werd gecreëerd. Er was geen referendum of zelfs maar een politiek klimaat waarin de inwoners vrij hun voorkeur kenbaar konden maken. Ongeveer honderd jaar geleden werden bepaalde beslissingen over de geografische en etnische samenstelling van Oekraïne aan de top genomen en vervolgens op lagere niveaus administratief uitgevoerd. Mogelijkheden voor tegenspraak en beroep waren uitgesloten.

Het derde harde gegeven betreft de manier waarop in 1954 de Krim bij Oekraïne werd ingelijfd. De gevolgde methode was precies dezelfde als eerder beschreven. Het schiereiland dat gedurende de voorafgaande honderdvijftig jaar, nog voordat Oekraïne zijn politieke intrede deed, onbetwistbaar deel uitmaakte van Rusland, bevolkt door een Russische meerderheid, werd plotseling, zonder uitleg en zonder overleg met de inwoners, overgedragen aan Oekraïense controle. De eerste gelegenheid die de bevolking van de Krim kreeg om haar wil hierover kenbaar te maken was in 2014, net zoals de eerste dergelijke gelegenheid die de bevolking van de vier regio’s kreeg enkele dagen geleden was.

Wat is het beginsel van Westers democratisch bestuur dat een herziening verbiedt van besluiten die zijn genomen achter de rug van degenen op wie zij van invloed zijn? Waarom mogen dergelijke beslissingen niet worden getoetst op instemming van het volk? Als de inwoners van voormalige Britse kolonies en dominions een wettelijk erkend recht hebben om te beslissen of zij nog steeds onderworpen willen zijn aan de Britse monarchie, waarom zouden inwoners van de vier regio’s van Oekraïne en de Krim dan het inherente recht moeten worden ontnomen om te beslissen of zij onderworpen willen zijn aan de regering in Kiev? Vooral omdat zij niet door hun eigen keuze, maar door het opleggen van willekeurig getrokken binnengrenzen in de huidige Oekraïense staat werden opgesloten. Later werden die binnengrenzen, net zo willekeurig, internationaal verklaard. Welke rechtsleer of welk moreel beginsel verplicht de inwoners van die regio’s om politieke besluiten die ten koste van hen door anderen, achter hun rug en zonder hun instemming zijn genomen, als heilig te beschouwen?

Het hysterische tumult in het collectieve Westen over de referenda heeft, vermoedt men, minder te maken met de resultaten – die te voorzien waren op basis van verwachtingen over normaal gedrag van bedreigde en misbruikte mensen – dan met het feit dat iemand het lef had ze überhaupt te organiseren. In het Westen zijn ongemanipuleerde uitingen van volksgevoelens een overblijfsel uit het verleden geworden. De referenda scheppen een gevaarlijk precedent voor de heersers van de westerse “democratieën”, en vormen bovendien een directe en ernstige niet-militaire bedreiging voor de duurzaamheid van hun Oekraïense project. Daarom werd onmiddellijk een wrede propagandacampagne ontketend om ze tegen elke prijs te besmeuren, te diskwalificeren en in een verkeerd daglicht te stellen.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Operatie Z – Rusland heeft geen domme bommen, ze zijn allemaal naar school gegaan

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: