Een Zweed die de Russische aanval op een NAVO-trainingskamp overleefde, spreekt zich uit

De NAVO ontkent dat een van haar instructeurs aanwezig was op het moment van de Russische aanval, en zelfs het Pentagon zei dat de laatsten van hun mensen de militaire basis in Yavoriv een paar weken geleden verlaten hadden. De Zweedse verslaggever Dan Malmquist sprak met een overlevende van het gebombardeerde Internationaal Centrum voor Vredeshandhaving en Veiligheid bij de Poolse grens, schrijft Freewestmedia.com.

De aanval van Rusland zo dicht bij de grens met het NAVO-land Polen werd door de Britse regering echter een “aanzienlijke escalatie” genoemd en de Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan waarschuwde dat elke beschieting van een naburig NAVO-lid – zelfs als dat per ongeluk gebeurt – zal leiden tot een “grootschalige reactie” van het militaire bondgenootschap.

Na de aanvallen bij dageraad probeerden de internationale rekruten zich in veiligheid te brengen in een bos – dat onder mijnen bleek te liggen. Tenminste één vrijwilliger werd gedood, volgens Joël. Foto: Joel KarlssonDe Oekraïense autoriteiten hebben bevestigd dat 30 raketten de basis hebben geraakt, en noemden als slachtoffers 35 doden en 134 gewonden. Het Ministerie van Defensie beweerde dat er geen buitenlanders onder de doden bevestigd waren. Het Britse dagblad The Mirror meldde dat het aantal doden waarschijnlijk meer dan 100 bedraagt en dat gevreesd wordt dat ten minste drie Britse ex-soldaten gedood zijn.

Joel Karlsson ontvluchtte de militaire basis nadat die voor het eerst gebombardeerd was. Zo’n 45 minuten later werd het opnieuw gebombardeerd, hij denkt niet dat velen het overleefd hebben. Op de foto draagt hij het uniform dat de rekruten uit het trainingskamp kregen. Foto. Joel Karlsson

Het Russische Ministerie van Defensie zei in een verklaring dat het “tot 180 buitenlandse huurlingen en een groot aantal buitenlandse wapens” had uitgeschakeld en dat Rusland door zou gaan met het aanvallen van buitenlandse troepen in Oekraïne. Zij worden beschouwd als illegale strijders en vallen niet onder de wetten van de oorlog over hoe, onder andere, krijgsgevangenen behandeld moeten worden.

De aanval kwam kort nadat het Kremlin erop had gewezen dat wapenleveranties uit het Westen legitieme doelen zijn voor militaire aanvallen.

President Vladimir Zelenski herhaalde zijn oproep aan de NAVO om een no-fly zone boven Oekraïne in te stellen.

“Als jullie het luchtruim niet sluiten, is het slechts een kwestie van tijd voordat Russische raketten op jullie grondgebied, op het grondgebied van de NAVO, vallen,” zei Zelensky in een video op dezelfde dag als de aanval.

Het Zweedse Ministerie van Buitenlandse Zaken had op donderdag 17 maart, nog steeds geen informatie over Zweden die bij de aanval gewond waren geraakt of gedood waren.

Zweedse huurling overleeft om te vertellen wat er gebeurd was

In een interview met de 26-jarige inwoner van Sundsvall, Joel Karlsson, die op de basis was toen die aangevallen werd, zei hij: “Die nacht ging om drie uur ’s nachts de luchtsirene af. Toen we naar buiten renden om verdedigingsposities in te nemen, zagen we dat er een Russische drone boven de boomgrens hing. Het voelde raar dat ze daar met drones moesten rondvliegen – een officier had bevestigd dat het een drone was – maar ze zeiden dat we weer naar bed moesten gaan, en omdat ik zo verdomd moe was, stelde ik er geen vragen over.

“Om zes uur ’s morgens barstte het los, het hele huis trilde, de mensen gilden. Ik besefte meteen dat “het nu menens is”, dus trok ik een jas aan en rende naar buiten in de richting van het bos. Toen ik de deur opendeed, zag ik met het blote oog een kruisraket aankomen. Daarna kwamen er nog meer. Ze hadden een verdomd goede nauwkeurigheid. In het begin kwamen er acht raketten aan.”

Het Russische Ministerie van Defensie zei in een persbericht dat de militaire basis was aangevallen met “lange-afstandsprecisiewapens”. Onze bronnen hebben niet onafhankelijk kunnen bevestigen of de basis door straaljagers is aangevallen of dat het kruisraketten waren. Zowel vliegtuigen als kruisraketten gebruiken straalmotoren, zodat alleen het geluid moeilijk te onderscheiden kan zijn. De “kruisraket” die Karlsson zag, kan een raket geweest zijn die vanuit een vliegtuig werd afgevuurd.

De Oekraïense kolonel Anton Mironovitsj, woordvoerder van de Nationale Legeracademie in Lviv, vertelde Buzzfeed dat “de aanval werd uitgevoerd door straaljagers die opstegen vanaf de luchtmachtbasis Saratov in het westen van Rusland, maar naderden vanuit het zuiden, vanuit de Zwarte Zee en de Zee van Azov”. Tegelijk verklaarde hij dat “Alle legionairs het overleefd hebben. Geen doden, geen gewonden,” een verklaring die Joel Karlsson onmiddellijk tegensprak.

“Wij hoorden jets en toen wij het bos in renden hoorden wij in de verte artillerievuur. Ik vroeg aan een sergeant of officier of het artillerie was en hij zei dat het zo was. Het was pikkedonker buiten in het bos, de mensen begonnen te gillen en te tieren. Op de basis stond alles in brand en de mensen begonnen te schreeuwen dat wij terug moesten komen om de gewonden te helpen, de branden te helpen blussen, enzovoort. Sommigen zeiden toen ronduit dat wij niet terug kunnen gaan naar een basis waar die tien minuten eerder gebombardeerd was, want dan wordt die weer gebombardeerd.”

De Oekraïners leidden de buitenlandse rekruten de open vlakte in

“Ze vroegen ons om ons te hergroeperen en ons in grote groepen op te stellen om op nieuwe bevelen te wachten. Wij deden dat en stonden en bespraken wat er gebeurde. Sommigen hadden wapens bemachtigd, maar de meesten waren volkomen ongewapend. Toen begonnen de Oekraïense officieren wat propagandastront uit te kramen over dat de Russen geen straaljagers over ons land durfden te sturen.”

Dan Malmquist (DM): “Net nadat jullie gebombardeerd waren door straaljagers, zeiden ze toen dat de Russen geen straaljagers zouden durven sturen?”

Joel Karlsson (JK): “Ja, ze beweerden dat het een “ongecoördineerde aanval” uit pure wanhoop was. Dat is absoluut niet waar, het was een gecoördineerde aanval. Bijna elke raket raakte waar hij moest raken, ze schakelden precies die dingen uit waarvan ze wisten dat ze erop zouden mikken. Er was dus iemand bij die informatie gelekt had.”

DM: Waar sloegen de raketten in?

“De eerste was een munitiedepot dat zich in een onopvallend gebouw bevond, een oude schuur of iets dergelijks. Een andere trof een klein gebouwtje waar een sportzaal was, maar waar veel mensen kampeerden en sliepen, wat zij blijkbaar wisten. Zij [de rekruten] hadden waarschijnlijk niet eens tijd om wakker te worden voordat zij gedood werden.”

DM: Dus ze stellen jullie ongewapend op op open terrein, onmiddellijk na een vijandige luchtaanval?

“Ja, precies, op open terrein… Zelfs ik begrijp dat dit kloterige beslissingen zijn die genomen zijn. Ze hebben ons gevraagd om naar enkele landingsplaatsen voor helikopters te lopen op een volkomen open en vlak terrein. Dan komen er berichten dat iemand helikopters gezien heeft en er wordt gezegd dat er Russische parachutisten bij de ingang staan. Dan zetten ze de mensen op een rij en zeggen dat wij de stellingen moeten consolideren en zonder wapens de basis tegen de parachutisten moeten verdedigen.

“Ikzelf en enkele anderen zeiden onmiddellijk dat wij dat niet van plan waren te doen. Anderen begonnen te protesteren en zeiden dat zij geen wapens hadden. Een Britse officier zei tegen mijn groep dat “zij die willen gaan, kunnen gaan, zij die willen blijven, kunnen blijven”. Toen zei ik dat ik hier niet gekomen was om zonder wapens te vechten, dat zou zelfmoord zijn. Ikzelf en een dertigtal anderen vertrokken de andere kant op, weg van waar de aanval verwacht werd. Er kwam een kleine evacuatiebus aan en wij sprongen aan boord. Later hoorden wij dat ongeveer 45 minuten nadat wij vertrokken waren, er nog eens 20 raketten zijn gekomen en alles met de grond gelijk hebben gemaakt.”

DM: Kwamen er ook grondtroepen? [Er is niet bevestigd dat er Russische grondtroepen bij de aanval gebruikt zijn. red.]

“Ik weet het niet. Maar de Oekraïners waren er heel snel bij om de basis te verlaten. Het waren de vrijwillige legionairs uit andere landen die de stellingen zonder wapens mochten versterken, terwijl de meeste Oekraïense officieren en soldaten gewoon wegliepen. Er was een heel stel Oekraïners dat ons moest helpen, maar zij sprongen in auto’s en renden er gewoon vandoor.”

DM: Wie leidde toen het commando in die situatie?

“Het was heel onduidelijk. Ik heb zelfs nooit de tijd gehad om te vatten wie de hoofdofficieren op de basis waren, nadat ik er verscheidene dagen geweest was. Er waren nieuwe mensen die de hele tijd kwamen praten, sommigen hielden trainingen of deelden informatie uit, vaak zonder zelfs maar Engels te kennen, zodat ze tolken bij zich moesten hebben. Het was een verdomd circus, alles voelde vanaf het begin lichtzinnig aan.”

DM: Wie kwam er met de evacuatiebus?

“Dat weet ik niet. Het was gewoon een schoolbus van het gewone type, met een chauffeur die ook geen Engels sprak. Hij kwam binnen, wij sprongen erin, hij reed de basis binnen, terwijl wij riepen dat hij daar niet heen kon en moest omkeren. Hij werd geëscorteerd door een kleine auto met een militair erin, maar die was in burgerkleding.”

DM: U schreef op een Telegramgroep op dat u dacht dat het een PR-coup van de Oekraïners was, dat zij wilden dat er vrijwilligers getroffen werden. Maar dat zou het voor hen niet gemakkelijker maken om vrijwilligers te werven.

“Ik weet het niet echt, het kunnen ook gewoon een heleboel infiltranten onder de officieren geweest zijn en pure onbekwaamheid. Maar het was in ieder geval overduidelijk dat zij het feit dat er vrijwilligers gesneuveld waren, volkomen negeerden. Sommigen van ons hadden wapens weten te bemachtigen en toen kwamen er Oekraïense soldaten, die de wapens uit onze handen rukten om ze voor zichzelf te nemen. Daarna gaven ze ons opdracht om naar de plaats toe te gaan waar de parachutisten zouden aankomen, terwijl zij verder naar achteren zaten met wapens, zodat wij vuur zouden trekken. Dat was vlak voordat ze wegliepen.”

DM: U werd kortweg als kanonnenvoer gebruikt?

“Ja absoluut. Er was een man die nog een wapen over had en zij riepen dat zij hem munitie zouden geven. Toen beweerden ze dat het munitiedepot op slot was. Er was dus maar één kerel in onze groep die een wapen had, maar geen enkele patroon, en zij begonnen te roepen dat wij moesten blijven en de basis niet mochten verlaten.”

“Ik ben waarschijnlijk een beetje samenzweerderig, maar ik denk dat het opzettelijk geweest kan zijn. Ik zeg niet dat het zo is, maar het was in ieder geval iets verdomd slims, alles werd van het begin tot het eind zo vreemd aangepakt.”

DM: Hoe groot zijn de verliezen?

“Ik denk dat het cijfer van de Russen van 180 doden heel goed kan kloppen. Bijna mijn hele schutterscompagnie ging naar de plaats waar men gezegd had dat de parachutisten zouden komen en daar vielen later veel bommen. Als er in totaal 300 mensen op de basis waren en er waren er 180 omgekomen, dan twijfel ik daar niet aan, ik denk eerder dat het er meer kunnen zijn. Achteraf hebben wij contact gehad met enkele jongens die teruggegaan zijn om naar overlevenden te zoeken, en van hen heb ik gehoord dat zij er twee gevonden hebben die het tweede bombardement overleefd hebben. Er zijn er zeker meer dan die twee die het overleefd hebben, maar veel kunnen het er niet zijn. Het was zo’n zieke verwoesting.

“Toen wij het bos in renden, wisten wij ook niet dat het met onze eigen landmijnen was bezaaid. De officieren wisten er natuurlijk wel van, maar wij rekruten hadden helemaal geen informatie gekregen, dus was het een van onze eigen jongens die op die manier omkwam toen wij het bos in renden.”

DM: Als dit opzettelijk door de Oekraïners gedaan was, wie denkt u dat er in dat geval opdracht toe gegeven heeft?

“Ik weet het niet. In het begin dacht ik echt dat het een PR-truc was, gezien hoe ongelooflijk slecht alles aangepakt was. Je liep een bos in met mijnen erin, stond ongewapend tegenover parachutisten, en de waarschuwingsluchtsirene was uitgezet. In feite voelde het alsof men de ergste slachting van de mensen wilde. Er kunnen andere verklaringen zijn – een kerel van een of andere inlichtingendienst zei dat bevestigd was dat er spionage en sabotage op de basis was. Maar op zijn minst gebruikten zij ons als zuiver kanonnenvoer.”

DM: Dus er was geen waarschuwing van de luchtsirene tijdens de aanval?

“Niets. Ik werd wakker van de eerste bom die viel. En ze hadden geen bunkers, geen loopgraven, niets. Ze hadden ons niet verteld waar we zouden kunnen schuilen als er een aanval kwam. Het was allemaal maar vreemd. Na afloop sprak ik met een Amerikaanse soldaat van de special forces, die erop wees hoe krankzinnig het was dat ons bevolen werd om op open terrein bij de helikopterplatforms te gaan staan. Hij weigerde de bevelen op te volgen en bleef in plaats daarvan in het bos. Onder onze groep die zich daar terugtrok, waren verschillende elitesoldaten die zeiden dat “dit het ziekste was wat ik in mijn hele leven heb meegemaakt”. Zij hadden gediend in Somalië, Irak, Afghanistan, de Falklandeilanden, allerlei oorlogen, en zeggen dat zij nog nooit in zo’n kwetsbare situatie geweest zijn. ‘Zelfmoordmissie’, zeiden verscheidene van hen onomwonden.”

DM: Hoe werd u behandeld vóór de Russische aanval?

“Goed, maar alles was zo slecht gecontroleerd. Slechte uitrusting, slechte organisatie, slechte discipline. Slechte hygiëne en slecht voedsel maakten de mensen steeds ziek. Men scheen helemaal niets te weten. Soldaten met ervaring zeiden dat ze nog nooit zoiets hadden meegemaakt. Ik vroeg om een paar handschoenen die ik in de strijd kon dragen en ze kwamen met een paar blauw-rode Helly Hansen handschoenen die praktisch “hier ben ik” roepen als je je probeerde te camoufleren. Velen hadden ook niet de juiste uitrusting, de juiste uniformen, enzovoort. Er waren geen helmen, geen vesten, niets.”

DM: En wat gebeurt er nu, gaat u weer naar huis, naar Zweden?

“Ik ga naar huis om bepaalde dingen te herstellen, daarna ga ik weer, maar nu om humanitair werk te verrichten. Ik was om te beginnen nooit erg gecharmeerd van vechten en men verzekerde mij dat ze allerlei soorten mensen nodig hadden, niet alleen soldaten, dus ik was eigenlijk van plan geweest om als lasser of monteur achter het front te gaan werken. Maar toen wij daar waren, was het “welkom hier, jullie krijgen tien dagen training en dan worden jullie naar het front gestuurd”. Een paar dagen later hadden we nog steeds geen wapen en werd het teruggebracht tot ‘vijf dagen training, je krijgt een wapen op weg naar Kiev en dan ga je de strijd in’.”

DM: Werden er mensen regelrecht de dood ingestuurd?

“Op zijn zachtst gezegd. Er waren ook zoveel lekken op deze basis dat de Russen altijd wisten wat er gebeurde. Er was een busreis naar Kiev geweest met een dertigtal “volledig getrainde” vrijwilligers. Die kwam in een brandaanval terecht, een enkeling overleefde het en werd door de Russen gevangen genomen. In een andere bus met 80 mensen, overleefden er vier en wisten terug te komen op de basis, de andere 76 werden gedood. De Russen wisten dus alles wat er in of uit die basis kwam, maar ze bleven gewoon mensen rechtstreeks de dood in sturen.”

DM: Waar hebt u dit gehoord?

“Het was een man op de basis die het mij vertelde. Er waren bevestigde brandaanvallen op de weg naar Kiev.”

DM: Hoe reageerde u daarop?

“Ik werd zenuwachtig. Echt zenuwachtig. Maar ik ging er niet voor niets heen. Ik had dit verwacht. Ik wist dat ik kon sterven. Het is oorlog. Ik ben er niet voor niets heengegaan.”

DM: Denkt u dat er spionnen en saboteurs op de basis waren?

“Ja, er zijn er velen die dat beweren. Dat ze precies wisten waar ze hun raketten moesten afvuren om maximale schade aan te richten, dat de waarschuwingsluchtsirene werd uitgezet juist toen de echte aanval kwam, nadat die tot dan toe vrij goed had gewerkt.

DM: Heeft uw vriend, met wie u gekomen was, het overleefd?

“Ik kan het heel moeilijk geloven. Hij was een van degenen die in de rij stonden om naar de helikopterplatforms te gaan, en ik heb sindsdien niets meer van hem gehoord. Het is mogelijk dat hij nog ergens op Oekraïens grondgebied leeft, maar ik denk het niet.”

DM: Wie was hij?

“Een 32-jarige kerel die ik ontmoet heb in Sundsvall, waar wij beiden wonen. We sportten samen en zo. Aardige vent.”

DM: Het spijt me. Kende u meer mensen op de basis, en waren er meer Zweden daar?

“Ik heb persoonlijk minstens tien Zweden ontmoet en je hoorde hier en daar wat Zweeds. De dag na de aanslag, toen het ons gelukt was om in Polen te komen, zaten we daar in een café een biertje te drinken en kwamen we verschillende Zweden tegen die op weg waren geweest naar de basis. Voor de rest waren het mensen uit allerlei landen en politieke richtingen. Ik ken twee Zweden die het overleefd hebben, behalve ikzelf, van de rest heb ik geen idee.”

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Oekraïne is de doodsteek voor de NAVO

Volg Frontnieuws op Telegram