De klinkende overwinning van Vladimir Poetin in de Russische presidentsverkiezingen zal voor het Kremlin een mandaat zijn om de oorlog in Oekraïne tot een goed einde te brengen. Tegelijkertijd zijn de aanvallen op Russisch grondgebied de afgelopen weken naar verwachting toegenomen naarmate de strategische positie van Kiev gestaag verslechterde. Naast het aanvallen van burgerbevolkingscentra met raket- en drone-aanvallen, hebben troepen van het pro-Oekraïense Russische Vrijwilligerskorps (RDK) ook tevergeefs geprobeerd om grondgebied in de richting van Belgorod binnen te dringen en te consolideren; dergelijke aanvallen waren bedoeld om samen te vallen met de verkiezingen en om de Russische burgers te demoraliseren, waardoor de druk op het Poetin-regime zou toenemen door de boodschap af te geven dat de huidige regering de zaken niet onder controle heeft, schrijft Dominick Sansone.
Dit alles is en was voorspelbaar. Wat echter minder duidelijk is, is hoe de Westerse wereld zal reageren op de steeds slechtere vooruitzichten voor de Oekraïense oorlogsinspanningen. Tijdens een bijeenkomst op 15 maart met de hoogste leden van de Russische veiligheids- en defensiediensten verwees Poetin specifiek naar de betrokkenheid van “buitenlandse huurlingen” en door het Westen gesteunde Oekraïense strijdkrachten bij de aanvallen op Belgorod en Koersk. In zijn eerste opmerkingen aan het land na zijn herverkiezing verwees de Russische president opnieuw naar troepen van NAVO-landen die in Oekraïne actief waren en waarschuwde hij voor de mogelijkheid van escalatie naar een “Derde Wereldoorlog”. Deze uitspraken werden gedaan enkele dagen nadat Poetin in een interview verklaarde dat hij de mogelijkheid van het gebruik van kernwapens niet zou uitsluiten, mochten bepaalde “rode lijnen” in Oekraïne worden overschreden.
Maar dergelijke verhoogde retoriek is nauwelijks verrassend in reactie op recente verklaringen van Westerse leiders. Met name de Franse president Emmanuel Macron heeft zijn standpunt herhaald dat de mogelijkheid om uiteindelijk buitenlandse troepen in Oekraïne in te zetten inderdaad mogelijk is, zo niet waarschijnlijk. De Poolse minister van Buitenlandse Zaken Radek Sikorski-man van Atlantic-columnist en prominente woordvoerster van de neoliberale orde Anne Applebaum, verwelkomde de uitspraken van Macron en herhaalde diens inschatting dat het inzetten van NAVO-troepen uiteindelijk nodig zou kunnen zijn.
Tegelijkertijd heeft de drukcampagne om Rusland te straffen niet geleid tot een internationale uitsluiting van Moskou en in plaats daarvan de geopolitieke heroriëntatie van de niet-transatlantische wereld versneld. Rusland mag dan slechts één (en zeker niet de sterkste) van de vele machtscentra zijn in dit opkomende alternatief voor de “op regels gebaseerde orde”, het heeft niettemin de voorwaarden geïllustreerd die moeten worden geschapen om met succes te breken met die vorige orde, evenals de kenmerken van de zich ontwikkelende nieuwe orde.
Ten eerste is de Russische economie er grotendeels in geslaagd het enorme sanctieregime dat tegen haar was ingesteld te doorstaan. Dit is voor een groot deel te danken aan de enorme capaciteit voor militaire productie. Volgens de Wall Street Journal is het percentage van de federale uitgaven dat wordt besteed aan defensiegerelateerde industrieën sinds 2020 met 14 procent gestegen; de tankproductie is 5,6 keer zo hoog als voor de oorlog en de productie van munitie en drones is beide 17 keer zo hoog. De NAVO-inlichtingendienst schat ook dat Rusland momenteel ongeveer 250.000 artilleriegranaten per maand produceert, wat drie keer zoveel is als de Amerikaanse en Europese productieniveaus bij elkaar.
Het bredere economische effect van het feit dat het land op voet van oorlog staat, is een stabilisering van het BBP en verzachting van het effect van de sancties voor de Russische bevolking. De Russische economie overtrof de verwachtingen met een groei van 3,6% in 2023, hoger dan alle andere G7-landen. Het IMF voorspelt dit jaar een groei van 2,6 procent, twee keer zoveel als de vorige voorspellingen; dit ziet er bijzonder gunstig uit in vergelijking met het groeiniveau van 0,9 procent dat voor Europa wordt voorspeld. En hoewel de inflatie vrij hoog blijft, worden de gevolgen ervan enigszins verzacht door een historisch laag werkloosheidscijfer van 2,9 procent.
