De gebeurtenissen op het terrein en in de diplomatieke gemeenschap die bij het Oekraïne-conflict betrokken is, lijken opvallend veel op wat er dertig jaar geleden in Joegoslavië gebeurde. Alleen staat het Westen nu tegenover een veel geduchtere potentiële tegenstander.
De voormalige VN-ambassadrice voor de V.S. en eerste vrouwelijke minister van Buitenlandse Zaken zal in het Midden-Oosten niet gemist worden. Het verband tussen haar erfenis in Joegoslavië, Irak en de Oekraïne zal er niet toe leiden dat de olierijke koninkrijken van de Golf in de rij zullen staan om haar lofrede te schrijven, schrijft Martin Jay.
Nu een groot deel van de westerse media aandacht besteedt aan het overlijden van Madeleine Albright, gevolgd door de verjaardag van het beleg van Sarajevo, worden wij herinnerd aan haar erfenis in het voormalige Joegoslavië en hoe zij, samen met Richard C. Holbrook, Warren Christopher en Peter Galbraith, Bill Clinton er uiteindelijk van overtuigd heeft de hendel over de NAVO-luchtaanvallen over te halen.
De gebeurtenissen op het terrein en in de hele diplomatieke gemeenschap die bij het Oekraïne-conflict betrokken is, lijken opvallend veel op elkaar, want wij zien hoe president Zelensky voortdurend de westerse leiders smeekt en bestookt om een no fly zone op te leggen, die later waarschijnlijk tot een luchtcampagne zou kunnen leiden. Het verschil is dat Biden zwak is en te bang voor Poetin, terwijl Clinton niet hetzelfde dilemma had met Milosevic, die gemakkelijk te verslaan was op het slagveld.
Net zoals de premier van Bosnië, Haris Silajdzic, in 1994 regelmatig minister van Buitenlandse Zaken Warren Christopher opbelde om hem te vertellen dat de NAVO door moest gaan met een bombardementscampagne tegen Servische stellingen, pleegt Zelensky dezelfde telefoontjes om het onrealistische vliegverbod te vragen.
Het besluit om luchtaanvallen te beginnen in het voormalige Joegoslavië veranderde het verloop van de oorlog en leidde uiteindelijk tot het Dayton-akkoord dat later in 1995 ondertekend werd, hoewel de basis ervan net als in Irak in 2003 een leugen was. Maar interessant genoeg slaagde Albright erin Clinton ervan te overtuigen dat de luchtaanvallen van de NAVO de enige manier waren om af te rekenen met de recalcitrante Servische leider, die geen mogelijkheid had om terug te slaan, evenals de dreiging van een enorme grondinvasie van Amerikaanse troepen, die in één pennenstreek de nutteloze VN-soldaten daar, die vaker wel dan niet deel uitmaakten van het probleem en niet van de oplossing, buiten beschouwing liet. Uiteindelijk waren er geen Amerikaanse troepen nodig om Milosevic in het gareel te krijgen, want de NAVO-bombardementen op de Bosnische Serviërs waren zeer doeltreffend.
Maar dit waren de jaren ’90. Vandaag nemen de leiders in het Midden-Oosten en in de Arabische wereld in het algemeen waar hoe impotent zowel de VN als de NAVO zijn in Oekraïne en zien waarschijnlijk weinig vergelijking met de Joegoslavische oorlog. Toch zijn er nog elementen van beide oorlogen die gemeenschappelijke thema’s hebben.
Vandaag zijn er in Oekraïne geen VN-troepen ter plaatse, een punt dat zelden of nooit ter sprake gebracht wordt door de westerse media of talking heads die regelmatig op onze tv-schermen te zien zijn. Heeft de oorlog in Joegoslavië, tijdens Albright’s periode als Amerika’s VN-ambassadeur (en later als minister van Buitenlandse Zaken tijdens de Kosovo-crisis), zo’n precedent geschapen, gezien de geringe, zo niet serviele rol van de VN-troepen, die er vaak toe leidde dat zij letterlijk door Bosnisch-Servische soldaten werden rondgeduwd?
Het is moeilijk te zeggen, maar er zijn andere lessen uit Joegoslavië en de erfenis van Albright/Christopher die huiveringwekkend zijn en het overdenken waard.
