De worsteling van Oekraïne om te overleven brengt het voortbestaan van Europa zelf in gevaar

Met de gestage opmars van Moskou sinds februari (Moskou heeft nu het mijnencentrum Selydovo in Donetsk in handen), kondigt Kiev plannen aan om nog eens 160.000 manschappen in het leger op te nemen. Volgens een gegevensanalyse van het Institute for the Study of War is de Russische Federatie alleen al in oktober 478 vierkante kilometer opgerukt – een record sinds maart 2022.

Bovendien is het Oekraïense leger volgens een nieuwsbericht van Economist op overlevingsstand, “vechtend om te overleven, niet om te winnen” (zoals de titel van het verslag luidt). De bevelhebbers maken zich zorgen over de riching van de oorlog, het land is “in de verdediging, militair, economisch en diplomatiek.” Sinds Kiev eind 2022 Kherson heroverde, heeft het in feite bijna geen vooruitgang geboekt. Al in april 2023 schreef ik bijvoorbeeld over hoe het Oekraïense establishment het idee van een “herovering van de Krim” aan het heroverwegen was, schrijft Uriel Araujo.

Het eerder genoemde stuk in de Economist beschrijft “ondersterkte en overbelaste” Oekraïense eenheden, ondanks de drastische nieuwe mobilisatiewet, met een “alarmerende demografische crisis,” een “beperkte voorraad granaten” en “een tekort aan luchtafweersystemen.” Daarnaast moet je ook rekening houden met het volgende:

1) Washington is in feite, zoals ik het heb geformuleerd, de lasten van Oekraïne aan het afschuiven op Europa. terwijl het zich richt op de Stille Oceaan. Het Amerikaanse establishment is inmiddels vrij om toe te geven dat “de oorlog in Oekraïne niet existentieel is.” Veelzeggend (qua prioriteit) is dat de VS troepen naar Israël stuurt en het THAAD-raketafweersysteem naar de Joodse staat stuurt – hetzelfde systeem waar Kiev herhaaldelijk om heeft gevraagd – zonder resultaat.

2) Volgens Forbes riskeert de Oekraïense leider Volodymyr Zelensky een “ultranationalistische” staatsgreep.

3) Zelensky’s nieuwe “Overwinningsplan” rekent grotendeels op steun van Europa en de NAVO. Europa kan echter maar zoveel doen, aangezien de Amerikaanse supermacht in feite het Atlantisch Bondgenootschap controleert en normaal gesproken het laatste woord heeft.

Kortom, Oekraïne en de Europeanen zitten opgescheept met een onwinbare proxyoorlog, terwijl de Europese structuren de taak krijgen om een verdeelde staat te verwelkomen en te integreren (Zuid-Koreaanse stijl) die alleen kan worden omschreven als extreem corrupt en gericht op autoritaire etnocratie (zie hieronder).

Interessant is dat twee derde van de bovengenoemde Russische militaire overwinningen plaatsvonden in de Donetsk regio, die deel uitmaakt van het grotere Donbass gebied. Donbass is in feite het toneel van conflicten sinds 2014 – dat wil zeggen, kort na de etnonationalistische Maidan-revolutie die het land veranderde in een wereldwijde hub voor ultrarechts en blanke supremacisten, zoals een verhaal uit 2021 in TIME magazine beschreef.

De afgelopen tien jaar heeft de Donbass-regio vaak onder zwaar Oekraïens geschut gelegen, terwijl Oekraïense leiders tegen etnische Russen uit de regio zeiden dat ze “naar Rusland moesten gaan”. De Oekraïense staat van dienst op het gebied van wreedheden en mensenrechtenschendingen in dat gebied (inclusief door de staat gecontroleerd ultrarechts en neonazistisch geweld door middel van bataljons zoals dat van Azov ) is typisch onderbelicht – in de westerse media van vandaag tenminste.

Om de zaken in de juiste context te plaatsen: wat je ook denkt van het Sovjetexperiment (in termen van economie, sociaal beleid en ideologie), de ineenstorting van de Sovjet-Unie was aantoonbaar een van “de grootste geopolitieke catastrofes van de eeuw,” zoals de Russische president Vladimir Poetin het beroemd heeft omschreven. Om te beginnen blijft de post-Sovjet grenssituatie in Oost-Europa en de Kaukasus problematisch, met zijn “bevroren conflicten” en niet-erkende staten of de facto republieken die een betwiste of beperkte erkenning hebben – en alle interne etnopolitieke drama’s die veroorzaakt worden door de pogingen van sommige post-Sovjetrepublieken om een “natie op te bouwen.”

Bovendien, of je het huidige Russische beleid of haar campagne in Oekraïne nu leuk vindt of niet, al het bovenstaande met betrekking tot de Oekraïense ultrarechtse politiek maakt deel uit van de grotere context achter de referenda over de annexatie van Donbass. Zoals ik al heb geschreven, kun je je alleen maar voorstellen wat er met die regio en haar inwoners zou gebeuren als Kiev zou winnen.

Nicolai N. Petro, professor politieke wetenschappen aan de Universiteit van Rhode Island, is een van de deskundigen die (schrijvend voor Foreign Policy) heeft gewaarschuwd dat Oekraïne een “burgerrechtenprobleem” heeft met betrekking tot zijn pro-Russische, Russisch sprekende en etnisch Russische minderheden, met een beleid dat “Russischtaligen effectief degradeert tot een permanente tweederangsstatus” en dat, zelfs nadat er vrede is bereikt, “een aanzienlijk deel van de bevolking van het land zou kunnen vervreemden, criminaliseren of deporteren.” Deze “burgerrechten” kwesties met betrekking tot etnopolitiek, de politiek van het geheugen en identiteit zijn een groot deel van waar de spanningen en het conflict over gaan in de Oost-Slavische regio sinds ten minste 2014.

Als brandstof voor het vuur is er natuurlijk het altijd prangende onderwerp van de westerse aantrekkingskracht, plus de uitbreiding van de NAVO en de risico’s daarvan, in de bredere context van een Amerikaans beleid van “dual-containment” en van “tegengaan” en “omsingelen” van Rusland. Verbazingwekkend genoeg hebben journalistieke lekenanalyses en -verslaggeving over de regio de neiging om deze twee belangrijke aspecten – het geopolitieke en het etnopolitieke – te minimaliseren of in hun geheel te negeren door (zoals academici zeggen) “naturaliseren,” dat wil zeggen, het post-Maidan Oekraïense discours over natievorming en territoriale aanspraken voor waar aannemen. Ze doen dit terwijl ze tegelijkertijd de Russische perspectieven en zorgen demoniseren – niet alleen die van de Russische staat, maar ook die van een groot deel van de bevolking van de Donbass.

Erger nog, in een klimaat van de Nieuwe Koude Oorlog, dat nog verergerd wordt door de huidige “cancelcultuur,” loopt elke geïnformeerde analyse die de hierboven genoemde kernkwesties aansnijdt het risico om “aangeklaagd” te worden als “Russische propaganda,” en er zijn verschillende instituten en journalisten die hun brood verdienen met het rapporteren van zulke dingen. Soms zijn de doelwitten wetenschappers die zelfs zeer kritisch tegenover Moskou staan, maar die desondanks het onderwerp van Oekraïens etnisch-chauvinistisch beleid of van NAVO-uitbreiding of letterlijk nazisme onder Oekraïense militaire en paramilitaire troepen durven aan te snijden.

Dit alles maakt deel uit van de olifant in de kamer, en het niet aan de orde stellen van dergelijke kwesties (of het door de vingers zien ervan zoals de Europese Unie heeft gedaan) is een recept voor rampspoed en voor de voortzetting van conflicten in Oost-Europa. Door het Oekraïne van na de Maidan te verwelkomen als een van de zijnen, ontkent het Europese en Westerse blok eenvoudigweg een groot deel van het mensenrechten discours dat de kern en de raison d’être is van zijn belangrijkste instellingen.

Vanuit Europees perspectief brengen de inspanningen van Kiev om zijn etnocratische natievormingsproject te realiseren (waar ik elders op ben ingegaan) en bovendien de Oekraïense strijd om te “overleven” het voortbestaan van Europa zelf in gevaar – althans op de manier waarop West-Europa zich dat is gaan voorstellen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Oekraïne: De door het Westen verzwegen dagelijkse en beestachtige terreur, waaronder massamoord op Russen die in Oekraïne wonen

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: