Davos is een levend fossiel van een imperium in oorlog met zichzelf en de wereld

Het World Economic Forum geeft ons het uitzonderlijke voorrecht van een studie die alleen levende fossielen kunnen geven. Vertegenwoordiger van een tijdperk waarvan we kunnen aannemen dat het op zijn retour is, zo niet materieel, dan toch tenminste in termen van de waargenomen trend, in Davos vinden we alles terug wat primordiaal is voor de neoliberale en westerse suprematie ideologie, haar potentieel, haar beperkingen en de eigenlijke oorzaken van haar vernietiging. Net als een levend fossiel vinden we in elk woord, elke uitdrukking, thema of conclusie de fundamentele redenen waarom de species niet won en niet kon winnen, schrijft Hugo Dionísio.

Davos vertelt ons vooral over een probleem van aanpassing aan de echte wereld. Op elk moment onthulde het Economisch Wereldforum de volle omvang van het ressentiment, de bitterheid en de ontgoocheling tegenover een wereld die steeds koppiger heeft laten zien, en blijft laten zien, dat ze de premissen die van het neoliberalisme een duurzaam en universeel hegemoniaal systeem zouden maken, niet aanvaardt.

In die zin is het forum van Davos een morele les. Een morele les van het Westen aan de mondiale meerderheid, in een soort beschuldigende kreet, voor deze laatste in het niet aanvaarden van de oplossingen die ze zo “wijs en rationeel” had overgebracht; maar ook, een morele les van de mondiale meerderheid aan het Westen, dat elke gelegenheid, elk schaars moment van aandacht benutte om de redenen over te brengen waarom het voorgestelde contract nooit aanvaardbaar zou zijn.

De gekozen thema’s onthullen vooral de grote zorgen en teleurstellingen van het Westen, evenals wat het beschouwt als de bouwstenen van een poging om terug te keren naar een verloren paradigma. Een paradigma dat het Westen vandaag de dag door de vingers voelt glippen.

Het eerste thema is emblematisch en zegt veel over de mate van ontgoocheling: “Veiligheid en samenwerking bereiken in een gebroken wereld”. Aan de ene kant laat het zien dat het Westen zich onzeker voelt door “veiligheid” als een van de uitgangspunten van zijn analyse te kiezen, aan de andere kant laat het ook zien hoe moeilijk het Westen het heeft om zijn model van “samenwerking” op te leggen, dat steeds minder geaccepteerd wordt door de landen van de mondiale meerderheid. Het resultaat en de oorzaak werden goed weergegeven in het onderwerp zelf, toen hij de huidige geopolitieke toestand classificeerde als een “gefragmenteerde wereld”.

In deze “gefragmenteerde wereld” vinden we het alfa en omega van het hegemoniale discours. De steeds explicietere weigering van de mondiale meerderheid om het dictaat van de “onmisbare natie”, “de leidende natie” te accepteren, resulteert in hun ogen in fragmentatie, een machtsvacuüm. Het teken is duidelijk: de VS worstelt nog steeds om zijn plaats in de wereld te vinden en deze moeilijkheid vormt een immens gevaar. Een nerveuze VS, met een identiteitscrisis en in een staat van ontkenning, is een gevaar voor zichzelf, maar het is ook een gevaar voor anderen, vooral gezien al het destructieve potentieel waarover het beschikt. Door te kiezen voor “veiligheid” kunnen we bijna zeggen dat de VS diep van binnen, zonder het ooit toe te geven, weet waar het probleem echt vandaan komt.

De voorwaarden voor “veiligheid” die door de VS worden gedefinieerd, zijn ook alomtegenwoordig in Davos, als een “afwezige toeschouwer”. Een veilige wereld is een wereld zonder Rusland, het land dat op autoritaire en discretionaire wijze van het evenement is verwijderd. Het zegt veel over een zogenaamd “wereld”-evenement dat de grootste nucleaire macht en een van de twee grootste militaire machten op de planeet verwijdert. Het is ook het grootste land ter wereld in termen van grondgebied, met de grootste diversiteit/aantal natuurlijke hulpbronnen, een strategische partner voor belangrijke landen die meer dan de helft van de wereldbevolking vertegenwoordigen, zoals China, India en Iran; een technologisch leider op het gebied van ruimtevaart, luchtvaart, kernenergie, marine en militair; en een van de grootste producenten van voedsel en graan ter wereld. Praten over “veiligheid”, “samenwerking”, “energie”, “natuur” en “klimaat” zonder Rusland erbij te betrekken kan alleen maar een slechte grap zijn. Maar voor de VS, en dus voor Davos, is een “veilige” wereld een wereld zonder tegenstrijdigheden van welke aard dan ook, en daarom zien we geen van de gebruikelijke afvalligen zoals Cuba, Nicaragua of de Volksrepubliek Korea. Het is het buitenlands beleid van de VS dat ons allemaal vertelt wie wel of niet deel uitmaakt van het “wereldforum”.

Maar dit concept van “veiligheid” wordt verdiept door een spectaculaire gebeurtenis, nog nooit vertoond in de geschiedenis van de diplomatie: praten over vrede tussen twee landen, waarbij slechts één van hen betrokken is. Zelfs de grootste dictators in de geschiedenis zouden er niet aan denken, zelfs al was het voor de show. Met de VS, de grootheden van de “liberale democratie”, zelfs niet voor de show. Sterker nog, om een duidelijk signaal af te geven aan de wereld dat voor het World Economic Forum – sorry, voor de VS – “veiligheid” betekent “het zonder blikken of blozen accepteren van de unilateraal opgelegde voorwaarden”, opent het evenement met een persconferentie waarin verslag wordt gedaan van een bijeenkomst van de nationale veiligheidsadviseurs (de 4e) om een “rechtvaardige en duurzame vrede in Oekraïne” te bereiken.

Een “rechtvaardige vrede” waarover niet wordt onderhandeld, maar die wordt opgelegd; een vrede met “rechtvaardigheid” waarover niet wordt onderhandeld met een van de landen die betrokken zijn bij het conflict; een “duurzame” vrede die in absentia is opgebouwd door de belangrijkste, en sterkste, van de betrokkenen. Welkom bij wat we een “ik wil, ik kan en ik beveel”-beleid kunnen noemen, dat verantwoordelijk is voor de nederlaag van het Westen, zoals Emmanuel Todd zo goed schreef in zijn nieuwste boek “La Défaite de l’óccident”.

Natuurlijk zou iedereen die ook maar een beetje serieus is de geloofwaardigheid van dit alles in twijfel moeten trekken. Hoe kun je een vredesplan afdwingen waarover niet is onderhandeld, maar dat wordt opgelegd door degenen die daar niet toe in staat zijn? En hier komen we meteen bij het fundamentele doel van het WEF: het blijven verkopen van de illusie van een onmogelijke wereld, die volledig wordt gedomineerd door het Westen, en dan vooral door de VS.

Vergelijkbaar aan een tijdperk van “samenwerking” waarin naties ofwel accepteerden of onmiddellijk werden gesanctioneerd, uitgesloten van diplomatieke, politieke, financiële, militaire en zelfs culturele handel, wordt het hele discours over “veiligheid”, “samenwerking” gekaderd in een ander concept: “herstel van vertrouwen”.

Voor de VS en het collectieve Westen is het allemaal heel duidelijk: de samenwerking is in gevaar omdat “er geen vertrouwen is tussen de partijen”. Maar zoals met alles waar hegemoniale doctrine en opgedragen narratieven bij betrokken zijn, gaat de analyse nooit zo ver als nodig is. Als dat wel zo was, zou het WEF immers snel zijn propagandistische en indoctrinerende effect verliezen. Misschien zou het niet eens kunnen bestaan.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat een van de theoretische pijlers van het Davos Forum van dit jaar de “Global Cooperation Barometer 2024” is, in samenwerking met het altijd snelle, competente en goed geleide Mackinsey. Volgens deze “Barometer” – en vooral gezien de woorden van Jane Harman (Freedom House, “pro-vrije handel”, “pro-vrije markt” en “progressief” (het valt nog te bezien waarop) en voormalig congreslid) – is het slecht gesteld met de wereldwijde samenwerking. Natuurlijk, als we naar de gegevens kijken, kunnen we zien dat de samenwerkingsindex in 2012 op 0,87 zou staan, in 2020 (de periode die als referentie is gedefinieerd) op 0,97 en in 2022 op 0,96. Met andere woorden, in 2012, toen de VS nog ongestraft zwelgden in hun hegemoniale macht, was de samenwerkingsindex lager. Dus waarom is het nu slecht?

De waarheid is dat, als we kijken naar de verschillende vormen van samenwerking die zijn gedefinieerd (handel en kapitaal; klimaat en natuur; innovatie en technologie; gezondheid en welzijn; vrede en veiligheid), er slechts twee zijn die onder het niveau van 2020 liggen: gezondheid en welzijn (weinig) en vrede en veiligheid (veel lager). En van hieruit begrijpen we meteen de grote bezorgdheid en wat er achter de agenda van het WEF van dit jaar schuilgaat, en de reden voor het “probleem” van Samenwerking.

Opnieuw geeft de VS ons een lesje in hun spreekwoordelijke schaamteloosheid: wat kan er gebeurd zijn waardoor de veiligheidssamenwerking zo sterk is gedaald, vooral sinds 2015? Wat motiveerde zo’n gebrek aan vertrouwen? Welk land verscheurde plotseling alle nucleaire non-proliferatieverdragen die het met Rusland had? Welk land vormde QUAD, Aukus, breidde de NAVO uit naar Oost-Europa en ondermijnde zo het vertrouwen met twee van ’s werelds belangrijkste centra voor militaire samenwerking: China en Rusland? Welk land waarvan de leiders voortdurend spraken over “de strategische nederlaag van Rusland”; “de insluiting van China” en “de vernietiging van Iran”? Wat heeft dit te maken met de verslechtering van het vertrouwen?

Hoe zit het met gezondheid en welzijn? Wie gebruikte Covid-19 als wapen tegen China? Wie verspreidt er geheime biologische onderzoekslaboratoria, vooral rond Rusland en China? Zoals ik al zei, hebben de rapporten en analyses van het World Economic Forum een fantastische deugd: we zien allemaal wie de schuldige is, maar ze staan erop om dat nooit aan te geven.

In het enige echte voorbeeld van samenwerking tussen gelijken, met respect voor elkaars diversiteit en het vermogen om te kijken naar wat verenigt, in plaats van wat scheidt, zonder oplegging, autoritarisme, driftbuien en discretie; in een concreet voorbeeld van de emancipatie van ontwikkelingslanden en het onthullen van hun vermogen om samen te werken, zich te verenigen en hun eigen toekomst in handen te nemen; vond het WEF het nodig om het slechts een zeer secundair panel te geven, waarin de journalist meer bezig was met het opgraven van verschillen en divergenties, in plaats van punten van echte samenwerking. Ik heb het over de BRICS. Hieruit kunnen we twee onmiddellijke conclusies trekken: het model van samenwerking tussen gelijken dat de BRICS vertegenwoordigen, wordt door de VS niet gewaardeerd, maar uitgestoten; de VS en hun vazallen proberen nog steeds een neokoloniaal samenwerkingsmodel te “verkopen”. Voor de VS is samenwerking een spel waarbij slechts één persoon wint, en daarom is het concept van “samenwerking” dat is geïntroduceerd perfect: het onthult de hele bedoeling achter een dergelijke “samenwerking”, namelijk om te “concurreren” en de tegenstander te vernietigen, waardoor deze denkt dat hij “samenwerkt”. Ik denk dat het te veel is voor China om het ding gekocht te hebben, maar wetende dat de Chinezen voor de lange termijn spelen… we zullen afwachten.

Dus, waarom hebben de BRICS een panel gekregen? Of het nu was omdat de VS wilden laten zien dat ze niet bang zijn voor “kleinere” samenwerkingsprojecten, of omdat ze bezweken onder de druk van China en India om het te bewijzen, feit is dat ze het moesten accepteren. Het laat echter duidelijk zien welke ruimte ze zichzelf toekennen op het toneel van de mondiale politieke betrekkingen. Laten we eens kijken hoe lang ze dit blok van convergerende belangen nog buitenspel kunnen zetten.

Aan de andere kant staat de realiteit er echter op om zichzelf op te dringen en te laten zien dat er niets is veranderd, hoeveel narratieven er ook worden gecreëerd. Een concreet voorbeeld? De onderhandelingen over de overeenkomst tussen de EU en Mercosur. Na overeenstemming te hebben bereikt over een voorlopige versie van de overeenkomst, stuurde de EU Brazilië een definitief voorstel, met daarin een bijlage die voorziet in sancties voor landen in het Amazonegebied als de doelstellingen voor de bescherming van het Amazonewoud niet worden gehaald. Dit alles gebeurde eenzijdig, zonder te luisteren naar de belanghebbenden. Dit is wat “vertrouwen opbouwen” betekent voor het Westen.

Terwijl de Cooperation Barometer ons veel vertelt over wat het World Economic Forum wil, is het “Global Risks Report 2024” niet minder expliciet. Daar vinden we de raison d’être voor veel van het pseudowetenschappelijke discours dat rond het Davos Forum zwermt. Het rapport van dit jaar wijst op “desinformatie en verkeerde informatie” als het belangrijkste risico. De recente Westerse nederlaag van het zionistische narratief moet alle sirenes hebben doen afgaan. Voeg daarbij het feit dat de wereldmeerderheid niet in het Oekraïense narratief is getrapt… Het lijdt geen twijfel dat de huidige omgeving niet erg bevorderlijk is voor misleidende Amerikaanse narratieven. Over hoe we deze “desinformatie” moeten bestrijden, worden we ook voorgeschoteld: op het forum werd gesproken over “educatie”, in de praktijk worden social netwerken gecensureerd; google-zoekopdrachten worden weggelaten, de media worden gecontroleerd, de Russische media worden gecensureerd en journalisten zoals Julien Assange worden vervolgd.

