Prigozhin en de afbrokkeling van Europa

Soms heeft politiek, net als mensen, een “bestemming” – op de een of andere manier geëtst vanuit haar natuur; vaak is die onvoorspelbaar en anders dan gewenst of verwacht.

Het lijkt erop dat Jevgeni Prigozhin zo’n figuur was. Hij wordt nu beschreven als een westerse “nuttige idioot”, maar zijn dan niet alle mensen die instemmen met het uitspelen van bijzonder opruiende lotsbestemmingen “nuttige idioten” – zo niet van een vreemde mogendheid – dan van hun eigen lot? schrijft Alastair Crooke.

Het bewandelen van zo’n pad is zeer stressvol, en het is niet ongewoon dat “doubles” op hol slaan (en onverwacht wraakzuchtig worden) als ze het gevoel hebben dat ze op het kritieke punt van hun pad in de steek gelaten zijn.

Het is duidelijk dat het Prigozhin-verhaal aspecten heeft die de hoofdrolspelers niet in de schijnwerpers willen zetten. Ze zullen in de doofpot blijven omdat hun onthulling belangen en minder zichtbare spelers zal schaden. Sommige rauwe kanten van de politiek zullen beschermd worden.

CNN heeft Amerikaanse bronnen geciteerd die het nieuwsorgaan hebben verteld dat de inlichtingendiensten van hun land “extreem gedetailleerde” kennis hadden van de plannen van Prigozhin, “inclusief waar en hoe Wagner van plan was om op te rukken”. Nadat de mars begon, beval de VS haar bondgenoten om “stil te blijven en Poetin geen opening te geven” om hen de schuld te geven van zijn gewapende opstand. De bronnen beweerden ook tegenover CNN dat “de Oekraïners door de bondgenoten gewaarschuwd werden om de situatie niet te provoceren”, omdat “je niet wilt meewerken aan het narratief dat dit een initiatief van ons was”.

Het is echter het beste om in dit soort ingewikkelde zaken geen enkele bewering zomaar aan te nemen. Niettemin, als westerse inlichtingendiensten er dieper bij betrokken waren – iets wat het hoofd van de Russische Nationale Garde, generaal Viktor Zolotov, vrijdag na president Poetin met “zekerheid” opmerkte – namelijk dat de muiterij van Prigozjin “geïnspireerd was door westerse speciale diensten – maar dat deze vervolgens werd overlapt door Prigozhins eigen opgeblazen ambities”.

Zolotov zei dat vóór het begin van de opstand “het kamp van Prigozhin” opzettelijk “gerichte” informatie had gelekt over een mogelijke muiterij die ergens tussen afgelopen donderdag en zondag zou plaatsvinden.

Zolotovs beschrijving roept de vraag op op welk moment de “opgeblazen ambities” van Prigozhin zich opdrongen en zich vermengden met westerse “inspiratie”? Was dat op het moment dat het Russische Ministerie van Defensie vastbesloten was om hem de Wagner-groep af te nemen? De regering eiste dat alle Wagner-troepen voor 1 juli 2023 contracten tekenden met het Russische Ministerie van Defensie.

Met andere woorden, in plaats van een particulier militair bedrijf te blijven onder leiding van Prigozhin, zou Wagner worden opgenomen in de feitelijke Russische militaire commandostructuur. Er is ook gemeld dat het Russische Ministerie van Defensie contracten heeft geannuleerd voor Prigozhin’s ondernemingen die het Russische leger hielpen bevoorraden – dit waren lucratieve deals voor hem.

Het is mogelijk dat Prigozhin deze realiteit niet kon accepteren en dat hij het oproerplan in een woedeaanval lanceerde. Dat weten we niet. Zolotov zei alleen dat onderzocht zou worden of westerse agenten al dan niet direct betrokken waren bij de uitvoering van de operatie. Ongetwijfeld zal ‘oom’ Loekasjenko de waarheid uit Prigozhin trekken.

Maar of het nu westerse inspiratie of opgeblazen ambitie was, het lot van Prigozhin werd gelanceerd: onvoorspelbaar en zeker anders dan hij zelf had gewild of verwacht (zoals hij nu is, verbannen naar Wit-Rusland).

Maar wie is de “nuttige idioot” – Prigozhin of de westerse inlichtingendiensten, die nu met een groot debacle te maken hebben (hoezeer ze ook het tegendeel beweren)? Eerst is hun financiële oorlog tegen Rusland mislukt; hun poging tot diplomatieke isolatie heeft buiten het hechte westerse blok geen succes gehad; het Oekraïense “offensief” heeft bijna niets opgeleverd; en nu is hun “libidinale opwinding over een Russische burgeroorlog waarin zeker “Russen … Russen zouden doden” binnen enkele uren de kop ingedrukt.

Rusland en Poetin staan er veel sterker voor. Poetin prees de “terughoudendheid, cohesie en patriottisme” die het Russische volk had getoond; hun “burgerlijke solidariteit en “hoge consolidatie”; en hun “vaste lijn … (in) het innemen van een expliciet standpunt ter ondersteuning van de constitutionele orde”.

Hoewel Poetin de “plotters van de muiterij” onomwonden veroordeelde als mensen vol kwaadaardigheid en kwade bedoelingen, identificeerde hij deze plotters niet met “de meerderheid van de soldaten en commandanten van de Groep Wagner” (die Poetin benadrukte), “ook Russische patriotten zijn, loyaal aan hun volk en hun staat” – en aan wie Poetin zijn “dankbaarheid” uitte en die hij vrijpleitte van “verraad”. (Het zou in ieder geval moeilijk zijn om de PMC van Wagner als een losgeslagen huurlingengroep buiten de wet om te beschouwen. Het werd opgericht en geleid door voormalige GRU-officieren. Het werd gefinancierd door de staat en bevoorraad door het ministerie van Defensie). Het zal geen verbazing wekken dat Poetin gul was voor de patriotten en legendarische overwinnaars van de “slag om Bakhmut”.

Poetin was echter niet zo gul toen hij het had over de “vijanden van Rusland – de neonazi’s in Kiev, hun westerse beschermheren en andere nationale verraders” die zouden hebben geprofiteerd als de staatsgreep was geslaagd: “Ze hebben zich misrekend” – (implicerend dat ze van tevoren hadden ‘gerekend’).

Wat rest president Biden nu nog? Meer van hetzelfde doen? Want net als Prigozhin speelt Biden zijn eigen opruiende lot uit – “geïnspireerd” door zijn neoconadviseurs, en ook door ambitie – om erkend te worden als een succesvolle Amerikaanse “oorlogspresident”. Prigozhin en Biden hebben misschien wel meer gemeen dan ze zich durven voor te stellen.

En in de verwarring die afgelopen weekend in de VS ontstond, durfde Tucker Carlson een eenvoudige vraag te stellen: “Waarom zijn we precies in oorlog met Rusland?”

Het is een vraag – steeds meer een existentiële vraag – die ook aan de EU-leiders gesteld zou moeten worden, die vanaf de Maidan-Coup een beleid hebben aangenomen dat tegen hun eigen economische en veiligheidsbelangen ingaat.

Vanaf de regimewisseling in Maidan heeft de EU afgezien van het opbouwen van inhoudelijke betrekkingen met Rusland. In plaats daarvan koos ze ervoor om Minsk te ondermijnen en actief een groot Oekraïens leger op te bouwen en uit te rusten om de tegenstanders van de agenda van de Maidan-‘coupplegers’ te onderdrukken.

“In plaats daarvan hebben de Europese landen sinds het begin van het conflict”, schrijft Thomas Fazi, “kritiekloos toegegeven aan de strategie van de VS, door zware sancties op te leggen aan Rusland, zich aan te sluiten bij de proxy-oorlog van Amerika door Oekraïne steeds meer militaire hulp te geven en het narratief te steunen van een conflict dat alleen kan worden opgelost met een totale militaire overwinning van Oekraïne. Deze strategie heeft, in tegenstelling tot die van de andere belangrijke actoren, de strategische belangen van Europa in gevaar gebracht, zowel vanuit economisch als vanuit veiligheidsperspectief”.

Op economisch gebied volgde de EU het voorbeeld van de VS door Rusland te sanctioneren op een manier die, ronduit gezegd, een hypotheek legt op de economische toekomst van Europa voor de komende jaren.

De volledige onderwerping aan een bredere NAVO-isering heeft (vanuit Amerikaans perspectief) ook de eis met zich meegebracht dat Europa het strategische industriebeleid van de VS moet steunen – en moet helpen om de Amerikaanse technologische dominantie ten opzichte van China te waarborgen. De EU kan dit alleen doen door zich neer te leggen bij het Amerikaanse industriebeleid en door hun economische relaties met China af te stemmen op Amerikaanse concepten van strategische technologieën. Dit is wat Europa aan het doen is.

Een recent rapport over de verzwakking van de EU en de “Art of Vasslisation” (European Council for Foreign Relations) waarschuwt hiervoor:

Kortom, Europa heeft van zichzelf een vazal gemaakt – een gewillige, onderdanige vazal. Toen de EU de VS volgde en sancties tegen Rusland oplegde, verwachtten de EU-leiders de snelle financiële ineenstorting van Rusland. Ze hadden het mis. Toen de EU de aankoop van Russische energie onbaatzuchtig afwees, berekenden ze dat Rusland het economisch niet zou redden – zonder de EU-markt – en snel zou capituleren. Ze hadden het mis. Toen de NAVO de oorlog tegen Rusland leidde (via Oekraïne), verwachtte de EU een snelle aftocht van de Russische strijdkrachten en die van de Donbas. Ze hadden het mis. Toen Prigozhin zijn “opstand” lanceerde, keken de EU-leiders reikhalzend uit naar een onmiddellijke burgeroorlog. Ze hadden het opnieuw mis.

Nu zit de EU voor altijd vast aan sancties tegen Rusland (en China zal volgen); een eeuwigdurende subsidie aan ‘Kiev’; een eeuwigdurende cyclus van NAVO-militarisme; en een economie die afglijdt naar deïndustrialisatie, hoge energiekosten en relatieve achteruitgang. De EU heeft haar langverwachte status van “wereldspeler” niet bereikt. In alle opzichten heeft Europa een verminderde economie en een verminderde invloed op de wereld.

Wanneer zullen de EU-leiders enige verantwoording afleggen voor hun verkeerde beslissingen? Wanneer zullen ze de Carlson-vraag beantwoorden: Waarom is het precies in het belang van Europa om in oorlog te zijn met Rusland?

Waarom was het in het belang van Europa om een oplossing voor het conflict met Rusland afhankelijk te maken van een volledige overwinning van Oekraïne? Is deze beslissing goed doordacht?

De afgelopen dertig jaar hebben neocons het buitenlands beleid van de VS gedomineerd: The Guardian, bijvoorbeeld, heeft opgemerkt dat als dochteronderneming van Axel Springer, die al lang banden heeft met de neoconservatieve kliek, van elke werknemer bij Politico wordt verwacht dat hij “pro-VS, pro-NAVO, pro-Israël, pro-austerity, pro-kapitaal, anti-Rusland, anti-China” is. Springer zei dat ze niet van werknemers van Politico zouden eisen dat ze documenten ondertekenen ter ondersteuning van een trans-Atlantische alliantie, hoewel dit beleid wel wordt toegepast bij de Duitse krant Bild, een andere dochteronderneming van Springer.

Europa is niet ‘Amerika’. De neoconbeweging vertegenwoordigt slechts één facet van de V.S. dat niettemin decennialang de leiding van de Amerikaanse beleidsvorming heeft veroverd en in handen heeft gehad. Het heeft gefaald in alles wat het heeft geprobeerd, en is steeds verder verwijderd geraakt van (zelfs) de meest elementaire belangen van de meeste Amerikanen. Toch heeft het leiderschap van de EU Europa ondergeschikt gemaakt aan deze specifieke stroming – en heeft het, en haar inherente autoritarisme, met gretigheid omarmd.

Hebben de burgers van Europa baat gehad bij deze uniforme “bestemming”? Nee. Zijn de resultaten niet onvoorspelbaar gebleken en anders dan aanvankelijk gewenst of verwacht? Onthoud: het lot kan een bitch zijn!

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Willen jullie de totale deïndustrialisatie?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: