Michael Moore over de leugen van “Groene energie”

Het wordt altijd als een gelukkie beschouwd wanneer een luidruchtige tegenstander van kant verandert en uiteraard wordt zo’n gebeurtenis propagandistisch uitgebuit. Met “als zelfs hij dat zegt…” beginnen de berichten en wordt de “overloper” tot kroongetuige verklaard. Dus als linkse filmmaker en activist Michael Moore zijn laatste documentairefilm over de naar verluidt zo heilzame “hernieuwbare energie” gratis op het internet zet ter gelegenheid van ‘EarthDay’, draagt hij gewicht in de schaal. De film is een typisch Moore-werk waarin de kijker geen seconde twijfelt aan welke kant de filmmaker staat (d.w.z. de goede kant) en welke kant de verkeerde is.

Moore’s nieuwste film ‘Planet oft the Humans’ maakt gebruik van sterke – of beter gezegd “versterkte” – beelden om een algemeen beeld te geven van de globale ‘Energiewende’ (Energietransitie, Energieomslag) aan de hand van het voorbeeld van de VS aldaar. Moor ontgoochelt zijn groene wereldredders-publiek door achter de schermen van de zonne-, wind- en biomassa-industrie te kijken en de ecologische gevolgen van de “hernieuwbare energie”-hypes te tonen. Hypocrisie overal, waar Moore ook kijkt in deze industrie, schrijft auteur Roger Letsch op het Duitse blog Unbesorgt.

De film bevat echter in principe geen enkel stukje informatie waar de critici van de ‘Energiewende’ al jaren tevergeefs over praten. De herauten en kobolden van de energieomslag zijn luider, beter genetwerkt en financieel zo goed bedeeld dat critici moeiteloos uit het discours worden geduwd. Maar Moore is niet zomaar een criticus, hij is van kant veranderd en is van Saulus tot Paulus geworden – zo lijkt het. Maar alleen op het eerste gezicht. De film is erg vermakelijk en hoewel Moore zoals gewoonlijk de neiging heeft om te dramatiseren en te verkorten, moet je zeker naar de film kijken om je eigen mening te kunnen vormen. Maar zoals je zou verwachten, kan ik niet anders dan een paar opmerkingen maken.

De metamorfose van groene ideeën

Net zoals men pas van een uitzicht kan genieten als de top van de berg beklommen is, kan de ecologische beweging pas ontstaan in een omgeving van economische veiligheid, dat wil zeggen “op de top” van een welvarende samenleving. In dit licht bezien zijn de groenen nooit de revolutionairen geweest die ze graag denken dat ze zijn, maar hebben ze eerder evolutionaire veranderingen en (vaak) verbeteringen in gang gezet. Zo was de auto een technische revolutie, terwijl de katalysator – net zo nuttig als deze innovatie – slechts een evolutie was. Het is echter een waarheid als een koe dat in industriële samenlevingen beproefde processen kunnen worden geoptimaliseerd en de efficiëntie kan worden verhoogd.

Maar in veel groenen is er vandaag de dag ook een linkse revolutionaire leider die eruit wil komen en de politiek “vorm” wil geven. Zo is het dus dat groene, voorheen evolutionaire posities steeds meer samenvallen met linkse, revolutionaire posities. Eco-bewegingen worden steeds meer compromisloos, radicaal, extremistisch. Wat begint als de redding van de F4F-ijsbeer eindigt zonder twijfel in nihilisme als in ‘Extinction Rebellion’ en dus in fundamentele kritiek op de maatschappij, de economie en de mensheid zelf. De groene beweging heeft dus een neiging tot onmenselijkheid, omdat het veronderstelde kennisvoordeel van een “ingewijde” elite, die gelooft dat ze in het bezit is van een waarheid, de onwetende en onwillige massa’s tot hun geluk moet dwingen. Het zelfbesef van vele linksen, die menen in het bezit te zijn van een perfecte “wetenschappelijke theorie” waaraan de praktijk moet worden aangepast, is niet anders.

Michael Moore stelt het tellen van CO2-moleculen niet fundamenteel ter discussie en houdt zich niet bezig met technologische overwegingen, efficiëntie en kosten. Hoewel hij de directe schade aan de natuur als gevolg van de eco-elektrische rage treffend beschrijft, geeft hij niet de schuld aan de ideologische blinde vlucht waarin activisme en politiek zich bevinden. De linkse Moore geeft het kapitalisme de schuld, wat ideologisch gezien perfect past bij wat de groene extremisten van de Extinction Rebellion drijft. De collectieve term “groen-links” is dus van toepassing in zijn uiteindelijke gevolg.

Michael Moore’s kritiek op het kapitalisme

Moore geeft het kapitalisme en het winstbejag van gewetenloze bedrijven de schuld van de ecologische ramp die de film laat zien als gevolg van het gebruik van zon, wind en biomassa. Maar onder werkelijk marktconforme omstandigheden zou noch de zonne-, noch de windenergie in haar huidige vorm gedijen. Afgezien van een paar speciale toepassingen en off-grid stand-alone oplossingen, is er een enorme politieke invloed nodig om de economie op een dergelijk onaantrekkelijk terrein te brengen.

De kip- of eivraag is: wat kwam er eerst: de subsidie ​​of het idee hoe het goud van belastingbetalers en consumenten in draad kan worden gesponnen met groene stroom? Gebrek aan efficiëntie, betrouwbaarheid, hoog ruimteverbruik en onderhoudskosten, slechte recycleerbaarheid van de gebruikte materialen … er valt weinig te zeggen voor het massale gebruik van zonne- en windenergie-installaties als vervanging voor conventionele energiecentrales en hun verdere ontwikkeling. Maar waar de politieke wil en het geld lonkt, zal de economie natuurlijk een manier vinden om het te innen. De inefficiëntie van “groene energie” staat de uitbreiding ervan daarom niet in de weg, alleen omdat de politiek alle bezwaren opzij schuift en de media, activisten en profiteurs haar zoveel mogelijk daarbij helpen.

Marktwerking en hernieuwbare energieën

Hoe verder een economische sector van de politiek verwijderd is, hoe dichter ze bij de principes van de markteconomie staat. De hernieuwbare energie-industrie staat echter nog dichter bij de politiek dan de defensie-industrie bij de nationale veiligheid. Wapens zijn overal te koop. Maar zonder politiek mecenaat (bescherming en financiële begunstiging) en in echte concurrentie kan “groene energie” nergens ter wereld overleven. We beginnen de economische gevolgen hiervan pas geleidelijk te begrijpen – in Duitsland bijvoorbeeld als we kijken naar de elektriciteitskosten. Michael Moore begreep het toen hij zag wie er winst maakt en hoe de geroemde projecten zich ontwikkelen.

In zijn film maakt Moore de ecologische gevolgen van “groene energie” over het algemeen heel duidelijk zichtbaar. Maar hij is blind voor de rol van de politiek, de media en de activisten, en al zijn beschuldigingen komen neer op het feit dat de mens zelf het echte probleem is door ongebreidelde mensen (overbevolking) en hebzucht (kapitalisme). Maar gelooft iemand werkelijk dat de “groene revolutie” een succes zou kunnen zijn als ze niet in handen was van “hebzuchtige kapitalisten” die haar “perverteren”?

In tegenstelling tot Moore denk ik dat de neiging tot overbevolking van de aarde slechts een tijdelijke periode is die kan worden overwonnen door onderwijs, markteconomie en als gevolg daarvan politieke stabiliteit en opgebouwde welvaart. Wanneer een samenleving het punt heeft bereikt waarop de bevolking niet meer groeit en zelfs begint af te nemen, is dat te zien aan de demografische ontwikkeling van Europa. Het feit dat onze politici de beginnende bevolkingsafname als een probleem zien in plaats van dit te zien als een kans om zich te consolideren, is volgens mij helaas een teken van onwetendheid.

De film laat open hoe de auteurs zich de concrete oplossing voor het probleem van de overbevolking voorstellen en of de hele groene energie oplichterij kan worden gestopt voordat de mensheid de bedrieglijke beloften over de klif volgt. Socialistische “sluipwegen” via (andere) staatsinterventies onder de hoede van een (andere) kenniselite, zoals die door degenen die de “groene weg” verlaten en de voorkeur geven aan een socialistische weg, kunnen worden voorzien, maar zullen zeker tot een (andere) catastrofe leiden. In de film verscheen het logo van ‘Extinction Rebellion’ om 1:16:00 uur, wat zeker geen toeval was.

Het moet gezegd worden dat Moore met zijn film een aantal leugens over “groene energie” duidelijk zichtbaar heeft gemaakt. Bij het vallen van de klif wil ik later niemand horen klagen, want iedereen had kunnen vermoeden dat de energieomslag zou mislukken, alleen idioten als deze schrijfezel op “Unbesorgt.de” waarschuwden ertegen. Je had het kunnen weten. “Als zelfs Michael Moore dat zegt…” Nou, je weet wel.