Het World Economic Forum blijkt gênant nuttig te zijn voor critici van de VS: de oplossingen die het aandraagt voor de toekomst kunnen in realtime, volledig omgekeerd, worden waargenomen door de VS en zijn vazallen. Het is bijna alsof ze ons indirect proberen te vertellen: “Zie je deze maatregel? De VS en hun vazallen doen het andersom”!

Maar de rest van de thema’s zijn zelf indicatief voor de zorgen van het Westen: het tekort aan arbeidskrachten bij het “creëren van groei en banen voor het nieuwe tijdperk”, op hetzelfde moment dat de Europese Unie en de VS de waardigheid van de arbeidsomstandigheden van werknemers van IT-platforms verhinderen en het schandaal aan het licht is gekomen waarmee Uber de gunst van Europese regeringen heeft gekocht en waarbij digitale technologieën worden gebruikt om banen te schrappen en lonen te verlagen; de dominantie van kunstmatige intelligentie in “kunstmatige intelligentie als drijvende kracht achter de economie en de samenleving”, terwijl tegelijkertijd de halfgeleideroorlog tegen China wordt gevoerd om te voorkomen dat China en zijn bondgenoten de technologische grens bereiken, vooral op militair gebied; de overheersing van energie in “een klimaatstrategie voor de lange termijn, natuur en energie”, terwijl tegelijkertijd oorlog wordt gevoerd om olie in het Midden-Oosten, wordt geprobeerd het Amazonewoud te internationaliseren (of is het “verwesteren”) en klimaatomstandigheden worden opgelegd die verarmde landen verhinderen zich te ontwikkelen en hun soevereiniteit te laten gelden. Een waar menu van kwaadaardige bedoelingen.

Voor iemand die de wereld een lesje wil leren over de toekomst, begaat de globalistische elite van Davos te veel zonden, die alleen verklaard kunnen worden door hun spreekwoordelijke superioriteitscomplex. Allereerst arrogantie, in de veronderstelling dat de westerse elite iemand iets te leren heeft. Het suprematisme, dat zeer aanwezig is wanneer we Klaus Shwab de krankzinnige Milei zien prijzen voor het terugbrengen van “Argentinië naar Westerse waarden”, laat zien wat Davos is, een propagandahub voor het idee van Westerse beschaving, zelfs ten koste van een verwoest land en een volk in de meest abjecte ellende. Hier vertelt Klaus Shwab ons: het maakt niet uit of ze allemaal in de ellende zitten, zolang ze zich maar bewegen in de richting van “Westerse waarden”.

Cynisme is een ander kenmerk van de globalistische, neoliberale of neoconservatieve elites. Davos is een festival van indoctrinatie van de rest van de wereld, ten koste van het uitwissen, monddood maken en conditioneren van het kritische debat over problemen, waarbij alleen het westerse narratief een stem krijgt. Tot slot is het elitarisme van degenen die denken dat ze superieur zijn aan anderen ook zeer aanwezig in de samenstelling van de panels, die overweldigend westers zijn, meestal Amerikaans, met af en toe een vermelding van iemand uit het mondiale Zuiden, gewoon om een beeld van diversiteit te geven.

Open debat, kritiek, confrontatie van ideeën, argumentatie en tegenargumentatie, echte samenwerking, in de ware zin van het woord, samenbrengen wat verenigt en uit elkaar duwen wat scheidt, samen beslissingen nemen in plaats van tegen iemand, respect voor etnische, culturele en ideologische diversiteit, zoals een echt democratische visie veronderstelt, respect voor de overtuigingen, tradities en kenmerken van elk volk, zoals een universalistische visie zou moeten… We zagen niets van dit alles in Davos.

In Davos zijn we getuige van een imperium dat worstelt met zichzelf (met “desinformatie”) en met anderen (“veiligheid”), niet in staat om een plaats te vinden in een wereld die weigert om het als superieur te zien… Vandaar de poging om het monster te kleden in aantrekkelijke kostuums, maar dat niettemin wordt onthuld door zijn latente wreedheid…

Zoals met alles… Davos verkoopt wat niemand wil kopen …. Vandaar al die marketing!

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Dr. Coleman: Dingen worden nooit meer normaal

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: