Maatschappelijke zelfregulering

Elke groep mensen die zich zogenaamd in een vrije samenleving bevindt en die een leider heeft (of een raad van mensen die leiding geven), die door die groep is aangesteld om beslissingen te nemen voor het algemeen belang van de groep, moet vertrouwen op hun eigen “zelfregulering”, boven en buiten de regering van de leiders, om te overleven, schrijft Todd Hayen.

Dit is noodzakelijk als een “check and balance” criterium voor een gezonde samenleving.

In de meeste democratische samenlevingen gebeurt dit via het verkiezingsproces. Mensen worden aan de macht gebracht en, indien nodig, weer uit de macht gehaald door middel van verkiezingen, d.w.z. door het volk te laten stemmen. De mensen moeten goed in de gaten houden wat er gebeurt in hun gemeenschap, op lokaal niveau, en in hun land, op nationaal niveau. En natuurlijk moeten ze ook de mondiale gebeurtenissen goed in de gaten houden. Alleen dan zullen ze weten op wie ze moeten stemmen om hun gemeenschap het beste te dienen.

Zo hebben we controle, zij het soms niet genoeg, over onze regering. We hebben weinig controle over niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) via het verkiezingsproces. Maar we hebben wel controle, ook weer tot op zekere hoogte, over sociale normen, moraliteiten, waarden en andere dingen die tegen onze eigen “gemeenschapsnormen” kunnen indruisen, door middel van protest en andere eisen om verantwoording af te leggen. In dit opzicht wordt onze samenleving enigszins in toom gehouden door de grondwettelijke vereisten van een land en door onze persoonlijke stellingname over wat “goed” en wat “fout” is.

Mensen zitten van oudsher op dezelfde golflengte wat betreft een aantal van deze basisprincipes. Er zijn bijvoorbeeld weinig of geen culturen die moord als basisprincipe voorstaan. Er zijn ook maar heel weinig culturen die seksueel misbruik van kinderen of lichamelijke mishandeling voorstaan (wat een van deze dingen bepaalt, kan natuurlijk nogal subjectief zijn).

Ongeacht de uitschieters die altijd aanwezig zijn bij het doen van verstrekkende uitspraken (en die zijn er zeker, en een discussie over deze uitschieters zou enorm veel tijd en aandacht vergen), delen menselijke wezens veel fundamentele grondbeginselen van “goed mens-zijn”.

Tenzij ze natuurlijk door een externe kracht – corrupte overheid, oplichters, het kwaad… Satan – van deze grondbeginselen worden weggeduwd. Sommigen zullen zeggen dat we een natuurlijke neiging hebben om ons op amorele manieren te gedragen (denk maar aan Mozes die even wegging om de Tien Geboden te verzamelen en wat er toen gebeurde).

Dat gezegd hebbende, wat gebeurt er als een cultuur in het algemeen iets meemaakt dat sterk afwijkt van deze grondbeginselen? Zo’n afwijking kan rechtstreeks van de overheid komen, of van het collectief (of, in onze huidige situatie, van het collectief lijken te komen, maar in feite een opzettelijke afwijking is die door de agenda is gecreëerd).

Het antwoord op de eerste vraag, in ideale tijden, is dit: de cultuur pikt het niet. Ze maken hun ongenoegen duidelijk en komen in opstand, of houden zich op zijn minst niet aan de agenda. Ze zeggen: “Ik ben razend en ik pik dit niet langer!”

Helaas is de tijd waarin onze samenleving een dergelijke zelfregulering zou laten zien al lang voorbij. We zagen de laatste overblijfselen ervan tijdens het Vietnam-tijdperk in de Verenigde Staten – en alleen van een bepaalde demografische groep in de samenleving – en zeker niet zo succesvol.

Sindsdien heeft de regering, of wie er ook achter deze mars naar de vergetelheid zit, ervoor gezorgd dat een dergelijk “ongenoegen over het beleid” van de heersende factie niet in twijfel wordt getrokken, en als dat toch gebeurt, wordt de persoon of groep die dat doet zwaar gestraft. Een zeer slimme zet om deze geestcontrole te bereiken was om iedereen aan een mobiel scherm gekluisterd te krijgen. Hoe “ze” dat gedaan hebben, en dat het niet gewoon een natuurlijke evolutie van technologie is, zou een boek over geschreven kunnen worden.

Ondanks de onderliggende redenen waarom we als samenleving niet reguleren, is het simpele feit dat we dat niet meer doen. Er was een tijd, in een melkwegstelsel ver, ver weg, dat de cultuur deze grenzen bepaalde (als ze vrij was om dat te doen) en hoewel de heersende klasse probeerde ze te overschrijden, faalden ze daar vaak in. Vandaag de dag is het veel waarschijnlijker dat grenzen overschreden kunnen worden zonder dat de massa er ook maar een blik op werpt. Vandaag de dag eten we uit hun handen.

Ik zal een paar voorbeelden noemen: Waar is de maatschappelijke verontwaardiging wanneer mensen gedwongen worden om een relatief onbekende stof in hun lichaam te injecteren? Hoewel de agenda een “goede reden” gaf voor zoiets, waar was het bewijs achter die reden? Als er bewijs kwam dat inging tegen het idee dat een dodelijk virus de wereld zou uitroeien en dat een vaccin dat in acht maanden werd ontwikkeld “veilig en effectief” zou zijn, dan werd dat snel de kop ingedrukt door de machthebbers en als “verkeerde informatie” en “gevaarlijk” bestempeld.

Waar is de maatschappelijke verontwaardiging als duizenden jonge mensen plotseling operaties en medicijnen zoeken om de mythe te ondersteunen dat ze zichzelf “verkeerd geïdentificeerd” hebben op basis van wat hen verteld is een leugen over hun biologische identiteit? Waar is de “Ik ben razend” wanneer “het gezag” bepaalt dat zij de uiteindelijke scheidsrechters van de waarheid zijn over kinderen en hun ouders gewoon naar de hel kunnen lopen?

Waar is de maatschappelijke verontwaardiging als we plotseling te horen krijgen dat we geen contant geld meer mogen gebruiken, of dat we een digitale identiteitskaart bij ons moeten dragen die fundamenteel elke aanspraak op persoonlijke autonomie teniet zal doen, om nog maar te zwijgen van een complete vernietiging van persoonlijke privacy?

Waar is de maatschappelijke verontwaardiging als een regering miljarden dollars uitgeeft om het doden van mensen in een “oorlog” aan de andere kant van de wereld te steunen, om geen andere reden dan om de snode en eenzijdige doelen van die regering te voeden?

Waar is de maatschappelijke verontwaardiging wanneer grote groepen ongekozen “mensen” besluiten om het bestuur van de wereld over te nemen door verheven en goed gefinancierde instellingen zoals de VN, de WHO, het WEF, de NAVO en lokaal de FDA en het CDC?

Waar blijft de maatschappelijke verontwaardiging als de regering van een land de illegale immigratie van honderdduizenden mensen toestaat zonder enige vorm van screening?

Dit zijn maar een paar voorbeelden. Dit artikel zou honderd pagina’s lang worden als ik ook maar de helft van deze “schandalen” zou noemen.

Wat is de reden dat er niet uit de ramen wordt geschreeuwd: “We zijn razend!!!”? Er zijn vele redenen, één komt van de gezamenlijke inspanning van degenen die de macht hebben om zo’n inspanning uit te voeren. Het is om de samenleving te hersenspoelen tot meegaandheid.

Lees dit artikel om een beetje inzicht te krijgen in deze inspanning, of tenminste één mogelijkheid, Ghost Words from the Past. Het is alsof we allemaal gehypnotiseerd zijn en telkens wanneer de agenda een deel van zijn plan activeert, komt de zilveren slinger tevoorschijn en wordt hij voor onze ogen heen en weer geslingerd, vergezeld van een kalmerende stem die zegt: “Alles is goed, dit is goed voor je.”

Onnodig te zeggen dat die stem ook zou kunnen mompelen: “De ongevaccineerden zijn slecht, haat iedereen die verkeerde informatie verspreidt, Poetin is de vleesgeworden duivel, haat hem met heel je hart.”

Door dit soort conditionering, naast vele andere technieken, hebben we als samenleving bijna al het kritisch denken verloren – en als gevolg daarvan kunnen we onszelf als cultuur niet langer reguleren.

Hoe onlogisch een actie ook is, als ons wordt verteld dat het goed is of als het op een bepaalde manier wordt geformuleerd (zoals de wens van een 10-jarige om zijn of haar biologische geslacht te veranderen als een onvervreemdbaar “recht”), dan springen we meteen in het plan van de agenda – meestal zonder erbij na te denken. “2+2=5, 2+2=5,” keer op keer wordt ons dit ingeprent en uiteindelijk geloven we het en dan hoeft het maar één keer gezegd te worden.

Spoedig zal het zijn: “2+2=6,” en opnieuw zullen de meesten van ons zich eraan houden en er nooit meer over nadenken.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

FvD onthult het werkelijke doel achter het ‘Corona herstelfonds’

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: