Brutaal, wreed, ongeremd en misdadig zijn de adjectieven die aan de Russische oorlogsvoering in het Westen worden toegeschreven, net zoals ze aan het Rode Leger worden toegeschreven in een verdraaiing van de historische feiten. De werkelijkheid is anders, schrijft Dagmar Henn.

Rusland voert een brute, wrede oorlog in Oekraïne, beweert de Duitse pers, en politici als minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock beweren zelfs dat het om genocide gaat. Wreder dan de oorlog zelf, die altijd mensenlevens kost? Wreder dan wat er al bijna negen jaar in de Donbass wordt aangericht?

Al in de zomer was er een artikel van een Amerikaanse marinier die uitlegde dat de manier waarop het Russische leger te werk ging nogal ongewoon zachtaardig was. Ongeacht de hoge verliezen van het Oekraïense leger, waarvoor de door Ursula von der Leyen genoemde 100.000 doden nu als absolute ondergrens kunnen worden genomen, zijn de verliezen onder de burgerbevolking als gevolg van Russische oorlogshandelingen veel lager dan in alle oorlogen sinds 1945. Dat neemt niet weg dat in de Duitse media de gevolgen van de Oekraïense luchtverdediging vervolgens worden verkocht als Russische wreedheden, maar ook deze feiten zullen op een gegeven moment worden publiekelijk worden.

De reden hiervoor is dat niemand in Rusland eigenlijk tegen Oekraïne wil vechten, maar dat Rusland hiertoe eigenlijk werd gedwongen. Helemaal aan het begin van het conflict, in 2014, had ik langdurig contact met een Oekraïense vrouw die altijd schreef over haar “kleine vaderland”, Oekraïne, en haar “grote vaderland”, de Sovjet-Unie. Die opvatting bestaat net zo goed andersom. En ondanks de verachtelijke ideologie die het huidige Oekraïne in haar greep houdt, is de relatie van de Russen met het land, hoe vreemd het op dit moment ook klinkt, tamelijk teder.

Ik besefte pas hoe diep dit gaat toen ik in Moskou kennismaakte met de Russische keuken. De bijnaam die lange tijd gebruikelijk was voor Oekraïners in de Donbass was “Ukrops”, wat dille is in het Nederlands. Zou u iemand die u echt haat het woord geven voor een specerij die in bijna alle zoute gerechten voorkomt? Dit gaat een beetje in de richting van het sprookje, van de koning die zijn drie dochters vraagt hoeveel ze van hem houden en de derde verbant, die antwoordt dat ze van hem houdt als zout – totdat ze hem later, vermomd als keukenmeid, een soep serveert waarin geen zout zit.

  Duits parlementslid wil dat Oekraïne regeringsgebouwen in Moskou aanvalt

In het laatste gesprek van The Duran met Scott Ritter beschrijft deze laatste een scène die hem bijzonder verbaasde, uit een van de vele video’s die van de gevechten circuleren. Hij beschrijft eerst hoe hij bij de Amerikaanse mariniers geleerd heeft loopgraven op te ruimen, waarbij hij benadrukt dat hij dat gelukkig nooit heeft hoeven doen.

“Bij elke eenheid mariniers waarbij ik betrokken was, die een loopgraaf aanviel, was geen enkele persoon in leven. Als we iets zien bewegen, doden we het. Als er een bunker is, gaat er een granaat naar binnen, we volgen met vuur, we doden alles wat beweegt of wankelt. Vooral als we zelf voortdurend onder vijandelijk vuur liggen of een mogelijke tegenaanval dreigt. Er zullen geen gevangenen zijn. Niet omdat we oorlogsmisdadigers zijn, maar omdat we u geen kans geven om u over te geven. Omdat onze levens in gevaar zijn, en ik meer geef om mijn mariniers dan om de mensen in die loopgraaf. Dus het is allemaal doden en doorgaan met de aanval. Als er gewonden zijn, en we halen de gewonden er later uit, dan behandelen we de gewonden goed, maar het idee van ‘handen omhoog, ik geef me over’ – het spijt me, je krijgt geen kans om je handen op te steken, want als je in die loopgraaf tegenover mij staat, sterf je.”

Wie de video in het Engels kan bekijken, moet dat doen. De link hierboven gaat naar de geciteerde passage, maar de rest van het gesprek is ook zeer boeiend. Het belangrijkste in deze context is het gevoel dat Ritter overbrengt wanneer hij deze scènes beschrijft, en dat woorden slechts gedeeltelijk overbrengen:

“En steeds weer zie ik die Russen naar binnen gaan en de Oekraïners smeken zich over te geven, hen smeken, hen alle kansen geven. Zichzelf blootstellen aan dingen die ik me niet eens kon voorstellen. Er is er een waar drie jongens eigenlijk vijf Oekraïners op de grond hebben, aangevallen worden en de aanval moeten afslaan, en gewoon zeggen: “Blijf daar, niet bewegen” … En ze laten zelfs de wapens in hun buurt … Ik dacht gewoon, nee! Nee, zoiets doe je niet! Je doodt ze omdat ze een gevaar voor je zijn! Zij zijn de vijand, zij proberen je te doden! De Russen doen dat niet, want dat is hun broer … dat is hun neef, dat is letterlijk hun bloed. En dat begrijpen we niet.”

Hij heeft gelijk, er zijn veel van dit soort video’s, en degene die hij beschrijft roept zelfs bij volstrekt niet-militaire kijkers een gevoel van onbehagen op, omdat de vijandelijke bezetters van deze loopgraaf niet eens voorlopig vastgebonden zijn, en de Russen hen zozeer vertrouwen dat ze hen zelfs de rug toekeren terwijl hun wapens nog in de buurt zijn.

  Wij zijn een nieuwe tijd binnengegaan waarin het einde van de wereld een zeer reële mogelijkheid is

Natuurlijk zijn dergelijke video’s geen bewijs dat dit altijd gebeurt; maar zelfs als uitzondering is het opmerkelijk. Niet alleen omdat er veel persoonlijk risico wordt genomen in het belang van de mensheid; al was het maar omdat de gelijktijdigheid van voortdurende gevechtsoperaties met een dergelijke gratie een enorme discipline vereist, want wat in wezen op het spel staat zijn emotionele toestanden die elkaar uitsluiten.

Wat Scott Ritter beschrijft als de modus operandi van de mariniers is gemakkelijker te realiseren omdat de scheiding tussen de normale mens en degene die vecht simpelweg wordt gemaakt door het gevecht zelf; tijdens het gevecht geldt als het ware modus A en als de rust heerst modus B. Een situatie waarin het eigen overleven wordt bedreigd is fysiologisch gezien een absolute noodtoestand, en om de stroom hormonen die dit teweegbrengt, die het duidelijke bevel “ik en niet hij” geeft, in die mate te kunnen tegengaan is eigenlijk een inspanning nodig, en het hele oorlogsrecht is erop gericht dat dit meestal pas lukt als de acute gevechtsfase voorbij is.

Een emotionele band met de op dat moment vijandige tegenhanger is zeker iets wat het ontstaan van dergelijke momenten vergemakkelijkt. Terwijl propaganda die deze tegenhanger ontmenselijkt de mogelijkheid van dergelijke momenten tegengaat en de kans op mishandelingen, d.w.z. daadwerkelijke schendingen van het oorlogsrecht, vergroot. In de Oekraïense propaganda is dit het leidmotief. Dit begon al in 2014, toen de anti-Maidan demonstranten werden gelijkgesteld met aardappelkevers, en gaat tot op de dag van vandaag door met het spreken over “orcs”, wat de Duitse pers ook enthousiast overneemt.

  Britse regering eist Derde Wereldoorlog

De Russische propaganda is ook anders. Er is een serie cartoons die eigenlijk oorlogspropaganda in strikte zin kan worden genoemd, met als hoofdpersoon een Oekraïner die is afgebeeld als varken, met nazi-tatoeages. Haar tegenstanders zijn een beer voor Rusland en een buffel voor Wit-Rusland. Inmiddels zijn 16 afleveringen van deze filmpjes uitgebracht en worden ze gretig gedeeld op het Russische net.

Maar het varkentje is niet slecht, het is gewoon dom. Het wordt in elk van deze films gestopt, maar eerder op de manier waarop een vader een kind stopt dat uit uitbundigheid of woede kattenkwaad uithaalt. Het varkentje is niet de dader, maar het slachtoffer.

Misschien is dit de diepere reden waarom elke weergave van de Russische visie moet worden tegengehouden, en waarom elke vermelding van het Oekraïense nazisme tot “Russische propaganda” moet worden verklaard, ook al hebben zelfs de westerse media er in het verleden over bericht. Want als duidelijk wordt dat dit punt geen propaganda is, maar dat de relatie met de Oekraïners als geheel er toch veel meer een is van genegenheid en bezorgdheid dan van haat, ontmaskert dit ook het westerse beeld van de Russen als de ontmenselijkende oorlogspropaganda die het is.


Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

In video: Waanzinnige vriendelijkheid van Russische soldaten



Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over:

Vorig artikelDe Britten zenden een SOS uit: De situatie is dramatisch, veel Oekraïense troepen zijn uitgeput – “Rusland heeft zijn strategie veranderd en rukt op”
Volgend artikelEen verschuiving in de anti-Russische propaganda – Gaan we voor Jenga?
Frontnieuws
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, zogenaamde celebrity influencers of politici.

3 REACTIES

  1. Ik geloof dat er z’n 30.000 á 35.000 Oekraïnse soldaten zoek zijn en we hebben al berichten gezien dat Oekraïnse soldaten naar Rusland zijn overgelopen.

    Rusland zal dat niet bekend maken om de gezinnen die nog in Oekraïne wonen te beschermen. Maar het zou goed kunnen dat die 30.000 tot 35.000 zoek geraakte militairen zijn overgelopen naar Russische kant.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in