Meer schroot voor Oekraïne terwijl voormalige Amerikaanse militairen officieren pleiten voor gezond verstand

President Joe Biden heeft de G7-leiders vrijdag meegedeeld dat de VS een gezamenlijke inspanning met bondgenoten en partners zal steunen om Oekraïense piloten te trainen op vliegtuigen van de vierde generatie, waaronder F-16’s, vertelt een hoge regeringsfunctionaris aan CNN.

De training zal naar verwachting niet in de VS plaatsvinden, aldus de functionaris, maar waarschijnlijk in zijn geheel in Europa. Maar Amerikaans personeel zal deelnemen aan de training naast bondgenoten en partners in Europa, aldus de ambtenaar. Het zal naar verwachting enkele maanden duren voordat de training is voltooid en de ambtenaar zei dat hij hoopt “in de komende weken” te beginnen.

De beslissing betekent een grote ommekeer voor Biden, die eerder dit jaar zei dat hij niet geloofde dat Oekraïne de F-16’s nodig had. De beslissing om het opleidingsinitiatief te steunen kwam zeer snel tot stand, zeiden ambtenaren, en werd door Biden genomen na ontmoetingen met G7-leiders in Hiroshima, Japan, waar het onderwerp van F-16’s voor Oekraïne een belangrijk discussiepunt was. De Britse premier Rishi Sunak heeft er de afgelopen dagen bijzonder hard op aangedrongen dat landen die de jets in voorraad hebben, ze naar Oekraïne sturen, zodat het land zich beter kan verdedigen tegen de dagelijkse luchtaanvallen van Rusland.

“Vandaag horen we dat ze ons willen verslaan op het slagveld. Nou, wat kan ik zeggen? Laat ze het maar proberen.

We hebben al veel gehoord dat het Westen ons wil bestrijden ’tot de laatste Oekraïner’. Dit is een tragedie voor het Oekraïense volk, maar daar lijkt het heen te gaan.

Maar iedereen moet weten dat we in grote lijnen nog niets serieus zijn begonnen.”

Door de VS gedomineerde westerse regimes die gekant zijn tegen besprekingen over conflictoplossing moeten weten dat hoe langer (de Russische SMO) doorgaat, hoe moeilijker het voor hen wordt om met ons te onderhandelen.

Keer op keer heb ik gewezen op de nutteloosheid van diplomatieke toenadering tot de VS/West door Rusland en andere landen die zich aan hun controle onttrekken.

De enige taal die hun regimes verstaan is hardheid.

Geen enkele andere handelwijze is effectief in de omgang met hen – waarom het een verspilling van tijd en moeite is om het te proberen.”

De oorlog tussen Rusland en Oekraïne is een regelrechte ramp. Honderdduizenden mensen zijn gedood of gewond geraakt. Miljoenen mensen zijn ontheemd. De milieu- en economische schade is niet te overzien. De toekomstige verwoesting zou exponentieel groter kunnen zijn nu de kernmachten steeds dichter bij een open oorlog komen.

Wij betreuren het geweld, de oorlogsmisdaden, de willekeurige raketaanvallen, het terrorisme en andere wreedheden die deel uitmaken van deze oorlog. De oplossing voor dit schokkende geweld is niet meer wapens of meer oorlog, met de garantie op nog meer dood en vernietiging.

Als Amerikanen en nationale veiligheidsdeskundigen dringen wij er bij president Biden en het Congres op aan hun volledige macht te gebruiken om de oorlog tussen Rusland en Oekraïne snel te beëindigen door middel van diplomatie, vooral gezien de ernstige gevaren van een militaire escalatie die uit de hand zou kunnen lopen.

Zestig jaar geleden deed president John F. Kennedy een uitspraak die vandaag cruciaal is voor onze overleving. “Bovenal moeten kernmachten, terwijl ze hun eigen vitale belangen verdedigen, confrontaties vermijden die een tegenstander voor de keuze stellen om zich vernederend terug te trekken of een kernoorlog te beginnen. Een dergelijke koers varen in het nucleaire tijdperk zou slechts een bewijs zijn van het failliet van ons beleid of van een collectieve doodswens voor de wereld.

De directe oorzaak van deze rampzalige oorlog in Oekraïne is de invasie van Rusland. Maar de plannen en acties om de NAVO uit te breiden tot aan de grenzen van Rusland hebben de Russische angst aangewakkerd. En Russische leiders hebben dit 30 jaar lang duidelijk gemaakt. Een falende diplomatie leidde tot oorlog. Nu is diplomatie dringend nodig om de oorlog tussen Rusland en Oekraïne te beëindigen voordat deze Oekraïne vernietigt en de mensheid in gevaar brengt. . . .

ACTIES VAN DE VS EN DE INVASIE VAN OEKRAÏNE DOOR RUSLAND

Toen de Sovjet-Unie instortte en de Koude Oorlog eindigde, verzekerden Amerikaanse en West-Europese leiders de Sovjet- en vervolgens de Russische leiders dat de NAVO zich niet zou uitbreiden naar de grenzen van Rusland. “Er komt geen uitbreiding van de NAVO naar het oosten“, zei de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken James Baker op 9 februari 1990 tegen Sovjetleider Michail Gorbatsjov. Soortgelijke verzekeringen van andere Amerikaanse leiders en van Britse, Duitse en Franse leiders in de jaren negentig bevestigen dit.

Sinds 2007 heeft Rusland herhaaldelijk gewaarschuwd dat de strijdkrachten van de NAVO aan de Russische grenzen onaanvaardbaar zijn – net zoals de Russische strijdkrachten in Mexico of Canada nu onaanvaardbaar zouden zijn voor de VS, of zoals de Sovjetraketten op Cuba dat waren in 1962. Rusland noemde verder de uitbreiding van de NAVO in Oekraïne bijzonder provocerend.

DE OORLOG ZIEN DOOR DE OGEN VAN RUSLAND

Onze poging om het Russische perspectief op hun oorlog te begrijpen, betekent niet dat wij de invasie en bezetting goedkeuren, noch dat de Russen geen andere optie hadden dan deze oorlog.

Maar net zoals Rusland andere opties had, hadden de VS en de NAVO in de aanloop naar dit moment ook andere opties.

De Russen hebben hun rode lijnen duidelijk gemaakt. In Georgië en Syrië bewezen ze dat ze geweld zouden gebruiken om die lijnen te verdedigen. In 2014 toonden hun onmiddellijke inname van de Krim en hun steun aan de separatisten in de Donbas aan dat het hun ernst was met de verdediging van hun belangen. Waarom dit niet werd begrepen door de Amerikaanse en NAVO-leiders is onduidelijk; incompetentie, arrogantie, cynisme, of een verraderlijke mix van alle drie zijn waarschijnlijk factoren die bijdragen.

Nogmaals, zelfs toen de Koude Oorlog ten einde liep, waarschuwden Amerikaanse diplomaten, generaals en politici voor de gevaren van uitbreiding van de NAVO tot aan de Russische grenzen en van kwaadwillige inmenging in de Russische invloedssfeer. Voormalige kabinetsfunctionarissen Robert Gates en William Perry gaven deze waarschuwingen, evenals de vereerde diplomaten George Kennan, Jack Matlock en Henry Kissinger. In 1997 schreven vijftig vooraanstaande Amerikaanse deskundigen op het gebied van het buitenlands beleid een open brief aan president Bill Clinton, waarin zij hem adviseerden de NAVO niet uit te breiden, en noemden het “een beleidsfout van historische proporties.” President Clinton koos ervoor om deze waarschuwingen te negeren.

Het belangrijkst voor ons begrip van de overmoed en machiavellistische berekening in de Amerikaanse besluitvorming rond de oorlog tussen Rusland en Oekraïne is de verwerping van de waarschuwingen van Williams Burns, de huidige directeur van de Central Intelligence Agency. In een telegram aan minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice in 2008, toen hij ambassadeur in Rusland was, schreef Burns over de uitbreiding van de NAVO en het lidmaatschap van Oekraïne:

“De NAVO-aspiraties van Oekraïne en Georgië raken niet alleen een gevoelige snaar in Rusland, maar wekken ook ernstige bezorgdheid over de gevolgen voor de stabiliteit in de regio. Rusland ziet niet alleen een omsingeling en pogingen om de Russische invloed in de regio te ondermijnen, maar vreest ook onvoorspelbare en ongecontroleerde gevolgen die de Russische veiligheidsbelangen ernstig zouden schaden. Volgens deskundigen is Rusland vooral bezorgd dat de sterke verdeeldheid in Oekraïne over het NAVO-lidmaatschap, waarbij een groot deel van de etnisch-Russische gemeenschap tegen het lidmaatschap is, zou kunnen leiden tot een grote scheuring, met geweld of in het ergste geval een burgeroorlog. In dat geval zou Rusland moeten beslissen of het moet ingrijpen; een beslissing die Rusland niet wil nemen.

Waarom bleven de VS ondanks dergelijke waarschuwingen de NAVO uitbreiden? Winst uit de verkoop van wapens was een belangrijke factor. Vanwege het verzet tegen de uitbreiding van de NAVO vormde een groep neo-conservatieven en topmanagers van Amerikaanse wapenfabrikanten het Amerikaanse Committee to Expand NATO. Tussen 1996 en 1998 gaven de grootste wapenfabrikanten 51 miljoen dollar (vandaag 94 miljoen) uit aan lobbywerk en nog eens miljoenen aan campagnebijdragen. Met deze vrijgevigheid werd de uitbreiding van de NAVO snel een uitgemaakte zaak, waarna Amerikaanse wapenfabrikanten voor miljarden dollars aan wapens verkochten aan de nieuwe NAVO-leden.

Tot nu toe hebben de VS voor 30 miljard dollar aan militair materieel en wapens naar Oekraïne gestuurd, terwijl de totale hulp aan Oekraïne meer dan 100 miljard dollar bedraagt. Oorlog, zo wordt gezegd, is een zwendel die voor een selecte groep zeer winstgevend is.

De uitbreiding van de NAVO is kortom een belangrijk kenmerk van een gemilitariseerd buitenlands beleid van de VS, dat wordt gekenmerkt door unilateralisme, regimeverandering en preëmptieve oorlogen. Mislukte oorlogen, het meest recent in Irak en Afghanistan, hebben geleid tot slachtingen en verdere confrontaties, een harde realiteit die Amerika zelf heeft gecreëerd. De oorlog tussen Rusland en Oekraïne heeft een nieuwe arena van confrontatie en slachting geopend. Deze realiteit hebben we niet helemaal zelf veroorzaakt, maar zou wel eens onze ondergang kunnen zijn, tenzij we ons inzetten voor een diplomatieke regeling die het doden stopt en de spanningen vermindert.

Laten we van Amerika een kracht voor vrede in de wereld maken.