Als we dit tolereren, dan zullen onze kinderen de volgende zijn – Kun je de waarheid aan?

Zoals veel mensen die ieder op hun eigen manier strijden tegen de tirannie en het verraad waaraan we zijn onderworpen door onze politieke, media en bureaucratische ‘Brahmin-kasten’ (zelfbenoemd als ze zijn), ben ik laaiend, schrijft Greg Maybury.

Dit artikel is iets anders dan mijn eerdere pogingen om de waarheid te vertellen. Het is meer persoonlijk. Een ding dat Covid doet dat. Mijn vurige hoop is dat als mijn “persoonlijk” dat nog niet is, het ook de uwe zal worden.

Zoals altijd, verspreid de liefde. Liken is prachtig, maar het is alleen maar een teken van deugd; het kan je boot drijven, maar het zal niet veel doen voor iemand anders. Of voor het bevorderen van de zaak. Anderen in de gelederen brengen was mijn hoofddoel bij het schrijven van dit.

Ik smeek u allen om het ook het uwe te maken. Laat dit niet de tijd zijn dat we uiteindelijk – te laat – leren dat het enige wat we van de geschiedenis leren, is dat we niets van de geschiedenis leren…

EEN ONVERWACHTE LES IN WAARHEID

Zoals u kunt zien is mijn alias Greg Maybury. Wie ik ben is niet zo belangrijk. Maar mijn boodschap wel. Ik heb een verhaal te vertellen, en daarbij ga ik putten uit zowel mijn professionele als persoonlijke ervaring. Ik hoop dat wat volgt bij sommige mensen aanslaat.

Eerst een beetje humor om ons op gang te helpen, al was het maar omdat als we dat verliezen, we echt verloren zijn. In een van mijn vorige levens was ik leraar op een middelbare school (een ervaring waar ik later nog op terug kom). In die tijd had ik nog wat haar, en volgens velen kon ik doorgaan voor het broertje van Jack Nicholson.

Deze gelijkenis bleef niet onopgemerkt door mijn leerlingen in die tijd. Ze maakten er vaak grapjes over en improviseerden soms een paar van Jack the Lad’s beruchte zinnen als de gelegenheid zich voordeed.

Meestal deden ze dat om hun klasgenoten aan het lachen te krijgen, mij te pesten en mij af te leiden van mijn missie.

En die was, als leraar, de luie donders af en toe aan het werk te krijgen. Er was eens een keer dat een van mijn werkschuwere leerlingen geen excuses meer had waarom hij een bepaalde taak niet af had.

In semi-gespeelde ergernis, begon ik hem te treiteren. Ik zei zoiets als: “Ik ben ziek van je slappe excuses maat. Waarom vertel je me niet gewoon de waarheid voor een keer? Je bent een luie donder, en je kan er niets aan doen!”

Grote fout van mijn kant.

Zonder een seconde te missen, stond deze jongen op achter zijn lessenaar, leunde voorover met een brutale grijns en met precies het juiste dramatische tintje (en ik zag meteen wat er ging komen). Hij brulde om er zeker van te zijn dat iedereen het hoorde: “Mistar Maybury, you can’t handle the truth!”, waarmee hij de onuitwisbare zin overnam – en de houding en de klemtoon perfect imiteerde – die Nicholson zelf gebruikte in de hitfilm A Few Good Men, die toen in de bioscopen draaide.

Inmiddels was de klas in rep en roer. Dit werd niet geholpen door mijn eigen onvermogen om de stomme grijns op mijn eigen wijzerplaat te onderdrukken. Als je het hebt over een ‘comeback’ ten koste van jezelf hebt, moment voor bescheidenheid. Het was moeilijk te overtreffen. (Als beloning besloot ik de jongen nooit meer te vragen of hij een les had afgemaakt die ik hem had opgedragen. Tot op de dag van vandaag, meer dan twintig jaar later, verwacht ik dat hij nog steeds met zijn vrienden in de kroeg zit te smullen van het verhaal tussen de lockdowns door.)

Hoe dan ook, laat me wat dichter bij het doel van dit verhaal komen, zodat niemand de essentie van dit betoog uit het oog verliest. We moeten ons van meet af aan afvragen: “Kunnen we de waarheid aan?” over wat er aan de hand is met deze zogenaamde pandemie, deze opgeblazen crisis, dit buiten alle proporties verkerende Malice in Plunderland pantomime dat onze wereld teistert?

Kunnen we de waarheid aan over wat onze vrienden en families wordt aangedaan? Onze persoonlijke en professionele relaties? Onze gemeenschappen? Onze scholen? Onze ziekenhuizen? Onze sociale en ondersteunende netwerken? Onze bedrijven? Onze werkplekken? Onze levens en levensstijlen? Onze economie? Ons land? En last but not least, kunnen we echt omgaan met de waarheid over wat er gebeurt met onze vrijheden onder onze neus?

