Het “drinken van de Kool-Aid” over de oorlog in Oekraïne

Jim Jones, een zelfbenoemde “messias” uit de Verenigde Staten riep zijn volgelingen bijeen op het dorpsplein en legde hun de situatie uit. Er waren een paar overlevenden, die achteraf allemaal zeiden dat het binnen de context van het “groepsdenken” dat in het dorp heerste best redelijk klonk. Jim Jones nodigde daarna alle aanwezigen uit om te drinken uit vaten Kool-Aid, die dodelijke doses vergif bevatten. Bijna allen deden dat, zonder fysieke dwang. Ouders gaven hun kinderen het gif en dronken het dan zelf op. Tenslotte dronk Jones. Vele honderden stierven met hem.

Wat betekent vandaag de dag het drinken van de Kool-Aid? Het betekent dat de persoon in kwestie zijn persoonlijke integriteit heeft opgegeven en is gezwicht voor het heersende groepsdenken dat de beleidsvorming van vandaag typeert. Deze persoon is “deel van het probleem geworden, niet deel van de oplossing.”

Wat is het “probleem”? De oprechte overtuigingen van een kleine groep mensen, die denken dat zij de “dragers” zijn van een unieke juiste kijk op de wereld, trachtten het buitenlands beleid van de Verenigde Staten te domineren in de regering Bush 43, en slaagden daarin door iedereen uit te sluiten die het niet met hen eens was. Degenen die zij niet uit de regering konden verdrijven, intimideerden en ondermijnden zij totdat ook zij uit het vat gedronken hadden.

Chuba

Ik laat mijn analyse nooit vertroebelen door patriottisme of enig ander sentiment. Rusland is voorbij het “culminatiepunt” van zijn offensief en is onderhevig aan een plotselinge ommekeer van het fortuin.

Clausewitz was een beroepsmilitair die bij talrijke militaire campagnes betrokken was, maar hij is vooral beroemd als militair theoreticus die geïnteresseerd was in het onderzoek van de oorlog, waarbij hij de veldtochten van Frederik de Grote en Napoleon gebruikte als referentiekader voor zijn werk.

Het succes van de aanval is het resultaat van een aanwezige overmacht, met dien verstande dat de morele zowel als de fysieke krachten inbegrepen zijn. In het vorige hoofdstuk hebben wij aangetoond dat de kracht van de aanval zich geleidelijk uitput; misschien kan tegelijkertijd de overmacht toenemen, maar in de meeste gevallen neemt zij af. De aanvaller koopt toekomstige voordelen, die hij later in de vredesonderhandelingen zal gebruiken; maar intussen moet hij er ter plaatse een bepaalde hoeveelheid van zijn militaire macht voor betalen. Als een overwicht aan de kant van de aanval, hoewel dus dagelijks afnemend, toch gehandhaafd blijft tot de vrede gesloten is, is het doel bereikt. Er zijn strategische aanvallen die tot een onmiddellijke vrede hebben geleid, maar zulke gevallen zijn zeldzaam; de meerderheid daarentegen leidt slechts tot een punt waarop de overgebleven strijdkrachten juist voldoende zijn om een verdediging te handhaven, en de vrede af te wachten. Voorbij dat punt slaat de weegschaal om, er komt een reactie; het geweld van zo’n reactie is gewoonlijk veel groter dan de kracht van de slag. Dit noemen wij het culminatiepunt van de aanval.

De ondersteuners van Oekraïne hebben twee wegen naar de overwinning voorgesteld. De eerste leidt door Oekraïne. Met de hulp van het Westen, zo luidt de redenering, kan Oekraïne Rusland op het slagveld verslaan door zijn troepen door uitputtingsslag uit te putten of door het op sluwe wijze te slim af te zijn. De tweede weg loopt via Moskou. Met een combinatie van slagveldwinst en economische druk kan het Westen de Russische president Vladimir Poetin ervan overtuigen de oorlog te beëindigen – of iemand in zijn kring ervan overtuigen hem met geweld te vervangen.

Maar beide theorieën over de overwinning berusten op wankele fundamenten. In Oekraïne is het Russische leger waarschijnlijk sterk genoeg om de meeste van zijn overwinningen te consolideren. In Rusland is de economie autonoom genoeg en de greep van Poetin strak genoeg, zodat de president er ook niet toe kan worden gedwongen die verworvenheden op te geven.
…
De leiders en de aanhangers van Oekraïne spreken alsof de overwinning voor het grijpen ligt. Maar die opvatting blijkt steeds meer een fantasie te zijn. Oekraïne en het Westen zouden daarom hun ambities moeten heroverwegen en van een strategie om de oorlog te winnen moeten overstappen op een realistischer aanpak: een diplomatiek compromis vinden dat een einde maakt aan de gevechten.

Kortom, er is geen geldige militaire weg waarlangs Oekraïne kan hopen dat het ruilen van ruimte voor tijd ertoe zal leiden dat de methodische opmars van Rusland door Oekraïne gestopt wordt – laat staan teruggedraaid. Elke stad en elk dorp blijven betwisten is ervoor zorgen dat het aantal slachtoffers in Oekraïne blijft stijgen en dat zijn stedelijke gebieden vernietigd worden. Uiteindelijk zal Rusland waarschijnlijk toch een tactische overwinning behalen.

In het licht van deze fysieke realiteiten is het noodzakelijk dat het beleid van de V.S. en het Westen verandert. Doorgaan met het geven van verbale steun aan Oekraïne en beweren dat uiteindelijk de kant van Kiev de oorlog wel zal winnen, zal de uitkomst waarschijnlijk niet veranderen en zal waarschijnlijk uitlopen op een falend beleid voor Washington.

In het begin van de oorlog betoogden de voorstanders van Oekraïne dat Rusland door uitputting verslagen kon worden. Eenvoudige wiskunde leek het verhaal te vertellen van een Russisch leger dat op het punt van instorten stond. In april schatte het Britse Ministerie van Defensie dat 15.000 Russische soldaten in Oekraïne gesneuveld waren. Aangenomen dat het aantal gewonden driemaal zo hoog was, wat de gemiddelde ervaring tijdens de Tweede Wereldoorlog was, dan zou dat betekenen dat ruwweg 60.000 Russen buiten gevecht waren gesteld. Volgens de eerste westerse schattingen zou de omvang van de Russische frontliniemacht in Oekraïne 120 tactische bataljonsgroepen bedragen, die samen hooguit 120.000 mensen zouden tellen. Als deze schattingen van het aantal gesneuvelden juist waren, zou de sterkte van de meeste Russische gevechtseenheden onder de 50 procent zijn gedaald, een cijfer dat volgens deskundigen een gevechtseenheid op zijn minst tijdelijk ineffectief maakt.

Deze eerste schattingen lijken nu te optimistisch. Als zij juist waren, zou het Russische leger nu al ingestort moeten zijn. In plaats daarvan heeft het in de Donbas langzaam maar zeker terrein gewonnen.

Vandaag horen wij dat zij ons op het slagveld willen verslaan. Wel, wat kan ik daarop zeggen? Laat ze het maar proberen. Wij hebben al veel gehoord over het feit dat het Westen ons “tot de laatste Oekraïner” wil bestrijden. Dit is een tragedie voor het Oekraïense volk, maar dat lijkt de richting te zijn waarheen het gaat. Maar iedereen moet weten dat wij in grote lijnen nog niets serieus begonnen zijn.

Tegelijkertijd wijzen wij vredesbesprekingen niet af, maar degenen die ze wel afwijzen moeten weten dat hoe langer dit doorgaat, hoe moeilijker het voor hen zal zijn om met ons te onderhandelen.

“Ondanks de bewering van president Poetin op 7 juli 2022 dat het Russische leger “nog niet eens begonnen is” met zijn inspanningen in Oekraïne, zijn veel van zijn versterkingen ad hoc groeperingen, die met verouderde of ongeschikte uitrusting ingezet worden,” aldus een evaluatie van het Britse Ministerie van Defensie op zaterdag.

Eén teken waar het ministerie van defensie op wees was de verwachting dat verse Russische troepen zouden worden ingezet met MT-LB pantservoertuigen. De MT-LB, die voor het eerst in de jaren vijftig ontworpen werd om artillerie te trekken, is niet zwaar gepantserd en kan alleen een machinegeweer monteren om zijn troepen te beschermen.”

Maar dit is wat ik u duidelijk wil maken. Zij hadden vanaf het begin van onze speciale militaire operatie moeten beseffen dat zij zouden verliezen, want deze operatie betekent ook het begin van een radicale ineenstorting van de wereldorde naar Amerikaans model. Dit is het begin van de overgang van het liberaal-globalistische Amerikaanse egocentrisme naar een waarlijk multipolaire wereld, die niet gebaseerd is op zelfbedieningsregels die iemand voor zijn eigen behoeften verzint en waarachter niets anders schuilgaat dan het streven naar hegemonie, niet op hypocriete dubbele maatstaven, maar op het internationale recht en de waarachtige soevereiniteit van de naties en beschavingen, op hun wil om hun historische bestemming te beleven, met hun eigen waarden en tradities, en om de samenwerking op één lijn te brengen, op basis van democratie, rechtvaardigheid en gelijkheid.

Iedereen moet begrijpen dat dit proces niet te stoppen is. De loop van de geschiedenis is onverbiddelijk, en de pogingen van het collectieve Westen om zijn nieuwe wereldorde aan de rest van de wereld op te leggen zijn gedoemd te mislukken.