Goeden en slechten
De oversimplificatie en het totaal loslaten van feiten en historische context in de omgang met Milosevic, bedoeld om de diplomaten, zoals Albright, een duidelijker weg naar een oplossing te geven, is verontrustend. Milosevic was niet erg ontvankelijk voor de hegemonie van de V.S. en werd daarom onmiddellijk afgedaan als de slechterik en de wortel van alle problemen – wat een narratief was dat heel goed werkte voor de Amerikaanse media, het Amerikaanse volk en het westen in het algemeen, zelfs voor Europeanen die meer wisten van de geschiedenis en de situatie. De Kroaten werden, ondanks hun opzienbarende erfenis van de grootste fascisten van de 20e eeuw te zijn geweest en tijdens WO II honderdduizenden Serviërs te hebben vermoord snel omhelsd als Amerika’s bondgenoten, zodat tussenpersonen als Albright (ooit een “Clinton havik” genoemd) relevant konden lijken met hun ego’s intact gelaten. Het narratief was op zoveel niveaus gebrekkig dat het volkomen aanvaardbaar was het op een ander niveau te brengen, en dat is de reden waarom en de manier waarop twee mortierbombardementen op moslims in Sarajevo in de zomer van ’95 aan de Serviërs werden toegeschreven, aangezien de media ook in de Albright/Holbrook/Warren-mentaliteit waren getrapt. De gruwelijke bomaanslagen op de markt, die op film vastgelegd waren, waren in feite wat wij vandaag “valse vlag”-aanslagen zouden noemen, en waren het voorwendsel voor Clinton om aan te dringen op een intensieve campagne van de NAVO om Milosevic – of meer bepaald de Bosnische Serviërs die hem dienden – hard te treffen.
Worden wij in Oekraïne in een soortgelijk licht bedrogen? Doen de westerse media, lui en medeplichtig om mee te gaan in de oversimplificatie van de situatie, plichtsgetrouw verslag van aanvallen waarvan zij weten dat ze een grijze zone vormen en op zijn best verdacht zijn en op zijn slechtst dubbelzinnig? De bomaanslag op het theater van Mariupol is het slachtoffer van deze zelfde roeptoeterjournalistiek, waarbij de westerse verslaggevers zelf de gaten willen opvullen en het aan nederige lezers over de hele wereld presenteren als een Russische gruweldaad. Maar hoe kan Rusland, met zijn gesofisticeerde wapentuig, in dit theater, waar honderden mensen in de kelders schuil schijnen te houden, er niet in slagen één burger te doden, terwijl iedereen de aanval schijnt te hebben overleefd? Zelfs Reuters moet in zijn berichtgeving toegeven dat “Informatie over de slachtoffers nog moet worden opgehelderd”.
Als u de berichten bestudeert, ziet u een patroon van de mainstream media waaruit blijkt dat het standaard om een aanval van een meedogenloos leger (Rusland) gaat, maar enkele belangrijke vragen blijven nog onbeantwoord, waarbij één theorie naar voren komt die niet over het hoofd gezien kan worden: is de bomaanslag van tevoren geregeld door extreem-rechtse groeperingen die banden hebben met Zelenksy, en in scène gezet, om de VS in dezelfde denkrichting te trekken die Clinton in 1995 had? Met andere woorden, zou zo’n bloedbad Biden over een streep kunnen trekken en tot de conclusie kunnen komen dat het westen zelf moet ingrijpen om de gruweldaden te stoppen?
De nepnieuws-pakketten die door journalisten over de hele wereld verwerkt worden – van de “Slangeneiland-moorden” door Russen van Oekraïense soldaten die hun aanvallers verbaal beledigden (die later levend en krijgsgevangen opdoken) tot een fictieve Oekraïense ace-piloot om er maar een paar te noemen – worden gemaakt door PR-agenten in Oekraïne, sommigen werken zelfs als “fixers” voor de BBC. Een leger van zulke mensen die nepbeelden en -video’s maken die aan de nieuwsredacties van de westerse media worden gevoerd, is de informatieoorlog aan het winnen voor de president van Oekraïne, die onlangs de media heeft afgesloten waarvan hij beweerde dat ze pro-Russisch waren, terwijl hij de “nationalistische” [lees extreem-rechtse] media hun gang laat gaan.
Moslims betalen in bloed
En dus moeten we Madeleine Albright niet de hemel in prijzen, want haar erfenis van slordige, partijdige diplomatie was verantwoordelijk voor een kolos van leugens over wat de realiteit van het Joegoslavische conflict was, die we vandaag op grotere schaal gerepliceerd zien in Oekraïne. Zij stond voor het interventionalistische beleid van de V.S. om de hegemonie van de V.S. koste wat kost op te leggen, ongeacht de levens van miljoenen die daardoor getroffen worden, waarbij de moslims vaak de zwaarste prijs betalen. Zij had, samen met Holbrook, weinig problemen met valse-vlag-aanslagen, zoals die in Sarajevo in augustus 1995, maar keek ook de andere kant op toen Amerika’s voornaamste bondgenoot Kroatië, ontstellende daden van genocide uitvoerde, toen de soldaten van Tudjman gebruik maakten van het feit dat de Bosnisch-Servische strijdkrachten aan het eind van de oorlog op de achterhand lagen, om terug te keren naar de Servische enclave Knin in Kroatië, waarbij zij de Serviërs verdreven, terwijl zij oude vrouwen die besloten te blijven, vermoordden en hun huizen platbrandden. En dan was er nog het verraad van de Bosnische Kroaten tegenover hun zogenaamde bondgenoot, de moslims, waardoor er ook duizenden werden afgeslacht.
En later, over Irak, wie kan de opmerking vergeten die zij maakte over de dood van een half miljoen Iraakse kinderen die “het waard waren”, toen haar dat gevraagd werd door een journalist op 60 Minutes?
Het lijkt erop dat het Westen en de voorvechters van haar Amerikaans leidende ideeën, zoals Albright, geen probleem hebben met bloedbaden, zolang die maar gericht zijn tegen haar vijanden. De V.S. hebben over de hele wereld extreem-rechtse groeperingen geholpen en gefinancierd als een nuttig instrument om de Russische invloed te dwarsbomen, en vandaag is Oekraïne de prijs die zij betaalt voor haar kwalijke ideologie, die in het beste geval, net als Albright, verouderd is en voor niemand meer veel nut heeft, zelfs niet in het Midden-Oosten. Is de nieuwe impuls van leiders daar om Assad te omhelzen, zoals de Verenigde Arabische Emiraten onlangs deden door hem met een bezoek te verwelkomen, een aanwijzing dat het Albright-idee van de Amerikaanse hegemonie – bombardementen, pendeldiplomatie, steun aan extreem-rechtse groeperingen en het aanmoedigen van valse vlag-aanslagen op onschuldige moslims – voorbij is, of op het punt staat zich opnieuw af te spelen in het volgende conflict in de regio, waar sommigen misschien naar Rusland zullen kijken voor hulp? Albright’s erfenis zal de geschiedenisboeken ingaan door haar medeplichtigheid aan desinformatie waardoor de V.S. in een oorlog in Joegoslavië werden getrokken, waardoor neonazi’s in Kroatië en hun gruwelijke moorden werden gesteund, en later de slachting van bijna 400.000 burgers in Irak (om nog maar te zwijgen van 4.550 Amerikaanse militairen). Dezelfde formule wordt door de leiders van Oekraïne gebruikt om Biden in het conflict daar te trekken, terwijl de leiders van het Midden-Oosten met vreugde toekijken en leren hoe zij Amerika kunnen gebruiken om hun oorlogen voor hen te voeren.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Dankzij de oorlog van Poetin in Oekraïne: De race om de “Grote Reset” is begonnen
Hopelijk slaagt Putin er in de OekraIne te zuiveren en tegelijkertijd Klausraus Schwab zijn wefclub ten gronde te richten. Dan kunnen in Nederland ook de wef leden/sympathisanten aangepakt worden. Een NEXIT niet te vergeten.
In het boek van Robin de Ruiter “De geplande vernietigingsoorlog tegen Joegoslavië” wordt hier en ook aan Madeleine Albright uitgebreid aandacht aan besteed. Een belangrijk boek om te leren hoe wij voor de gek worden gehouden door onze politieke leiders. Wat in de Balkan gebeurt is zien we nu terug in Oekraïne.
wij volk gaan globalisatie afslachten voor misdaden tegen mensheid tot dat geen een over is