Wij worden herhaaldelijk getraind om gekweld te worden door “wereldrampen”, van “Klimaat”, tot “Covid” tot “Rusland” tot Energie, tot de Economie en weer terug. Wij worden in een toestand van voortdurende collectieve hysterie gehouden, verenigd tegen onze (wereldwijde) “publieke vijand” van dat moment. Het zal u niet verbazen dat deze “universele” paniektoestand erop gericht is de rijken rijker te maken.
Ashraf Marwan is een omstreden figuur binnen de Israëlische inlichtingengemeenschap. Sommigen beschouwen hem als Israëls beste Arabische spion ooit, anderen zien hem als een Egyptische spionnenmeester die het Israëlische leger vóór de oorlog van 1973 misleidde, die een militaire ramp werd voor de Joodse staat. In juni 2007 “viel” Marwan van het balkon van zijn Londense huis. Zijn vrouw en vele commentatoren beschuldigden de Mossad van de moord, schrijft Gilad Atzmon.
Marwan werd in 1944 geboren in een invloedrijke Egyptische familie. Op 21-jarige leeftijd trouwde hij met Mona Nasser, de tweede dochter van president Gamal Abdel Nasser, en verzekerde zich van een plaats in de wandelgangen van de macht in het Caïro van de jaren 1960.
Na zijn vernederende nederlaag in de oorlog van 1967 begon Egypte zijn leger voor te bereiden om het schiereiland Sinaï terug te veroveren. Marwan kreeg inzage in de best bewaarde geheimen van Egypte; de oorlogsplannen, gedetailleerde verslagen van militaire oefeningen, originele documentatie van Egypte’s wapendeals met de Sovjet-Unie en andere landen, militaire tactieken, de notulen van vergaderingen van het opperbevel, transcripties van Sadat’s privé-gesprekken met wereldleiders, enz. Dat alles stelde hem in staat Israël onschatbare inlichtingen te verschaffen over de komende oorlog.
De inlichtingen die Marwan aan de Mossad verschafte vonden hun weg naar de bureaus van de Israëlische politieke en militaire leiders en gaven vorm aan Israëls zogenaamde post ’67 strategisch “concept” – de overtuiging dat de Egyptische Sadat geen oorlog tegen Israël zou beginnen als niet aan zijn minimumvereisten was voldaan. Zonder aanvalsvliegtuigen voor de lange afstand en Scud-raketten voor de lange afstand, zo werd Israël wijsgemaakt, kon Egypte het Israëlische luchtoverwicht niet overwinnen en zou het geen oorlog beginnen.
De rapporten die Marwan aan Israël verstrekte, bevatten kostbare informatie die, hoewel nauwkeurig, systematisch bijdroeg tot Israëls misvattingen over de aspiraties, plannen en capaciteiten van Egypte.
In april 1973 overtuigde Marwan de Mossad ervan dat Egypte half mei een aanval op Israël plande. Als gevolg daarvan verhoogde Israël zijn leger tot rood alarm, maar die mei-oorlog kwam er nooit. Eind september overtuigde Marwan de Mossad opnieuw van een Egyptisch plan voor een aanval, maar deze keer had hij zijn geloofwaardigheid bij de Mossad verloren en tot op het laatste moment behandelden de militaire leiders van het IDF de informatie van Marwan met wantrouwen. Zij negeerden hem in feite.
Een paar uur voordat het begon, gaf Marwan de Mossad een laatste waarschuwing dat er een oorlog op til was. Laat op 5 oktober 1973 had Tzvi Zamir, het hoofd van de Mossad, een ontmoeting met Marwan in Londen en vernam hij dat er de volgende dag om 18.00 uur een oorlog zou beginnen. De oorlog begon inderdaad de volgende dag, vier uur eerder dan voorspeld. De oorlog van 1973 wordt door Israël beschouwd als zijn meest vernederende en schandalige militaire blunder. Israël was totaal onvoorbereid. IDF bataljons in de frontlinie werden blootgesteld aan een regelrechte Egyptische en Syrische aanval. Zij werden binnen enkele uren weggevaagd. Sommigen beweren terecht dat het alleen omdat de Egyptische en Syrische legers beperkte plannen hadden in termen van territoriale winst, dat Israël deze oorlog militair overleefde en tot op de dag van vandaag bestaat. De meeste Israëlische militaire commentatoren zijn het erover eens dat het niet de generaals van de IDF waren die het land gered hebben, maar de voetsoldaten op de grond die met hun rug tegen de muur heldhaftig vochten.
Generaal Eli Zeira, toenmalig directeur van de Israëlische militaire inlichtingendienst, wordt beschouwd als een belangrijke bijdrager aan de militaire blunder van 1973. Zeira beweert dat het de eerdere misleidende informatie van Marwan was die leidde tot Israëls “misvatting” over de ware bedoelingen van Egypte. Zeira stelt dat Marwan een “dubbelspion” was, of beter gezegd, een bekwame Egyptische spionnenmeester, die er op briljante wijze in slaagde de Israëli’s te misleiden tot een waanzinnige “misvatting” over het conflict. Degenen die geloven dat Marwan door de Mossad vermoord is, zijn geneigd de mening van generaal Zeira te aanvaarden.
Kiev 2022
Maandenlang hebben Amerika, Groot-Brittannië en de NAVO de Oekraïners gewaarschuwd dat Rusland een oorlog plande. Vooral de Amerikanen hebben duidelijk gemaakt dat zij in het bezit waren van informatie, die weliswaar niet met het grote publiek gedeeld kon worden, maar erop wees dat Poetin een op handen zijnde aanval plande. Natuurlijk geloofden niet veel mensen in deze herhaalde Amerikaanse waarschuwingen: de Amerikaanse en Britse inlichtingendiensten zijn inmiddels bij te veel blunders en spectaculaire leugens betrokken geweest (waaronder spookachtige massavernietigingswapens in Irak en chemische aanvallen in Syrië) dat niemand, ook de Oekraïners niet, deze militaire instellingen nog serieus heeft genomen. Het was ook duidelijk dat, meer nog dan Oekraïne of Rusland een militair conflict wilden of nodig hadden, het Washington en Londen waren die er een wensten. Oekraïne is een energieknooppunt geworden na de ontdekking van grote gas- en oliereserves op zijn grondgebied. Het Westen zag het als een alternatief voor Rusland als de belangrijkste gasleverancier van Europa.
Zoals in 1973 met Marwan gebeurde, heeft iemand het Pentagon “geholpen” om een “concept” te bouwen van een “denkbeeldige Russische campagne.” In het Amerikaanse waanzinnige oorlogsplan zou Poetin de Russisch sprekende gebieden van Oekraïne in het oosten veroveren en misschien ook proberen wat grond in het zuiden te veroveren om een doorgang over land naar de Krim te creëren. Deze oorlog zou binnen korte tijd tot een einde gekomen zijn, omdat de militaire doelstellingen beperkt waren. Oekraïne zou de Russische territoriale winst aanvaarden, omdat het zich daardoor zou kunnen ontdoen van zijn meest problematische en betwiste gebieden. Rusland zou veroordeeld worden, maar in dit scenario zou Oekraïne, wanneer de vrede zegeviert, tot de EU en misschien zelfs tot de NAVO kunnen toetreden en, wat het belangrijkste is, Europa’s voornaamste energieleverancier kunnen worden.
Dit “concept” van een oorlog zou wel eens door een figuur van Poetin / Marwan kunnen zijn ingegeven. Het heeft de Amerikanen en de Britten misleid om een totaal verkeerde strategische en geopolitieke visie op te bouwen. Het Oekraïense leger was zo dwaas om het inlichtingenscenario van het Pentagon te volgen en zijn elite-eenheden naar het Oosten uit te zenden. Die eenheden bereidden zich voor op een spoedoorlog op enkele betwiste, maar afgebakende gebieden. Maar dat was niet de oorlog die gebeurde. Wat er in plaats daarvan gebeurde was tragisch voor Oekraïne en zijn militairen. Vlak voor de Russische invasie van 24 februari werd duidelijk dat Rusland zijn militaire oefeningen had uitgebreid tot Wit-Rusland. Dagen later begon Rusland zijn militaire campagne. De belangrijkste inspanning van Rusland werd gelanceerd vanuit Wit-Rusland en zij was gericht op de Oekraïense hoofdstad Kiev en niet op de oostelijke regio’s, zoals voorspeld was. Met een eenvoudige zet slaagde het Russische leger er in feite in het grootste deel van het Oekraïense leger af te snijden, ver van de hoofdstad en zonder aanvoerroutes of logistieke steun uit het Westen.
Door Oekraïne vanuit Wit-Rusland aan te vallen, kopieerden de Russen de België-manoeuvre van Hitler. In 1940 wachtten de Fransen op de Duitse tanks op de enorm versterkte Maginotlinie. Maar de Duitsers omzeilden de Maginotlinie en trokken Frankrijk via België binnen en gingen regelrecht naar de zachte buik van Frankrijk en Parijs. Daardoor strandden de Franse militairen op de Maginotlinie en werden zij van achteren blootgesteld, omdat de vijand zich toen achter hen bevond. Het zou geholpen hebben als de Amerikaanse, Britse en Oekraïense generaals wat tijd hadden besteed aan het leren van militaire geschiedenis of zelfs wat relevante documentaires van het YouTube-geschiedeniskanaal hadden bekeken.
Waarom hebben deze militaire leiders de plannen van Poetin en de Russische strategische doelstellingen zo verkeerd ingeschat? Zoals in 1973 met Marwan gebeurde, heeft iemand of iets in de Amerikaanse, Britse en Oekraïense besluitvormers een totaal verkeerde opvatting van de Russische bedoelingen geplant. Deze blunder heeft een totale ramp veroorzaakt voor Oekraïne, zijn bevolking, zijn leger en de integriteit van zijn land. Het was hun totale schok over de Russische beslissing om Oekraïne vanuit Wit-Rusland binnen te vallen, die het Westen in paniek heeft gebracht en tot een snelle escalatie van sancties en retoriek heeft gebracht. Voor het Westen is de situatie hopeloos. Ook al had de NAVO de Oekraïense strijdkrachten willen steunen; het kan letterlijk niet. De Europese naties die beloofd hebben het Oekraïense leger militair materieel te leveren, kunnen dat niet doen, omdat het Oekraïense leger in het Oosten afgesneden is. Als u dit niet gelooft, stel dan een eenvoudige vraag. Hoe was het mogelijk dat het 60 km lange Russische konvooi 10 dagen lang als sitting ducks stilstond zonder aangevallen te worden? Het antwoord is eenvoudig. Het Oekraïense leger is niet in staat tot een geconcentreerde militaire inspanning. Het is beperkt in zijn mogelijkheden om de Russische logistiek aan te vallen en het kan zeker geen tegenaanval lanceren. Misvatting komt met een prijs, vooral wanneer uw leiders zich bezighouden met onophoudelijke oorlogszucht. Maar net als in Israël in 1973 zijn het in Oekraïne in 2022 niet de generaals of de mini-oligarch -acteur/president die de situatie kunnen redden. Het zijn de veerkrachtige heldhaftige strijders op de grond. Zij lijken niet op te geven en vechten tot hun laatste druppel bloed.
Moskou 2022
Het Russische leger “bereikte” zijn doel in slechts twee dagen: het sneed het Oekraïense leger de pas af en ontmantelde zijn vermogen om het land te verdedigen, laat staan het gebied rond de hoofdstad te beveiligen. De Oekraïense luchtmacht verloor op de eerste dag haar controle over het Oekraïense luchtruim. Commandocentra in het hele land werden vernietigd. Ondanks deze verliezen hebben de Russen, ondanks hun duidelijke militaire superioriteit, de oorlog niet gewonnen, verre van dat, een snelle overwinning ligt niet in het verschiet.
De Russische oorlogsplanners zijn in dezelfde val gelopen als hun collega’s van de NAVO en Oekraïne. Ook zij hielden er een misvatting over Oekraïne op na. De Russen overschatten de steun die zij zouden vinden onder de bevolking en de politieke klasse van Oekraïne. Zij onderschatten schromelijk de wil van de Oekraïners om hun land te verdedigen. Zij hebben de reactie van het Westen op hun campagne onderschat. Zij hebben de vijandigheid in de wereld tegen Rusland, zijn leiders, zijn Israëlisch/Russische oligarchen, schromelijk onderschat. Zij konden de huidige solidariteit met de Oekraïners en hun verzet niet voorzien. Zij konden zeker niet zien dat Zelenski, de acteur, zou veranderen in een Che Guevara figuur: in hun ogen, en met reden, werd hij gezien als een komisch personage en een politieke marionet. De modernistische ouderwetse Russische generaals begrepen niet dat in een wereld die gevormd is door Tik Toks en Zuckerbergs, een mannelijke acteur die op schoenen met hoge hakken danste, niet meer nodig heeft dan een iconische “vrijheidsstrijder” te worden, een kwestie van schmink en kostuum is.
De Russen hebben zich op de meeste fronten vergist. Maar onhandig, zwaar, misrekend en misleidend zijn is niet nieuw voor Rusland, het kan zelfs in de Russische operationele modus gegrift staan. Gedurende zijn hele geschiedenis werd Rusland betrapt op traagheid en disfunctioneren in gevechten tegen vijanden die technologisch, tactisch en geestelijk superieur waren. Vergeet niet dat de Sovjets op een gegeven moment bijna hun hoofdstad verloren aan het 3e Rijk. Hun bondgenoten (VS en Groot-Brittannië) verraadden hen, maar ondanks dat was het de USSR die de grote oorlog won en het verslagen Duitse leger helemaal van Stalingrad naar Berlijn joeg. De Russen zijn op de een of andere manier veerkrachtig.
Misvatting is waarschijnlijk inherent aan de menselijke conditie. Het projecteren van onze eigen fouten op anderen is vaak het middel waarmee wij rampen over onszelf afroepen. Maar in 2022 houden de Ashraf Marwans het niet alleen bij het manipuleren van leiders of generaals. In de wereld waarin wij ons toevallig bevinden, is de onophoudelijke dubbelhartigheid bedoeld om ons allen tot slaaf te maken. Wij worden herhaaldelijk getraind om gekweld te worden door “wereldrampen”, van “Klimaat”, tot “Covid” tot “Rusland” tot Energie, tot de Economie en weer terug. Wij worden in een toestand van voortdurende collectieve hysterie gehouden, verenigd tegen onze (wereldwijde) “publieke vijand” van dat moment. Het zal u niet verbazen dat deze “universele” paniektoestand is ingesteld om de rijken rijker te maken.
Het lijkt mij dat degenen die de diepe propagandistische misvatting die door Fauci, Bill Gates en Bourla gepusht werd, ontdekt hebben, ook geneigd zijn argwanend te staan tegenover het continuüm tussen Biden (de vader en de zoon), Johnson en Zelensky.
Het is geen kwestie van Links of Rechts, het is geen kwestie van opleiding of cognitief vermogen. Het is een duidelijke scheiding tussen Jeruzalem en Athene, die ons nu verdeelt en ons evengoed in een wereldwijde burgeroorlog zou kunnen brengen. Jeruzalem in die context (zoals gedefinieerd door Leo Strauss), is de stad der openbaring. Het houdt zichzelf in stand door de tirannie van juistheid, wetticisme (Torah en Mitzvoth) te handhaven. Athene daarentegen is de geboorteplaats van de (Westerse) filosofie. Daar draait alles om scepticisme, het vermogen om zelf na te denken. Terwijl Chomsky en Dershowitz u vertellen wat u moet zeggen – wat goed is en wie fout, leren Kant en Heidegger u hoe u zelf de dingen moet uitzoeken.
Om de Marwans te overleven en misvattingen te verslaan, is scepsis niet alleen een hulpmiddel, maar een existentiële noodzaak. Toch is zo’n scepticisme bijna onmogelijk vol te houden, het houdt een voortdurende achteruitgang in en een voortdurend in twijfel trekken van uw meest elementaire gedachten en bevindingen.
Jeruzalem is aan de winnende hand, althans op het ogenblik, en om duidelijke redenen. Het is gemakkelijker de mensen te trainen om zich als schapen te gedragen en politiek correct te zijn, dan de mensen aan te moedigen voor zichzelf te denken en onvoorspelbare resultaten toe te laten. Bijgevolg is het overleven van de scepticus een eenzame oorlog die lijkt op een heroïsche opstand, het is een guerrillastrijd.
Misschien is het tijd om te aanvaarden dat de ware betekenis van de mondialisering de aanvaarding is dat er geen toevluchtsoord is, geen veilige haven, geen ontsnapping. Zelfs als u het allemaal ziet, de leugens, de propaganda, de tirannie van de correctheid, Jeruzalem en de ondergang van het Westen zoals wij dat kennen, dan nog zit u samen met de rest van de mensheid opgesloten in een schip dat naar beneden spiraalt naar de gevolgen.
Poetin was voorbereid op oorlog, maar wilde een diplomatieke oplossing, met als reserve: invasie.
Knuppel achter de deur overleg.
Logisch.
Ik ben het met zijn aanval eens, niet met zijn onrussische methode.
Wat wellicht beter was geweest–hij had alle info– eerst carpet bombarderen van vliegvelden en militaire doelen, uitgaande treinverbindindingen.
Daarna invasie.
Historisch: Poetin houdt niet van straat-tot-straat gevechten.
Steden kunnen ultimatum gesteld worden; overgave of carpet bombing.
Dan had ik geen vluchtelingen laten vertrekken.
Zij waren het die de nazi’s op de troon hielpen.
Als zij risico lopen , is die oorlog sneler afgelopen.