De Nieuwe Wereldorde die wordt voorbereid onder het voorwendsel van oorlog in Oekraïne

De Amerikaanse president Joe Biden noemde zijn Russische ambtgenoot, Vladimir Poetin, een “butcher”. Daarna zei hij: “In godsnaam, deze man kan niet aan de macht blijven. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken probeerde deze uitspraken te bagatelliseren door te verzekeren dat president Biden het alleen had over het uitoefenen van macht over de buren van Rusland, maar hij specificeerde niet waar Rusland die macht zou uitoefenen, schrijft Thierry Meyssan.

Het conflict in Oekraïne werd niet door Rusland geopend op 24 februari, maar door Oekraïne een week daarvoor. De OVSE is daar getuige van. Dit perifere conflict was door Washington gepland om een Nieuwe Wereldorde op te leggen waarvan Rusland, en daarna China, uitgesloten zouden worden. Laat u niet voor de gek houden!

De militaire operaties van Rusland in Oekraïne zijn al meer dan een maand aan de gang, en de propaganda-operaties van de Navo al anderhalve maand.

Zoals altijd wordt de oorlogspropaganda van de Angelsaksen vanuit Londen gecoördineerd. Sinds de Eerste Wereldoorlog hebben de Britten een ongeëvenaarde know-how verworven. In 1914 waren zij erin geslaagd hun eigen bevolking ervan te overtuigen dat het Duitse leger massale verkrachtingen had uitgevoerd in België en dat het de plicht was van elke Brit om deze arme vrouwen te hulp te komen. Het was een schonere versie van de poging van Kaiser Wilhelm II om te concurreren met het Britse koloniale rijk. Aan het eind van het conflict eiste de Britse bevolking dat de slachtoffers schadeloos gesteld zouden worden. Er werd een volkstelling gehouden en men stelde vast dat de feiten buitengewoon overdreven waren.

Deze keer, in 2022, slaagden de Britten erin de Europeanen ervan te overtuigen dat de Russen op 24 februari Oekraïne hadden aangevallen om het binnen te vallen en te annexeren. Moskou probeerde de Sovjet-Unie weer op te richten en bereidde zich voor om al zijn vroegere bezittingen achter elkaar aan te vallen. Deze versie is voor het Westen eervoller dan het oproepen van de “Thucydides-val” – ik kom hier nog op terug -. In werkelijkheid vielen de troepen van Kiev op de middag van 17 februari hun eigen bevolking in Donbass aan. Daarna heeft Oekraïne een rode lap voor de Russische stier gezwaaid met de toespraak van president Zelenski voor de politieke en militaire leiders van de Navo, die in München bijeen waren, waarin hij aankondigde dat zijn land kernwapens ging aanschaffen om zich tegen Rusland te beschermen.

Gelooft u mij niet? Hier zijn de OVSE lezingen van de grens van de Donbass. Er was al maanden niet gevochten, maar de waarnemers van de neutrale organisatie hebben vanaf de middag van 17 februari 1.400 explosies per dag waargenomen. Onmiddellijk verplaatsten de rebellenprovincies Donetsk en Lugansk, die zichzelf nog steeds als Oekraïens beschouwden maar autonomie binnen Oekraïne opeisten, meer dan 100.000 burgers om hen te beschermen. De meesten trokken zich terug naar het binnenland van Donbass, anderen vluchtten naar Rusland.

In 2014 en 2015, toen een burgeroorlog Kiev tegen Donestk en Lugansk had uitgespeeld, was de materiële en menselijke schade slechts een zaak van de binnenlandse aangelegenheden van Oekraïne. Maar in de loop van de tijd heeft bijna de hele Oekraïense bevolking van Donbass overwogen om te emigreren en de dubbele Russische nationaliteit verworven. De aanval van Kiev op de bevolking van Donbass op 17 februari was dan ook een aanval op Oekraïens-Russische burgers. Moskou kwam hen te hulp, in een noodsituatie, vanaf 24 februari.

De chronologie is onbetwistbaar. Het was niet Moskou dat deze oorlog wilde, maar Kiev, ondanks de voorspelbare prijs die het zou moeten betalen. President Zelensky heeft zijn volk opzettelijk in gevaar gebracht en draagt de volle verantwoordelijkheid voor wat het vandaag moet doorstaan.

Waarom heeft hij dit gedaan? Sinds het begin van zijn ambtstermijn heeft Volodymyr Zelensky de steun van de Oekraïense staat voortgezet, die begon met zijn voorganger Petro Porosjenko, voor de verduistering van fondsen door zijn Amerikaanse sponsors en voor de extremisten in zijn land, de Banderisten. President Poetin noemde de eersten “een stelletje drugsverslaafden” en de laatsten “een stelletje neonazi’s” [1]. Niet alleen verklaarde Volodymyr Zelensky openlijk dat hij het conflict in Donbass niet wilde oplossen door de akkoorden van Minsk uit te voeren, maar hij verbood zijn medeburgers Russisch te spreken op scholen en in administraties en, erger nog, ondertekende op 1 juli 2021 een rassenwet, waardoor Oekraïners die zich op hun Slavische afkomst beroepen de facto uitgesloten werden van het recht op mensenrechten en fundamentele vrijheden.

Het Russische leger is eerst het Oekraïense grondgebied binnengevallen, niet vanuit de Donbass, maar vanuit Wit-Rusland en de Krim. Het vernietigde alle Oekraïense militaire installaties die jarenlang door de Navo gebruikt werden en vocht tegen de Banderistenregimenten. Het zet zich nu in om ze in het oosten van het land te vernietigen. De propagandisten in Londen en hun bijna 150 communicatiebureaus over de hele wereld verzekeren ons dat, teruggedrongen door het roemrijke Oekraïense verzet, het verslagen Russische leger zijn aanvankelijke doel, Kiev innemen, heeft opgegeven. President Poetin heeft echter nooit, absoluut nooit, gezegd dat Rusland Kiev zou innemen, de gekozen president Zelensky omver zou werpen en zijn land zou bezetten. Integendeel, hij heeft altijd gezegd dat zijn oorlogsdoelen waren Oekraïne te denazificeren en buitenlandse (NAVO) wapenvoorraden uit te schakelen. Dit is precies wat hij aan het doen is.

De Oekraïense bevolking lijdt. Wij ontdekken dat oorlog wreed is, dat oorlog altijd onschuldige mensen doodt. Vandaag worden wij overweldigd door onze emoties en, terwijl wij de Oekraïense aanval van 17 februari negeren, geven wij de Russen de schuld, die wij ten onrechte “agressors” noemen. Wij voelen niet hetzelfde medelijden met de slachtoffers van de gelijktijdige oorlog in Jemen, met zijn 200.000 doden, waaronder 85.000 kinderen, die van honger zijn omgekomen. Maar het is waar dat de Jemenieten, in de ogen van het Westen, “slechts Arabieren” zijn.

Het feit dat men lijdt, mag niet a priori geïnterpreteerd worden als een bewijs dat men gelijk heeft. Criminelen lijden net als onschuldigen.

De delegatie van Oekraïne bij het Internationaal Gerechtshof is erin geslaagd geen uitspraak ten gronde te verkrijgen, maar een bevel tot het nemen van een voorlopige maatregel tegen Rusland.

Hoe is een dergelijke manipulatie van het hof mogelijk? [2] Oekraïne verwees naar het feit dat president Poetin, tijdens zijn toespraak over de Russische militaire operatie, gezegd heeft dat de bevolking van Donbass het slachtoffer was van “genocide”. Zij ontkende dus deze “genocide” en beschuldigde Rusland ervan dit argument oneigenlijk gebruikt te hebben. In het internationaal recht verwijst het woord “genocide” niet meer naar de uitroeiing van een etnische groep, maar naar een door een regering bevolen bloedbad. In de afgelopen acht jaar zijn in de Donbass tussen de 13.000 en 22.000 burgers gedood, al naar gelang men naar de statistieken van de Oekraïense of de Russische regering verwijst. Rusland, dat zijn pleidooi schriftelijk had toegezonden, voert aan dat het zich niet beroept op het Verdrag inzake de voorkoming en de bestraffing van genocide, maar op artikel 51 van het VN-Handvest, dat oorlog uit zelfverdediging toestaat, zoals president Poetin in zijn toespraak uitdrukkelijk had verklaard. Het Tribunaal heeft niet geprobeerd iets te verifiëren. Het bleef bij de Oekraïense ontkenning. Het concludeerde dan ook dat Rusland het Verdrag ten onrechte als argument had gebruikt. Aangezien Rusland het bovendien niet nodig achtte om fysiek vertegenwoordigd te zijn bij het Hof, gebruikte het Hof zijn afwezigheid om een afwijkende voorlopige maatregel op te leggen. Rusland, zeker van zijn goede recht, weigerde daaraan te voldoen en eist een uitspraak ten gronde, die niet vóór eind september zal worden gedaan.

Dit alles gezegd zijnde, kunnen wij de dubbelhartigheid van het Westen alleen begrijpen als wij de gebeurtenissen in hun context plaatsen. Al een decennium lang houden Amerikaanse politicologen ons voor dat de opkomst van Rusland en China tot een onvermijdelijke oorlog zal leiden. De politicoloog Graham Allison heeft het concept van de “Thucydides-val” bedacht [3]. Hij verwees naar de Peloponnesische oorlogen die in de vierde eeuw v. Chr. Sparta en Athene tegenover elkaar plaatsten. De strateeg en historicus Thucydides analyseerde dat de oorlogen onvermijdelijk waren geworden toen Sparta, dat Griekenland overheerste, zich realiseerde dat Athene een rijk aan het veroveren was en zijn hegemonie kon vervangen. De analogie is veelzeggend, maar onjuist: terwijl Sparta en Athene dicht bij elkaar gelegen Griekse steden waren, hebben de Verenigde Staten, Rusland en China niet dezelfde cultuur.

China, bijvoorbeeld, verwerpt het voorstel van president Biden voor handelsconcurrentie. In plaats daarvan heeft het de tegenovergestelde traditie van “win-win”. Daarbij verwijst het niet naar wederzijds voordelige handelscontracten, maar naar zijn geschiedenis. Het “Rijk van het Midden” heeft een zeer grote bevolking. De keizer was gedwongen zijn gezag tot het uiterste te delegeren. Ook nu nog is China het meest gedecentraliseerde land ter wereld. Wanneer hij een decreet uitvaardigde, had dat praktische gevolgen in sommige provincies, maar niet in alle. De keizer moest er dus voor zorgen dat elke plaatselijke gouverneur zijn decreet niet als irrelevant zou beschouwen en zijn gezag zou vergeten. Hij bood dan compensatie aan degenen die niet door het decreet getroffen waren, zodat zij zich toch aan zijn gezag onderworpen zouden voelen.

Sinds het begin van de Oekraïense crisis heeft China niet alleen een ongebonden standpunt ingenomen, maar heeft het ook zijn Russische bondgenoot in de VN-Veiligheidsraad beschermd. De Verenigde Staten hebben ten onrechte gevreesd dat Peking wapens naar Moskou zou sturen. Dit is nooit het geval geweest, hoewel er wel logistieke hulp is in de vorm van bijvoorbeeld bereide maaltijden voor de soldaten. China kijkt toe hoe het gaat en leidt daaruit af hoe het zal gaan als het probeert de rebellenprovincie Taiwan terug te krijgen. Peking heeft de aanbiedingen van Washington vriendelijk afgeslagen. Het denkt op lange termijn en weet uit ervaring dat, als het Rusland laat vernietigen, het opnieuw door het Westen zal worden geplunderd. Zijn redding is alleen mogelijk met Rusland, ook al moet het dat op een dag in Siberië uitdagen.

Laten we teruggaan naar de valstrik van Thucydides. Rusland weet dat de Verenigde Staten het van het toneel willen wegvagen. Het anticipeert op een mogelijke invasie/vernietiging. Maar zijn grondgebied is immens en zijn bevolking onvoldoende groot. Het kan zijn te grote grenzen niet verdedigen. Sinds de 19e eeuw stelt het zich voor zich te verdedigen door zich voor zijn tegenstanders te verbergen. Toen Napoleon, en daarna Hitler, haar aanvielen, verplaatste zij haar bevolking steeds verder naar het oosten. En zij stak haar eigen steden in brand voordat de invaller aankwam. Deze laatste was niet in staat zijn troepen te bevoorraden. Hij moest de winter zonder middelen doorstaan en zich, ten slotte, terugtrekken. Deze “verschroeide aarde” strategie werkte alleen omdat noch Napoleon noch Hitler logistieke bases in de buurt hadden. Het moderne Rusland weet dat het niet kan overleven als er Amerikaanse wapens in Midden- en Oost-Europa opgeslagen liggen. Daarom eiste Rusland bij het einde van de Sovjet-Unie dat de NAVO nooit naar het oosten zou uitbreiden. De Franse president François Mitterrand en de Duitse bondskanselier Helmut Köhl, die de geschiedenis kenden, eisten dat het Westen deze verbintenis zou aangaan. Ten tijde van de Duitse hereniging stelden zij een verdrag op en ondertekenden dat garandeerde dat de NAVO nooit de Oder-Neisse lijn, de Duits-Poolse grens, zou overschrijden.

Rusland heeft deze verbintenis in 1999 in steen gebeiteld, en in 2010 met de OVSE-verklaringen in Istanboel en Astana. Maar de Verenigde Staten hebben die geschonden in 1999 (toetreding van Tsjechië, Hongarije en Polen tot de NAVO), in 2004 (Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen, Roemenië, Slowakije en Slovenië), in 2009 (Albanië en Kroatië), in 2017 (Montenegro), en opnieuw in 2020 (Noord-Macedonië). Het probleem is niet dat al deze staten zich met Washington hebben geallieerd, maar dat zij Amerikaanse wapens in eigen land hebben opgeslagen. Niemand bekritiseert deze staten voor de keuze van hun bondgenoten, maar Moskou verwijt hen dat zij dienen als achterbasis voor het Pentagon ter voorbereiding van een aanval van Rusland.

In oktober 2021 kwam de Straussische Victoria Nuland [4], de nummer 2 van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, naar Moskou om er bij Rusland op aan te dringen de inzet van Amerikaanse wapens in Midden- en Oost-Europa te aanvaarden. Zij beloofde dat Washington in ruil daarvoor in Rusland zou investeren. Daarna bedreigde zij Rusland als het haar aanbod niet aannam en besloot dat zij president Poetin voor een internationaal tribunaal zou laten berechten. Moskou reageerde op 17 december met een voorstel voor een verdrag dat de vrede waarborgt op basis van eerbiediging van het Handvest van de Verenigde Naties. Dit is wat de huidige storm heeft veroorzaakt. De eerbiediging van het Handvest, dat gebaseerd is op het beginsel van de gelijkheid en de soevereiniteit van de staten, impliceert een hervorming van de NAVO, waarvan de werking gebaseerd is op een hiërarchie tussen de leden. Gevangen in de “Thucydides-val”, hebben de Verenigde Staten vervolgens de huidige oorlog in Oekraïne aangewakkerd.

Als wij toegeven dat het hun doel is Rusland van het internationale toneel te verwijderen, dan wordt duidelijk hoe de Angelsaksen op de Oekraïense crisis reageren. Zij proberen niet om het Russische leger militair terug te dringen, noch om de Russische regering in een lastig parket te brengen, maar om alle sporen van de Russische cultuur in het Westen uit te wissen. En ten tweede proberen zij de Europese Unie te verzwakken.

Zij zijn begonnen met het bevriezen van de tegoeden van Russische oligarchen in het Westen, een maatregel die werd toegejuicht door de Russische bevolking, die hen beschouwt als de onrechtmatige begunstigden van de plundering van de USSR. Vervolgens legden zij westerse bedrijven op om hun activiteiten met Rusland te staken. Tenslotte gingen zij verder door de toegang van Russische banken tot Westerse banken af te snijden (het SWIFT-systeem). Maar als deze financiële maatregelen rampzalig waren voor de Russische banken (maar niet voor de Russische regering), dan zijn de maatregelen tegen bedrijven die in Rusland werken daarentegen gunstig voor Rusland, dat hun investeringen tegen lagere kosten terugkrijgt. Bovendien noteerde de Moskouse beurs, die gesloten was van 25 februari (de dag na het Russische antwoord) tot 24 maart, een stijging zodra hij weer open ging. De RTS-index daalde op de eerste dag met 4,26%, maar deze meet voornamelijk speculatieve aandelen, terwijl de IMOEX-index, die de nationale economische activiteit meet, met 4,43% steeg. De echte verliezers van de Westerse maatregelen zijn de leden van de Europese Unie die zo dom waren om ze te nemen.

Paul Wolfowitz maakte kennis met het gedachtegoed van Leo Strauss door zijn professor in de filosofie, Alan Bloom. Hij werd later een leerling van de meester, en werkte rechtstreeks met hem samen aan de Universiteit van Chicago. Leo Strauss had hem ervan overtuigd dat Joden niets van democratieën moesten verwachten. Om niet nog een Shoah te moeten doorstaan, moeten zij hun eigen Reich bouwen. Het is beter aan de kant van het handvat te staan dan aan de kant van de bijl.

Reeds in 1991 schreef de Straussiër Paul Wolfowitz in een officieel rapport dat de Verenigde Staten moeten voorkomen dat een mogendheid zich zo ver ontwikkelt dat zij haar beconcurreert. In die tijd was de USSR aan flarden. Hij noemde dus de Europese Unie als de potentiële rivaal die vernietigd moest worden [5]. Dat is precies wat hij in 2003 deed, toen hij als nummer 2 in het Pentagon Duitsland en Frankrijk verbood deel te nemen aan de wederopbouw van Irak [6]. Dit is ook waar Victoria Nuland het in 2014 over had, toen zij haar ambassadeur van de VS in Kiev opdroeg om “de Europese Unie te fucken” (sic) [7].De Europese Unie heeft nu het bevel gekregen om haar invoer van Russische koolwaterstoffen stop te zetten. Als zij aan dit bevel gehoor geeft, zal Duitsland geruïneerd worden en daarmee de hele Unie. Dit zal geen collaterale schade zijn, maar de vrucht van gestructureerd denken, dat al dertig jaar duidelijk tot uiting komt.

Het belangrijkste voor Washington is om Rusland uit te sluiten van alle internationale organisaties. Het is er al in geslaagd, in 2014, om het uit te sluiten van de G8. Het voorwendsel was niet de onafhankelijkheid van de Krim (die het al sinds de ontbinding van de USSR eiste, enkele maanden voordat Oekraïne aan zijn eigen onafhankelijkheid dacht), maar zijn lidmaatschap van de Russische Federatie. De vermeende agressie van Oekraïne is een voorwendsel om het land uit te sluiten van de G20. China wees er onmiddellijk op dat niemand kan worden uitgesloten van een informeel forum zonder grondwet. President Biden is echter op 24 en 25 maart in Europa op de aanklacht teruggekomen.

Washington intensiveert zijn contacten om Rusland uit te sluiten van de Wereldhandelsorganisatie. De beginselen van de WTO worden hoe dan ook ondermijnd door de eenzijdige “sancties” die het Westen uitvoert. Een dergelijk besluit zou voor beide partijen nadelig zijn. Dit is waar de geschriften van Paul Wolfowitz in het spel komen. Hij schreef in 1991 dat Washington er niet naar moet streven de beste te zijn in wat het doet, maar de eerste te zijn ten opzichte van anderen. Dit impliceert, zo merkte hij op, dat de Verenigde Staten, om hun hegemonie te handhaven, niet moeten aarzelen om zichzelf pijn te doen, als zij anderen veel meer pijn doen. Voor deze manier van denken zullen wij allen de prijs betalen.

Het belangrijkste voor de Straussianen is Rusland uit te sluiten van de Verenigde Naties. Dit is niet mogelijk als men het Handvest van de Verenigde Naties eerbiedigt, maar Washington zal zich daar niet meer druk maken dan anders. Het heeft reeds contact opgenomen met elke lidstaat van de VN, op een paar uitzonderingen na. De Angelsaksische propaganda is er reeds in geslaagd hen te doen geloven dat een lid van de Veiligheidsraad aan een veroveringsoorlog tegen een van zijn buren is begonnen. Als Washington erin slaagt een speciale Algemene Vergadering van de VN bijeen te roepen en de statuten te veranderen, zal dat lukken.

Een soort hysterie heeft zich van het Westen meester gemaakt. Alles wat Russisch is, wordt opgejaagd zonder na te denken over het verband met de Oekraïense crisis. Russische artiesten wordt verboden op te treden, zelfs als bekend is dat zij tegen president Poetin zijn. Hier verbiedt een universiteit de studie van de anti-Sovjet held Solzjenitsyn uit hun curriculum, daar een andere de schrijver van debat en vrije wil Dostojevski (1821-1881) die zich tegen het tsaristische regime verzette. Hier wordt een dirigent gedeprogrammeerd omdat hij Russisch is en daar wordt Tsjaikovski (1840-1893) van het repertoire geschrapt. Alles wat Russisch is moet uit ons bewustzijn verdwijnen, net zoals het Romeinse Rijk Carthago met de grond gelijk maakte en methodisch alle sporen van zijn bestaan vernietigde, tot op het punt dat wij vandaag weinig meer van deze beschaving weten.

Op 21 maart maakte president Biden er geen geheim van. Ten overstaan van een publiek van bedrijfsleiders zei hij: “Dit is het moment waarop de dingen veranderen. Er komt een Nieuwe Wereldorde en wij moeten die leiden. En wij moeten de rest van de vrije wereld verenigen om dat te doen” [8]. Deze nieuwe orde [9] zou de wereld in twee hermetische blokken moeten hakken; een hak zoals wij die nog nooit gekend hebben, zonder vergelijking met het IJzeren Gordijn van de Koude Oorlog. Sommige staten, zoals Polen, geloven dat zij net als de anderen veel kunnen verliezen, maar ook een beetje kunnen winnen. Zo heeft generaal Waldemar Skrzypczak zojuist geëist dat de Russische enclave Kaliningrad Pools wordt [10]. Inderdaad, nadat de wereld is afgesneden, hoe zal Moskou dan nog met dit gebied kunnen communiceren?

[1] Zie het negende artikel in deze serie: “A bunch of drug addicts and neo-Nazis“, 5 March 2022.
[2] “Allegation of genocide under the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide“, Order, International Court of Justice, March 16, 2022.
[3] “The Thucydides Trap: Are the U.S. and China Headed for War?“, Graham T. Alllison, The Atlantic, September 24, 2005. Destined For War: Can America and China Escape Thucydides’s Trap?, Graham T. Allison, Mariner Books; (2017).
[4] For what the Straussians are, see the eighth article in this series, “Vladimir Putin declares war on the Straussians“, 5 March 2022.
[5] This document was revealed in “US Strategy Plan Calls For Insuring No Rivals Develop”, Patrick E. Tyler, New York Times, March 8, 1992. See also the excerpts published on page 14: “Excerpts from Pentagon’s Plan: ’Prevent the Re-Emergence of a New Rival’”. Additional information is provided in “Keeping the US First, Pentagon Would Preclude a Rival Superpower” Barton Gellman, The Washington Post, March 11, 1992.
[6] « Instructions et conclusions sur les marchés de reconstruction et d’aide en Irak », par Paul Wolfowitz, Réseau Voltaire, 10 décembre 2003.
[7] “What about apologizing to Ukraine, Mrs. Nuland?”, by Andrey Fomin, Oriental Review (Russia) , Voltaire Network, 7 February 2014.
[8] «Remarks by President Biden Before Business Roundtable’s CEO Quarterly Meeting», White House, March 21, 2022.
[9] « Histoire du “Nouvel ordre mondial” », par Pierre Hillard, Réseau Voltaire, 21 février 2010. “The plan for a New World Order stumbles on geopolitical realities”, by Imad Fawzi Shueibi, Translation Roger Lagassé, Voltaire Network, 17 August 2012.
[10] “Poland claims Kaliningrad”, Voltaire Network, 27 March 2022.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De crisis in Oekraïne gaat niet over Oekraïne. Het gaat over Duitsland

Volg Frontnieuws op Telegram