In de jaren dat hij aan de macht is, hebben Joe Biden en zijn topambtenaren op het gebied van buitenlands beleid een duidelijk agressievere en gemilitariseerde aanpak bedacht voor een opkomend China en, in het bijzonder, voor zijn aanspraken op delen van de Zuid-Chinese Zee of het eiland Taiwan. Als een oude Koude Strijder die het tijdperk van het “indammen” van de Sovjetmacht heeft meegemaakt, heeft de president een opvallend vergelijkbare aanpak gekozen ten opzichte van China, ook al heeft hij herhaaldelijk ontkend dat het een beleid van “indamming” is.
Zo zijn er sinds kort Amerikaanse Groene Baretten gestationeerd op het Taiwanese eiland Kinmen, slechts een paar mijl uit de kust van de Volksrepubliek (hoewel het hoofd van het Indo-Pacific Commando van de Verenigde Staten volhoudt dat het geen permanente verandering is). Er worden ook vier nieuwe militaire posten opgezet op de Filippijnen, allemaal strategisch dichter bij China dan de andere Amerikaanse bases daar. Ondertussen openden de Amerikaanse mariniers vorig jaar hun eerste nieuwe basis in 70 jaar op het eiland Guam in de Stille Oceaan als een “strategisch knooppunt” voor de regio, terwijl het Amerikaanse militaire commando in Japan ook werd versterkt.
(Stel je eens voor hoe dit land zou reageren als China het “agressieve” gedrag van Amerika zou uitdagen door militaire bases op te zetten in, laten we zeggen, het Caribisch gebied of voor de Mexicaanse kust. Echt ongelooflijk, toch?)
En dan is er natuurlijk Australië, waar de VS nu militaire voorraden aanlegt (en gezamenlijke war games uitvoert) voor een mogelijk toekomstig conflict met China over Taiwan en, zoals TomDispatch-medewerker Michael Klare vandaag opvallend duidelijk maakt, is dat nog maar het begin als het gaat om toekomstige militaire connecties met dat land. (Denk aan nucleaire onderzeeërs!)
En dit gebeurt allemaal, zoals Klare opmerkt, terwijl de Amerikaanse macht wereldwijd afneemt en haar cruciale allianties (in een wereld waar het Mondiale Zuiden eindelijk in opkomst is) steeds meer… nou ja, laten we niet zeggen “wit”, maar, zoals Klare vandaag duidelijk maakt, duidelijk Angelsaksisch worden. ~ Tom Engelhardt
Alleen vertrouwen op de ‘vijf ogen
De Angelsaksisering van het Amerikaanse buitenlandse beleid en de perverse gevolgen ervan
door Michael Klare
Overal waar hij wereldwijd reist, probeert president Biden de Verenigde Staten neer te zetten als de verjongde leider van een brede coalitie van democratische landen die de “op regels gebaseerde internationale orde” wil verdedigen tegen vijandige autocratische machten, vooral China, Rusland en Noord-Korea. “We hebben de NAVO opgericht, de grootste militaire alliantie in de geschiedenis van de wereld,” vertelde hij veteranen van D-Day op 6 juni in Normandië, Frankrijk. “Vandaag… is de NAVO meer verenigd dan ooit en nog beter voorbereid om de vrede te bewaren, agressie af te schrikken en vrijheid over de hele wereld te verdedigen.”
Op andere plaatsen heeft Biden herhaaldelijk de inspanningen van Washington benadrukt om de “Global South” – de ontwikkelingslanden van Afrika, Azië, Latijns-Amerika en het Midden-Oosten – op te nemen in zo’n brede, door de VS geleide coalitie. Op de recente G7-top van leidende Westerse mogendheden in Zuid-Italië, bijvoorbeeld, steunde hij maatregelen die zogenaamd bedoeld waren om deze landen te betrekken “in een geest van rechtvaardig en strategisch partnerschap.”
