Laat de wereld niet vergaan!

De wereld verkeert vandaag in groot gevaar, meer dan ooit tevoren. In een toespraak op de Russische televisie waarschuwde president Poetin dat hij bereid is kernwapens te gebruiken als er een aanval op Russisch grondgebied plaatsvindt: “Vladimir Poetin heeft gezegd dat hij bereid is kernwapens te gebruiken, terwijl hij het westen waarschuwde: “Ik bluf niet.” schrijft Llewellyn H. Rockwell, Jr.

De Russische president deed deze huiveringwekkende uitspraak in een wijdlopige televisietoespraak waarin hij ook plannen bevestigde om reservisten op te roepen “om ons moederland te verdedigen”.

In een reeks schokkende verklaringen beschuldigde hij het westen ervan te dreigen met het gebruik van kernwapens tegen Moskou.

Maar hij benadrukte dat de Russische wapens geavanceerder zijn dan die van de NAVO en dat hij niet bang is ze te gebruiken.

Poetin verklaarde dat er “plannen waren in Washington en Brussel om de militaire actie te verplaatsen naar Russisch grondgebied.”

Hij voegde eraan toe:

“Ze hebben het niet alleen over de volledige vernietiging van Rusland – een slagveld. Ze hebben het over politieke, culturele en alle vormen van soevereiniteit die volledig worden geplunderd.

Nu hebben ze het over nucleaire chantage. De kerncentrale van Zaparozye werd beschoten en ook enkele hoge vertegenwoordigers van vooraanstaande NAVO-landen zeiden dat het mogelijk en toegestaan zou zijn om kernwapens tegen Rusland te gebruiken.

Degenen die dergelijke uitspraken toestaan, moeten eraan worden herinnerd dat ons land ook over verschillende vernietigingswapens beschikt, en … die zijn zelfs moderner dan die van de Navo, en als er een bedreiging is voor de territoriale integriteit van ons land en voor de bescherming van ons volk, zullen wij zeker alle middelen gebruiken die ons ter beschikking staan en ik bluf niet.”

Je zou denken dat een weldenkend mens bij deze opmerking op zijn minst twee keer zou nadenken over een verdere escalatie van de oorlog in Oekraïne. Willen we echt zien of Poetin bluft? Als er eenmaal een kernoorlog uitbreekt, kan de wereld heel gemakkelijk vergaan. Maar in feite zeggen de oorlogsstokers dit niet. Andrew Busch, professor aan het Claremont McKenna College, zegt dat de VS de Oekraïne nog meer moeten helpen dan ze al hebben gedaan en roept op tot een uitbreiding van het conflict totdat Rusland definitief is verslagen. “Misschien is het ultieme argument om Oekraïne te helpen, te onderzoeken wat er op het hoogste niveau op het spel staat. Critici maken soms de hoogdravende uitspraak van de “op regels gebaseerde internationale orde” belachelijk en voegen Oekraïne gemakshalve toe aan de lijst van recente mislukte Wilsonianisme projecten. Uiteindelijk zijn er echter regels, die ooit het Volkenrecht en de beginselen van de Rechtvaardige Oorlog werden genoemd, die diep in onze beschaving zijn geworteld en al lang voor het progressieve utopisme bestaan. Deze regels vertegenwoordigen een onvolmaakte maar noodzakelijke poging om van internationale betrekkingen iets anders te maken dan een eindeloze en genadeloze oorlog van allen tegen allen. Dit is het beleid dat de grote historicus Charles Beard “eeuwigdurende oorlog voor eeuwigdurende vrede” noemde.”

Kolonel Douglas Macgregor, voormalig adviseur van de minister van Defensie in de regering-Trump, heeft een veel gezonder standpunt. In de American Conservative van 23 augustus 2022 schrijft hij: “De harde waarheid is dat de introductie van nieuwe wapensystemen de strategische uitkomst in Oekraïne niet zal veranderen. Zelfs als de Europese NAVO-leden, samen met Washington, D.C., de Oekraïense troepen zouden voorzien van een nieuwe lawine aan wapens, en deze aan het front zouden aankomen in plaats van te verdwijnen in het zwarte gat van de Oekraïense corruptie, bestaat er binnen het 700.000 man tellende Oekraïense leger geen training en tactisch leiderschap dat nodig is om complexe offensieve operaties uit te voeren. Bovendien wordt niet onderkend dat Moskou op een dergelijke ontwikkeling zou reageren met een escalatie van het conflict. In tegenstelling tot Oekraïne is Rusland momenteel niet gemobiliseerd voor een grotere oorlog, maar het zou dat wel snel kunnen doen.”

Amerikaanse militaire en civiele leiders negeren routinematig de historische gegevens en de lessen die daaruit kunnen worden getrokken. Het belangrijkste is dat zij voorbijgaan aan het kritieke belang van menselijk kapitaal in uniform, dat vaak de marge van de overwinning in een oorlog vormt.

Op 22 juni 1941 lanceerde de Duitse Wehrmacht haar invasie van Rusland met meer paarden dan tanks. De Duitse grondtroepen bestonden voor het grootste deel uit infanteriedivisies in de stijl van de Grote Oorlog, die afhankelijk waren van door paarden getrokken logistiek en artillerie. De Duitse soldaten waren ontegenzeggelijk uitstekend, maar slechts een minderheid was uitgerust met de vuurkracht, mobiliteit en gepantserde bescherming die nodig waren voor oorlogvoering in Oost-Europa.

Van de miljoenen Duitse soldaten die Rusland binnenmarcheerden, werden er ongeveer 450.000 tot 500.000 toegewezen aan de mobiele pantsermacht van Duitsland, de offensieve slagkracht die zijn Poolse, Britse, Nederlandse, Belgische en Franse tegenstanders snel verpletterde. Deze soldaten waren het beste van het beste met het leeuwendeel van de moderne uitrusting.

De Luftwaffe kampte met een soortgelijk probleem. De Duitse industrie kon moderne gevechtsvliegtuigen leveren, maar de Luftwaffe kon de verliezen van haar beste piloten net zo min vervangen als het Duitse leger haar beste officieren.

Ondertussen begreep admiraal Isoroku Yamamoto het belang van menselijk kapitaal in uniform beter dan wie ook. Yamamoto wilde niet alleen de Amerikaanse vloot in Pearl Harbor aanvallen en vernietigen, maar ook de Hawaï-eilanden innemen en verklaarde: “Om de Amerikaanse marine te verslaan, moeten we haar officieren doden”. Yamamoto begreep hoe lang het duurde om officieren voor de marine op te leiden en voor te bereiden. Uiteindelijk stelde de Japanse aanval op Pearl Harbor de Amerikaanse strijdkrachten in staat het beste wat de Japanse keizerlijke strijdkrachten in de lucht en op zee hadden, uit te schakelen.

In oorlog en vrede is menselijk kapitaal alles. Helaas hecht Washington er bijna geen waarde aan en verlaagt het gretig de toelatingsnormen voor soldaten en officieren. Als deze houding aanhoudt, en dat zal waarschijnlijk gebeuren, zullen de versoepelde normen het Amerikaanse leger inhalen wanneer onze troepen uiteindelijk in de strijd tegenover een capabele tegenstander komen te staan.

De oorlog van Oekraïne met Rusland staat op een beslissend punt. Het is tijd om er een einde aan te maken. De auteurs van de brief [waarin wordt opgeroepen tot uitbreiding van de hulp aan Oekraïne] willen daarentegen de mislukking versterken. Zij eisen een zeer gebrekkige strategie voor Oekraïne die er in het beste geval toe zal leiden dat Oekraïne wordt gereduceerd tot een gekrompen, door land ingesloten staat tussen de rivier de Dnjepr en de Poolse grens. Dit is het resultaat van verkeerd beleid dat in de jaren negentig onder de regering-Clinton is ontstaan en dat Rusland in een politiek isolement ten opzichte van Europa heeft gedreven en de alliantie van Moskou met Peking heeft gesmeed.

De uitbreiding van de NAVO tot aan de grenzen van Rusland was nooit nodig en is desastreus geworden voor Europa. Hoe langer de oorlog met Rusland duurt, hoe waarschijnlijker het wordt dat de schade aan de Oekraïense samenleving en het Oekraïense leger onherstelbaar zal zijn. Neutraliteit naar Oostenrijks model voor Oekraïne is nog steeds mogelijk. Als Washington blijft aandringen op voortzetting van de oorlog tussen Oekraïne en Rusland, zal de neutraliteitsoptie verdwijnen, zal de broze ‘coalitie van de bereidwilligen‘ van de NAVO instorten, en zal Oekraïne de nieuwe ‘zieke man van Europa‘ worden en een katalysator blijven voor toekomstige conflicten.”

Christopher Caldwell voegt daar nog punten aan toe die het pleidooi voor een einde aan de Amerikaanse betrokkenheid nog sterker maken: “Maar het ergste van deze psycho-morele benadering van Russisch-Oekraïense kwesties is dat het slecht buitenlands beleid voortbrengt. Het impliceert dat, zodra je de persoonlijkheid van Poetin in rekening brengt, de oorlog eigenlijk nergens over gaat – in ieder geval niets politieks. En als de oorlog nergens over gaat, dan is het niet nodig om na te denken over de oorzaak of de richting ervan.”

Weinig mensen hebben aandacht besteed aan hoe snel de Oekraïense samenleving zich heeft ontwikkeld sinds de Maidan-protesten. In een recent interview in de New Left Review beschreef de socioloog Volodymyr Ishchenko een machtsblok dat de laatste tijd is ontstaan en dat de globaliserende oligarchen van Oekraïne, de door het Westen gefinancierde progressieve stichtingen en de Oekraïense nationalisten verenigt. Laatstgenoemden pleitten ervoor de akkoorden van Minsk te verscheuren en de Russische wortels in het Oekraïense openbare leven en de hogere cultuur uit te wissen, zodat Oekraïne een harde vorm van politieke correctheid krijgt. Na 2014, aldus Ishchenko, “werd een breed scala aan politieke standpunten die door een grote minderheid, soms zelfs door de meerderheid, van de Oekraïners worden gesteund – soeverein, staatsontwikkelingsgezind, onliberaal, links – samengevoegd en bestempeld als “pro-Russische verhalen” omdat ze de dominante pro-Westerse, neoliberale en nationalistische discoursen in de Oekraïense samenleving in twijfel trokken. De aanhangers van dergelijke standpunten voelden zich vaak uit het openbare leven verdreven.”

De Oekraïense president Volodymyr Zelensky, vandaag het symbool van resoluut anti-Russisch verzet, heeft zelf een transformatie ondergaan. Als invloedrijk Oekraïens acteur en tv-producent won hij in 2019 een aardverschuiving met de belofte dat hij het leven in het Ruslandvriendelijke oosten draaglijker zou maken. Volgens Ishchenko erodeerde zijn populariteit snel, en kort na de inauguratie van Biden begon Zelensky Russofiele kanalen, websites en blogs te censureren.

Aleksei Arestovich, een jonge polymaat die een van Zelensky’s scherpzinnigste en luidruchtigste beleidsadviseurs is, verkondigt al jaren het idee dat een oorlog met Rusland onvermijdelijk is, en dat die zelfs in het belang van Oekraïne zou kunnen zijn. Arestovitsj gelooft dat Poetin een langetermijnplan heeft om zoiets als de Sovjet-Unie te reconstrueren, en dat “als we niet toetreden tot de NAVO, dat het einde voor ons betekent.” In 2019 vertelde hij een interviewer dat “de kosten van onze toetreding tot de NAVO een enorme oorlog met Rusland zullen zijn.”

De sleutel tot de vraag wat het Westen nu moet doen, is uitzoeken hoe groot die oorlog zal zijn.

De voorstanders van een grotere rol voor het Westen bij de ondersteuning van Oekraïne verwoorden hun standpunt vaak in de vorm van een vraag: als hij eenmaal controle heeft over Oekraïne, waarom zou Poetin daar dan stoppen? De vraag heeft een eenvoudig antwoord: omdat hij iets van geschiedenis weet en kan rekenen. Hij heeft de wapens niet. Hij heeft niet de soldaten. Poetin viel Oekraïne binnen met 190.000 man. Dat is net iets meer dan de 170.000 Sovjetsoldaten die stierven bij hun poging – en het mislukte – om de stad Charkov in 1942 te heroveren. Er waren vier veldslagen om Charkov in de Tweede Wereldoorlog, en Charkov was slechts één van de steden waar om gevochten werd.

Poltava, Sevastopol, de gevechten die Duitsland uitvocht op weg naar Stalingrad en Koersk… Oekraïne is in potentie altijd de meest gewelddadige plek op aarde geweest. Zoals de strateeg Halford Mackinder aan het begin van de 20e eeuw schreef: “De Europese beschaving is in zeer reële zin het resultaat van een seculiere strijd tegen een Aziatische invasie”. Oekraïne is de plaats waar die invasies kunnen worden tegengehouden door een combinatie van brede, verdedigbare rivieren en massale dienstplichtige legers. Oorlogen die daar worden gevoerd zijn meestal wereldoorlogen. Daarom noemde Mackinder dit deel van de wereld “De Geografische Spil van de Geschiedenis”. Voormalig staatssecretaris Zbigniew Brzezinski gebruikte dezelfde “spil”-metafoor om Oekraïne te beschrijven in zijn post-Koude Oorlog boek The Grand Chessboard (1997). “Zonder Oekraïne”, schreef hij, “houdt Rusland op een Euraziatisch rijk te zijn.”

Het verkleinen van de omvang van Rusland lijkt het allesoverheersende oorlogsdoel van Amerika te zijn. Het is een riskante doelstelling. De westerse leiders met de ambitie om Europa voor de poorten van Moskou te brengen, hebben de strijders van de Euraziatische steppen soms in de straten van Parijs en Berlijn gebracht.

Regeringsfunctionarissen beschrijven de inval van Rusland in Oekraïne vaak als een keuzeoorlog. In het begin was dat misschien waar, maar nu niet meer. Vladimir Poetin en het Rusland dat hij regeert, kunnen nu niet meer stoppen met vechten. Zolang de Verenigde Staten betrokken zijn bij de bewapening van Rusland’s vijanden en het bankroet van zijn burgers, hebben zij groot gelijk dat zij zich in een oorlog om het overleven van hun land bevinden. De Verenigde Staten zijn, tot nu toe op een minder bloedige manier, ook betrokken bij een oorlog waarvoor zij hebben gekozen, maar die zij niet kunnen verlaten – in dit geval uit angst het internationale systeem te ondermijnen waaraan zij de afgelopen driekwart eeuw hun macht en welvaart hebben ontleend.

Dit lijkt misschien het verkeerde moment om vrede te sluiten. Maar zelden worden in oorlogen als deze de vooruitzichten voor vrede met de tijd gunstiger. Zie dit.

Helaas luisteren hersendode Biden en zijn bende criminele neocons niet naar deze wijze stemmen. In een toespraak tot de VN riep Biden op tot een uitbreiding van de oorlog: “Biden-medewerkers geloven dat de recente overwinningen van Oekraïne bewijzen dat het voor Europa de moeite waard blijft om achter Kiev te staan. De president benadrukte dit punt vanaf de tribune in Turtle Bay en riep het continent op zijn vastberadenheid te versterken nu de Verenigde Staten miljarden dollars aan wapens en voorraden naar het Oekraïense verzet blijven sluizen. Opnieuw framede hij de komende eeuw als een rivaliteit tussen democratieën en autocratieën, maar drong er ook bij niet-democratieën op aan zich aan de zijde van het Westen te scharen tegen Moskou.”

Biden reageerde volgens de New York Times ook op Poetin’s opmerking over kernwapens: “In een interview met het CBS News programma ’60 Minutes’ dat zondag wordt uitgezonden, zei president Biden dat de reactie van de Verenigde Staten op een eventueel gebruik van dergelijke wapens ‘consequent’ zou zijn, hoewel hij geen details gaf.”

Biden’s drang naar escalatie kent geen grenzen, Zoals Tucker Carlson heeft gemeld, is er alle reden om te denken dat Biden opdracht heeft gegeven tot het het vernietigen van de Nord Stream pijpleidingen: Tucker Carlson opperde de mogelijkheid dat president Joe Biden verantwoordelijk is voor de vermoedelijke sabotagedaden op de Nord Stream pijpleiding.

Europese functionarissen zeiden dat ze geloven dat de twee explosies langs de pijpleiding die Russisch aardgas naar Europese landen vervoert opzettelijk waren…

De explosies veroorzaakten lekken in de drie Nord Stream-pijpleidingen die Rusland met Duitsland verbinden, waaronder Nord Stream 2, een niet geopend project dat Duitsland heeft stilgelegd nadat Rusland in november Oekraïne was binnengevallen.

Sommige ambtenaren gaven Moskou de schuld van de vermeende sabotage.

Tijdens zijn monoloog op dinsdagavond verwierp Carlson het idee dat de Russische president Vladimir Poetin achter de explosies zat. Een meer waarschijnlijke dader, zei hij, is Biden.

“Als je Vladimir Poetin bent, moet je wel een suïcidale idioot zijn om je eigen energiepijpleiding op te blazen,” zei Carlson. “Dat is iets wat je nooit zou doen. Aardgaspijpleidingen zijn de belangrijkste bron van uw macht en rijkdom, en vooral van uw invloed op andere landen. Europa heeft uw energie nodig, nu meer dan ooit met de winter in aantocht. Als u die energie niet kunt leveren, hoeven landen als Duitsland geen aandacht te schenken aan wat u wilt.”

Hij voegde eraan toe: “Het is waar dat het opblazen van Nord Stream Vladimir Poetin niet helpt. Dat zou hij niet doen. Waarom zou hij? Maar dat betekent niet dat andere landen het niet zouden overwegen. Ze zouden het overwegen.”

Carlson liet vervolgens opmerkingen horen die Biden in februari maakte en die erop kunnen wijzen dat hij erachter zat.

“Als Rusland binnenvalt – dat betekent dat er weer tanks of troepen de grens van Oekraïne oversteken – dan komt er geen Nord Stream 2 meer,” zei Biden toen. “We zullen er een einde aan maken.”

Toen een verslaggever opmerkte dat het project binnen de controle van Duitsland valt, antwoordde Biden: “Ik beloof u, we zullen het kunnen doen.”

“Merk op hoe hij dat formuleerde,” zei Carlson. “Hij zei niet: “Ik zal de levering van gas uit Rusland aan Duitsland onderbreken.” Hij zei dat er geen Nord Stream 2 komt. We zullen het uitschakelen. We maken er een einde aan. We blazen het op.”

De presentator wees vervolgens op opmerkingen van een ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken genaamd Victoria Nuland in januari.

“Als Rusland Oekraïne binnenvalt, zal Nord Stream 2 hoe dan ook niet doorgaan,” verklaarde zij.

“Hoe dan ook, we zullen Nord Stream stoppen,” reageerde Carlson. “Nu, terugkijkend, lijken die woorden acht maanden later huiveringwekkend.”

Gezien het feit dat Biden een “klimaatveranderingsfanaat” is, is het veelzeggend dat hij bereid was om de Nord Stream-pijpleidingen te vernietigen, ondanks de enorme hoeveelheid methaan die hierdoor in de atmosfeer terechtkomt. Wij horigen moeten de uitstoot onder controle houden, maar onze hooggestemde meesters in Washington hoeven dat niet. “Wetenschappers vrezen dat methaan uit de gebarsten Nord Stream pijpleidingen in de Oostzee een van de ergste aardgaslekken ooit kan zijn en aanzienlijke klimaatrisico’s met zich meebrengt.

Geen van de twee gebarsten Nord Stream-pijpleidingen, die tussen Rusland en Duitsland lopen, was operationeel, maar beide bevatten aardgas. Dit bestaat voornamelijk uit methaan – een broeikasgas dat na kooldioxide de grootste oorzaak is van klimaatopwarming.

De omvang van de lekken is nog onduidelijk, maar ruwe schattingen van wetenschappers, gebaseerd op de hoeveelheid gas die naar verluidt in een van de pijpleidingen zat, variëren tussen 100.000 en 350.000 ton methaan.”

Laat het monster Biden en zijn bende de wereld niet naar nucleaire vernietiging leiden! Vrede was altijd de hoofdzaak voor de grote en heldhaftige Murray Rothbard, en het zou ook onze hoofdzaak moeten zijn.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

“Hoe is dit in godsnaam mogelijk?” Geschokte Europeanen betalen astronomische energierekeningen nu de “Angstaanjagende Winter” nadert

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: