Een nucleaire krachtmeting? Een van de grootste “realistische” angsten voor het conflict tussen Rusland en Oekraïne is eigenlijk ongegrond, en hier is waarom

De vrees dat het Oekraïne-conflict nu verzandt in een soort patstelling die gevaarlijke escalatie door toedoen van de betrokken partijen riskeert om de overwinning te behalen, is misplaatst. Er is maar één overwinnaar in het Oekraïne-conflict, en dat is Rusland. Niets kan deze realiteit veranderen, schrijft Scott Ritter.

De vermaarde Amerikaanse intellectueel John Mearsheimer heeft een belangrijk artikel over het conflict geschreven, getiteld: “Playing with Fire in Ukraine: The Underappreciated Risks of Catastrophic Escalation” (n.v.d.r. zie Frontnieuws Nederlands transcript Met vuur spelen in Oekraïne – De onderschatte risico’s van een catastrofale escalatie). Het artikel schetst een duister beeld over zowel de aard van de oorlog in Oekraïne (langdurige patstelling) als de waarschijnlijke afloop (beslissende escalatie door de betrokken partijen om een nederlaag af te wenden).

Mearsheimers onderliggende premissen zijn echter fundamenteel onjuist. Rusland heeft het strategisch initiatief – militair, politiek en economisch – als het gaat om de oorlog in Oekraïne en het grotere proxy-engagement met de NAVO. Bovendien zijn noch de VS noch de NAVO in staat tot een al dan niet beslissende escalatie om een Russische overwinning te verijdelen, en Rusland heeft geen behoefte aan een soortgelijke escalatie van zijn kant.

Kortom, het conflict in Oekraïne is voorbij, en Rusland heeft gewonnen. Het enige wat overblijft is een lange en bloedige dweilpartij.

De sleutel om te begrijpen waarom Mearsheimer er zo naast zat, is het ontleden van zijn opvatting over de ambities van zowel de VS als Rusland als het over deze kwestie gaat. Volgens Mearsheimer “hebben zowel Moskou als Washington sinds het begin van de oorlog hun ambities aanzienlijk opgeschroefd, en beiden zijn er nu diep op gericht de oorlog te winnen en formidabele politieke doelen te bereiken.”

Deze passage is bijzonder moeilijk te ontleden. Eerst en vooral is het bijzonder moeilijk om een gezonde basislijn te formuleren wanneer het erom gaat de “ambities” van de VS ten aanzien van Oekraïne en Rusland te beoordelen. De regering van president Joe Biden erfde een beleid dat was uitgedacht in het George W. Bush-tijdperk en gedeeltelijk uitgevoerd onder het team van Barack Obama (waar Biden een cruciale rol speelde). Dit was een zeer agressief beleid, gericht op het ondermijnen van Rusland, met het doel de Russische president, Vladimir Poetin, zodanig te verzwakken dat hij uiteindelijk zou worden vervangen door een figuur die zich meer zou schikken naar een door de VS gedicteerde beleidslijn.

Maar men kan niet doen alsof er niet vier jaar lang een beleid van de regering Trump is geweest dat het anti-Poetin – en, bij uitbreiding, anti-Rusland – narratief dat door de regering-Obama was verkondigd, op zijn kop heeft gezet. Hoewel Trump er nooit in geslaagd is tractie te verwerven voor zijn “waarom kunnen wij geen vrienden zijn”-benadering van de Amerikaans-Russische diplomatie, is hij er wel in geslaagd twee belangrijke beleidspijlers die het beleid van het Obama-tijdperk overeind hielden, namelijk de eenheid van de NAVO en de Oekraïense solidariteit, ernstig te ondermijnen.

De regering-Biden is er nooit in geslaagd de beleidskoers van het Obama-tijdperk ten aanzien van Rusland te reanimeren, inclusief de anti-Poetin doelstellingen en oogmerken. De ondermijning door Trump van de eenheid en het doel van de NAVO, in combinatie met de vernederende terugtrekking uit Afghanistan, zette het blok op een achterstand als het erom ging de uitdaging aan te gaan van een Russische staat die vastbesloten is zich assertiever op te stellen met betrekking tot wat hij als zijn legitieme nationale veiligheidsbelangen beschouwt, inclusief een nieuw Europees veiligheidskader dat de notie van een Russische “invloedssfeer” respecteert.

In plaats daarvan werd de wereld getrakteerd op het spektakel van Joe Biden die zijn Russische tegenhanger beledigde met cartooneske opmerkingen over “hij is een moordenaar”, terwijl hij beloften deed over diplomatieke initiatieven (Oekraïne onder druk zetten om Minsk II te aanvaarden, “zinvolle” besprekingen over wapenbeheersing beginnen) die zijn regering niet bleek te kunnen en/of te willen nakomen.

Geconfronteerd met de realiteit van een Russische militaire opbouw rond Oekraïne, was het beste wat de regering Biden kon doen, loze militaire dreigementen uiten en nog lozere beloften doen over “zinvolle en ongekende” economische sancties, mocht Rusland militair ingrijpen.

Het is een feit dat Amerikaanse regeringsfunctionarissen weliswaar boude verklaringen afleggen over de noodzaak om het Russische leger bij proxy-proces schade toe te brengen door Oekraïne voor miljarden dollars aan wapens te leveren, maar dat het de VS zijn die een nederlaag hebben geleden door de voortdurende verliezen van hun Oekraïense proxy-militairen en de vernietiging van het materiaal dat zij ter ondersteuning hebben gekregen. De VS zijn, net als hun NAVO-bondgenoten, heel goed in het doen van stoutmoedige uitspraken over doelstellingen en intenties, maar heel slecht in het in de praktijk brengen ervan.

Dit is de stand van de Amerikaanse “ambities” ten aanzien van Oekraïne vandaag – een en al retoriek, geen enkele zinvolle actie. Elke vrees voor een militaire interventie van de VS en/of de NAVO in Oekraïne moet worden afgewogen tegen de realiteit dat gebakken lucht geen koud staal oplevert; Amerikaanse politici mogen dan bedreven zijn in het vullen van de bladzijden van een volgzame mainstream media met indrukwekkend klinkende woorden, maar noch het Amerikaanse leger noch zijn NAVO-bondgenoten zijn in staat om het soort zinvolle militaire capaciteit op te brengen dat nodig is om Rusland op het terrein in Oekraïne effectief uit te dagen.

Deze realiteit beperkt in ernstige mate de reikwijdte en de schaal van alle mogelijke Amerikaanse ambities met betrekking tot Oekraïne. Uiteindelijk heeft Washington maar één uitweg: doorgaan met het verspillen van miljarden dollars belastinggeld door militair materieel naar Oekraïne te sturen, dat geen enkele kans maakt om de uitkomst op het slagveld te veranderen, om een Amerikaans publiek ervan te overtuigen dat hun regering “het juiste doet” in een poging te verliezen.

Er is geen “militaire optie” in Oekraïne, noch voor de VS, noch voor de NAVO, omdat er, eenvoudig gezegd, geen leger is dat in staat is zo’n optie zinvol uit te voeren.

Deze conclusie is van cruciaal belang om de “ambities” van Rusland te begrijpen. In tegenstelling tot de VS heeft Rusland duidelijke en beknopte doelstellingen geformuleerd met betrekking tot zijn besluit om militaire troepen naar Oekraïne te zenden. Deze kunnen als volgt worden omschreven: Permanente Oekraïense neutraliteit (d.w.z. geen NAVO-lidmaatschap), de denazificatie van Oekraïne (de permanente uitroeiing van de verfoeilijke nationalistische ideologie van Stepan Bandera), en de demilitarisering van de staat – de vernietiging en uitroeiing van alle sporen van NAVO-betrokkenheid bij de veiligheidsaangelegenheden van Oekraïne.

Deze drie doelstellingen geven slechts de onmiddellijke doelstellingen van de speciale militaire operatie in Oekraïne weer. Het uiteindelijke doel – een geherstructureerd Europees veiligheidskader waarbij alle NAVO-infrastructuur wordt teruggetrokken tot de grenzen van dat bondgenootschap van 1997 – blijft een niet-onderhandelbare eis die zal moeten worden behandeld nadat Rusland zijn definitieve militaire en politieke overwinning in Oekraïne heeft behaald.

Kortom, Rusland is op het terrein aan de winnende hand in Oekraïne, en er is niets wat de VS of de NAVO kunnen doen om dit resultaat te veranderen. En zodra Rusland deze overwinning heeft behaald, zal het in een veel sterkere positie verkeren om erop aan te dringen dat zijn bezorgdheid over een levensvatbaar Europees veiligheidskader wordt geëerbiedigd en uitgevoerd.

Mearsheimer is van mening dat de situatie ter plaatse in Oekraïne zowel de VS als Rusland “krachtige stimulansen geeft om manieren te vinden om te zegevieren en, wat nog belangrijker is, om niet te verliezen.”

Uiteindelijk is het Oekraïne-conflict noch voor de VS, noch voor de NAVO van existentieel belang; een verlies in Oekraïne zal een nieuwe tegenslag zijn – Afghanistan op steroïden. Maar een Oekraïense nederlaag op zich bedreigt de NAVO niet met ineenstorting of betekent niet het einde van de Amerikaanse Republiek.

Eenvoudig gezegd, de vrees van Mearsheimer dat een verlies in Oekraïne “betekent dat de Verenigde Staten zich bij de strijd zouden kunnen aansluiten, hetzij omdat zij wanhopig willen winnen, hetzij om te voorkomen dat Oekraïne verliest” is ongegrond.

Dat geldt ook voor zijn bewering dat “Rusland kernwapens zou kunnen gebruiken als het wanhopig wil winnen of voor een dreigende nederlaag staat, wat waarschijnlijk zou zijn als Amerikaanse troepen bij de gevechten betrokken zouden worden”. Rusland staat niet “voor een nederlaag” en heeft existentieel evenmin iets te vrezen van een militaire interventie van de VS, die, vanuit alle praktische gezichtspunten, niet zou kunnen plaatsvinden, zelfs niet als de VS zo stoutmoedig zouden willen zijn.

Mearsheimer besluit zijn artikel met de opmerking dat “deze hachelijke situatie een krachtige stimulans schept om een diplomatieke oplossing voor de oorlog te vinden.”

Niets is minder waar. Net zoals de VS er een hekel aan zouden hebben een “diplomatieke oplossing” te zoeken voor de conflicten die tegen Nazi-Duitsland en Keizerlijk Japan werden gevoerd, zou Rusland evenmin geneigd zijn zich in te laten met een diplomatie die het de volledige verwezenlijking van zijn kerndoelstellingen zou ontzeggen.

In maart, in antwoord op een tweet van Joe Biden die verklaarde “Laat er geen twijfel over bestaan dat deze oorlog voor Rusland nu al een strategische mislukking is,” reageerde ik door te tweeten: “Deze oorlog zal de geschiedenis ingaan als een strategische Russische overwinning. Rusland zal de uitbreiding van de NAVO een halt toegeroepen hebben, een gevaarlijk hol van nazi-ideologie in Oekraïne vernietigd hebben, de Europese veiligheid geherdefinieerd hebben door de NAVO te ondermijnen, en Russische militaire bekwaamheid, een belangrijk afschrikmiddel, gedemonstreerd hebben.”

Die woorden waren toen juist, en ze zijn vandaag nog steeds juist.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

AZOV nazi-commandant gevangengenomen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: