Gelooft er nog iemand in een Oekraïense overwinning?

Terwijl Moskou grote investeringen doet in defensie, is Oekraïne vastgelopen (op het slagveld) en dat geldt ook voor het Amerikaanse hulppakket, schrijft Foreign Policy-verslaggever Amy Mackinnon. “Oekraïne zal verliezen – op ons huidige traject”, zegt Niall Ferguson, een senior fellow van het Centre for European Studies, Harvard, geïnterviewd door John Anderson, voormalig vicepremier van Australië, schrijft Uriel Araujo.

Volgens Ferguson heeft het door de VS geleide Westen Kiev tot nu toe genoeg wapens gegeven “om niet te verliezen, maar niet genoeg om te winnen”. Bovendien is de “interesse” van de Verenigde Staten “duidelijk tanende, vooral “onder Republikeinse kiezers en Republikeinse politici”, tot het punt dat de Amerikaanse hulp aan het Oost-Europese land “zou kunnen worden stopgezet als Donald Trump in november 2024 wordt herkozen als president”. In dit scenario, zegt hij, is het moeilijk te zien hoe Oekraïne zou kunnen winnen. Bovendien, beweert hij, geven de Oekraïners zelf toe dat ze nu een “patstelling” hebben bereikt en in termen van middelen is het “David versus Goliath”, waarbij de laatste steeds meer “de waarschijnlijke favoriet” is. Als Rusland, “om het heel bescheiden uit te drukken”, in staat is om “de controle te behouden” over die delen van Oekraïne die het al heeft, dan zal dat “de eerste grote nederlaag van de Koude Oorlog II voor het Westen zijn.” Gezien alle Westerse pro-Zelensky propaganda, alle “toespraken”, “steun” en “beloftes” zal, als Oekraïne “verliest”, de geloofwaardigheid van het Westen enorm worden ondermijnd, redeneert Fergunson overtuigend.

Ondertussen, als er een “multifrontaanval op Israël” in het Midden-Oosten plaatsvindt en de VS verzuimt om zinvolle actie te ondernemen, dan zou het volgens de expert, iets minder overtuigend, “verrassend” zijn als Xi Jinping “niet van de gelegenheid gebruik zou maken om Taiwan aan de strategische mix toe te voegen” – en, in het scenario van een Chinese blokkade van Taiwan zou het “nogal moeilijk zijn om nog een grote marine-expeditie over de Stille Oceaan te sturen” vanwege het risico op “vijandelijkheden” tussen de VS en China in dit geval, wat dan een “veel grotere oorlog zou betekenen dan alles wat we tot nu toe hebben gezien. ” Wat Ferguson niet erkent is dat de spanningen met Taiwan zijn ontstaan na een reeks Amerikaanse provocaties, en dat de huidige crisis in de Levant en de Rode Zee grotendeels het resultaat is van de Westerse vastberadenheid om zijn Israëlische bondgenoot te blijven helpen en financieren, zelfs ondanks de rampzalige en wereldwijd veroordeelde etnische zuiveringscampagne van laatstgenoemde in Palestina.

Terug naar de vooruitzichten van het Oekraïense conflict schrijft Mark Episkopos, Eurasia Research Fellow aan het Quincy Institute for Responsible Statecraft, dat er op dit moment “geen magisch wapen meer is” en dat de “voorstanders” van Kiev (aan “beide zijden van de Atlantische Oceaan”) “geen realistische overwinnings-theorie” hebben die rekenschap geeft van “de erbarmelijke omstandigheden” waarmee Oekraïne wordt geconfronteerd en dus niet in staat zijn om “een duurzaam kader te bieden voor de beëindiging van de oorlog onder de best mogelijke voorwaarden voor Kiev en het Westen.” In dezelfde geest ziet James Stavridis, voormalig geallieerd opperbevelhebber van de NAVO in Europa, geen andere toekomst voor Oekraïne dan een land-voor-vrede deal.

Terug naar het eerder genoemde interview met Ferguson, concludeert de Schots-Amerikaanse historicus, vanuit een Anglo-Westers perspectief, dat “dit een zeer gevaarlijk moment is in de wereldgeschiedenis”, en “we zijn erin gestruikeld, deels door de lessen van de Koude Oorlog I te vergeten”, namelijk dat je een “geloofwaardige afschrikking” moet hebben. Zulke afschrikking, klaagt hij, is verloren gegaan. Zoals ik heb geschreven, heeft het Westen ook niet zo’n afschrikking tegen Iran in het Midden-Oosten.

Zoals zo vaak het geval is, ondanks alle kritiek die men kan hebben op de Russische president en zijn keuzes met betrekking tot de campagne van Moskou in Oekraïne, ontbreekt er iets in het gesprek over de crisis, namelijk enige vermelding van de Westerse rol in het op zijn minst gedeeltelijk tot stand brengen ervan door de uitbreiding van de NAVO of, wat dat betreft, enige vermelding van de Westerse white-washing en steun voor extreem-rechts paramilitair nationalisme in Oekraïne – dat vaak neofascistisch is – sinds de Maidan-revolutie, en de rol die deze factor heeft gespeeld in de Donbass-oorlog (die sinds 2014 voortduurt); om nog maar te zwijgen van de kwestie van de burgerrechten van etnische Russen, Russischtaligen en pro-Russische mensen in Oekraïne sinds de eerder genoemde Maidan.

In ieder geval is het niet alleen in Oost-Europa dat Washington is “gestruikeld”. Het zit ook “vast”, zoals ik schreef, in het Midden-Oosten, waar het zich gedraagt als een besluiteloze afnemende supermacht, “verscheurd”, zoals het is, volgens een recent stuk in The Economist, “tussen vertrekken en blijven en kan niet beslissen wat te doen met de krachten die het nog steeds in de regio heeft.”

In september vorig jaar beschreef de voormalige Amerikaanse minister van Defensie Robert M. Gates zijn land als een “verdeelde” en “disfunctionele supermacht”, niet in staat om zowel China als Rusland af te schrikken. “Verscheurd”, “vastgelopen”, “verdeeld” – besluiteloosheid zou echt een sleutelwoord kunnen zijn met betrekking tot de existentiële crisis die het Amerikaanse exceptionalisme achtervolgt: Washington lijkt niet te kunnen beslissen, bijvoorbeeld, zoals Jerry Hendrix (voormalig adviseur van hoge functionarissen van het Pentagon) het formuleert, of het zijn afnemende zeemachthegemonie wil behouden, als zeemacht, in Mackinder’s termen, of dat het landoorlogen in Eurazië wil blijven voeren in zijn strijd om het “Heartland”. Het land kan niet beslissen of het zich uit het Midden-Oosten wil terugtrekken naar de Indo-Pacifische regio (IPR) of in het Midden-Oosten wil “blijven”. Het lijkt altijd beide kanten op te willen, zoals blijkt uit de verschillende versies van de “dual containment” formule – die nu tegelijkertijd op zowel Beijing als Moskou wordt toegepast.

Dus, afgezien van de kwestie Oekraïne, is het hoog tijd om te erkennen dat de afnemende Amerikaanse supermacht momenteel overbelast is, in de woorden van Stephen Wertheim; dat zijn beleid van “dual containment” de wereld veel minder stabiel maakt; en dat Washington zich daarom terughoudend moet opstellen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Duitsland: Contactverbod geldt blijkbaar niet voor “vluchtelingen”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: