Het diplomatieke initiatief van de Verenigde Staten om een gezamenlijke verklaring uit te geven waarin Iran wordt veroordeeld voor zijn “aanval op de staat Israël” is uitgelopen op een fiasco, omdat er buiten het westerse blok van naties bijna niemand voor te vinden was.
Dit is een verpletterende klap voor het Amerikaanse zelfvertrouwen. Het vervelendste van alles is dat Turkije, een belangrijke NAVO-macht en een West-Aziatische grootmacht, die president Biden de laatste tijd persoonlijk het hof maakt, weigerde de gezamenlijke verklaring te ondertekenen, schrijft M.K. Bhadrakumar.
De 8 overlopers van de Mondiale Meerderheid die gehoor gaven aan het Amerikaanse dictaat zijn elk twee buitenbeentjes uit Latijns-Amerika en de Euraziatische regio, Zuid-Korea en drie eilandstaten in de Stille Oceaan.
Heel Afrika, West-Azië, Centraal-Azië, Zuid-Azië en de ASEAN-regio weigerden zich aan te sluiten bij het initiatief van de VS! Natuurlijk wilde geen enkel moslimland de gezamenlijke verklaring met een stok aanraken.
Dit vertelt een vernederend verhaal over het isolement van de VS in de VN. De internationale gemeenschap begrijpt heel goed de hypocrisie en de beruchte dubbelzinnigheid die de Amerikaanse diplomatie kenmerken. In de opkomende multipolaire wereld zal dit besef zich onvermijdelijk vertalen in de neiging van de Mondiale Meerderheid om te cherrypicken.
Het komt erop neer dat Iran Israël niet heeft aangevallen. Iran vergeldde in plaats daarvan een schaamteloze aanval van Israël op zijn soevereiniteit in strijd met het internationaal recht en het Handvest van de VN, wat neerkwam op een oorlogsdaad.
Belangrijker nog, de vergelding van Iran was beperkt tot Israëlische militaire doelen die betrokken waren bij de Damascus-aanval op 1 april en was duidelijk gericht op het demonstreren van zijn afschrikkingsvermogen in de toekomst om Israël te ontmoedigen nog verder de escalatieladder op te klimmen – en dit alles terwijl het ervoor zorgde dat er geen burgerslachtoffers vielen.
Teheran publiceerde de raison d’être van zijn zet tegen Israël en informeerde de wereldmachten er veel van tevoren over, met inbegrip van, ironisch genoeg, de regering Biden, in het volle besef dat de VS Israël zouden waarschuwen.
Daarom is de meest charitatieve verklaring die kan worden gegeven voor deze idiote zet van de regering Biden om internationale veroordeling van Iran op te trommelen, dat de staart van president Biden in brand staat in het campagnecircuit in de VS en dat Iran het aura van onoverwinnelijkheid van de Joodse staat, dat is verankerd in de Amerikaanse militaire kracht, doorprikt.
De grote vraag is hoe premier Benjamin Netanyahu zal aankijken tegen het initiatief van Biden – en, nog belangrijker, tegen de wanhopige poging van de VS om het streven naar een Palestijnse staat te blokkeren in de VN-Veiligheidsraad zonder een veto uit te spreken. Hij negeerde de gezamenlijke verklaring die in New York werd uitgegeven en verkondigde vanuit Tel Aviv dat Israël een eigen mening heeft en zijn eigen beslissingen zal nemen in zijn eigen belang, ongeacht wat zijn bondgenoten of vrienden zouden adviseren. Het is een nauwelijks verholen weerhaak, zelfs nu vertegenwoordigers van christelijke naties uit Europa de afgelopen dagen naar Israël zijn gereisd om de Amerikaanse pogingen om Netanyahu te sussen te ondersteunen.
Blijkbaar beweerde Netanyahu in Tel Aviv in aanwezigheid van de Britse minister van Buitenlandse Zaken David Cameron en de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock dat Israël inderdaad de escalatieladder zal beklimmen – waarbij hij de middelvinger opsteekt naar de twee bezoekende politici die zich aan de andere kant in allerlei bochten wringen om solidariteit met Israël te tonen nu het voor het moment van de waarheid staat. Wat is het geheim achter deze roekeloze vermetelheid van Netanyahu?
Het is duidelijk dat Netanyahu, een doorgewinterde strijder in de donkere en wrede jungle van de Israëlische politiek, naar verschillende pijpen danst. Eerst en vooral bespeelt hij de binnenlandse galerij om de havikistische gevoelens van de publieke opinie te sussen, vooral die van de ultranationalisten in zijn coalitie.
Zowel Cameron als Baerbock drongen er naar verluidt bij Netanyahu op aan om zich terughoudend op te stellen, en waarschuwden dat extra directe vijandelijkheden tegen Iran een regionale oorlog zouden kunnen uitlokken. Beide bezoekende hoogwaardigheidsbekleders erkenden openlijk het recht van Israël om zijn eigen beslissingen te nemen. Van zijn kant sprak Netanyahu ook de hoop uit dat elke Israëlische vergelding op de vergelding van Teheran van 13 april zou worden uitgevoerd “op een manier die zowel slim als hard is en ook zo weinig mogelijk doet om dit conflict te laten escaleren.”
Zo’n woordspeling gaat de ervaren Britse politicus gemakkelijk af, maar wat Camerons woorden schrijnender maakt, is dat Groot-Brittannië zich ook zou realiseren dat dit wel eens Israëls “Suez-moment” in de West-Aziatische politiek zou kunnen zijn.
In 1956, tijdens de zogeheten Suezcrisis, toen het Verenigd Koninkrijk samen met Frankrijk en Israël Egypte binnenviel om de controle over het Suezkanaal over te nemen, oefende Washington, ontzet over het feit dat de militaire operaties waren begonnen zonder zijn medeweten, druk uit op het Internationaal Monetair Fonds om Groot-Brittannië alle financiële hulp te ontzeggen, wat Londen op zijn beurt dwong om met tegenzin een door de VN voorgesteld staakt-het-vuren te accepteren en zich terug te trekken.
Historici schatten later in dat de Britse tegenspoed om boven zichzelf uit te stijgen alleen maar de afnemende status van Groot-Brittannië benadrukte en het land bevestigde als een tweederangs wereldmacht.
Natuurlijk is Biden geen Dwight Eisenhower. Maar Camerons reis naar West-Azië op dit moment roept herinneringen op. En zijn waarschuwing zal Netanyahu niet hol in de oren klinken.
In ieder geval meldde Times of Israel eerder vandaag, met een citaat van de Israëlische televisie, dat “Netanyahu vooraf voorbereide plannen voor vergelding tegen het spervuur van Iran in het weekend in de ijskast heeft gezet”, na een gesprek met Biden. De publieke omroep van Kan citeerde een senior bron: “De reactie zal niet meer zijn wat gepland was, diplomatieke gevoeligheden wonnen het. Er komt een reactie, maar het lijkt erop dat die anders zal zijn dan gepland.” De TV merkte op dat de opmerking waarschijnlijk wees op een zwakkere Israëlische reactie dan wat was goedgekeurd.
De kern van de zaak is dat Teheran een sterke boodschap heeft afgegeven dat het formidabele strategische mogelijkheden achter de hand heeft om Israël rechtstreeks aan te vallen. In werkelijkheid is de westerse/Israëlische propaganda dat bijna alle projectielen die op Israël werden afgevuurd, werden onderschept en dat “er weinig schade was”, bla, bla, irrelevant.
Israëlische besluitvormers zijn hardvochtige realisten die weten dat het op eigen kracht opnemen tegen Iran ver boven het vermogen van hun land ligt – tenzij Biden opdracht geeft tot directe Amerikaanse interventie in de daaropvolgende oorlog. Dit is echt Israëls “Suez-moment.”
Israël heeft dringend nieuw denken nodig om de “ringen van vuur” te doven die zijn aangestoken door wijlen de Iraanse generaal Qassem Soleimani en die het land naderen, en die inherent zijn aan het nieuwe tijdperk van hybride oorlogen. Oekraïne leert die bittere les nu het al te laat lijkt.
Het is geen toeval dat de Iraanse president Ebrahim Raisi gisteren de Russische president Vladimir Poetin belde om, volgens de lezing van het Kremlin, over te brengen dat de “acties van Teheran geforceerd en beperkt waren”. Tegelijkertijd benadrukte hij dat Teheran niet geïnteresseerd is in een verdere escalatie van de spanningen.
De lezing onderstreepte dat “het onopgeloste Palestijns-Israëlische conflict de hoofdoorzaak is van de huidige ontwikkelingen in het Midden-Oosten. De presidenten bevestigden het principiële standpunt van Rusland en Iran ten gunste van een onmiddellijk staakt-het-vuren in de Gazastrook, verlichting van de pijnlijke humanitaire situatie en het scheppen van voorwaarden voor een politieke en diplomatieke oplossing van de crisis.”
Hierin liggen de kiemen van een nieuwe manier van denken, als het Israëlische leiderschap maar wil luisteren. Rusland kan behulpzaam zijn, als we de signalen uit Moskou van de afgelopen dagen mogen meerekenen.
Kort samengevat volgde Raisi’s telefoontje naar Poetin op woensdag op een telefoongesprek tussen minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov en de Iraanse minister Hossein Amir-Abdollahian (op initiatief van Iraanse zijde) op zondag daarvoor, dat zelf net een dag eerder werd voorafgegaan door een telefoongesprek tussen de secretaris van de Russische Veiligheidsraad Nikolaj Patrusjev en het hoofd van Israëls Nationale Veiligheidsraad Tzachi Hanegbi.
De woordvoerder van het Kremlin, Dmitry Peskov, heeft sindsdien de aandacht gevestigd op deze voortdurende “constructieve” uitwisselingen over de verhoogde spanningen in de West-Aziatische situatie.
Beide bezoekende hoogwaardigheidsbekleders……??
Lees ik dat nou echt??? Staat dat er echt of droom ik???
👍 een Nachtmerrie eerder..ik kan het woon niet eens herhalen …🤬
Woord (natuurlijk) niet eens herhalen..🤬
Zij bekleden, oftewel behangen, hoogwaardig scrotummateriaal, het betreft dus originele lul-de-behangers.