Maar al zijn hoogdravende retoriek over dit onderwerp verhult nauwelijks een onontkoombare realiteit: de Verenigde Staten zijn internationaal meer geïsoleerd dan ooit sinds het einde van de Koude Oorlog in 1991. Ze zijn ook steeds meer gaan vertrouwen op een hechte groep bondgenoten, die allemaal voornamelijk Engelstalig zijn en deel uitmaken van de Angelsaksische koloniale diaspora. Zelden genoemd in de Westerse media, is de Angelsaksische inslag van het Amerikaanse buitenlandse en militaire beleid een opvallend – en provocerend – kenmerk geworden van het presidentschap van Biden.
Amerika’s groeiende isolement
Om enige indruk te krijgen van het isolement van Washington in internationale aangelegenheden, hoef je alleen maar te kijken naar de reactie van de rest van de wereld op het standpunt van de regering over de oorlogen in Oekraïne en Gaza.
Na de Russische invasie in Oekraïne probeerde Joe Biden het conflict daar af te schilderen als een heroïsche strijd tussen de krachten van de democratie en de brute vuist van de autocratie. Maar hoewel hij er over het algemeen in slaagde om de NAVO-machten achter Kiev te krijgen – door hen over te halen wapens en training te geven aan de belegerde Oekraïense strijdkrachten en hun economische banden met Rusland te verminderen – slaagde hij er grotendeels niet in om het Zuiden voor zich te winnen of steun te verwerven voor een boycot van Russische olie en aardgas.
Ondanks wat een verontrustende les had moeten zijn, greep Biden in 2023 (en ook dit jaar) terug naar dezelfde universalistische retoriek om wereldwijde steun te werven voor Israël in zijn streven om Hamas uit te roeien na de verwoestende aanval van die groep op 7 oktober. Maar voor de meeste niet-Europese leiders bleek zijn poging om steun aan Israël af te schilderen als een nobel antwoord volledig onhoudbaar toen dat land zijn grootschalige invasie van Gaza lanceerde en de slachting van Palestijnse burgers begon. Voor velen van hen leken de woorden van Biden pure hypocrisie, gezien Israëls geschiedenis van het schenden van VN-resoluties over de wettelijke rechten van Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en zijn willekeurige vernietiging van huizen, ziekenhuizen, moskeeën, scholen en hulpcentra in Gaza. Als reactie op de voortdurende steun van Washington aan Israël hebben veel leiders van het Mondiale Zuiden in de VN tegen de Verenigde Staten gestemd over Gaza-gerelateerde maatregelen of, in het geval van Zuid-Afrika, Israël aangeklaagd bij het Wereldgerechtshof wegens vermeende schendingen van het Genocideverdrag van 1948.
Ondanks deze tegenspoed heeft het Witte Huis onvermoeibaar gewerkt om de bestaande allianties te versterken en waar mogelijk nieuwe aan te gaan. Heb medelijden met de arme minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, die schijnbaar eindeloze reizen heeft gemaakt naar Azië, Afrika, Europa, Latijns-Amerika en het Midden-Oosten om steun te krijgen voor de standpunten van Washington – met steeds magere resultaten.
Dit is dus de realiteit van dit allesbehalve all-American moment: als wereldmacht beschikken de Verenigde Staten over een afnemend aantal hechte, betrouwbare bondgenoten – waarvan de meeste lid zijn van de NAVO, of landen die afhankelijk zijn van de Verenigde Staten voor nucleaire bescherming (Japan en Zuid-Korea), of voornamelijk Engelstalig zijn (Australië en Nieuw-Zeeland). En als puntje bij paaltje komt, zijn de enige landen die de VS echt vertrouwt de “Five Eyes”.
Alleen voor hun ogen
De “Five Eyes” (FVEY) is een eliteclub van vijf Engelstalige landen – Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten – die zijn overeengekomen om samen te werken op het gebied van inlichtingen en topgeheime informatie te delen. Ze werden allemaal partij bij wat eerst de bilaterale UKUSA overeenkomst was, een verdrag uit 1946 voor geheime samenwerking tussen de twee landen op het gebied van wat “signals intelligence” wordt genoemd – gegevens die met elektronische middelen worden verzameld, zoals het aftappen van telefoonlijnen of het afluisteren van satellietcommunicatie. (De overeenkomst werd later gewijzigd om de andere drie landen erin op te nemen.) Bijna alle activiteiten van de Five Eyes worden in het geheim uitgevoerd en het bestaan ervan werd zelfs pas in 2010 bekendgemaakt. Je zou kunnen zeggen dat het de meest geheime, machtige club van naties op de planeet is.
De oorsprong van de Five Eyes gaat terug tot de Tweede Wereldoorlog, toen Amerikaanse en Britse codebrekers, waaronder de beroemde computertheoreticus Alan Turing, in het geheim bijeenkwamen in Bletchley Park, het Britse codebrekersinstituut, om inlichtingen uit te wisselen die ze verkregen bij het oplossen van de Duitse “Enigma” code en de Japanse “Purple” code. De geheime relatie, die eerst een informele regeling was, werd geformaliseerd in de Brits-Amerikaanse Communication Intelligence Agreement van 1943 en, na het einde van de oorlog, in de UKUSA Agreement van 1946. Deze overeenkomst maakte het mogelijk om signalen uit te wisselen tussen de National Security Agency (NSA) en haar Britse tegenhanger, het Government Communications Headquarters (GCHQ) – een overeenkomst die tot op de dag van vandaag voortduurt en ten grondslag ligt aan wat bekend is komen te staan als de “speciale relatie” tussen de twee landen.
In 1955, op het hoogtepunt van de Koude Oorlog, werd die overeenkomst voor het delen van inlichtingen uitgebreid met die andere drie Engelssprekende landen, Australië, Canada en Nieuw-Zeeland. Voor de geheime uitwisseling van informatie werd toen de classificatie “AUS/CAN/NZ/UK/US EYES ONLY” aangebracht op alle documenten die ze deelden en daaruit ontstond het label “Five Eyes”. Frankrijk, Duitsland, Japan en een paar andere landen hebben sindsdien toegang gezocht tot die exclusieve club, maar zonder succes.
Hoewel het grotendeels een artefact uit de Koude Oorlog is, bleef het Five Eyes netwerk actief tot in het tijdperk na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Het bespioneerde militante islamitische groeperingen en regeringsleiders in het Midden-Oosten, terwijl het Chinese zakelijke, diplomatieke en militaire activiteiten in Azië en elders afluisterde. Volgens voormalig NSA aannemer Edward Snowden, werden dergelijke inspanningen uitgevoerd onder gespecialiseerde topgeheime programma’s zoals Echelon, een systeem voor het verzamelen van bedrijfs- en overheidsgegevens uit satellietcommunicatie, en PRISM, een NSA programma om gegevens te verzamelen die via het internet worden verzonden.
Als onderdeel van die Five Eyes inspanning onderhouden de VS, het Verenigd Koninkrijk en Australië samen een controversiële, zeer geheime faciliteit voor het verzamelen van inlichtingen in Pine Gap, Australië, vlakbij het stadje Alice Springs. Deze faciliteit staat bekend als de Joint Defence Facility Pine Gap (JDFPG) en wordt grotendeels gerund door de NSA, CIA, GCHQ en de Australian Security Intelligence Organization. Het belangrijkste doel is, volgens Edward Snowden en andere klokkenluiders, het afluisteren van radio-, telefoon- en internetcommunicatie in Azië en het Midden-Oosten en het delen van die informatie met de inlichtingen- en militaire afdelingen van de Five Eyes. Sinds de Israëlische invasie van Gaza zou het ook inlichtingen verzamelen over Palestijnse troepen in Gaza en die informatie delen met de Israëlische defensiemacht. Dit leidde op zijn beurt tot een zeldzame reeks protesten op de afgelegen basis toen, eind 2023, tientallen pro-Palestijnse activisten probeerden de toegangsweg naar de faciliteit te blokkeren.
Met andere woorden, de samenwerking tussen de Five Eyes blijft onverminderd sterk. Om dat feit aan te geven, gaf FBI-directeur Christopher Wray in oktober 2023 een zeldzame erkenning van het voortdurende bestaan toen hij zijn collega’s uit de VIJF-landen uitnodigde om hem te vergezellen op de eerste veiligheidstop over opkomende technologie en het beveiligen van innovatie in Palo Alto, Californië, een bijeenkomst van bedrijfs- en overheidsfunctionarissen die zich inzetten voor vooruitgang op het gebied van kunstmatige intelligentie (AI) en cyberbeveiliging. Het publiek maken was bovendien een manier om het Five Eyes partnerschap te normaliseren en het blijvende belang ervan te benadrukken.
Angelsaksische solidariteit in Azië
De voorkeur van de regering Biden om te vertrouwen op Angelsaksische landen bij het bevorderen van haar strategische doelstellingen is vooral opvallend geweest in de regio Azië-Stille Oceaan. Het Witte Huis is duidelijk geweest over haar primaire doel in Azië: het opbouwen van een netwerk van VS-vriendelijke staten die zich inzetten om de opkomst van China in te dammen. Dit werd bijvoorbeeld uiteengezet in de Indo-Pacific Strategie van de Verenigde Staten van 2022. Verwijzend naar China’s spierballenvertoon in Azië, riep het op tot een gezamenlijke inspanning om weerstand te bieden aan het ” intimideren van buren in Oost- en Zuid-China” en zo de vrijheid van handel te beschermen. “Een vrije en open Indo-Stille Oceaan kan alleen worden bereikt als we collectieve capaciteit opbouwen voor een nieuw tijdperk,” aldus het document. “We zullen dit nastreven door een rasterwerk van sterke en elkaar versterkende coalities.”
Dat “rasterwerk” zou zich uitstrekken tot alle Amerikaanse bondgenoten en partners in de regio, waaronder Australië, Japan, Nieuw-Zeeland, de Filippijnen en Zuid-Korea, evenals bevriende Europese partijen (vooral Groot-Brittannië en Frankrijk). Iedereen die wil helpen om China in bedwang te houden, zo lijkt de mantra te luiden, is welkom om zich bij die door de VS geleide coalitie aan te sluiten. Maar als je goed kijkt, wordt de hernieuwde aandacht voor de Angelsaksische solidariteit steeds duidelijker.
Van alle militaire overeenkomsten die de regering Biden heeft getekend met Amerika’s bondgenoten in de Stille Oceaan, wordt er in Washington geen enkele belangrijker gevonden dan AUKUS, een strategische partnerschapsovereenkomst tussen Australië, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. De overeenkomst, die op 15 september 2021 door de drie lidstaten werd aangekondigd, bevat twee “pijlers” of samenwerkingsgebieden – de eerste is gericht op onderzeeërtechnologie en de tweede op AI, autonome wapens en andere geavanceerde technologieën. Net als in de FVEY-regeling omvatten beide pijlers uitwisseling van geheime gegevens op hoog niveau, maar ook een opvallende mate van militaire en technologische samenwerking. En let op het voor de hand liggende: er is geen gelijkwaardige overeenkomst tussen de VS en een niet-Engelssprekend land in Azië.
Neem bijvoorbeeld de Pillar I onderzeeërregeling. Zoals de overeenkomst er nu uitziet, zal Australië zijn vloot van zes dieselonderzeeërs geleidelijk uit de vaart nemen en drie tot vijf Amerikaanse onderzeeërs (SSN’s) uit de Los Angeles-klasse aanschaffen, terwijl het samenwerkt met het Verenigd Koninkrijk om een geheel nieuwe klasse onderzeeërs te ontwikkelen, de SSN-AUKUS, die wordt aangedreven door een door Amerika ontworpen nucleair voortstuwingssysteem. Maar – luister goed – om mee te kunnen doen, moesten de Australiërs eerst een onderzeeërdeal van 90 miljard dollar met een Frans defensiebedrijf schrappen, wat een ernstige breuk in de Frans-Australische relatie veroorzaakte en opnieuw aantoonde dat Angelsaksische solidariteit boven alle andere relaties gaat.
Nu de Fransen uit beeld zijn, gaan de VS en Australië verder met de plannen om die Los Angeles-klasse SSN’s te bouwen – een miljardenbedrijf waarvoor Australische marineofficieren nucleaire aandrijving moeten bestuderen in de Verenigde Staten. Wanneer de onderzeeërs uiteindelijk te water worden gelaten (mogelijk in het begin van de jaren 2030), zullen Amerikaanse onderzeeërs met de Australiërs meevaren om hen te helpen ervaring op te doen met dergelijke systemen. Ondertussen werken Amerikaanse militaire aannemers samen met Australië en het VK aan het ontwerp en de bouw van een volgende generatie onderzeeërs, de SSN-AUKUS, die in de jaren 2040 klaar moet zijn. De drie AUKUS-partners zullen ook een gezamenlijke onderzeebootbasis oprichten in de buurt van Perth in West-Australië.
Pijler II van AUKUS heeft veel minder media-aandacht gekregen, maar is niet minder belangrijk. Deze pijler roept op tot Amerikaanse, Britse en Australische wetenschappelijke en technische samenwerking op het gebied van geavanceerde technologieën, waaronder AI, robotica en hypersonica, met als doel de toekomstige militaire capaciteiten van alle drie te vergroten, onder andere door de ontwikkeling van robotonderzeeërs die kunnen worden gebruikt om Chinese schepen en onderzeeërs te bespioneren of aan te vallen.
Afgezien van de buitengewone mate van samenwerking op het gebied van gevoelige militaire technologieën – veel meer dan de VS met enig ander land heeft – vormt het driezijdige partnerschap ook een belangrijke bedreiging voor China. De vervanging van door diesel aangedreven onderzeeërs door nucleair aangedreven onderzeeërs in de Australische vloot en de oprichting van een gezamenlijke onderzeeërbasis in Perth zullen de drie AUKUS-partners in staat stellen om aanzienlijk langere onderzeese patrouilles uit te voeren in de Stille Oceaan en, mocht er een oorlog uitbreken, Chinese schepen, havens en onderzeeërs in de hele regio aan te vallen. Het zal je vast niet verbazen dat de Chinezen de overeenkomst, die een potentiële dodelijke bedreiging voor hen vormt, herhaaldelijk hebben afgekeurd.
Onbedoelde gevolgen
Het is nauwelijks een verrassing dat de regering Biden, die geconfronteerd wordt met toenemende vijandigheid en isolatie in de mondiale arena, ervoor heeft gekozen om de banden met andere Engelstalige landen verder aan te halen in plaats van de beleidswijzigingen door te voeren die nodig zijn om de relaties met de rest van de wereld te verbeteren. De regering weet precies wat ze zou moeten doen om dat doel te bereiken: de wapenleveranties aan Israël stopzetten tot de gevechten in Gaza stoppen, de zware schuldenlast van veel ontwikkelingslanden helpen verlichten en voedsel- en waterzekerheid en andere levensbevorderende maatregelen in het Mondiale Zuiden bevorderen. Maar ondanks beloften om precies zulke stappen te nemen, hebben president Biden en zijn topambtenaren in het buitenlands beleid zich op andere prioriteiten geconcentreerd – de omsingeling van China boven alles – terwijl de neiging om te leunen op Angelsaksische solidariteit alleen maar is toegenomen.
Maar door de warmste omhelzingen van Washington voor te behouden aan haar anglofone bondgenoten, heeft de regering in feite nieuwe bedreigingen voor de Amerikaanse veiligheid gecreëerd. Veel landen in omstreden gebieden op het opkomende geopolitieke schaakbord, vooral in Afrika, het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië, stonden ooit onder Brits koloniaal bewind en dus zal alles wat lijkt op een mogelijke neokoloniale restauratie door Washington en Londen hen woedend maken. Voeg daar de onvermijdelijke propaganda van China, Iran en Rusland over een zich ontwikkelende Angelsaksische imperiale nexus aan toe en je hebt een overduidelijk recept voor wijdverspreid wereldwijd ongenoegen.
Het is ongetwijfeld handig om dezelfde taal te gebruiken bij het delen van geheimen met je naaste bondgenoten, maar dat zou nauwelijks de beslissende factor moeten zijn bij het vormgeven van het buitenlands beleid van deze natie. Als de Verenigde Staten willen floreren in een wereld die steeds diverser en multicultureler wordt, zullen ze veel multicultureler moeten leren denken en handelen – en dat betekent ook dat ze alle overblijfselen van een exclusieve Angelsaksische alliantie van wereldmachten moeten uitbannen.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
China, Rusland en Amerika – Drie leger reclamespotjes om rekruten te werven
Die nieuwe klootzak president/showman van Argentinië hebben ze in elk geval al omgekocht ….
In september proberen de globalisten een allesbeslissende, wereldwijde staatsgreep te plegen: ‘Dit is zo’n krankzinnig plan’
In september komen wereldleiders bijeen in New York om het ‘Pact for the Future’ te ondertekenen. Onderdeel daarvan is het zogeheten ‘Global Digital Compact’, wat volgens onderzoeker en academicus Jacob Nordangard een plan van de elite is om een digitaal wereldbrein in te richten, waarmee ze de wereldbevolking hoopt te controleren.
In 2022 stelde miljardair Bill Gates een slordige 200 miljoen dollar beschikbaar voor dit Global Digital Compact, met een digitale identiteit voor iedere wereldburger. >>>
https://www.ninefornews.nl/in-september-proberen-de-globalisten-een-allesbeslissende-wereldwijde-staatsgreep-te-plegen-dit-is-zon-krankzinnig-plan/
rare man
rare wereld
we wonen met zijn allen op deze aarde en we kunnen geen kant uit en toch proberen de satanisten het te vernietigen.
maar ja daar ben je ook psychopaat voor.
Nog een teken van het falen van de Amerikaanse macht. Het massaal door andere landen opkopen van Amerikaanse staatsobligaties is gestopt. Er worden nu proefballonnetjes in de VS om een wet te maken die andere landen verplicht die dingen te kopen.
Een ontwikkeling die de absolute noodzaak onderschrijft is de introductie van de zogenaamde ”stable coins”. Die beloven dezelfde waarde te houden als de Dollar. Dat doen die coins door….. Staatsobligaties op te kopen. Zij krijgen de rente van die staatsobligaties. Dus overduidelijk een witwas operatie en no questions asked. Om aan te geven dat dit groot is. De stable coins zijn de nr 10 belegger qua omvang als buitenlandse beleggers in die meuk.
Groeten,
Hugo
Yes, we hear this all the time, from Americans: “We won the First Woirld War”- not saying that the US entered very late, after having followed a weird ‘non-aligned policy’ for a few years. The Monroe doctrine had to be modified, you see.
And more often, we hear: “We won the Second World War” – with almost the same scenario, except that they did not bring the Spanish flu as in 1918. And they omit (of course) that the US had already been bankrupted in 1933, that the country’s Federal Reserve Bank is owned by a secret consortium of European banks, etc., etc. And then they say to us in Canada: “We are your friends.”
They do not like it when I respond: “No, you are our neighbours,” and try to explain the subtle difference between a friend and a neighbour. (Thinking of it, they cannoit even spell properly, they spell neighbor.)