Beschouw het als vreemd (on)gepast dat Donald Trump en Joe Biden, naast de dingen die ze nauwelijks bespraken (waaronder klimaatverandering) tijdens hun debat, het wel hadden over… jawel, Afghanistan! Je herinnert je Afghanistan toch nog wel? Biden zei dat Trump “daar niets aan heeft gedaan” en Trump, op zijn gebruikelijke onsamenhangende hyperbolische manier, antwoordde: “Hij was zo slecht met Afghanistan. Het was zo’n vreselijke schande. Het meest beschamende moment in de geschiedenis van ons land dat toen Poetin dat zag en hij de incompetentie zag… Er is geen generaal ontslagen voor het meest beschamende moment in de geschiedenis van ons land, Afghanistan, waar we voor miljarden dollars aan uitrusting achterlieten. We verloren 13 prachtige soldaten en 38 soldaten werden weggevaagd.” Waarop Biden antwoordde: “Heb je ooit in mijn hele leven zoveel onzin gehoord?”
Herinner je je Afghanistan nog wel? Je weet wel, het land dat George W. Bush en zijn team binnenvielen kort na de aanslagen van 11 september; de plek waar het leger van dit land vocht tot iets minder dan 20 – ja, 20! – jaar later, toen de Taliban steeds meer overwinningen behaalde en het Afghaanse leger dat door de VS was getraind begon in te storten, startte de regering Trump een chaotisch proces van niet-terugtrekken, maar al te passend bij die ramp van een oorlog die Joe Biden eindigde met de dood van die 13 Amerikaanse troepen en (zoals altijd) onnoemelijk veel Afghanen. Het was in werkelijkheid een gruwelijk passend einde van de eerste van Amerika’s angstaanjagend en terroriserend rampzalige oorlogen tegen het terrorisme, schrijft Tomdispatch.
En nu zou je in zekere zin kunnen zeggen dat de oorlog in Afghanistan – in feite alle Amerikaanse terreuroorlogen – op een echt verontrustende manier terugslaan, dankzij de man die door TomDispatch -schrijfer Andrea Mazzarino wordt bestempeld als de vijfde ruiter van de Apocalyps – en ja, er is iets potentieel apocalyptisch aan dit moment in Amerika.
Amerika’s oorlog tegen het terrorisme en de teloorgang van onze democratie
Door Andrea Mazzarino
Veel oorlogsverhalen eindigen met honger die een groot deel van de bevolking teistert. In de christelijke theologie symboliseerden de Bijbelse “vier paarden van de apocalyps“, waarvan velen in het vroegmoderne Europa geloofden dat ze het einde van de wereld aankondigden, invasies, gewapende conflicten en hongersnood gevolgd door de dood. Ze suggereren de mate waarin mensen al lang hebben ingezien hoe geweld honger veroorzaakt. Gewapende conflicten verstoren de voedselvoorziening doordat strijdende partijen middelen aanwenden voor wapenproductie en hun leger en tegelijkertijd de infrastructuur vernietigen waarmee samenlevingen zichzelf kunnen voeden. Ook regeringen gebruiken soms honger als oorlogswapen. (Klinkt dat bekend? Ik ga hier niet met de vinger wijzen, want de meesten van ons kunnen zich ongetwijfeld recente voorbeelden herinneren).
Als iemand die al tientallen jaren de Russische cultuur en geschiedenis bestudeert, denk ik aan het bijna drie jaar durende beleg van de stad Leningrad door nazi-Duitsland, dat opvalt door de geschatte 630.000 mensen die de Duitsers langzaam en opzettelijk ombrachten door honger en aanverwante oorzaken. De weinige Russen die ik ken die de oorlog als kind overleefden, leven nog steeds met psychologische trauma’s, groeiachterstand en maag- en darmproblemen. Hun strijd, zelfs op oudere leeftijd, is voor mij een constante herinnering aan de gevolgen van oorlog in de loop der tijd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stierven zo’n 20 tot 25 miljoen mensen van de honger, waaronder vele miljoenen in Azië. Sommige wetenschappers geloven zelfs dat honger de belangrijkste doodsoorzaak was in die oorlog.
Van kinds af aan wordt ons geleerd dat oorlog vooral gaat om troepen die vechten, ongeacht het feit dat we in een wereld leven waarin de meeste militaire financiering eigenlijk weinig te maken heeft met mensen. In plaats daarvan gaan oorlogskassen onevenredig veel naar wapenproductie in plaats van naar troepen en (nog belangrijker) hun bredere gemeenschappen thuis. Ondertussen worden kunstmatige intelligentie en autonome wapens ontwikkeld met weinig of geen ethisch toezicht of regulering, waardoor mogelijk veel soldaten van toekomstige slagvelden worden gehaald, maar niet van de rampzalige psychologische littekens van oorlog. Ondertussen spelen in oorlogsgebieden zelf, onder burgers, de langetermijneffecten van gewapende conflicten zich af op de lichamen van degenen die het minst te zeggen hebben over het feit of we al dan niet oorlog gaan voeren, met indirecte kosten zoals de mogelijkheid van langdurige hongersnood (die nu steeds vaker voorkomt in Gaza).
Vandaag de dag zijn gewapende conflicten de belangrijkste oorzaak van honger. Volgens het Wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties krijgt 70% van de inwoners van door oorlog of geweld getroffen gebieden niet genoeg te eten, hoewel onze wereldwijde onderlinge verbondenheid betekent dat niemand van ons immuun is voor de hoge voedsel-, brandstof- en kunstmestprijzen en de onderbrekingen in de aanvoerketen door oorlog. Amerikanen hebben de impact van de oorlog in Oekraïne ervaren als het gaat om brandstof- en graanprijzen, maar in regio’s als Afrika ten zuiden van de Sahara, die sterk afhankelijk zijn van Oost-Europese voedingsmiddelen en brandstof, heeft het conflict geleid tot wijdverspreide honger. Beschouw het als een bijzonder wreed kenmerk van moderne oorlogsvoering dat mensen die misschien niet eens op de hoogte zijn van oorlogen die elders worden uitgevochten toch de wonden op hun lichaam kunnen dragen.
Amerikaanse Post-9/11 voor altijd oorlogen
Als een van de medeoprichters van het Costs of War Project aan Brown University, denk ik vaak na over de grotendeels miskende maar verreikende impact van Amerika’s post-9/11 oorlog tegen terreur (die nog steeds in tientallen landen over de hele wereld wordt gevoerd). De meeste studenten die dit voorjaar in het nieuws kwamen toen ze protesteerden tegen de Amerikaanse steun voor Israëls oorlog in Gaza waren nog niet eens geboren toen dit land na de aanslagen van 11 september begon aan onze decennialange oorlogen in Afghanistan, Irak, Pakistan en al te veel andere plaatsen. Volgens onze telling bij het Costs of War Project hebben deze oorlogen direct bijna een miljoen mensen het leven gekost in de strijd, waaronder zo’n 432.000 burgers (en dat aantal stijgt nog steeds!), en indirect nog eens miljoenen meer.
Onze oorlogen begonnen lang voordat lokale journalisten in oorlogsgebieden bombardementen en andere gruwelijke beelden van de gevolgen van oorlog, waaronder hongersnood, begonnen te posten op Instagram, TikTok, Facebook en andere social media sites, zoals ze deden tijdens de eerste dagen van de Russische aanval op Kiev en, terwijl ik dit schrijf, de schijnbaar eindeloze aanval van Israël op Gaza. Deze journalisten werden niet belemmerd door de inbeddingsprogramma’s van het Amerikaanse leger, die aanvankelijk oorlogsverslaggevers belemmerden die probeerden iets anders te bieden dan een gezuiverde versie van de oorlog tegen terreur. Met andere woorden, Amerikanen zijn, tenminste recentelijk, in staat geweest om getuige te zijn van de misdaden en gruwelen die andere militairen begaan in hun oorlogsgebieden (alleen niet de onze).
En toch waren de mensenrechtenschendingen en de vernietiging van de infrastructuur van de volledig Amerikaanse oorlog tegen het terrorisme net zo impactvol als wat zich nu voor onze ogen afspeelt. We zagen alleen niet de vernietiging of langzame afbraak van wegen en bruggen waarover voedsel werd gedistribueerd; de drone-aanvallen die Afghaanse boeren doodden; de langzame vervuiling van de landbouw in oorlogsgebieden, deels dankzij Amerikaanse raketten en projectielen; de afvloeiing van rioolwater van Amerikaanse bases; de bombardementen op alledaagse plekken zoals drukke Iraakse marktplaatsen waardoor boodschappen doen een potentieel dodelijke aangelegenheid werd; en de ontheemding en verarming van honderdduizenden Pakistanen als gevolg van door de VS geleide aanvallen met drones – om maar een paar van de vele voorbeelden te noemen. Natuurlijk zijn dit niet de problemen die zo gemakkelijk in één foto of video te vangen zijn als ziekenhuizen vol uitgehongerde kinderen of de platgegooide steden in de Gazastrook.
De langste oorlog van Amerika in Afghanistan heeft de armoede in dat land verergerd, de bestaande landbouw- en voedseldistributiesystemen gedecimeerd en miljoenen mensen op de vlucht gejaagd. En de gevolgen houden aan: 92% van de Afghanen heeft nog steeds geen voedsel en bijna 3 op de 10 Afghaanse kinderen zal dit jaar te maken krijgen met acute ondervoeding.
In de VS hebben we sinds de enorme protesten in 2003 tegen de Amerikaanse invasie van Irak geen anti-oorlogsprotesten meer gezien die ook maar in de buurt komen van de recente protesten op de Gaza-campus. Helaas zijn Amerikanen inderdaad selectief als het aankomt op het afwegen van conflicten, of dat nu komt door een korte aandachtsspanne, luiheid of een onvermogen om zich het bloed aan onze eigen handen voor te stellen.
Weigering van humanitaire hulp
De VS is ook medeplichtig aan het weigeren van hulpgoederen aan mensen in de grootste nood – en niet alleen vandaag in Gaza. Ja, het Congres en de regering Biden besloten de financiering van de United Nations Relief and Works Agency (UNRWA) stop te zetten vanwege de vermeende deelname van een aantal van haar medewerkers in Gaza aan de aanval van Hamas op Israël van 7 oktober. Maar denk niet dat dit uniek was. In 2009 verhinderde onze regering bijvoorbeeld dat meer dan 50 miljoen dollar aan hulp Somalië binnenkwam, waaronder hulp van het Wereldvoedselprogramma, ook al waarschuwden hulporganisaties dat het land aan de rand van een massale hongersnood stond. In 2011 verklaarde de VN daar officieel een hongersnood en tot op de dag van vandaag duurt de hongercrisis in Somalië voort, verergerd door bredere regionale conflicten.
En dat is niet de enige manier waarop dit land betrokken is geweest bij dergelijke crises. Immers, dankzij de oorlogen die Amerika voor altijd heeft gevoerd, zijn er naar schatting zo’n 3,6 tot 3,8 miljoen mensen gestorven, niet door kogels of bommen maar, tijdens die oorlogen en in de nasleep ervan, door ondervoeding, ziekte, zelfmoord en andere indirecte (maar daarom niet minder reële) oorzaken. In zulke situaties werkt honger als een vermenigvuldiger van andere doodsoorzaken omdat het lichamen verzwakt.
Nu is Gaza een grote humanitaire ramp waar de VS medeplichtig aan is. Gewapende extreemrechtse Israëlische groeperingen hebben herhaaldelijk de toegang van hulp tot de enclave geblokkeerd of waren gericht op Gazanen die om dergelijke hulp schreeuwden, en Israëlische troepen hebben geschoten op hulpverleners en burgers die voedsel wilden afleveren. De ironie wil dat er ook Palestijnen zijn omgekomen door voedselhulp, doordat mensen verdronken toen ze probeerden Amerikaanse en Jordaanse hulpgoederen uit het water te halen of doordat ze op het land werden verpletterd toen hun parachutes het begaven.
De medeplichtigheid van dit land aan Israëls beleg en bombardement van Gaza is desastreus geweest: naar schatting sterven er nu dagelijks minstens twee van elke 10.000 mensen van de honger, waarbij de zeer jonge, zeer oude en gehandicapte mensen het zwaarst getroffen worden. Gazanen proberen meel te maken van veevoer, ruïnes af te struinen op zoek naar eetbare planten en drinken lauw, vaak vervuild water, met alle tragische gevolgen van dien, waaronder de snelle verspreiding van ziekten. Verhalen over baby’s en jonge kinderen die sterven omdat ze niet genoeg te eten krijgen en radeloze ouders die beroofd zijn van hun waardigheid omdat ze niets voor hun kinderen (of zichzelf) kunnen doen, zijn te talrijk en gruwelijk om hier uit de doeken te doen. Maar stel je even voor dat dit allemaal gebeurt met je dierbaren.
Een groeiend aantal Gazanen, die in omstandigheden leven waarin niet aan hun meest elementaire voedingsbehoeften kan worden voldaan, nadert permanente verlamming of de dood. Het snelle tempo waarin Gaza afglijdt naar hongersnood is opmerkelijk onder conflicten. Volgens UNICEF, de Wereldgezondheidsorganisatie en het Wereldvoedselprogramma was de afname van de voedingstoestand van de Gazanen alleen al tijdens de eerste drie maanden van de oorlog ongekend. Acht maanden na de Israëlische aanval op die 25 mijl lange strook land, is een belangrijke grensovergang voor de levering van hulpgoederen opnieuw gesloten, dankzij het meest recente offensief in Rafah, en een half miljoen Gazanen worden geconfronteerd met “catastrofale hongerniveaus”. Op een andere manier bekeken is de vierde ruiter gearriveerd.
Honger als oorzaak van oorlog
Hongersnood is de nachtmerrieachtige versie van het geschenk dat maar blijft geven. Hongerige mensen nemen eerder hun toevlucht tot geweld om hun problemen op te lossen. Het door oorlog geteisterde Jemen is hier een goed voorbeeld van. In dat land financierde en bewapende de VS het Saoedische leger bij zijn luchtaanvallen op de door Houthi’s geleide rebellen die in 2015 begonnen en jarenlang doorgingen (een rol die mijn land nu heeft overgenomen). Naar schatting sterft er nog steeds elke 10 minuten een kind onder de vijf jaar aan ondervoeding en aanverwante oorzaken, grotendeels omdat de oorlog de infrastructuur voor voedselproductie en -distributie in het land zo heeft gedecimeerd. Sinds de eerste oorlog in Jemen is de economie van het land gehalveerd en is bijna 80% van de bevolking afhankelijk van humanitaire hulp. Een direct gevolg van de onrust is de bloei van islamitische extremistische groeperingen zoals de Houthi’s. Landen die te kampen hebben met honger en voedselonzekerheid zijn vaker politiek instabiel en hebben vaker te maken met protesten, waarvan sommige gewelddadig zijn.
Tegenwoordig kan ik het niet laten om me worst-case scenario’s voor te stellen, zoals het risico van een kernoorlog, een onderwerp dat onlangs op een dreigende manier naar voren kwam in verband met Oekraïne. De schaal van de honger die de kleinste nucleaire conflicten zouden veroorzaken is zelfs naar de grimmige maatstaven van vandaag moeilijk voor te stellen. Een nucleaire uitwisseling tussen India en Pakistan zou bijvoorbeeld roet in de atmosfeer strooien en het klimaat wereldwijd verstoren, de voedsel- en veeteeltproductie aantasten en waarschijnlijk de hongerdood veroorzaken in een “nucleaire winter” van drie miljard mensen. Als er een nucleaire oorlog zou uitbreken tussen de Verenigde Staten en Rusland, zouden er naar schatting vijf miljard mensen sterven van de honger alleen al in de hongersnood die het gevolg zou zijn. Dat is een uitkomst die ik me niet eens wil voorstellen (hoewel we er waarschijnlijk allemaal meer over na zouden moeten denken dan we doen).
Honger in het hart van het imperium
Hoewel dit land (nog) geen oorlogsgebied is, is het geen toeval dat Amerikanen te maken hebben met hoge voedselprijzen en een recordhoeveelheid honger. De meer dan 8 biljoen dollar die onze regering de afgelopen twee decennia alleen al aan onze verre oorlogen heeft uitgegeven, heeft middelen opgeslokt voor investeringen in zaken als transport en betere watersystemen hier, terwijl het ervoor heeft gezorgd dat er meer dan 1,4 miljoen minder banen zijn voor Amerikanen. Ondertussen worstelen militaire gezinnen met veel hogere percentages voedselonzekerheid dan de rest van de bevolking. Progressieven en iedereen die geïnteresseerd is in het behoud van de nu fragiele democratie van dit land zou niet de verspilling van het leven moeten negeren van degenen onder ons die hongeriger zijn, het moeilijker hebben om de dagelijkse prijzen te betalen en meer gemeen hebben met burgers in oorlogsgebieden dan we ons normaal gesproken voorstellen.
In dit licht bezien wordt de overweldigende focus van jonge Amerikanen op de Gaza-oorlog en hun gebrek aan enthousiasme voor het behoud van de democratie, terwijl ze overwegen om op kandidaten van een derde partij te stemmen (of helemaal niet te stemmen) en zo Donald Trump het presidentschap bezorgen, voor mij begrijpelijker. Wat heb je aan een democratie als die middelen verspilt aan voortdurende buitenlandse oorlogen? De huidige regering heeft zeker nog geen levensvatbaar alternatief voor onze eindeloze betrokkenheid bij buitenlandse conflicten geïntroduceerd of de inflatie van eerste levensbehoeften, waaronder voedsel en huisvesting, op een zinvolle manier verminderd. President (en kandidaat) Biden moet een robuustere visie voor het behoud van de democratie in Amerika formuleren, die ook manieren bevat om de problemen van het dagelijks leven op te lossen, zoals het betalen van boodschappen.
Toch, terwijl ik onze jongste generatie van anti-oorlogs progressieven kudos geef voor het aanspreken van gekozen functionarissen op hun kortzichtige prioriteiten, vooral met betrekking tot Gaza, laten we ook reëel blijven en kijken naar het alternatief dat snel op ons afkomt: nog een presidentschap van Trump. Denkt iemand echt dat Gaza dan beter af zou zijn?
Wat zou er gebeuren met iedereen die protesteert tegen oorlogen in Gaza of elders? Hoe zouden we druk kunnen uitoefenen op een president die heeft gepleit voor geweld om de resultaten van vreedzame verkiezingen omver te werpen?
Zorgen over buitenlandse oorlogen kunnen niet worden opgelost door thuis te blijven op 5 november of te stemmen op een kandidaat van een derde partij of Donald Trump. De verkiezingen van 2024 gaan over het behoud van ons vermogen om te protesteren tegen Amerika’s oorlogen (of tegen de oorlogen die dit land in het buitenland steunt), in tegenstelling tot het creëren van een potentiële Trumpiaanse hel voor altijd hier thuis.
Zie Donald Trump in feite als de potentiële vijfde ruiter van de Apocalyps, die nu op volle snelheid op ons afkomt.
“Stel je voor dat je zo gemeen, stiekem en walgelijk bent dat er wetten moeten worden gemaakt om te voorkomen dat normale mensen je haten of veroordelen.”
– Onbekend
In 2 minuten uitgelegd: Waarom de globalisten de voedselproductie proberen over te nemen
Het is geen toeval dat het klimaatbeleid een negatieve impact heeft op de boeren. Dat zegt althans Catherine Austin Fitts, die kort werkzaam was binnen de regering van George H.W. Bush.
De globalisten proberen de boeren richting bankroet te drijven.
https://x.com/wideawake_media/status/1810261068150648992
Kweekvlees en insecten
“Als ze eenmaal de controle hebben over je transacties, kunnen ze gezondheidsbeleid opleggen, kunnen ze bepalen welk voedsel je wel en niet kunt kopen. Dus als ze niet willen dat je pizza koopt, kun je geen pizza kopen. Als ze willen dat je pizza koopt die gemaakt is van insecten, dan is dat wat je krijgt,” zei ze.
Fitts vervolgde: “Ze zijn van plan om alle boeren eruit te werken en over te schakelen op voedsel dat kunstmatig in laboratoria wordt gemaakt. Als ze daarin slagen, zullen jij en ik kweekvlees eten. Dat is hun plan.”
CBDC
Ze lichtte toe dat de globalisten van de Deep State pas de controle kunnen krijgen over het financiële systeem als ze de controle hebben gekregen over ons voedsel. Het streven naar financiële controle en de central bank digital currency (CBDC) is onderdeel van dezelfde agenda om de controle te krijgen over de voedselproductie, aldus Fitts.
Vroeger zij men na de 7 slechte jaren komen er weer 7 goede..katholieke Onzin natuurlijk.. feit is dat al die ellende, ooit terug slaat op dit oude Europa…ze zijn er al hoor, de 4 ruiters vd Apocalyps..migranten noemen ze dat nu..4e generatie bijna…
Dank zij het kuis-verrotte sisteem van regeringen is het voor de burger beter om niet geboren te worden; aangezien dat dat niet mogelijk is, jong sterven!