De zelfmoord van Frankrijk – De Grote Omvolking is aan de gang

Wat Frankrijk in 2019 betreft, kan niet langer worden ontkend dat een aanzienlijke en gevaarlijke transformatie, een “grote vervanging in voorbereiding is”, aldus Michel Gurfinkiel, oprichter en voorzitter van het Jean Jacques Rousseau Instituut. Hij rouwt om “de ondergang van Frankrijk als een autonoom land, of althans zoals de westerse, christelijke natie vroeger dacht dat dit het geval was”. Een recent coververhaal in het weekblad Le Point noemde het “de grote vervanging”.

Vervanging of omvolking, de dagen van Frankrijk zoals we die kenden, zijn geteld: De maatschappij heeft haar culturele zwaartepunt verloren: de oude manier van leven is aan het vervagen en staat op het punt om “uit te sterven”. De “Fransheid” verdwijnt en wordt vervangen door een soort balkanisering van enclaves die niet met elkaar communiceren. Voor het land dat het meest getroffen wordt door islamitisch fundamentalisme en terrorisme is dit geen goed recept, schrijft auteur Giulio Meotti op Gatestone Institute.

De Franse omwenteling zal ook geografisch van aard zijn. Frankrijk lijkt vandaag de dag verdeeld te zijn tussen “getto’s voor de rijken” en “getto’s voor de armen”, volgens een analyse van de verkiezingskaart van het grootste Franse dagblad Le Monde. “In de armste sector hebben 6 van de 10 nieuwe gezinnen een persoon die in het buitenland geboren is”, schrijft Le Monde. Een soort afgrond scheidt nu het perifere Frankrijk – kleine steden, voorsteden en landelijke gebieden – van de geglobaliseerde metropool van de “bourgeois bohemiens”, de “Bobos”. Hoe meer de Franse elites zich in hun enclaves met hun beschikbare inkomen en hun culturele vrijetijdsbesteding samenscharen, hoe kleiner de kans dat ze de dagelijkse gevolgen van de mislukte massa-immigratie en multiculturaliteit zullen begrijpen.

Een recent Europees onderzoek weerspiegelde deze “twee Frankrijken die elkaar niet kruisen en niet met elkaar praten”, aldus Sylvain Crepon van de Tours Universiteit toen hij het succes van Marine Le Pen’s Rassemblement National partij in de recente verkiezingen voor het Europees Parlement analyseerde. Le Pen en president Emmanuel Macron, de twee winnaars van de verkiezingen, richten zich tot totaal verschillende sociologische groepen. In de Parijse buitenwijken – Aulnay-sous-Bois, Sevran, Villepinte en Seine-Saint-Denis – beleeft het rechtse immigratie-kritische Rassemblement National een enorme groei. In de steden had Le Pen een grote achterstand: in Parijs was ze vijfde, in Rijsel derde, in Lyon vierde. Volgens Crepon:

“Deze steden worden door hun sociologische structuur beschermd tegen een keuze voor het Rassemblement National. Het is een verdienste van de populistische toespraken die een ontkoppelde elite diagnosticeren. Deze weergave ondersteunt het idee van een sociologische breuk die niet helemaal verkeerd is”.

Aan de ene kant van deze breuk liggen steden als Dreux en Valeurs Actuelles die “de stad” aanwijzen als het vooruitlopen van het “Frankrijk van morgen”:

“Aan de ene kant, een koninklijke stad met de overblijfselen van een geschiedenis die gelooft dat alle dingen zullen veranderen; aan de andere kant, steden vol met drugshandel en de islam. De bourgeoisie van het stadscentrum kiest voor Macron, de ‘kleine blanken’ kiezen voor Le Pen”.

Aan de andere kant is Parijs. “Alle metropolen van de wereld kennen hetzelfde lot. Hier stroomt rijkdom en hier is de alliantie tussen de “winnaars van de globalisering” en hun “dienaren”, immigranten die zijn gekomen om de nieuwe meesters van de wereld te dienen, hun kinderen op te voeden, hun pizza’s te brengen of in hun restaurants te werken”, schrijft de gerespecteerde sociale commentator Èric Zemmour in Le Figaro. “Vanaf nu is Parijs is een wereldstad, niet echt een Franse stad”, schrijft hij.

“De geglobaliseerde, boboised [bourgeois bohemian] upper class”, volgens een van de meest gerespecteerde Franse auteurs, Christophe Guilluy, “vult de nieuwe citadellen – zoals in het middeleeuwse Frankrijk – en stemt massaal op Macron. Ze hebben een gemeenschappelijke manier van spreken en denken ontwikkeld … die de dominante klassen in staat stelt om de realiteit van een natie te vervangen en de fabel van een vriendelijke en gastvrije samenleving op te eisen”. Guilluy is door sommige Franse media bekritiseerd omdat hij deze realiteit op zich heeft genomen.

De recente Gele Hesjes-beweging – waarvan de demonstranten maandenlang elke zaterdag in Parijs tegen de hervormingen van president Macron protesteerden – is een symbool van deze verdeeldheid tussen de arbeidersklasse en de progressieve yuppen-wijken. Volgens Guilluy is het een “sociale en culturele schok”. Volgens de Franse filosoof Alain Finkielkraut bestaat deze schok uit de “lelijkheid van het perifere Frankrijk en de impact ervan op het concrete leven, het verdriet van deze arbeidersklasse, die niet alleen een levensstandaard maar ook een culturele referentie heeft verloren”. In Frankrijk heerst vandaag de dag een alomtegenwoordig gevoel van “onteigening”.

Marine Le Pen’s partij won meer dan twee keer zoveel kiesdistricten als Macron. Le Pen won in de gedeprimeerde en gedeïndustrialiseerde gebieden van Noord-, Midden-, Zuid- en Oost-Frankrijk die de Gele Hesjes-beweging produceerde.

“Sinds ik in 2002 naar Frankrijk verhuisd ben, heb ik het land een culturele revolutie zien voltooien”, schreef Simon Kuper onlangs in de Financial Times.

“Het katholicisme is bijna uitgestorven (slechts 6 procent van de Fransen woont vandaag de dag regelmatig een mis bij), hoewel niet zo grondig als zijn oude rivaal, het communisme. De niet-blanke bevolking is blijven groeien”.

Volgens Kuper is Macron het symbool van een “nieuwe geïndividualiseerde, geglobaliseerde, niet-religieuze samenleving”.

De vlucht van Frankrijk uit het katholicisme is zo duidelijk dat een nieuw boek, L’archipel français: Naissance d’une nation multiple et divisée (“De Franse archipel: geboorte van een meervoudige en verdeelde natie”), van opinieonderzoeker Jerôme Fourquet, het culturele falen van de Franse samenleving heeft beschreven als een “postchristelijk tijdperk”: De verplaatsing van de Franse samenleving uit haar katholieke matrix is bijna voltooid. Het land, zegt Fourquet, voert nu zijn eigen ontkerstening uit. En er is maar één sterke vervanger aan de horizon. Volgens een nieuwe academische studie zijn er nu al evenveel moslims in Frankrijk als katholieken onder de 18-29-jarigen; en moslims vormen 13% van de bevolking van de Franse steden, meer dan het dubbele van het nationale gemiddelde.

Soms lijken moslimgevoelens van gemeenschapssolidariteit te hebben geprofiteerd van deze fragmentering door hun eigen “sharia-getto’s” te creëren. Een rapport van het Institut Montaigne, “De islamistenfabriek”, heeft de aandacht gevestigd op de radicalisering van de Franse moslimgemeenschap. In plaats van integratie, assimilatie en Europeanisering streven moslims in Frankrijk naar multiculturalisme, scheiding en verdeeldheid. Volgens Gilles Kepel in zijn boek La Fracture voeden de enclaves van immigranten aan de rand van Franse steden “een schending van de waarden in de Franse samenleving en de wil om deze te ondermijnen”. “Deze mensen willen niet samenleven”, zei voormalig Frans minister van Binnenlandse Zaken Gérard Collomb in een commentaar voor Valeurs Actuelles.

Deze “breuk” werd in dezelfde publicatie opnieuw waargenomen: “Vier van de tien jongens in Seine-Saint-Denis hebben Arabisch-islamitische voornamen”. De opiniepeiler Jérôme Fourquet onthulde in een nieuwe studie dat “18 procent van de pasgeborenen in Frankrijk een Arabische-moslimnaam heeft”.

Frankrijk’s “Grote Omwenteling” is aan de gang. Zoals de filosoof Alain Finkielkraut onlangs schreef: “De brand in Notre-Dame is geen aanval of ongeval, maar een zelfmoordpoging”.

De geplande Afrikanisering van de EU – Er wordt een nieuwe samenleving opgebouwd