De Russische roebel is ook veerkrachtiger gebleken dan verwacht. Het percentage Russische exporttransacties dat wordt afgewikkeld in de Amerikaanse dollar of de euro is gedaald van ongeveer 90 procent aan het begin van 2022 naar minder dan 30 procent nu; ondertussen is het percentage transacties in de roebel gestegen van ongeveer 10 naar meer dan 30 procent, terwijl het aandeel transacties in andere valuta, voornamelijk de Chinese renminbi, hoger is dan 40 procent. Ondanks de westerse opschepperij over de campagne om de roebel te vernietigen, is de munt relatief stabiel gebleven ondanks tijdelijke schommelingen, wat de beloften van een naderende ondergang weerlegt, grotendeels dankzij kapitaalcontroles (en misschien een element van loyaliteit aan de kant van de Russische exportbedrijven).
Er is natuurlijk legitieme kritiek dat een economie die gebouwd is op wapenproductie onvermijdelijk investeringen onttrekt aan andere sectoren; het inflatieniveau van Rusland kan ook representatief zijn voor de meer wijdverspreide systeemrisico’s van het vertrouwen op massale staatsuitgaven om de boel draaiende te houden. Zolang Moskou erin slaagt om de inkomsten binnen te houden, zou het tekort beheersbaar moeten blijven.
Geen enkele factor die ervoor zorgt dat die inkomsten blijven stromen en die vervolgens de Russische economie versterkt, is belangrijker dan de energiehandel. Tegelijkertijd is er geen enkel voorbeeld dat beter laat zien hoe Moskou de strafmaatregelen van het Westen trotseert dan het omzeilen van het prijsplafond van 60 dollar van Washington. De bedoeling was om Rusland, dat rond begin 2023 werd ingesteld, te straffen door zijn inkomsten uit de oliehandel te verminderen; het mechanisme waardoor deze plafonds kunnen worden afgedwongen is dat Russische schepen die olie vervoeren gebruik maken van westerse maritieme verzekeringen en financiële diensten.
Het was te verwachten dat de handhaving in het begin grotendeels ineffectief was, hoewel de Verenigde Staten sindsdien pogingen hebben ondernomen om harder op te treden. Washington beloofde bijvoorbeeld om de handhaving van de oliecaps eind 2023 op te voeren en legde afgelopen oktober sancties op aan twee tankers omdat ze de regels aan hun laars lapten. Onlangs werden olietransporten naar India omgeleid naar China omdat New Delhi bang was voor strengere handhaving.
Het is bijna precies een jaar geleden dat de sancties echt begonnen toe te slaan en de Russische verschepingen van ruwe olie over zee blijven hoog. Zelfs met zijn enorme begroting en de aanzienlijke defensie-uitgaven die eerder werden genoemd, blijft het huidige tekort van Moskou beheersbaar op ergens tussen de 1 en 2 procent, en de enorme meevaller van de olie-inkomsten zal de staatskas in de nabije toekomst zeker gevuld houden. Ondanks het feit dat de prijs van het ruwe Ural-mengsel het afgelopen jaar op verschillende momenten tijdelijk onder de $60 per vat is gezakt, is de gemiddelde prijs boven het prijsplafond gebleven; en nadat de prijs per vat in 2024 rond de $60 begon, ligt deze momenteel dicht bij de $80.
De politiek rond de oliehandel toont verder aan dat Rusland nauwelijks een geïsoleerde positie inneemt in de internationale economie. We kunnen op zijn minst de komende maanden – zo niet langer – hogere inkomsten verwachten op basis van de hierboven genoemde prijzen, omdat de OPEC en haar partners gecoördineerde olieverlagingen in gang zetten die de prijzen zullen opdrijven. De bezuinigingen zullen de komende maanden plaatsvinden, waarbij Rusland ervoor kiest om zich te richten op het verlagen van de productie in plaats van de export. Een factor in deze laatste beslissing is dat Oekraïne en zijn westerse medestanders de onafhankelijkheid en geopolitieke manoeuvreerbaarheid erkennen die de oliehandel Moskou geeft, en daarom hebben ze raffinagefaciliteiten specifiek aangevallen met drones en raketten als onderdeel van hun aanvallen op Russisch grondgebied. De productieverlaging zou de nodige ruimte kunnen bieden om reparaties uit te voeren.
Natuurlijk oefent het door de VS geleide Westen nog steeds een enorme invloed uit op het wereldtoneel, zoals blijkt uit de weigering van India om Russische ruwe olie te verschepen, ondanks de toenemende druk. Toch blijft Rusland op dit moment in de buurt van de top van India’s olie-import, vooral dankzij de lagere prijzen sinds het begin van de Oekraïense oorlog; New Delhi begon het jaar met een toename van 41 procent op jaarbasis van zendingen uit Rusland. Het is moeilijk te geloven dat India Moskou permanent zal mijden op aandringen van Washington, in plaats van een manier te vinden om het sanctieregime te omzeilen.
India kijkt misschien naar de Verenigde Staten om China in evenwicht te houden, maar de groeiende relatie van Rusland met beide Aziatische zwaargewichten heeft gezorgd voor een hefboomwerking in zijn geopolitieke manoeuvres. (Xi en Modi behoorden beiden tot de eersten die Poetin belden en feliciteerden met zijn verkiezingsoverwinning, net als Mohamed bin Salman van Saoedi-Arabië). De omgeleide Sokol-oliezendingen uit India die in China terechtkwamen, zijn ook geen toeval; Beijing vestigde vervolgens in maart een record voor de hoeveelheid Russische olie die in één maand werd geïmporteerd. Een belangrijke ontmoeting tussen Xi en Poetin is ook gepland voor mei; het wordt de eerste buitenlandse reis van de Russische president sinds zijn herverkiezing. Poetin bevestigde dat de twee leiders dezelfde kijk hebben op internationale betrekkingen en dat de bilaterale samenwerking tussen de twee naties de komende jaren zal blijven groeien.
Ondertussen kondigde de Oekraïense minister van Energie, German Galushchenko, afgelopen zondag aan dat zijn land zal weigeren om een vijfjarige overeenkomst over het transport van Russisch gas door pijpleidingen op zijn grondgebied te verlengen. De overeenkomst loopt af op 31 december en naast een poging om de inkomstenstromen van Moskou verder te schaden, is de stopzetting van het gastransport ongetwijfeld bedoeld om de positie van Oekraïne tussen Rusland en de energiehongerige NAVO-leden te versterken.
De harde tactiek is logisch, want Kiev moet er alles aan doen om de weegschaal te doen doorslaan in het voordeel van een grotere westerse interventie. In de afgelopen decennia hebben de Verenigde Staten Moskou voortdurend in een positie gebracht waarin het ofwel het voldongen feit van de NAVO-uitbreiding moest accepteren ten koste van de Russische veiligheidsbelangen, ofwel met geweld moest escaleren en de gevolgen van een grotere economische en politieke uitsluiting moest ondergaan. Deze ontmoediging om escalatie te vermijden is effectief verdwenen. Het uitleggen van de veranderde staat van internationale betrekkingen is geen applaus voor de Russische positie – hoewel het als zodanig kan worden opgevat door degenen die elke realistische beoordeling van de situatie onoprecht voorstellen als “verzoening” – maar het illustreert eerder hoe Moskou zichzelf heeft geïsoleerd van de westerse uitsluiting en zo het hele machtsevenwicht heeft veranderd, niet alleen in Europa, maar in de hele wereld.
Nu is het Rusland dat het Westen voor een dilemma plaatst: het kan toekijken hoe het Kremlin zijn strategische doelen bereikt, gegarandeerd door een eenzijdige onderhandelde regeling of door de voortdurende uitputting van de Oekraïense strijdkrachten, of het kan met geweld escaleren. Poetins verklaring over kernwapens was niet louter retoriek – het was de Russische president die vanuit een gezaghebbende positie de grenzen van het huidige conflict aangaf.
Alles wat minder is dan een totale Oekraïense overwinning is daarom een impliciete erkenning dat de “op regels gebaseerde” economische en politieke orde onomkeerbaar is veranderd. Hoewel Poetin het bij het juiste eind had, kan hij zich vergist hebben in zijn conclusie dat de westerse leiders de oorlog in Oekraïne slechts opvatten als een kwestie van het verbeteren van hun tactische positie. Nu de kans op officiële NAVO-inzet met de dag groter wordt, staat de wereld op scherp om te zien hoe het verder gaat.
Ik blijf het erg knap vinden hoe de Russen met de hele situatie omgaan, want de tegenstanders zijn echte viespeuken, duivels!!!
Khazars implosion
its all connected to the KM SSystem, the SSystem at work.
maar van de zotte dat het zoveel macht heeft, bv de MSM al die medewerkers daar, de ‘echten’ onder hen, hoe kunnen ze voor zo’n bedrijf blijven werken? zeg niet voor het geld, immers dan zijn ze bewust medeplichtig aan.
werken voor de Duivel, en zo velen die dat doen! als die allemaal stopten en het echte nieuws het hele verhaal lieten zien, dan kon er wat veranderd worden, maar als het zo doorgaat gaat er straks (nu al) heel veel verloren en hun zijn dan 100% medeplichtig aan.
just doing your job is geen excuus.