Het einde van Oekraïne

Volgens veel rapporten is de bevolking van Oekraïne met meer dan de helft gedaald, van 40+ miljoen naar 20 miljoen, met dood, verwonding en vernietiging op grote schaal in het land sinds februari 2014. Laten we eens kijken naar enkele stadia waarin deze uitkomst voorkomen had kunnen worden:

Fase één – De Oekraïense regering van Janoekovitsj had een betere economische deal onderhandeld met China en Rusland dan wat het Westen bood. China was zeer geïnteresseerd in hulp aan Oekraïne om de landbouwproductie te verhogen, waardoor de export naar China zou toenemen. Janoekovitsj werd echter omvergeworpen tijdens de Maidan-revolutie in 2014 en vluchtte naar Rusland. Een vraag is waarom Rusland niet ingreep voordat het te laat was, vergelijkbaar met wat Rusland later deed in Kazachstan om een staatsgreep te voorkomen. In dat laatste geval stuurde Rusland een luchtmacht om de linie te bewaken, terwijl de president van Kazachstan de plotters oprolde. Daarna vertrokken de Russische troepen na ongeveer een week. In het geval van Oekraïne vroeg Janoekovitsj misschien niet om hulp, of dachten de Russen dat het niet zou werken om in te grijpen. Niemand bleef de Janoekovitsj-groep een “regering in ballingschap” noemen en deed alsof hij nog steeds de wettelijke leider was, terwijl dat wel het geval was. Dit in tegenstelling tot de situatie in Jemen, waar de leider werd omvergeworpen en het land ontvluchtte om in Saoedi-Arabië te verblijven, maar in de media nog steeds de president werd genoemd, schrijft Observer R.

Fase Twee – De Minsk-akkoorden zouden de ramp hebben voorkomen als ze waren uitgevoerd. Oekraïne had alleen de Russischtaligen op een beschaafde manier moeten behandelen en de Donbas een zekere mate van autonomie moeten geven, naast het afzien van het NAVO-lidmaatschap. Oekraïne had zich kunnen concentreren op het moderniseren en verbeteren van het land, zodat de inwoners niet hoefden te emigreren om werk te vinden. De Russische voorwaarden waren op dit punt relatief mild. Feit is dat Duitsland en Frankrijk later toegaven dat de overeenkomsten een list waren om tijd te geven om het Oekraïense leger te bewapenen en te trainen. Natuurlijk gaven de overeenkomsten Rusland ook de tijd om zijn leger verder te bewapenen en te trainen. Rusland gaf pas tijdens de toespraak van Poetin in 2018 toe “wonderwapens” te hebben. De start van de Speciale Militaire Operatie (SMO) in 2022 gaf nog eens vier jaar de tijd om de Russische wapens massaal te produceren en aan de frontlinies te leveren. Beide partijen hadden een stimulans om het daadwerkelijke treffen van de legers uit te stellen.

Derde fase – Het zogenaamde “Niet-Ultimatum” dat Rusland in december 2021 uitvaardigde, was nog een kans om een militair conflict te vermijden. Het werd door het Westen verworpen, ten nadele van Oekraïne. Op dat moment kondigden de VS aan dat Rusland troepen aan het verzamelen was langs de grens met Oekraïne, wat erop wees dat Rusland zich klaarmaakte om de “militair-technische” maatregel uit te voeren die in het niet-ultimatum werd genoemd. Tegelijkertijd had Oekraïne de beschietingen en andere militaire activiteiten tegen de separatistische gebieden in de Donbas opgevoerd, ook een typische actie voorafgaand aan een invasie. Uit de berichten van die tijd werd niet duidelijk waarom het Oekraïense leger het separatistische gebied niet binnenviel voordat het Russische leger hetzelfde deed. Oekraïne had de tijd voordat Rusland de separatistische provincies formeel annexeerde, toen het gebied formeel nog deel uitmaakte van Oekraïne. Op dat moment zou het alleen een Oekraïense burgeroorlog zijn geweest. De meeste regeringen verliezen niet graag grondgebied en zullen geweld gebruiken om elke poging tot onafhankelijkheid de kop in te drukken. Dit is een min of meer geaccepteerde procedure – een voorbeeld is de Amerikaanse burgeroorlog. Als het Oekraïense leger tot aan de grens met Rusland had kunnen optrekken, had het zich nog steeds op Oekraïens grondgebied bevonden. Als het Russische leger vervolgens de grens met Oekraïne was overgestoken, zou dat veel meer op agressie hebben geleken. Dit zou slechte PR zijn geweest voor Rusland en kan een van de redenen zijn geweest waarom Oekraïne aarzelde. In plaats daarvan werden, terwijl beide legers troepen verzamelden, de separatistische provincies geaccepteerd als deel van de Russische Federatie. Vanuit Russisch oogpunt betekende dit dat Rusland Russisch grondgebied verdedigde tegen de Oekraïense troepen. Het was een betere situatie om steun van het Russische volk te krijgen voor de Russische militaire actie die onmiddellijk volgde. De bliksemactie van de Russische Speciale Militaire Operatie in februari 2022 voorkwam dat het Oekraïense leger een grote stap zette in de nieuw geannexeerde gebieden van Rusland.

Fase vier – Het staakt-het-vuren dat Oekraïne en Rusland in maart 2022 in Istanboel overeenkwamen, was een nieuwe kans om meer dood en verderf te voorkomen. De voorwaarden waren strenger voor Oekraïne, zoals het geval is met elke opeenvolgende fase in het drama. Rusland trok zelfs zijn colonne tanks terug uit de buitenwijken van Kiev als een gebaar van goede wil. De VS en het VK overtuigden Oekraïne er echter van om het akkoord te schrappen en de gevechten voort te zetten.

Fase vijf – In de herfst van 2022 meldden de media dat de Oekraïense strijdkrachten wat gebied hadden gewonnen van de Russische strijdkrachten. De voorzitter van de Amerikaanse gezamenlijke stafchefs stelde voor dat Oekraïne onderhandelingen met Rusland zou beginnen nu Oekraïne enig succes had op het slagveld en zich in een betere onderhandelingspositie bevond. De generaal had waarschijnlijk van de Defense Intelligence Agency te horen gekregen dat Oekraïne, zelfs met Westerse steun, de oorlog tegen Rusland nooit zou kunnen winnen. Helaas voor Oekraïne (en de Amerikaanse generaal, die in de problemen kwam door zijn opmerking) besloten de politici door te gaan met de gevechten. Achteraf wordt nu algemeen erkend dat de generaal gelijk had.

Fase zes – De mislukking van het veelgeprezen Oekraïense zomeroffensief van 2023 heeft geleid tot veel zelfonderzoek en een aantal oproepen tot een wapenstilstand langs de contactlijn. Het argument is om Rusland de separatistische gebieden te geven, zodat het grootste deel van het land onder controle van Kiev blijft en verbonden is met het Westen, maar niet met de NAVO. Andere facties in het Westen willen de oorlog nog steeds voortzetten met meer steun voor Oekraïne, inclusief het verlenen van het lidmaatschap van de Europese Unie (EU). De beschrijving van de gevechten als een “patstelling” suggereerde dat het zou kunnen leiden tot een Koreaanse oplossing met een DMZ die door Oekraïne loopt. Er wordt nu ook gesproken over de wederopbouw van “West-Oekraïne” en de miljarden dollars die daarvoor nodig zouden zijn.

Volgens het Business World Online Bureau, gedateerd 19 juni 2023:

De conferentie werd op 21 juni 2023 in Londen gehouden en trok meer dan 400 deelnemers.

Een recenter rapport geeft aan dat Oekraïne nog steeds op zoek is naar aanvullende niet-gouvernementele financiering. Deze update komt van Simplicius:

De voorstanders van de patstelling/het einde van de gevechten in het scenario van Fase Zes gaan echter niet in op de vraag of Rusland zou instemmen met een dergelijk resultaat. Zelfs als Rusland nu zou instemmen met een beëindiging van de gevechten langs de contactlijn, zou Oekraïne er nog steeds veel slechter aan toe zijn dan wanneer het had ingestemd met onderhandelingen over een wapenstilstand in een van de eerdere fasen.

Fase zeven:-Aan het begin van het Oekraïne-conflict, in 2022, dachten veel analisten dat Rusland zou stoppen zodra het het Oekraïense leger uit de door Rusland geannexeerde separatistische provincies had verdreven. Hoe verder men naar het westen ging in Oekraïne, hoe minder Russischtaligen, hoe minder Russisch-orthodoxen en hoe meer vijandigheid tegen Rusland. Analisten waren ook van mening dat de kosten van de wederopbouw en het oplossen van alle problemen in Oekraïne enorm zouden zijn en veel hoger dan Rusland zou willen dragen. Als we echter nauwkeuriger kijken naar de positie van de Russen zoals die is vastgelegd in het niet-ultimatum en naar de reden voor de SMO, dan zien we dat ze een militaire regeling van Oekraïne met welk NAVO-land dan ook niet zouden toestaan. Dit kan niet worden gegarandeerd als Kiev onafhankelijk blijft, omdat Rusland geen enkele overeenkomst van de Westerse mogendheden kan vertrouwen. Rusland zou ervoor moeten zorgen dat er geen Amerikaanse of NAVO-raketten op het grondgebied van Oekraïne zouden blijven, om dezelfde redenen waarom de Sovjet-Unie de Amerikaanse raketten uit Turkije moest houden. In feite had de zogenaamde “Cubaanse Rakettencrisis” de “Turkse Rakettencrisis” moeten heten, want daar begon het. Bovendien had Rusland vaak aangekondigd dat de SMO bedoeld was om Oekraïne te demilitariseren en te denazificeren. Het zou moeilijk uit te leggen zijn aan het Russische volk als het SMO-project slechts halverwege het doel stopte.

Met andere woorden, het is onwaarschijnlijk dat Rusland zal instemmen met een einde van het conflict op de huidige contactlijn. Dat zou de Westerse mogendheden in staat stellen om Oekraïne opnieuw op te bouwen en te bewapenen, en om krachtiger raketten en andere militaire wapens opnieuw tegen de Russische grenzen te plaatsen. Amerikaanse functionarissen geven zelfs praktisch toe dat dit precies is wat ze van plan zijn. Sommige analisten suggereren dus dat Rusland misschien wel van plan is om er helemaal voor te gaan en Oekraïne gewoon over te nemen en het te herstellen als deel van Moeder Rusland. Hier is een voorbeeld:

Zou het echt werken om Oekraïne weer bij Rusland te laten horen? Tot voor kort was de mening over deze vraag een duidelijke nee. Nu zijn er tekenen van verandering, met meer suggesties dat Rusland er misschien helemaal voor zal gaan om Oekraïne terug te brengen naar zijn Russische wortels. Poetin heeft onlangs opgemerkt dat “Odessa een Russische stad is” en dat Oekraïne, Wit-Rusland en de Russische Federatie allemaal takken van dezelfde boom zijn. Poetin noemde het conflict in Oekraïne ook cryptisch een “burgeroorlog”. De Amerikaanse Burgeroorlog eindigde met één land en de Wederopbouw werd geleid door de winnende partij.

Andere Russische functionarissen hebben onlangs dezelfde standpunten als Poetin naar voren gebracht. Sergej Narysjkin, het hoofd van de Buitenlandse Inlichtingendienst (SVR) zei dat het regime in Kiev onvermijdelijk in de steek zal worden gelaten door zijn Westerse meesters en dat Russen en Oekraïners twee delen zijn van een drie-eenheid. Dergelijke uitspraken klinken als een “Groot Rusland” dat bestaat uit de Russische Federatie, Wit-Rusland en Oekraïne. De VS heeft Rusland ervan beschuldigd dat het probeert de Sovjet-Unie te herscheppen, wat natuurlijk door de Russen wordt ontkend. Het is echter mogelijk dat de Russische regering probeert om met Oekraïne een situatie op te zetten die vergelijkbaar is met de associatie “Uniestaat” die al bestaat met Wit-Rusland.

Of deze ideeën als proefballonnetjes worden opgelaten, of als een update van het Russische verhaal, valt nog te bezien.

Dmitry Medvedev heeft naar verluidt gezegd dat de overeenkomsten die Oekraïne heeft gesloten met westerse banken, fondsen en bedrijven aan het einde van de SMO nietig zullen worden verklaard. Dit maakt de vooruitzichten voor de plannen die afgelopen juni tijdens de investeringsconferentie in Londen zijn gemaakt, somberder. Aan de andere kant heeft RANDblog zojuist een verhaal gepubliceerd van twee analisten die ervan uitgaan dat het Westen de wederopbouw van Oekraïne na de oorlog voor zijn rekening zal nemen. In het artikel staat nergens dat Rusland de wederopbouw voor zijn rekening zal nemen:

“Veerkrachtige wederopbouw in Oekraïne,” William Courtney en Howard J. Shatz, rand.org, 7 december 2023.

De opmerkingen van Tom Luongo zijn ook relevant:

MOGELIJKHEDEN ONTKEND

Na bestudering van deze zeven stadia van mogelijkheden, waarin het conflict vermeden of geminimaliseerd had kunnen worden, wijzen de feitelijke resultaten op de vastberadenheid waarmee de Westerse mogendheden hun Oekraïense project hebben doorgezet, zelfs in het licht van wat onoverkomelijke kansen op succes bleken te zijn. Iets dat als een gemakkelijke overwinning op Rusland werd beschouwd, stuitte op formidabele weerstand door de onverwachte geavanceerdheid en focus van de gekozen vijand. Wat Oekraïne betreft, de oorlog was nooit in zijn nationale belang en is een ramp geweest voor het Oekraïense volk. Oekraïne zou veel beter af zijn geweest als het een van de gelegenheden had aangegrepen om uit de oorlog te stappen. Helaas was Oekraïne niet de baas over zijn eigen lot.

ADDENDUM DOOR LARRY JOHNSON

Er is een belangrijke nieuwe ontwikkeling in de afgelopen week die zeer relevant is voor dit stuk – Rusland heeft zijn standpunt over het onderhandelen over een einde van de oorlog verduidelijkt. Alexander Mercouris beschrijft het als “onverbiddelijk”. Goed woord. Andere toepasselijke termen zijn “gehard”, “definitief” en “compromisloos”. Kies je bijvoeglijk naamwoord. Rusland is niet in de stemming om een compromis te sluiten met Oekraïne of het Westen. Die brug is verbrand. De Rubicon is overschreden en Rusland zal alle nodige stappen ondernemen om een vrijwillige overgave of een capitulatie met geweld te bewerkstelligen. Oekraïne heeft geen opties meer.

De Russische Eerste Plaatsvervangende Permanente Vertegenwoordiger bij de VN Dmitry Polyansky plaatste onlangs het volgende op X:

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Frontnieuws filmpscoop – De gruwelijkste video van de oorlog? (Niet klikken 18+++)

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: