De ontmoeting van de Russische president Vladimir Poetin woensdag in Moskou met topambtenaren van economische ministeries en leiders van de zuidelijke en Azov-zeeregio’s – historisch gezien ‘Novorossiya’ – betekent een belangrijk initiatief in de geostrategie van het Kremlin, met wereldwijde vertakkingen, nu het conflict in Oekraïne naar een nieuwe fase slingert, schrijft M.K. Bhadrakumar.
Wat de gelegenheid meteen aangrijpend maakt, is dat Poetin de zwaarden tot ploegscharen slaat op een moment dat de VS en hun bondgenoten de hoorns laten klinken. Eén manier om naar de ontmoeting van woensdag te kijken, is dat het een antwoord is op de bizarre veronderstelling van 10 dagen eerder van de Franse president Emmanuel Macron dat Europese legers Oekraïne zouden kunnen binnentrekken om de Russen terug te dringen.
Poetin signaleerde iets diepzinnigs – dat oorlogskreten om Rusland te verslaan al verleden tijd zijn. Met de inname van de strategische stad Avdiivka en de snelle opmars verder naar het westen sindsdien, worden steden als Pokrovsk, Kostyantynivka en Kramatorsk nu geconfronteerd met een snel naderende frontlinie, bezaaid met tekenen van het naderende Russische leger.
Naarmate de Russische troepen in de Donetsk regio aan kracht winnen, wordt de vraag waar ze zullen stoppen steeds moeilijker te beantwoorden. Er zijn nog veel onafgemaakte zaken. Een grote concentratie van Russische militairen bij Charkov is onheilspellend. Odessa is ook in het vizier van de Russen.
De voortgang van de Russische operaties lijkt moeizaam. In de afgelopen maand hebben de Russische troepen slechts ongeveer 100 vierkante kilometer Oekraïens grondgebied veroverd (volgens de laatste Russia-Ukraine War Report Card van het Belfer Centre), maar dan, in een uitputtingsoorlog, komt het omslagpunt zeer onverwacht, en voordat je adem kunt halen, is het allemaal voorbij. De Wall Street Journal schreef dat Oekraïne nog maar weinig militaire vestingswerken heeft in Donbass, wat betekent dat Oekraïne zich bij elke Russische opmars moet terugtrekken op vaak slecht voorbereide posities.
Een bericht in de New York Times van donderdag met de titel Wederzijdse frustraties ontstaan in de alliantie tussen de VS en Oekraïne eindigde met een sombere noot, waarbij Westerse functionarissen en militaire deskundigen aanhaalden dat “een instorting langs het front dit jaar een reële mogelijkheid is”.
President Joe Biden was opvallend zwijgzaam bij zijn oordeel over de oorlog in zijn State of the Union-toespraak voor het Amerikaanse Congres op donderdag, behalve om het Kremlin retorisch te waarschuwen dat “We niet zullen weglopen. We zullen niet buigen.” De cryptische opmerking kon van alles betekenen, maar hij erkende wel dat ” Overzee, Poetin van Rusland in opmars is…”
Belangrijk is dat Biden zijn belofte uit het verleden om geen troepen te sturen om deel te nemen aan de oorlog in Oekraïne in gietijzer heeft gegoten. En hij richtte zich op de tweepartijdige National Security Bill die in de pijplijn zit en die de grootschalige militaire hulp aan Oekraïne zou hervatten, waarvan de toekomst nu nog onzekerder is door de onstuitbare opmars van Donald Trump als kandidaat van de Republikeinse Partij.
De angst dat de VS wegloopt uit de oorlog is slopend voor de Europeanen. De opmerking van de Franse president Emmanuel Macron vorige week maandag over het sturen van westerse grondtroepen naar Oekraïne was een weerspiegeling van de strijdlust en bravoure die vaak gepaard gaan met frustratie. Eerder deze week drong Macron er bij de Oekraïense bondgenoten op aan om niet “laf” te zijn door Kiev te steunen in de strijd tegen de Russische troepen; donderdag ging hij nog verder tijdens een bijeenkomst met partijleiders en pleitte hij voor een “ongelimiteerde” aanpak om Rusland tegen te gaan.
Maar er is ook een groter geheel. Op donderdag had Macron een ontmoeting met de president van Moldavië, Maia Sandu, en beloofde hij de “niet aflatende steun” van Frankrijk voor het voormalige Sovjetland nu de spanningen toenemen tussen Chisinau en pro-Russische separatisten in de afgescheiden provincie Transnistrië. Tijdens de ontmoeting tussen Macron en Sandu ondertekenden de twee een bilaterale defensieovereenkomst en een “economische routekaart”, hoewel er geen details werden gegeven.
De timing van Frankrijks defensieovereenkomst met Moldavië, die volgt op een veiligheidspact met Oekraïne vorige maand, duidt op geopolitieke overwegingen om greep te krijgen op die vitale regio – waar de rivier de Dnjestr aan de noordkant van de Karpaten ontspringt en over een lengte van 1350 km naar het zuiden en oosten stroomt en uitmondt in de Zwarte Zee bij Odessa – om de opkomst van Novorossiya, dat zich volop aan het vernieuwen en regenereren is, uit te dagen.
Transnistrië wordt al meer dan drie decennia beschouwd als een mogelijk brandpunt voor een conflict. Het eindspel in Oekraïne heeft een domino-effect op Moldavië, dat, aangemoedigd door het Westen, stap voor stap Rusland strategisch uitdaagt om zijn invloed “uit te wissen” en zich in het kamp van de EU en de NAVO te scharen. Rusland houdt dit nauwlettend in de gaten, maar zijn geduld raakt op.
Sandu is een halfafgewerkt Amerikaans product – een etnische Roemeen die is getransformeerd als afgestudeerde aan de John F. Kennedy School of Government in Harvard, een tijd bij de Wereldbank heeft gewerkt en met zijn hooivork in de top van de Moldavische politiek is beland, uiteindelijk als pro-Europese kandidaat bij de presidentsverkiezingen in Moldavië in 2016.
Sandu heeft dezelfde genetische opmaak als een andere kleurrijke figuur in het post-Sovjettijdperk die door de VS werd klaargestoomd voor “regimeverandering” in Tbilisi – Mikheil Saakashvili, die van 2004 tot 2013 twee opeenvolgende termijnen president van Georgië was na een kleurenrevolutie die vanuit Washington werd geregisseerd. De strategische calculus in zowel Georgië als Moldavië is in feite gericht op de uitbreiding van de NAVO naar de Zwarte Zee, die van oudsher een Russische invloedssfeer is.
Daarom moeten de recente opmerkingen van Macron over de westerse gevechtsinzet in Oekraïne goed worden begrepen. Hij spuugt absoluut niet op de regering-Biden – en Duitsland verschilt ook niet van hem – nu hij de grenzen verlegt en hoopt de overwinning uit de kaken van de NAVO-nederlaag in Oekraïne te redden. De regering Biden zal in stilte blij zijn met de woedeaanvallen van Macron tegen de Russische windmolen in de regio’s Novorossiya en de Zwarte Zee.
De opzienbarende onthulling onlangs van de discussie tussen twee Duitse generaals over de logistieke complexiteit van het dodelijk vernietigen van de Krimbrug laat zien dat Berlijn ondanks de breuklijnen in de Frans-Duitse as wel degelijk deel uitmaakt van het Oekraïne-project.
Frankrijk heeft bloed geproefd door een gelijkaardige strategie door te drukken in Armenië, dat zich zo goed als uit de Russische baan heeft teruggetrokken en het CSTO-lidmaatschap opzegt terwijl het EU en NAVO-lidmaatschap nastreeft. De nadruk zal liggen op het verdrijven van de Russische militaire aanwezigheid in Transnistrië.
Als reactie op het steeds dikker wordende complot van het Westen in Moldavië heeft Transnistrië bescherming gezocht bij Moskou. Er wonen veel etnische Russen in die regio. De reactie van het Kremlin is positief en snel. Tinten van Donbass!
Tijdens de vergadering van woensdag in het Kremlin over de economische en infrastructurele ontwikkeling in de nieuwe gebieden benadrukte Poetin de plannen voor de modernisering van de weg Azov-Zwarte Zee. Hij zei: “We hebben grote plannen om wegen te ontwikkelen in de regio Azov-Zwarte Zee.
Natuurlijk zal de ontwikkeling van de infrastructuur en de versterking van de transportnetwerken een belangrijk onderdeel vormen van de Russische tegenstrategie. Moskou wacht niet op een definitief einde van het conflict in Oekraïne voor de integratie van de nieuwe gebieden in zijn economie vanuit een langetermijnperspectief.
De kern van de zaak, in geopolitieke termen, is dat Novorossiya als de feniks uit de as herrijst en, zoals Catharina de Grote voor ogen had, Ruslands belangrijkste all-weather toegangspoort tot de wereldmarkt wordt, die zijn enorme onnoemelijke minerale rijkdommen en enorme landbouwpotentieel met elkaar verbindt. George Soros weet het; Wall Street weet het; Biden weet het. Voor Frankrijk en Duitsland is het ook van onschatbare waarde als basis voor hulpbronnen als het ooit zijn economische dynamiek wil hervinden.
Maar in directe termen ligt de uitdaging in de politiek-militaire sfeer – dat “Rusland niet mag winnen in Oekraïne”, zoals de eerste plaatsvervangende permanente vertegenwoordiger van Rusland bij de Verenigde Naties, Dmitry Polyansky, het samenvatte. Rusland heeft voor 22 maart een vergadering van de Veiligheidsraad over Oekraïne aangevraagd. Polyansky zei dat Rusland de duivelse complotten van Frankrijk, Duitsland en de VS zal ontmaskeren.
Slim zijn ze die ♥️ Russen…❤️🇷🇺🌹 en o zo Sterk ze plaatsen een Pion op het schaakbord, en bekijken het nog eens weken later… Geduld is een mooie (én Sterke)..eigenschap onze vijanden hebben dat niet.. wordt vervolgd 🤗🇷🇺🇷🇺🇷🇺🇷🇺
Wat Transnistrië betreft , NATO/Oekraïne kijken ook gretig uit naar het enorme munitie/wapendepot uit de Sovjet Unie-tijd wat daar ligt.