Het gesprek tussen Trump en Zelensky en de gevolgen voor Europa

Het gesprek tussen Trump en Zelensky in het Vaticaan, op twee haastig neergezette stoelen, duurde slechts 15 minuten en was blijkbaar niet gepland. Wie de beelden van de seconden voor de ontmoeting bekijkt, ziet dat Macron Zelensky krachtig de hand schudde en blijkbaar van mening was dat hij aan de ontmoeting kon deelnemen. Er is geen geluid bij de beelden, maar de lichaamstaal van Trump tegenover Macron was duidelijk en uiteindelijk zaten Trump en Zelensky alleen samen en spraken ze 15 minuten met elkaar.

Macron en Starmer lijken als de dood bevreesd dat Zelensky tijdens het gesprek met Trump opnieuw de controle verliest. Gezien het feit dat Trump hoe dan ook vastbesloten lijkt om de Europeanen met Oekraïne alleen te laten en zich met zijn grondstoffenakkoord ook nog eens alles wat in Oekraïne van waarde is in handen te spelen, is deze angst begrijpelijk, schrijft Thomas Röper.

Aangezien de onderhandelingen over Oekraïne dit weekend het dominante thema waren in het wekelijkse nieuwsoverzicht op de Russische televisie, heeft zelfs de Russische Duitsland-correspondent deze keer bijna uitsluitend verslag gedaan van de ontmoeting in het Vaticaan.

Begin van de vertaling:

“Stoelentop”: Trump en Zelensky praten op een eeuwige achtergrond over vrede

“De nederlaag van het Westen” is een boek van de belangrijke hedendaagse Franse denker Emmanuel Todd. Hij werd beroemd door zijn voorspelling van de ineenstorting van de Sovjet-Unie, die hij 15 jaar voor de daadwerkelijke gebeurtenis deed. Dit boek, dat Todd in de zomer van 2023 schreef op het hoogtepunt van het Oekraïense tegenoffensief, voorspelt de nederlaag van het Westen in deze oorlog.

Deze week bracht Emmanuel Todd een bezoek aan Moskou, waar Anastasia Efimova erin slaagde een interview met hem af te nemen voor de televisiezender “Rossia 24”. Het gaat dus over de nederlaag van het Westen, maar dan al als een voldongen feit, zoals Emmanuel Todd zei: “Ze konden niet genoeg wapens produceren omdat het Westen te laat besefte dat zijn industriële capaciteit was weggetrokken naar andere landen, naar China en elders. En het sanctiebeleid mislukte om twee redenen. Ten eerste omdat Rusland zich sinds 2014 heeft voorbereid om zich los te maken van dit theoretisch dominante Westen, en ten tweede omdat de rest van de wereld – China, India, Iran, zelfs Saoedi-Arabië en de hele Arabische wereld – zich geleidelijk aan voorzichtig aan de kant van Rusland heeft geschaard en het heeft geholpen om aan de sancties te ontsnappen. Zo brak het Westen, zoals in het boek was voorspeld. Dat was een voorspelling. Nu zou ik overigens zeggen dat die vrij gewaagd was. Ik schreef het boek toen alle Franse kranten – en ik ben Frans – schreven dat de door het Pentagon uitstekend georganiseerde Oekraïense tegenaanval snel zou slagen, enzovoort, enzovoort. Maar ik schreef dat de nederlaag van het Westen bijna onvermijdelijk was. Nu, nu weten we dat.”

De nederlaag van het Westen wordt logischerwijs gevolgd door het uiteenvallen van het Westen zelf, zoals Emmanuel Todd zegt: “Maar luister, het gaat hier niet meer om een nederlaag, maar om een uiteenvallen, om een ineenstorting. We zien het nu en begrijpen niet dat het proces van het verval van het Westen aan de gang is. En ik moet u bekennen dat ik vanaf het begin moeite had om te begrijpen waarom Trump zich tegen zijn bondgenoten, dus tegen zijn onderdanen, keert. Hij begint Oekraïne te beledigen, hij en J.D. Vance beledigen de Europeanen. En wat heel vreemd lijkt, is dat er een situatie wordt gecreëerd waarin het land dat technisch gezien de oorlog heeft gevoerd – want de Oekraïense aanvallen zouden zonder Amerikaanse systemen, of het nu wapens, geleidingssystemen of Amerikaanse geheime diensten zijn, niet mogelijk zijn geweest – en alles gebeurt alsof – ik weet niet eens hoe ik het moet zeggen – de Europeanen en de Oekraïners verantwoordelijk zijn voor deze nederlaag. De situatie is dus, zou ik zeggen, nogal vreemd.”

Ja, het Westen is versnipperd, als unie bestaat het Westen niet meer, maar welke transformatie maakt Europa door? Het lijkt alsof ze bereid zijn in dezelfde oude val te lopen.

Emmanuel Todd noemt dit “neomilitarisme,” zoals hij zei: “En wat ook vreemd was, was wat ik neomilitarisme noem, het Europese neomilitarisme. Al deze landen, zoals Frankrijk en Groot-Brittannië, die als bondgenoten van Amerika de oorlog hebben verloren, hebben om de een of andere reden besloten dat ze deze zonder de Amerikanen kunnen voortzetten. Nou, dat is eigenlijk volstrekte onzin. Daar is een heel eenvoudige verklaring voor: ze waren ondergeschikten, hebben meegewerkt aan de sancties, een paar wapens geleverd, maar ze waren niet betrokken bij het eigenlijke proces van militaire besluitvorming. Ze hebben dus eigenlijk niet begrepen wat er gebeurde en ze hebben de omvang van de nederlaag niet begrepen. Ze hebben niet begrepen dat de Amerikaanse wapenarsenalen al leeg waren en dat de Amerikanen de oorlog gewoon niet meer konden voortzetten. Ze weten dat hun arsenalen leeg zijn, maar ze geloven ongetwijfeld dat er nog iets over is in de Amerikaanse wapenarsenalen. Dat is een heel, heel vreemde situatie.”

Het is vreemd omdat deze weg geen toekomst heeft. Er zijn andere benaderingen en een andere strategie nodig.

Onze correspondent doet verslag vanuit Europa.

Een korte video en verschillende foto’s laten zien dat er zaterdag in de Sint-Pietersbasiliek in Rome naast de rouwmis voor paus Franciscus ook ruimte was voor puur wereldlijke aangelegenheden. Donald Trump sprak aan de rand van het Vaticaan met Zelensky. Macron en Starmer durfden hun protégé niet lang alleen te laten met de Amerikaanse president, het was immers hun eerste persoonlijke ontmoeting na het schandaal in het Oval Office. En het belang ervan leek alleen te liggen in het laten zien dat het conflict, hoewel in wezen nog niet opgelost, geen spoor van persoonlijke vijandigheid vertoont. Kortom: de top vond plaats op het geluid van rouwklokken op stoelen.

Tegelijkertijd zou het wel eens het laatste gesprek tussen de Amerikaanse president en Zelensky kunnen zijn, als Kiev weigert het grondstoffenakkoord te ondertekenen en aan de door Washington voorgestelde voorwaarden voor beëindiging van de oorlog te voldoen. De sleutel ligt in de juridische erkenning van de Krim als onderdeel van Rusland, de feitelijke erkenning van de Russische controle over de bevrijde gebieden en de opheffing van de anti-Russische sancties. Dat het Witte Huis niet langer van plan is om deel te nemen aan discussies over deze kwesties, werd afgelopen vrijdag duidelijk toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Rubio voor vertrek uit Parijs uit zijn slof schoot: ofwel dat, ofwel trekken de VS zich terug uit de onderhandelingen en laten ze Oekraïne over aan de zorg van de Europeanen. Deze week bevestigde de Amerikaanse vicepresident Vance: ja, ze trekken zich terug, en de New York Times leverde zijn insiderinformatie.

De Amerikaanse vicepresident J.D. Vance verklaarde: “We hebben zowel de Russen als de Oekraïners een zeer duidelijk voorstel gedaan. Nu is het tijd om ja te zeggen, of anders zullen de VS zich uit dit proces terugtrekken. We hebben enorm veel diplomatiek werk verzet en ik denk dat we een zeer eerlijk voorstel hebben opgesteld.”

De New York Times schreef hierover: “In het Witte Huis en het Amerikaanse Congres zijn er vrijwel geen serieuze gesprekken over een volgend wapenpakket voor Oekraïne, aldus voorstanders van Oekraïne in het Congres. Europese regeringsvertegenwoordigers zeggen dat ze zelfs geen garanties hebben gekregen dat de VS hun uitgebreide informatie-uitwisseling over Oekraïne zullen voortzetten, wat van cruciaal belang is voor hun vermogen om Russische troepen en infrastructuur aan te vallen.”

De week begon met de verwachting van de beslissende bijeenkomst in Londen, waar de ministers van Buitenlandse Zaken van de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland samen met Jermak en Sybiga uit Kiev het Amerikaanse ultimatum zouden bespreken. Maar tegen woensdag, toen het evenement eigenlijk zou plaatsvinden, had het aan belang ingeboet: Rubio en de speciale gezant voor Oekraïne Witkoff waren de eersten die hun deelname introkken, gevolgd door Frankrijk en Duitsland, omdat duidelijk werd dat Kiev, op aandringen van de Britten, niet van plan was de voorwaarden van het vredesakkoord te aanvaarden, althans niet onmiddellijk. Het zal proberen het te herschrijven.

En zo geschiedde, want Zelensky verklaarde: “Ons Europese team en de Amerikaanse vertegenwoordigers hebben gesproken en een aantal punten zijn op papier gezet. Na het Amerikaanse voorstel zijn er nog meer documenten verschenen. Alles wat in strijd is met onze waarden of onze grondwet kan niet in een akkoord worden opgenomen.”

Het is moeilijk te tellen hoe vaak de Oekraïense regering in de afgelopen elf jaar naar de pijpen van de nazi’s heeft gedanst en haar eigen grondwet met voeten heeft getreden, maar plotseling wordt deze een heilige tekst. De reden hiervoor is dat het voor Zelensky erg moeilijk wordt om aan een door oorlog vergiftigde samenleving uit te leggen waarom hij honderdduizenden van zijn landgenoten onder de grond heeft gebracht, waarom hij heeft besloten de oorlog nu te beëindigen of waarom hij dat niet eerder en met minder bloedvergieten heeft gedaan. Niet de gesprekken met Trump, maar de gesprekken met zijn eigen burgers zouden wel eens fataal kunnen zijn voor Zelensky, en alleen oorlog en nieuwe doden kunnen dat uitstellen.

En de Britten zullen helpen: deze week bezocht hun premier een trainingskamp waar Oekraïners worden getraind. Starmer weet nog steeds hoe hij woorden moet vinden om de strijdlust erin te houden: “We hebben jullie vanochtend gezien in de loopgraven. En ook bij het opruimen van mijnen. Een paar weken geleden was ik in Kiev, in de brandwondenafdeling van een groot ziekenhuis in Kiev. En ik heb er een aantal gezien die met explosiewonden van het front waren teruggekeerd. Voor mij was dat dus een zeer realistische training.”

Als ze geluk hebben, zullen de Oekraïners verminkt achterblijven, maar de Britse en Franse soldaten zullen waarschijnlijk nog aan dit lot kunnen ontsnappen. Tenminste, in grote aantallen.

De “coalitie van bereidwilligen” die troepen naar Oekraïne wilde sturen, heeft daar geen zin meer in, meldt The Times. Momenteel wordt vooral gesproken over militaire instructeurs ergens in het grensgebied met Polen.

Wat daar precies gebeurt, is onduidelijk, maar het is onwaarschijnlijk dat de telefoonlijnen tussen Washington, Parijs en Londen de afgelopen dagen stil zijn geweest. En blijkbaar zijn de katheten op de totale weerbarstigheid van de hypotenusa gestuit: misschien hebben zelfs de wijzigingen die woensdag in Londen in het Amerikaanse compromisontwerp zijn aangebracht, hun relevantie volledig verloren. Een indirecte aanwijzing hiervoor is de bereidheid van degenen die gisteren nog Rusland een strategische nederlaag op het slagveld wilden toebrengen, om hun toon te veranderen.

De Poolse president Andrzej Duda zei bijvoorbeeld: “Elke partij zal op een bepaalde manier moeten toegeven. Ook Oekraïne zal op een bepaalde manier moeten toegeven, want dat is waarschijnlijk wat er zal gebeuren.”

De voormalige secretaris-generaal van de NAVO en huidige Noorse minister van Financiën Jens Stoltenberg zegt nu: “We moeten allemaal toegeven dat we soms genoegen moeten nemen met de op één na beste optie. In het ideale geval zou Oekraïne niets hoeven op te geven, maar als het iets moet opgeven, moet dat zo min mogelijk zijn.”

Zelfs de Franse president heeft gesproken over de mogelijkheid van een compromis, zij het alleen van territoriale aard. Zijn interpretatie is echter dat dit een gevolg zou kunnen zijn van een onvoorwaardelijk staakt-het-vuren, dat Rusland zou zien als een adempauze voor de Oekraïense strijdkrachten. Toch is dit niet helemaal dezelfde Macron als een week geleden.

De Franse president Emmanuel Macron zei: “We kunnen een rechtvaardige, sterke, duurzame en betrouwbare wereld opbouwen. Dat betekent een wereld die ons in staat stelt territoriale compromissen en betrouwbare veiligheidsgaranties te vinden.”

Op zaterdag 26 april zei Zelensky, nadat hij voor de begrafenis van paus Franciscus vijftien minuten met Trump had gesproken, dat ze het gesprek daarna zouden voortzetten, maar de Amerikaanse president vertrok zonder afscheid te nemen en Zelensky moest met Macron in de Vaticaanse tuinen wat drinken en met Starmer een wandeling maken. Ze werden daarbij betrapt door journalisten en ondanks de pogingen van de Brit om vragen te voorkomen, kwam er een wirwar van Engelse woorden uit Zelensky.

Het was duidelijk dat hij niet op de details van zijn ontmoetingen wilde ingaan omdat die te gevoelig lagen. Niets belet hem om na zijn terugkeer in Kiev zijn woorden terug te nemen of dingen te zeggen die niet zijn gebeurd. Maar het enige dat zelfs voor Zelensky geen zin meer heeft, is de leugen over de grenzen van 1991.

De Wall Street Journal bevestigt: Parijs en Londen, waarvan de bereidheid tot onderhandelen afhangt van Kiev, zijn bereid het verlies van een deel van het Oekraïense grondgebied te erkennen. Als dat zo is, dan is dat geen teken van goede wil voor vrede, maar een indicatie van een nuchtere inschatting van het eigen vermogen om Oekraïne te steunen in een oorlog zonder veiligheidsgaranties van de VS. Bovendien verliest Kiev steeds meer zijn vermogen om op zijn minst gedeeltelijk in zijn eigen behoeften te voorzien en zijn schulden af te lossen.

De Financial Times meldt: “Kiev moet beslissen of het in gebreke blijft met een betaling van bijna 600 miljoen dollar die eind mei moet worden gedaan en die gekoppeld is aan de economische resultaten in 2023, als er niet tijdig een herstructureringsakkoord kan worden bereikt.”

Tot nu toe hebben zij geen overeenstemming kunnen bereiken. Kredietverstrekkers en investeerders verliezen het vertrouwen in de economische toekomst van Oekraïne en willen hun geld hier en nu. In geval van wanbetaling zou Kiev bovendien de toegang tot middelen van het Internationaal Monetair Fonds verliezen. De macrofinanciële buffer die de EU het land heeft toegekend, is ontoereikend en binnenkort zou er niets meer over kunnen zijn om deze te dekken.

Hongarije en Slowakije, die duidelijk positief staan tegenover de inspanningen van Trump, dreigen de uitbreiding van de sancties tegen Rusland te blokkeren. Daarmee zouden ze Brussel de mogelijkheid ontnemen om de bevroren tegoeden van de Russische centrale bank te gebruiken voor verdere steun aan het regime in Kiev.

Gezien de duidelijke vermoeidheid van Europa ten aanzien van Oekraïne, valt niet te verwachten dat Londen en Parijs – ondanks hun uiterlijke overeenstemming met Trump – in de nabije toekomst zullen ophouden hem dwars te zitten. Nee, ze zullen doorgaan, en wel op een manier die in het Witte Huis de indruk zal wekken dat de Russen hen gebruiken. Hun vrees dat de VS zich uit de onderhandelingen over Oekraïne zou kunnen terugtrekken, maakt immers deel uit van een grotere angst dat Amerika in dat geval weliswaar zijn belang bij deelname aan het akkoord zou kunnen verliezen, maar niet zijn belang bij onderhandelingen met Rusland.

Einde van de vertaling

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Trump tegen Macron: ‘Je hoort hier niet te zijn’ – Amerikaanse president stuurt Franse oorlogszuchtige weg uit minitop met Zelensky in Vaticaan (Video)

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: