Als u een sportliefhebber bent, kent u het gevoel dat u naar de grote wedstrijd gaat, bijvoorbeeld de Super Bowl of de World Series, en dat u erop rekent dat uw ploeg de tegenstander helemaal in de pan zal hakken. Maar als de wedstrijd eenmaal begonnen is, wordt uw ploeg genadeloos in elkaar gebeukt. Aan het begin van de tweede helft staat uw ploeg 40 punten achter, of het is de 7e inning en uw jongens kijken tegen een achterstand van 14 punten aan, schrijft Larry Johnson.
Wat doet u? Wees eerlijk. Blijft u daar zitten en juichen? Of pakt u uw spullen en gaat u weg, of zet u een andere zender op om naar Downtown Abbey of Black List of zelfs Oprah te kijken? Normale mensen trekken de stekker eruit. Ja, er zijn altijd wel een paar die-hard fanatici die tot het bittere einde blijven volhouden, maar de meeste mensen gaan met de voeten naar de uitgang.
Welkom in Oekraïne. Hun team, eh, ik bedoel, hun leger, wordt zonder ophouden in elkaar geramd. Een verhaal in RT geeft de stemming weer:
De Oekraïners lijken hun eenheid te verliezen te midden van de militaire nederlagen in de Donbass en de economische crisis in de rest van het land. De golf van patriottisme die opkwam toen het Russische leger dicht bij Kiev was, lijkt nu, in de laatste dagen van mei, uitgeput te zijn. Daarmee lijkt ook de nationale consensus verdwenen te zijn, waarbij alle politieke groeperingen zich achter het Oekraïense leger schaarden, in plaats van zich tegen president Volodomyr Zelenski te verzetten…
De terugtrekking van de Russische troepen uit gebieden rond Kiev, Tsjernigov en Sumy, die op 3 april voltooid was, werd gezien als een belangrijke overwinning voor de Oekraïense autoriteiten. Het wegvallen van de dreiging voor de hoofdstad maakte het mogelijk diplomatieke instellingen terug te brengen, bezoeken van buitenlandse delegaties aan de plaatsen van eerdere gevechten te organiseren, en de NAVO-landen ervan te overtuigen dat Oekraïne de oorlog tegen Rusland zou kunnen doorstaan als het serieuzere wapens zou krijgen.
Dit alles werd aan de Oekraïners voorgesteld als het leggen van de basis voor de voorbereiding van een tegenoffensief in Charkov, Cherson, en de Donbass. Bovendien werd een favoriete wortel tevoorschijn gehaald – beloften van vervroegde toetreding tot de Europese Unie, waarbij de bestaande normen werden omzeild – als betaling voor heldenmoed en Oekraïne dat het vaandel van “Europa’s Schild” zou dragen. De stemming in de Oekraïense samenleving was positief. Het Russische leger was al tegengehouden. Er moest alleen nog gewacht worden op Westerse hulp, en het zou mogelijk zijn om wraak te nemen voor 2014, toen Moskou de Krim weer in bezit nam.
Intussen stroomde de buitenlandse hulp binnen, maar die bracht geen verlichting voor Oekraïne. Zij bleek alleen doeltreffend voor de ondersteuning van vluchtelingen in landen die vrij waren van de corruptie en het vriendjespolitiek van Oekraïne. Wat de militaire component betreft, bleek eind mei dat de gevraagde artillerie en luchtverdedigingssystemen niet voldoende waren om Rusland te verslaan, en was het nodig om de gelederen van het leger op te voeren tot een miljoen.
De overgrote meerderheid van de mensen die dit blog lezen, hebben geen levende herinnering aan het begin van de Tweede Wereldoorlog voor de Verenigde Staten. De Japanse aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941 zette een schakelaar om bij het Amerikaanse publiek, waardoor het veranderde van een massa die eiste dat de Verenigde Staten buiten de oorlog in Europa zouden blijven, in een bevolking ziedend van woede en toegewijd aan het straffen van Japan. Massa’s jonge mannen stroomden naar de rekruteringsbureaus. Velen van hen die niet geschikt werden geacht voor militaire dienst pleegden zelfmoord, omdat zij zich ten onrechte beschaamd voelden dat zij niet voor hun land konden vechten.
Die geest wankelde niet, ondanks voortdurende tegenslagen in de eerste vier maanden van 1942. Maar toen kwam de Slag in de Koraalzee, gevolgd door de triomf bij Midway, gevolgd door Guadalcanal. Overwinningen op het slagveld en in de Stille Oceaan gaven de Amerikanen sprankjes hoop dat de kruistocht om Japan en Duitsland te veroveren zou slagen. De meeste Amerikanen weten niet dat, terwijl Pearl Harbor gebombardeerd werd, de Sovjet-Unie de opmars van de nazi’s naar Moskou tegenhield.
Vergelijk die tijd eens met wat er nu in Oekraïne gebeurt. Afgezien van de terugtrekking van Rusland uit Kiev in maart – de Oekraïners menen dat zij de Russen hebben teruggeslagen, terwijl Rusland de operatie gebruikt schijnt te hebben om de Oekraïense troepen in het westen vast te pinnen, zodat zij zich op de Donbas en de zuidkust van Oekraïne konden richten – heeft Oekraïne regelmatig gebiedsverlies geleden en zijn er afschuwelijke aantallen slachtoffers gevallen. Volgens sommige schattingen lijden de Oekraïense troepen voor elke Russische dode of gewonde 20 maal zoveel verliezen.
Er is geen georganiseerde offensieve campagne door Oekraïne geweest. Ik heb het over bataljons die met gepantserde colonnes oprukken om Russische stellingen aan te vallen en te decimeren en ze terug te dringen. De nazi’s van Hitler probeerden tenminste de troepen van Von Paulus te redden bij Stalingrad in december 1942 (dat mislukte). Toen de Oekraïense neonazi’s bij Mariupol omsingeld waren, slaagde Oekraïne er totaal niet in om een offensief over land op te zetten om hen te redden.
Op macroniveau zijn de Oekraïners dus normale mensen en hebben ze geen echte overwinningen om te vieren en hoop te wekken dat ze zullen zegevieren. Op het microniveau, d.w.z. het slagveld in Donbas, is het nieuws nog grimmiger. De verschanste troepen hebben te maken met voortdurende artillerie- en raketaanvallen. Het zijn niet alleen de verwoestende gevolgen van de explosies die aarde en manschappen verscheuren, het lawaai en de ontploffingsgolven slaan op de hersenen en de zielen van degenen die aan de ontvangende kant van het Russische offensief staan. Ja, sommige Oekraïense eenheden zijn in staat artilleriegranaten af te vuren op Russische linies en op burgers in steden als Donetsk. Maar deze pogingen veranderen de dynamiek op het slagveld niet.
De Oekraïense mannen stemmen met hun voeten. In tegenstelling tot de Amerikaanse jongeren die de Amerikaanse militaire rekruteringsbureaus belegerden, worden de Oekraïense jongeren onder druk gezet om “dienst te nemen”. Velen ontvluchten Oekraïne voor veiligheid in Europa. Zoals ik in een vorig bericht opmerkte (zie UPDATED PIECE on Ukrainian Troops Rebelling), komen Oekraïners bij de territoriale verdediging in opstand en worden zij beschuldigd van desertie. Het gaat hier niet om geïsoleerde eenheden, deze opstand is wijdverbreid.
In tegenstelling tot het boksen, waar er een scheidsrechter is die kan ingrijpen en een gevecht kan stoppen, zal deze uitputtingsoorlog pas eindigen als het Oekraïense leger zich overgeeft of als de Oekraïense politieke leiders tot bezinning komen en een einde zoeken aan de “speciale militaire operatie” van Rusland. Zolang Rusland zijn controle over het luchtruim behoudt en de verschanste Oekraïense strijdkrachten meedogenloos kan beschieten, zal de gehaktmolen doorgaan en zullen de onderhandelingsfiches van Oekraïne vermalen en waardeloos worden.
Go Russia.
Save us from the NWO gangsters.