De oorlog tussen kennis en domheid

Bernard Stiegler was, tot aan zijn vroegtijdige dood, waarschijnlijk de belangrijkste technologiefilosoof van dit moment. Zijn werk over technologie heeft ons laten zien dat het, verre van uitsluitend een gevaar voor het menselijk bestaan te zijn, een pharmakon is – zowel een vergif als een geneesmiddel – en dat, zolang we technologie benaderen als een middel tot ‘kritische intensivering,’ het ons kan helpen bij het bevorderen van de doelen van verlichting en vrijheid, schrijft Bert Olivier.

Het is niet overdreven om te stellen dat het beschikbaar maken van geloofwaardige informatie en betrouwbare analyses voor burgers op dit moment waarschijnlijk onmisbaar is om weerstand te bieden aan de kolos van leugens en verraad waarmee we worden geconfronteerd. Dit is nog nooit zo noodzakelijk geweest als nu, aangezien we geconfronteerd worden met wat waarschijnlijk de grootste crisis in de geschiedenis van de mensheid is, waarbij niets minder dan onze vrijheid, laat staan ons leven, op het spel staat.

Om deze vrijheid veilig te stellen tegen de onmenselijke krachten die haar vandaag de dag in de greep dreigen te houden, kunnen we niet beter doen dan acht slaan op wat Stiegler betoogt in States of Shock: Stupidity and Knowledge in the 21st Century (2015). Gezien wat hij hier schrijft, is het moeilijk te geloven dat het niet vandaag geschreven is (p.15):

Hoewel deze woorden zeker net zo goed van toepassing zijn op onze huidige situatie als bijna 10 jaar geleden, was Stiegler in feite bezig met een interpretatieve analyse van de rol van banken en andere instellingen – geholpen en bijgestaan door bepaalde academici – bij het opzetten van wat hij een “letterlijk suïcidaal financieel systeem” noemt (p.1). (Wie hieraan twijfelt, kan volstaan met het bekijken van de bekroonde documentairefilm uit 2010, Inside Job, van Charles Ferguson, die Stiegler ook noemt op p.1). Hij legt het verder als volgt uit (p.2):

Kortom, Stiegler schreef over de manier waarop de wereld over de hele linie – inclusief de hoogste onderwijsniveaus – werd voorbereid op wat veel opvallender is geworden sinds de komst van de zogenaamde ‘pandemie’ in 2020, namelijk een allesomvattende poging om de ineenstorting te veroorzaken van de samenleving zoals we die kenden, op alle niveaus, met het nauwelijks verhulde doel voor ogen om een neofascistisch, technocratisch, mondiaal regime te installeren dat de macht zou uitoefenen via door AI gecontroleerde regimes van gehoorzaamheid. Dit laatste zou zich concentreren op alomtegenwoordige gezichtsherkenningstechnologie, digitale identificatie en CBDC’s (die geld in de gebruikelijke zin zouden vervangen).

Gezien het feit dat dit allemaal om ons heen gebeurt, zij het op een vermomde manier, is het verbazingwekkend dat relatief weinig mensen zich bewust zijn van de zich ontvouwende catastrofe, laat staan dat ze kritisch bezig zijn met het onthullen ervan aan anderen die nog steeds het land bewonen waar onwetendheid zaligmakend is. Niet dat dit gemakkelijk is. Sommige van mijn familieleden verzetten zich nog steeds tegen het idee dat het ‘democratische tapijt’ onder hun voeten vandaan wordt getrokken. Is dit slechts een kwestie van ‘domheid’? Stiegler schrijft over domheid (p.33):

In mijn vorige post schreef ik over de media als pharmaka (meervoud van pharmakon), waarbij ik liet zien hoe er aan de ene kant (mainstream) media zijn die als ‘vergif’ fungeren, terwijl er aan de andere kant (alternatieve) media zijn die de rol van ‘geneesmiddel’ spelen. Door het pharmakon te verbinden met domheid, wijst Stiegler op de (metaforisch gesproken) ‘farmacologische’ situatie dat kennis onlosmakelijk verbonden is met domheid: waar kennis is, doet de mogelijkheid van domheid zich altijd gelden, en omgekeerd. Of in termen van wat hij ‘de schaduw’ noemt: kennis werpt altijd een schaduw, die van domheid.

Wie daaraan twijfelt, hoeft maar een blik te werpen op de ‘domme’ mensen die nog steeds geloven dat de Covid-‘vaccins’ ‘veilig en effectief’ zijn, of dat het dragen van een masker hen zou beschermen tegen infectie door ‘het virus’. Of, meer op dit moment, denk aan degenen – de overgrote meerderheid in Amerika – die routinematig vallen voor de (gebrek aan een) uitleg van de regering Biden over haar redenen om duizenden mensen toe te staan de zuidelijke – en recentelijk ook de noordelijke – grens over te steken. Verschillende alternatieve nieuwsbronnen en analyses hebben hier een tipje van de sluier opgelicht en onthuld dat de toestroom niet alleen een manier is om de samenleving te destabiliseren, maar mogelijk een voorbereiding is op een burgeroorlog in de Verenigde Staten.

Er is natuurlijk een andere manier om deze wijdverspreide ‘domheid’ te verklaren – een die ik eerder heb gebruikt om uit te leggen waarom de meeste filosofen de mensheid jammerlijk in de steek hebben gelaten, door de zich ontvouwende poging tot een wereldwijde staatsgreep niet op te merken, of tenminste, aangenomen dat ze het wel opmerkten, zich ertegen uit te spreken. Tot deze ‘filosofen’ behoren alle andere leden van de filosofische afdeling waar ik werk, met de eervolle uitzondering van de afdelingsassistent, die zich, op haar conto te schrijven, terdege bewust is van wat er in de wereld gebeurt. Ze omvatten ook iemand die ooit tot mijn filosofische helden behoorde, namelijk Slavoj Slavoj Žižek, die voor de haak-lijn-lood hoax viel.

In het kort is deze verklaring voor de domheid van filosofen – en bij uitbreiding die van andere mensen – tweeledig. Ten eerste is er ‘repressie’ in de psychoanalytische betekenis van het woord (uitvoerig uitgelegd in de beide papers waarnaar in de vorige paragraaf wordt verwezen), en ten tweede is er iets waar ik in die papers niet verder op in ben gegaan, namelijk wat bekend staat als ‘cognitieve dissonantie‘. Dit laatste fenomeen manifesteert zich in het ongemak dat mensen vertonen wanneer ze geconfronteerd worden met informatie en argumenten die niet overeenkomen of in strijd zijn met wat ze geloven, of die deze overtuigingen expliciet in twijfel trekken. De gebruikelijke reactie is om standaard, of door de mainstream goedgekeurde antwoorden te vinden op deze verstorende informatie, het onder het tapijt te vegen en het leven gewoon door te laten gaan.

Cognitieve dissonantie’ is eigenlijk gerelateerd aan iets fundamentelers, dat niet genoemd wordt in de gebruikelijke psychologische verslagen van deze verontrustende ervaring. Niet veel psychologen verwaardigen zich tegenwoordig repressie aan te halen in hun uitleg van verstorende psychologische condities of problemen van hun cliënten, en toch is het nog even relevant als toen Freud het concept voor het eerst gebruikte om verschijnselen als hysterie of neurose te verklaren, waarbij hij echter erkende dat het ook in de normale psychologie een rol speelt. Wat is repressie?

In The Language of Psychoanalysis (p.390) beschrijven Jean Laplanche en Jean-Bertrand Pontalis ‘repressie’ als volgt:

In het geval van de meerderheid van de filosofen, waarnaar eerder werd verwezen, die angstvallig hebben vermeden om kritisch met anderen in gesprek te gaan over het onderwerp van de (niet-)’pandemie’ en aanverwante zaken, is het meer dan waarschijnlijk dat de onderdrukking plaatsvond om het instinct van zelfbehoud te bevredigen, dat door Freud als even fundamenteel werd beschouwd als het seksuele instinct. Hier zijn de voorstellingen (gekoppeld aan zelfbehoud) die door repressie in het onbewuste worden opgesloten, die van dood en lijden in verband met het coronavirus dat Covid-19 zou veroorzaken, die worden onderdrukt omdat ze onverdraaglijk zijn. De onderdrukking van (de bevrediging van) een instinct, genoemd in de tweede zin van de eerste geciteerde alinea hierboven, is uiteraard van toepassing op het seksuele instinct, dat onderworpen is aan bepaalde maatschappelijke verboden. Cognitieve dissonantie is daarom symptomatisch voor onderdrukking, wat primair is.

Om terug te komen op Stiegler’s stelling over domheid, het is opmerkelijk dat de manifestaties van dergelijke onbenulligheid niet alleen, of zelfs voornamelijk, merkbaar zijn onder de hogere klassen van de samenleving; integendeel – er lijkt een correlatie te zijn tussen mensen in de hogere klassen, met een universitair diploma, en domheid. Met andere woorden, het is niet gerelateerd aan intelligentie op zich. Dit is duidelijk, niet alleen in het licht van het aanvankelijk verrassende fenomeen dat filosofen zich niet uitspreken over het bewijs dat de mensheid wordt aangevallen, zoals hierboven besproken in termen van onderdrukking.

Dr. Reiner Fuellmich, een van de eersten die zich realiseerde dat dit het geval was en vervolgens een grote groep internationale juristen en wetenschappers bijeenbracht om te getuigen in de ‘rechtbank van de publieke opinie‘ (zie 29 min. 30 sec. in de video) over verschillende aspecten van de huidige gepleegde ‘misdaad tegen de mensheid’, heeft de aandacht gevestigd op het verschil tussen de taxichauffeurs met wie hij praat over de schaamteloze poging van de globalisten om de mensheid tot slaaf te maken, en zijn geleerde juridische collega’s voor wat betreft het bewustzijn van deze voortdurende poging. In tegenstelling tot de eerstgenoemden, die in dit opzicht klaarwakker zijn, zijn de laatstgenoemden – ogenschijnlijk meer intellectueel gekwalificeerd en ‘geïnformeerd’ – zich er gelukzalig niet van bewust dat hun vrijheid met de dag afglijdt, waarschijnlijk vanwege cognitieve dissonantie, en daarachter onderdrukking van deze nauwelijks verteerbare waarheid.

Dit is domheid, of de ‘schaduw’ van kennis, die herkenbaar is in de aanhoudende inspanning van degenen die ermee te maken hebben, wanneer ze worden geconfronteerd met de schokkende waarheid van wat er wereldwijd gebeurt, om hun ontkenning te ‘rationaliseren’ door het herhalen van valse verzekeringen van instanties zoals het CDC, dat de Covid ‘vaccins’ ‘veilig en effectief’ zijn en dat dit wordt ondersteund door ‘de wetenschap.’

Hier is een les uit de discourstheorie op zijn plaats. Of men nu verwijst naar de natuurwetenschap of naar de sociale wetenschap in de context van een bepaalde wetenschappelijke bewering – bijvoorbeeld Einsteins bekende speciale relativiteitstheorie (e=mc2) onder de paraplu van de eerste, of David Riesman’s sociologische theorie van ‘innerlijke’ in tegenstelling tot ‘anders-gerichtheid’ in de sociale wetenschap – men heeft het nooit over ‘de wetenschap’, en daar is een goede reden voor. Wetenschap is wetenschap. Op het moment dat je je beroept op ‘de wetenschap’, ruikt een discourstheoreticus de spreekwoordelijke rat.

Waarom? Omdat het bepaalde lidwoord, ‘de’, een specifieke, waarschijnlijk dubieuze, versie van wetenschap onderscheidt van wetenschap als zodanig, die geen speciale status hoeft te krijgen. Sterker nog, als dit gebeurt door het gebruik van ‘de’, dan kun je er je geld op inzetten dat het niet langer wetenschap is in de nederige, hardwerkende, ‘behoort tot iedereen’ betekenis. Als iemands sceptische antennes niet onmiddellijk beginnen te zoemen wanneer een van de commissarissen van het CDC begint te pontificeren over ‘de wetenschap’, dan is hij waarschijnlijk evenzeer gegrepen door de domheid die in de lucht hangt.

Eerder noemde ik de socioloog David Riesman en zijn onderscheid tussen ‘innerlijk-gerichte’ en ‘anders-gerichte’ mensen. Je hoeft geen genie te zijn om te beseffen dat, om relatief ongeschonden door het leven te gaan, het beter is om je te oriënteren op ‘innerlijke sturing’ door een waardenstelsel dat eerlijkheid bevordert en leugenachtigheid schuwt, dan op ‘sturing door anderen’. Onder de huidige omstandigheden is zo’n andere richting van toepassing op de wirwar van leugens en verkeerde informatie die afkomstig is van verschillende overheidsinstanties en van bepaalde groepen gelijken, die vandaag de dag vooral bestaan uit de luidruchtig zelfingenomen leveranciers van de mainstream versie van de gebeurtenissen. Innerlijke gerichtheid in de bovenstaande zin zou, wanneer deze voortdurend vernieuwd wordt, een effectieve beschermer tegen domheid kunnen zijn.

Bedenk dat Stiegler waarschuwde voor de ‘diepe malaise’ aan de hedendaagse universiteiten in de context van wat hij een ‘verslavende’ samenleving noemde – dat wil zeggen, een samenleving die allerlei verslavingen voortbrengt. Te oordelen naar de populariteit van het videoplatform TikTok op scholen en hogescholen had het gebruik ervan in 2019 al verslavingsniveaus bereikt, wat de vraag oproept of het door docenten moet worden toegeëigend als ‘leermiddel’ of dat het, zoals sommigen denken, volledig moet worden verboden in de klas.

Bedenk dat TikTok, als voorbeeld van video-technologie, een voorbeeldige belichaming is van het pharmakon en dat, zoals Stiegler heeft benadrukt, domheid de wet van het pharmakon is, dat op zijn beurt de wet van kennis is. Dit is een ietwat verwarrende manier om te zeggen dat kennis en domheid niet van elkaar kunnen worden gescheiden; waar kennis wordt aangetroffen, loert de ander, domheid, in de schaduw.

Nadenkend over de laatste zin hierboven, is het niet moeilijk om te beseffen dat, parallel aan Freuds inzicht met betrekking tot Eros en Thanatos, het menselijkerwijs onmogelijk is om domheid voor eens en altijd te overwinnen. Op bepaalde momenten zal het ene dominant lijken, terwijl op andere momenten het omgekeerde zal gelden. Te oordelen naar de strijd tussen kennis en domheid vandaag de dag, heeft de laatste ogenschijnlijk nog steeds de overhand, maar naarmate meer mensen zich bewust worden van de titanenstrijd tussen de twee, is kennis aan de winnende hand. Het is aan ons om de weegschaal in haar voordeel te doen doorslaan – zolang we maar beseffen dat het een eindeloze strijd is.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 vaccin gevaarlijk? Wat is het eigenlijk dat wij zien en de schapen niet?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: