Operatie Klauwzwaard: Erdogan’s grote nieuwe spel in Syrië

Er is weer een speciale militaire operatie op de markt. Nee, het is niet Rusland dat Oekraïne “denazificeert” en “demilitariseert” – en daarom is het geen wonder dat deze andere operatie het collectieve Westen niet in beroering brengt, schrijft Pepe Escobar.

Operatie Klauwzwaard werd gelanceerd door de Turkse president Recep Tayyip Erdogan als wraak – zeer emotioneel en impulsief – voor Koerdische terroristische aanvallen op Turkse burgers. Sommige van de raketten die Ankara in deze luchtcampagne lanceerde, droegen de namen van Turkse slachtoffers.

De officiële Ankara-spin is dat de Turkse strijdkrachten hun “luchtoperatiedoelstellingen” in het noorden van Syrië en in Iraaks Koerdistan volledig hebben bereikt, en dat zij de verantwoordelijken voor de terreuraanslag op burgers in de Istiklal voetgangersstraat in Istanboel in “groten getale” hebben laten boeten.

En dit zou slechts de eerste fase zijn. Voor de derde keer in 2022 belooft sultan Erdogan bovendien een grondinvasie van door Koerden bezette gebieden in Syrië.

Volgens diplomatieke bronnen gaat dat echter niet gebeuren – ook al zijn tal van Turkse deskundigen ervan overtuigd dat de invasie eerder vroeger dan later nodig is.

De sluwe sultan zit klem tussen zijn electoraat, dat voorstander is van een invasie, en zijn uiterst genuanceerde betrekkingen met Rusland – die een grote geopolitieke en geo-economische boog omvatten.

Hij weet heel goed dat Moskou allerlei drukmiddelen kan inzetten om hem af te schrikken. Zo annuleerde Rusland op het laatste moment de wekelijkse uitzending van een gezamenlijke Russisch-Turkse patrouille in Ain al Arab die elke maandag plaatsvindt.

Ain al Arab is een zeer strategisch gebied: de ontbrekende schakel, ten oosten van de Eufraat, die continuïteit kan bieden tussen Idlib en Ras al Ayn, bezet door louche Turksgezinde bendes bij de Turkse grens.

Erdogan weet dat hij zijn positie als potentiële EU-Rusland-bemiddelaar niet in gevaar kan brengen en tegelijkertijd maximale winst kan behalen door het anti-Russische embargo en de sancties te omzeilen.

De sultan, die jongleert met meerdere serieuze dossiers, is er heilig van overtuigd dat hij heeft wat nodig is om Rusland en de NAVO aan de onderhandelingstafel te krijgen en uiteindelijk een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne.

Tegelijkertijd denkt hij zich bezig te kunnen houden met de betrekkingen tussen Turkije en Israël, een toenadering tot Damascus, de gevoelige binnenlandse situatie in Iran, de betrekkingen tussen Turkije en Azerbeidzjan, de onophoudelijke metamorfoses in het Middellandse Zeegebied en het streven naar integratie in Eurazië.

Hij zet alles in tussen de NAVO en Eurazië.

“Sluit al onze zuidgrenzen”

Het groene licht voor Klauwzwaard kwam van Erdogan terwijl hij in zijn presidentiële vliegtuig terugkwam van de G20 in Bali. Dat gebeurde slechts één dag nadat hij een ontmoeting had gehad met de Amerikaanse president Joe Biden, waar het onderwerp volgens een verklaring van president Erdogan niet ter sprake was gekomen.

“We hebben geen ontmoeting gehad met de heer Biden of [de Russische president Vladimir] Poetin over de operatie. Ze weten allebei al dat we op elk moment dergelijke dingen kunnen doen in deze regio,” aldus de verklaring.

Dat Washington niet werd ingelicht over Klauwzwaard was een afspiegeling van het feit dat Erdogan niet werd uitgenodigd voor een buitengewone G7-NAVO-bijeenkomst in Bali, in de marge van de G20.

Die bijeenkomst werd door het Witte Huis belegd om de inmiddels beruchte Oekraïense S-300-raket die op Pools grondgebied viel te behandelen. Op dat moment had niemand aan de tafel sluitend bewijs over wat er was gebeurd. En Turkije werd niet eens uitgenodigd aan de tafel – wat de sultan diep verontwaardigd maakte.

Geen wonder dus dat Erdogan halverwege de week zei dat Klauwzwaard “nog maar het begin” was. Toen hij de wetgevers van de AKP-partij in het parlement toesprak, zei hij dat Turkije vastbesloten is “al onze zuidgrenzen te sluiten … met een veiligheidscorridor die de mogelijkheid van aanvallen op ons land zal voorkomen.”

De belofte van een grondinvasie blijft bestaan: die zal beginnen “op het moment dat het ons het beste uitkomt” en gericht zijn op de regio’s Tel Rifaat, Mambij en Kobane, die de sultan “bronnen van problemen” noemde.

Ankara heeft al met drones vernielingen aangericht in het hoofdkwartier van de door de VS gesteunde Syrische Democratische Strijdkrachten, waarvan de commandanten geloven dat Kobane het hoofddoel van een mogelijke Turkse grondinvasie zal zijn.

Het is veelzeggend dat dit de eerste keer is dat een Turkse drone zich richt op een gebied dat zeer dicht bij een Amerikaanse basis ligt. En Kobane is zeer symbolisch: de plaats waar de Amerikanen een samenwerking met Syrische Koerden bezegelden om – in theorie – ISIS te bestrijden.

En dat verklaart waarom de Syrische Koerden ontzet zijn over de Amerikaanse non-respons op de Turkse aanvallen. Zij verwijten – wie anders? – de sultan voor het aanwakkeren van “nationalistische sentimenten” in de aanloop naar de verkiezingen van 2023, die Erdogan nu een grote kans maakt om te winnen ondanks de rampzalige toestand van de Turkse economie.

Op dit moment is er geen Turkse troepenopbouw bij Kobane – alleen luchtaanvallen. Dat brengt ons bij de überhaupt belangrijke Russische factor.

Manbij en Tel Rifaat, ten westen van de Eufraat, zijn voor Rusland veel belangrijker dan Kobane, omdat ze beide van vitaal belang zijn voor de verdediging van Aleppo tegen mogelijke Salafi-jihadische aanvallen.

Wat er in de nabije toekomst kan gebeuren, maakt de situatie nog troebeler. De geheime dienst van Ankara kan de jihadi’s van Hayat Tahrir al-Sham – die al delen van Afrin hebben ingenomen – gebruiken als een soort “voorhoede” bij een grondinvasie van Syrisch Koerdisch grondgebied.

Verkoop van gestolen Syrische olie aan Turkije

De huidige oorlogsmist omvat het idee dat de Russen de Koerden hebben verraden door hen bloot te stellen aan Turkse bombardementen. Dat klopt niet – want de invloed van Rusland op het Syrische Koerdische grondgebied is verwaarloosbaar in vergelijking met die van de VS. Alleen de Amerikanen zouden de Koerden kunnen “verraden”.

Hoe meer de dingen veranderen, hoe meer ze hetzelfde blijven in Syrië. Het kan allemaal worden samengevat als een monumentale impasse. Dit wordt nog surrealistischer omdat Ankara en Moskou in feite de oplossing voor de Syrische tragedie al hebben gevonden.

Het probleem is de aanwezigheid van Amerikaanse troepen – die in wezen die armzalige konvooien beschermen die Syrische olie stelen. Russen en Syriërs hebben het er altijd over. De conclusie is dat de Amerikanen blijven door inertie. Ze doen het omdat het kan. En Damascus is machteloos om ze te verdrijven.

De sultan bespeelt de hele zaak met volmaakt cynisme – in geopolitiek en geo-economisch opzicht. De meeste onopgeloste zaken in Syrië draaien om gebieden die worden bezet door de facto bendes die zich Koerden noemen en die worden beschermd door de VS. Zij verhandelen Syrische olie om die meestal door te verkopen aan … Turkije.

En dan, in een flits, kunnen gewapende bendes die zich Koerden noemen hun “anti-terroristische” strijd gewoon opgeven door … de terroristen die ze hebben opgepakt vrij te laten, waardoor de “terroristische dreiging” overal in het noordoosten van Syrië toeneemt. Ze geven de schuld aan – wie anders? – Turkije. Tegelijkertijd verhogen de Amerikanen de financiële steun aan deze gewapende bendes onder het mom van een “oorlog tegen het terrorisme”.

Het onderscheid tussen “gewapende bendes” en “terroristen” is natuurlijk flinterdun. Waar het Erdogan vooral om gaat, is dat hij de Koerden als ruilmiddel kan gebruiken bij handelsbesprekingen om de anti-Russische embargo’s en sancties te omzeilen.

En dat verklaart waarom de sultan kan besluiten Syrisch grondgebied te bombarderen wanneer hij dat wil, ondanks elke veroordeling door Washington of Moskou. Af en toe hernemen de Russen het initiatief op het terrein – zoals tijdens de Idlib-campagne in 2020, toen de Russen de Turkse strijdkrachten bombardeerden die Salafi-jihadi’s “hulp” verleenden.

Nu staat er mogelijk een game-changer op stapel. Het Turkse leger heeft het olieveld al-Omar ten noorden van Deir ez-Zor gebombardeerd. In de praktijk betekent dit dat Ankara nu niet minder dan de olie-infrastructuur van de veelgeprezen “Koerdische autonomie” vernietigt.

Deze infrastructuur is cynisch uitgebuit door de VS als het gaat om de olie die de grens met Irak in Iraaks Koerdistan bereikt. In zekere zin slaat Ankara dus toe tegen de Syrische Koerden en tegelijkertijd tegen de Amerikaanse diefstal van Syrische olie.

De definitieve game-changer nadert wellicht. Dat wordt de ontmoeting tussen Erdogan en Bashar al-Assad. (Herinnert u zich het decennialange refrein “Assad moet weg”?)

Locatie: Rusland. Bemiddelaar: Vladimir Poetin, persoonlijk. Het is niet vergezocht om voor te stellen dat deze ontmoeting de weg vrijmaakt voor die gewapende Koerdische bendes, die door Washington als nuttige idioten worden bespeeld, om uiteindelijk door Ankara te worden gedecimeerd.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Erdogan: moslims in Europa worden behandeld als Joden in de Tweede Wereldoorlog

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: