Oekraïne: De terugkeer van de oorlogspropaganda

De westerse publieke opinie is verontwaardigd over de oorlog in Oekraïne en onderneemt actie om de vluchtende Oekraïners te helpen. Het is voor iedereen duidelijk: de dictator Poetin duldt de nieuwe Oekraïense democratie niet. Zoals bij elk conflict wordt ons verteld dat de anderen de slechteriken zijn, terwijl wij de goeden zijn, schrijft Thierry Meyssan.

Onze reactie is die van mensen die misbruikt worden door oorlogspropaganda, omdat zij zich geen eerdere conflicten herinneren en niets over Oekraïne weten. Laten we bij het begin beginnen.

WIE IS ER BEGONNEN?

Net als bij onze klasgenoten die elkaar op het schoolplein bevechten, willen wij weten wie er begonnen is. Op dit punt is er geen twijfel mogelijk: acht jaar geleden hebben de Verenigde Staten een regimeverandering in Kiev georganiseerd met de hulp van gewapende groepen. Deze mensen noemen zichzelf “nationalisten”, maar helemaal niet in de zin die wij eronder verstaan. Zij beweren echte Oekraïners te zijn van Scandinavische of proto-Germaanse afkomst, en geen Slaven zoals de Russen. Zij beroepen zich op Stepan Bandera [1], de leider van de Oekraïense collaborateurs van de nazi’s, het equivalent van Philippe Pétain in symbolische termen voor de Fransen, maar vooral Joseph Darnand en de soldaten van de Franse SS-divisie Charlemagne. De Oekraïners, die zichzelf vroeger beschouwden als Scandinaviërs en proto-Germanen enerzijds en Slaven anderzijds, noemen hen “neonazi’s”.

Hier in Frankrijk is het woord “nazi” een scheldwoord dat voor alles gebruikt wordt. Historisch gezien is het een beweging die een raciale visie op de mensheid bepleitte om koloniale rijken te verantwoorden. Volgens hen behoren de mensen tot verschillende “rassen”, vandaag zouden wij zeggen tot verschillende “soorten”. Zij mochten niet samen nakomelingen krijgen, zoals merries en ezels. In de natuur planten deze twee soorten zich voort tot muildieren, maar die zijn over het algemeen steriel. Daarom verboden de nazi’s vermenging tussen de rassen. Als wij tot verschillende rassen behoren, zijn sommigen superieur aan anderen, vandaar de westerse overheersing van gekoloniseerde volkeren. In de jaren dertig werd deze ideologie als “wetenschap” beschouwd en onderwezen aan de universiteiten, vooral in de Verenigde Staten, Scandinavië en Duitsland. Zeer grote wetenschappers hebben het verdedigd. Konrad Lorenz (Nobelprijs voor geneeskunde 1973) was bijvoorbeeld een fervent nazi. Hij schreef dat, om het ras in stand te houden, homoseksuelen uit de massa verwijderd en geëlimineerd moesten worden, zoals een chirurg een gezwel elimineert, omdat zij hun genetisch erfgoed ongemerkt vermengden met dat van andere rassen.

Deze wetenschappers hebben niet meer respect verdiend dan degenen die ons over de apocalyps vertelden tijdens de Covid 19 epidemie. Zij hadden wel de titel van “wetenschapper”, maar niet de verstandige aanpak.

Het moderne Rusland is gebouwd op de herinnering aan wat de Russen de “Grote Patriottische Oorlog” noemen en wij de “Tweede Wereldoorlog”. Het heeft voor hen absoluut niet dezelfde betekenis als voor ons. Hier in Frankrijk duurde de oorlog maar een paar maanden, daarna geloofden wij in de overwinning van de nazi’s en gingen we collaboreren. Wij hebben gezien hoe de nazi’s en de aanhangers van Petain vanaf 1940 66.000 mensen arresteerden, meestal wegens “terrorisme” (verzet). Vervolgens arresteerden zij vanaf 1942 76.000 Joden omdat zij tot een “minderwaardig ras” behoorden en stuurden hen naar het Oosten, in werkelijkheid naar vernietigingskampen. Daarentegen arresteerden de nazi’s niemand in de Sovjet-Unie. Zij wilden alle Slaven in dertig jaar uitroeien of tot slaaf maken om een “leefruimte” te scheppen waarin zij een koloniaal rijk konden opbouwen (Generalplan Ost). Daardoor leed de USSR een verlies van 27 miljoen mensen. In het Russische geheugen zijn de nazi’s een existentiële bedreiging, niet voor ons.

Toen deze mensen in Kiev aan de macht kwamen, noemden zij zich geen “nazi’s”, maar “nationalisten” in de zin van Stepan Bandera, die zich ook een “nationalist” en geen “nazi” noemde, en die zelfs hun genocidale bedoelingen tegen Slaven en Joden overtrof. Zij noemden het oude regime “pro-Russisch”, wat feitelijk onjuist is, en verboden alles wat aan de Russische cultuur herinnert. En eerst en vooral de Russische taal. De Oekraïners zijn meestal tweetalig en spraken zowel Russisch als Oekraïens. Plotseling kreeg de helft van hen te horen dat zij hun taal op school of in overheidsdienst niet meer mochten spreken. De Donbass-regio, die zeer Russischtalig is, kwam in opstand. Maar dat deed de Hongaarse minderheid ook, die onderwijs kreeg in hun eigen taal en in hun aanspraak gesteund werd door Hongaren. De Oekraïners van de Donbass eisten dat de districten Donetsk en Luhansk een autonome status zouden krijgen en dat zij hun taal zouden terugkrijgen. Deze prefecturen (oblast in het Russisch) riepen zichzelf uit tot republieken. Dit betekende niet dat zij naar onafhankelijkheid streefden, maar alleen naar autonomie, zoals de Republiek Californië in de Verenigde Staten of de voormalige republieken van de USSR.

In 2014 hebben president François Hollande en de Duitse bondskanselier Angela Merkel de bevolking van Kiev rond de tafel gezet met die van de Donbass en onderhandeld over de akkoorden van Minsk. Het zijn Frankrijk, Duitsland en Rusland die daarvoor garant staan.

Kiev heeft altijd geweigerd ze uit te voeren, ook al heeft het ze ondertekend. In plaats daarvan bewapende het “nationalistische” milities en stuurde die als provocateurs naar de grens met de Donbass. Allerlei Westerse extremisten kwamen toen daarheen om Oekraïne overhoop te schieten. Deze paramilitairen bereikten vorige maand volgens de regering in Kiev 102.000 man. Zij vormen een derde van het Oekraïense leger en zijn geïntegreerd in de Territoriale Verdedigingstroepen. Tienduizenden nieuwe “nationalisten” – zij het buitenlanders – zijn zojuist als versterkingen uit de hele wereld aangekomen ter gelegenheid van de Russische aanval.

In de acht jaar die aan de akkoorden van Minsk voorafgingen, hebben deze paramilitairen volgens de regering in Kiev 14.000 mensen in de Donbass gedood. In dit cijfer zijn hun eigen verliezen begrepen, maar die zijn niet groot. Rusland heeft zijn eigen onderzoekscommissie ingesteld. Het registreerde niet alleen de doden, maar ook ernstige gewonden. Er werden 22.000 slachtoffers gevonden. President Poetin spreekt in verband met hen van “genocide”, niet in de etymologische zin van de vernietiging van een volk, maar in de juridische zin van een misdaad die op bevel van de autoriteiten tegen een etnische groep wordt begaan.

Hier is het probleem: de regering in Kiev is niet homogeen en niemand heeft duidelijk het bevel tot zo’n bloedbad gegeven. Rusland houdt echter president Petro Porosjenko en zijn opvolger Volodymyr Selensky verantwoordelijk. Dat zijn wij ook, aangezien wij garant staan voor de Minsk-akkoorden, die nooit werden uitgevoerd. Ja, wij zijn medeverantwoordelijk voor dit bloedbad.

Het ergste moet nog komen. Op 1 juli 2021 vaardigde president Selensky, die de “nationalistische” paramilitairen bewapende en weigerde de akkoorden van Minsk uit te voeren, wet nr. 38 betreffende de inheemse volkeren uit [2]. Het garandeert de Tataren en de Caraïbische Joden (d.w.z. die de Talmoed niet erkennen) de uitoefening van hun rechten, waaronder het recht om hun taal te spreken, maar niet de Slaven. Deze bestaan niet. Zij worden door geen enkele wet beschermd. Het zijn onder-mensen. Het was de eerste keer in 77 jaar dat op het Europese continent een rassenwet werd aangenomen. Zij vertellen zichzelf dat er mensenrechtenorganisaties zijn en dat deze moesten protesteren. Maar niets. Een grote stilte. Erger nog: het applaus van Bernard-Henri Lévy.

WAAROM NU OORLOG?

Onze kijk op de gebeurtenissen wordt vertekend door onze vooroordelen. Dit is nog meer uitgesproken in de Baltische staten en in de landen die vroeger door de “Brezjnev Doctrine” overrompeld werden. Deze volkeren stellen zich a priori voor dat de Russen de erfgenamen van de Sovjets zijn. De belangrijkste Sovjetleiders waren echter geen Russen. Josef Stalin was Georgiër, Nikita Chroesjtsjov Oekraïner, enz., en zelfs Leonid Brezjnev was Oekraïner.

Zolang de republieken Donetsk en Luhansk Oekraïens waren, was de afslachting van hun inwoners een uitsluitend Oekraïense aangelegenheid. Niemand mocht hen beschermen. Met de ondertekening van de Minsk-akkoorden en de bekrachtiging ervan door de VN-Veiligheidsraad hebben Frankrijk en Duitsland echter de verantwoordelijkheid op zich genomen om er een eind aan te maken. Maar wat zij niet deden.

De aard van het probleem veranderde toen Rusland op 21 februari 2022 de onafhankelijkheid van de twee Donbass-republieken erkende. De afslachting van de inwoners was niet langer een binnenlandse, maar een internationale afslachting. Op 23 februari kwam de Veiligheidsraad opnieuw bijeen, terwijl het Russische leger zich op de interventie voorbereidde. Tijdens de vergadering heeft de secretaris-generaal van de VN, António Guterres, de legitimiteit van de erkenning door Rusland van de Donbass-republieken niet betwist, evenmin als de militaire interventie van Rusland tegen de neonazi’s. Hij vroeg Rusland alleen om de vrede nog een kans te geven [3].

Het internationaal recht verbiedt geen oorlog, maar tracht die te voorkomen. Aangezien deze vergadering van de Veiligheidsraad echter niets had opgeleverd, was het gerechtvaardigd dat Rusland de inwoners van de Donbass, die door de neonazi’s werden afgeslacht, te hulp schoot. Wat Rusland de volgende dag, 24 februari, deed.

President Vladimir Poetin, die al acht jaar had gewacht, kon het niet langer uitstellen. Niet alleen omdat er dagelijks mensen stierven, niet alleen omdat het Oekraïense leger bezig was een groot bloedbad voor te bereiden op 8 maart [4], maar omdat de Russische wet hem persoonlijk verantwoordelijk maakt voor het leven van zijn medeburgers. Als voorbereiding op hun uiteindelijke exodus heeft de overgrote meerderheid van de inwoners van de Donbass de afgelopen jaren het Russische staatsburgerschap verworven.

DE UITTOCHT VAN 2 MILJOEN OEKRAÏNERS

Zoals in alle NAVO-oorlogen zijn wij getuige van de vlucht van bevolkingsgroepen. Voor de Fransen doet het denken aan de vlucht in 1940 voor de oprukkende Duitse troepen. Het is een verschijnsel van collectieve paniek. De Fransen geloofden dat de Wehrmacht dezelfde massale verkrachtingen zou plegen zoals die men aan het begin van de Eerste Wereldoorlog van het Duitse (keizerlijke) leger had wijsgemaakt. Maar de Duitsers waren gedisciplineerd en oefenden dit soort geweld niet uit. Uiteindelijk had de vlucht van de doelloze Fransen geen objectieve reden, maar alleen angst.

De NAVO heeft het concept van het organiseren van volksverhuizingen sinds de oorlog in Kosovo [5] ontwikkeld. In 1999 organiseerde de CIA de overbrenging van meer dan 290.000 Kosovaren, binnen drie dagen, van Servië naar Macedonië. Als u ouder dan 30 bent, herinnert u zich vast nog wel de afschuwelijke beelden van die lange rijen mensen die tientallen kilometers marcheerden, langs spoorlijnen, de een na de ander. Het ging er immers om de etnische onderdrukking, die door de regering van Slobodan Milošević zou zijn uitgelokt, geloofwaardig te maken en de op handen zijnde oorlog te rechtvaardigen. De Kosovaren wisten niet waarom zij vluchtten, maar dachten dat zij een betere toekomst zouden vinden waarheen zij ook gingen. U herinnert zich waarschijnlijk de uittocht van Syriërs zeven jaar geleden. Het ging erom het land te verzwakken door het van zijn volk te beroven. Deze keer gaat het erom uw medeleven met vrouwen en kinderen te doen opwekken, zonder de mannen los te laten die tegen de Russen moeten vechten.

Telkens weer zijn wij ontzet. Maar omdat Kosovaren, Syriërs of Oekraïners lijden, wil dat nog niet zeggen dat zij gelijk hebben.

De Europese Unie aanvaardt alle Oekraïense vluchtelingen. De Schengen-Staten aanvaarden alle mensen die zich als vluchteling voor de oorlog in Oekraïne aanmelden. Volgens de Duitse overheid heeft ongeveer een kwart van deze “vluchtelingen”, die op hun eer beweren in Oekraïne te werken en te wonen, geen Oekraïens paspoort, maar een Algerijns, Wit-Russisch, Indiaas, Marokkaans, Nigeriaans of Oezbeeks paspoort; met andere woorden, mensen die klaarblijkelijk gebruik maken van de open deur om legaal in de Europese Unie ingeschreven te worden. Er is geen verificatie van hun vorig verblijf in Oekraïne. Voor de Duitse werkgevers is het regelgeving onder een valscherm etiket.

Wij moeten ons afvragen waarom het Oekraïense volk niet zijn steun betuigt aan zijn regering. Tijdens de Kosovo-oorlog hadden de inwoners van Belgrado dag en nacht de wacht gehouden op de bruggen van de stad om de NAVO-bombardementen te verhinderen. Tijdens de Libische oorlog waren enkele miljoenen mensen in Tripoli bijeengekomen om hun steun te betuigen aan leider Muamar Gaddafi. Tijdens de Syrische oorlog hadden een miljoen mensen hun steun betuigd aan president Bashar al-Assad. Deze keer: niets. Integendeel, men vertelt ons dat de teams van de Territoriale Verdediging jacht maken op “geïnfiltreerde Russische saboteurs”, hoewel de OVSE verklaart dat er voor het begin van de operatie geen Russische soldaten in Oekraïne waren.

DE SCHOK VAN DE BEELDEN

Wij hadden van vorige oorlogen moeten leren dat het eerste slachtoffer altijd de waarheid is. Sinds de Kosovo-oorlog is de NAVO een meester in oorlogspropaganda geworden. In die tijd werd de woordvoerder van de organisatie in Brussel vervangen. Zijn opvolger, Jamie Shea, beschreef elke dag een voorbeeldig verhaal, hetzij over de gruwelen van de Servische misdadigers, hetzij over het voorbeeldige verzet van de Kosovaren. In die tijd was ik redacteur van een dagblad, het Journal de la Guerre en Europe. Ik heb de verklaringen van de NAVO en de berichten van kleine nieuwsagentschappen van de Balkan samengevat. Elke dag zag ik de twee versies een beetje verder uit elkaar gaan. Naar mijn mening moest de waarheid daartussen liggen. Toen de oorlog voorbij was, besefte men dat de woorden van Jamie Shea pure verzinsels waren om de kolommen van goedgelovige kranten zwart te maken, terwijl de reportages van kleine Balkan-nieuwsagentschappen de waarheid vertelden. En dit was niet in het voordeel van de NAVO.

Ik benader de consensus in de westerse media dus met enige argwaan. Wanneer ons bijvoorbeeld verteld wordt dat Rusland een kerncentrale bombardeert, moet ik denken aan de leugens van president George W. Bush over de massavernietigingswapens van  “Saddam”. Of wanneer wij te horen krijgen dat de Russen zojuist een kraamafdeling in Mariupol gebombardeerd hebben, denk ik aan de Koeweitse baby’s die door de afschuwelijke Iraakse soldaten uit hun couveuse werden gehaald. En wanneer mij verzekerd wordt dat de boze Poetin gek is en op Hitler lijkt, herinner ik mij hoe wij Muammar Kadhafi of president Bashar al-Assad behandeld hebben.

Daarom neem ik deze beschuldigingen niet ernstig. De Oekraïense soldaten van Snake Island zijn niet afgeslacht door bommen, zoals president Zelenski beweerde, zij hebben zich overgegeven aan de Russische legers, zoals hij later toegaf. Het Joodse monument in Babi Yar werd niet vernietigd door de Russen, die alle slachtoffers van de nazi-barbarij respecteren. Ook de elektriciteitscentrale van Zaporizja werd niet gebombardeerd. Het werd al verscheidene dagen bewaakt door gemengde Russische en Oekraïense teams. Bovendien bevestigde de Internationale Organisatie voor Atoomenergie (IAEA) dat er nooit enig radioactief gevaar was geweest. De kraamafdeling in Mariupol werd ook niet gebombardeerd. Het was drie dagen eerder ontruimd en veranderd in vesting van het Azov-bataljon (neonazi’s), zoals Rusland destijds aan de VN had gemeld.

Wanneer men mij dan zegt dat de “dictator” Poetin vermoord moet worden, blijf ik dus bij mijn standpunt.

DE VELDSLAGEN

Waarom valt het ons niet op dat de beelden die wij zien van de zegevierende “veldslagen” van het Oekraïense leger altijd dezelfde zijn? Waarom merken wij niet dat wij slechts enkele vernielde voertuigen zien? Hebben onze oorlogsverslaggevers dan nooit echte oorlogen gezien? Wij interpreteren de foto’s niet door wat wij erop zien, maar door de commentaren die erbij staan.

Sinds een week krijgen wij te horen dat het Russische leger Kiev op vijftien kilometer van het centrum van de stad omsingelt, dat het elke dag oprukt (maar nog steeds op vijftien kilometer afstand blijft) en een definitieve aanval zal uitvoeren. Wanneer wij te horen krijgen dat de “dictator” Poetin het hoofd eist van de bevriende president Selensky (die de neonazi’s bewapende en de rassenwet afkondigde), doe ik een stapje terug.

De Russische legers hebben nooit een plan gehad om de grote steden in te nemen. Zij blijven ook uit hun buurt (behalve Mariupol). Zij vechten tegen de “nationalistische” paramilitairen, de neonazi’s. Als Fransman, als aanhanger van het verzet tegen de nazi’s, hebben de Russische legers reeds mijn bewondering.

Het Russische leger gebruikt in Oekraïne dezelfde tactiek als in Syrië: het omsingelt steden die als toevluchtsoord voor vijanden dienen, opent vervolgens humanitaire corridors om de burgers te helpen ontsnappen, en beschiet tenslotte de strijders die binnen blijven. Daarom blokkeren de neonazistische paramilitairen deze corridors en verhinderen zij de bevolking te ontsnappen. Dit is het principe van de menselijke schilden.

Dit is een oorlog van beweging. Men moet snel handelen. Russische troepen verplaatsen zich in vrachtwagens en pantservoertuigen. Dit zijn geen tankgevechten. Deze zijn momenteel ondoeltreffend op het slagveld. Wij hebben Hezbollah in 2006 Israëlische Merkava tanks zien vernietigen. De Russische troepen verplaatsen zich in motorvoertuigen, en daarom hebben zij gepantserde voertuigen. Aangezien het Westen tienduizenden anti-tankraketten aan het Oekraïense leger heeft geleverd, ook aan de neonazistische paramilitairen, vernietigen onze wapens zowel als hun motorvoertuigen. Dit zijn geen veldslagen, alleen hinderlagen.

DRIE NIEUWE PROBLEMEN

Alsof de situatie nog niet ingewikkeld genoeg was, kondigde president Selensky op de Veiligheidsconferentie van München, vlak voor de oorlog, aan dat hij van plan was kernbommen aan te schaffen, hetgeen in strijd was met de ondertekening door zijn land van het Verdrag inzake de niet-verspreiding van kernwapens.

Toen namen de Russische legers een werkdocument van de regering in Kiev in beslag, waarin een militaire aanval op de Krim en de Donbass gepland was, en publiceerden dat op 8 maart.

Tenslotte ontdekte het Russische leger een vijftiental biowapen-onderzoekslaboratoria die voor het Pentagon werkten. Het kondigde aan dat het de in beslag genomen documentatie zou publiceren en vernietigde 320 containers met ziekteverwekkers. De Verenigde Staten, die het Verdrag Inzake Biologische Wapens van de Verenigde Naties hebben ondertekend, eerbiedigen het in eigen land, maar schenden het in het buitenland. Twee maanden geleden waren er al documenten gepubliceerd door een Bulgaarse journalist. Op 8 maart heeft het Chinese Ministerie van Buitenlandse Zaken het Pentagon om uitleg gevraagd over de 330 biologische laboratoria die het onder verschillende namen in 30 landen onderhoudt. Het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken heeft deze praktijken vervolgens ontkend. Maar onderminister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland, die in de Senaat werd ondervraagd, erkende dat het Pentagon aan deze programma’s in het buitenland meewerkte en dat zij bezorgd was dat dit onderzoek in Russische handen zou vallen. Toen Rusland de zaak aan de Veiligheidsraad voorlegde, richtte het Westen zijn beschuldigingen tegen Rusland, waarbij het het land ervan beschuldigde een valse-vlag biologische aanval voor te bereiden. De Wereldgezondheidsorganisatie van haar kant verklaarde gewaarschuwd te zijn voor Oekraïens-Amerikaans civiel biologisch onderzoek en riep Oekraïne op zijn ziekteverwekkers te vernietigen om de verspreiding ervan te voorkomen.

Dus Oekraïne, dat meer dan honderdduizend “nationalisten” onderhoudt en ze opnam in zijn “territoriale verdediging”, vervolgens een rassenwet aannam, werkt aan illegale biologische wapens en hoopt de atoombom te verwerven. Wij hebben besloten de voorbeelden van Jean Moulin en Charles De Gaulle te vergeten en president Selensky te steunen!

[1] Nadat hij met de SS had deelgenomen aan massamoorden op Joden, werd Stepan Bandera in 1941 door de nazi’s gearresteerd en in een VIP-gevangenis geïnterneerd. Daarna werd hij vrijgelaten om met de SS actief deel te nemen aan de strijd tegen de Sovjets. Hij was nooit een ideologische tegenstander van de nazi’s, maar heeft altijd met hen gecollaboreerd tegen de USSR. Zie The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist, Fascism, Genocide, and Cult, Grzegorz Rossoliński-Liebe, ebd., (2014).

[2] «Про корінні народи України», Відомості Верховної Ради (ВВР), 2021, № 38, ст.319.

[3] Veiligheidsraad, 8974e séance, ONU-vergadering, 23 février 2022.