Jullie weten allemaal waar ik het over heb: dezelfde dingen die de generaties van onze ouders, grootouders en overgrootouders te horen kregen (of veronderstelden) waarvoor ze vochten toen ze zich vrijwillig aanmeldden of werden opgeroepen om te gaan vechten, doden en/of sterven in elke oorlog sinds de Boerenoorlog, meer dan 120 jaar geleden.

In al deze gevallen ging het erom “de wereld veilig te maken voor de democratie” of een andere propagandistische variant van het thema, terwijl dat in werkelijkheid maar de helft van het verhaal was. Zij vochten, doodden en/of stierven om “de wereld veilig te maken”, dat is zeker, maar het was niet voor de democratie als zodanig, niet zoals wij die kennen.

Het was in feite ‘deocratie’ waar ze voor vochten, moordden en stierven. Dit is een obscure politieke doctrine waarmee waarschijnlijk weinigen bekend zijn. Simpel gezegd: als we de “m” uit de democratie halen, krijgen we dit. Een “deocratie” is

Dat is in wezen, mijn vrienden, het “eindpunt” voor de Nieuwe Normalen, de Grote Aanzetters (sic), wier hybris en wier pretenties van almacht wedijveren met die van uw favoriete godheid. Een “eindpunt” dat niet minder is dan een dorre, eenzame, zielloze, harteloze, losgekoppelde, verstikkende, hersenloze, onderdanige leegte.

En de ontzagwekkende tragedie van dit alles? Het zou er wel eens een kunnen zijn die we zelf hebben gemaakt. Als dat zo is, blijven we ons neerleggen bij hun pretenties.

Ik hoef niet al te veel over die “vrijheden” te vertellen; als u zo ver bent gekomen, hebt u allemaal een vrij duidelijk idee van wat het verlies van die “vrijheden” betekent, wat er op het spel staat als we toestaan dat er met die “vrijheden” wordt geknoeid op de manier waarop dat nu zo overduidelijk gebeurt!

We doen dat niet alleen met gevaar voor eigen leven, maar ook met gevaar voor de volgende generatie Australiërs en daarna. Om zeker te zijn, dit gaat niet alleen over Australië! Het is duidelijk dat veel ogen op ons gericht zijn. Mensen over de hele wereld zien ons als een ‘weer-klok’ voor hun eigen toekomst. Als het hier kan gebeuren, kan het overal gebeuren.

Toch moeten we ons allemaal elke dag afvragen: kunnen we de waarheid over een of meer van de bovenstaande zaken echt aan?

Want wat ons wordt opgedrongen, gebeurt allemaal onder valse voorwendselen. Het wordt ons opgedrongen door intimiderende bureaucraten, zowel verkozen als niet-verkozen, want politici zijn niet veel meer dan “bureaucraten” als het erop aankomt. Deze mensen rechtvaardigen dit alles door ons te vertellen dat zij het advies opvolgen van technocraten en allerlei “experten”. Maar we kennen allemaal de definitie van een “experten”: Een “ex” is een “has-been”, en een “spert” is een druiper onder druk!

HET VERSCHIL TUSSEN (WAARHEIDSLIEDEN EN VERTROUWELINGEN)

Het belangrijkste punt hier is dat deze mensen niet – laten we die twee woorden nog eens herhalen, “niet” – onze belangen op het oog hebben! Dat hebben ze nooit echt gedaan. En dat doen ze nu zeker niet.

Het zijn “deocraten” in de zuiverste zin van het woord.

Op het gevaar af onaardig te zijn, de mensen die geloven dat deze mensen onze belangen ter harte nemen, moeten eens een nek-aan-nekrace ondergaan! Om Whitney Webb, een van mijn ‘go-to’ schrijvers over dit soort zaken, te parafraseren: als wij impliciet of expliciet vertrouwen schenken, kunnen wij net zo goed onze hersens in een zak aan de deocraten geven!

We moeten deze logische realiteit dag in dag uit in ons opnemen. We mogen nooit vergeten, van zonsopgang tot zonsondergang, terwijl deze monsterlijke schertsvertoning zich blijft afspelen, dat voor deze mensen “vrijheid” een vies woord is. Tenminste, onze opvatting van vrijheid is dat.

Hun eigen opvatting van “vrijheid” is echter een andere zaak: zij hebben een heel andere definitie van het woord dan wij. Hun idee van “vrijheid” is aan de ene kant de onbelemmerde “vrijheid” om ons zoveel mogelijk van onze bestaande “vrijheden” te ontnemen en/of te ontzeggen, en ons daarnaast de mogelijkheid voor te behouden om nieuwe en nog draconischer beperkingen op te leggen aan het weinige dat zij ons met tegenzin laten.

Om de woorden te herhalen van een van hun verheerlijkte voetsoldaten annex huurlingen, de voormalige CIA-directeur en minister van Buitenlandse Zaken van de VS Mike Pompeo: zij hebben de vrijheid om te liegen, te bedriegen, te stelen. Ze “hebben zelfs trainingscursussen!”

Tegelijkertijd vergaren ze stilletjes (en niet zo) voor zichzelf steeds grotere “vrijheden” om te doen wat ze willen zonder enige transparantie, zonder verantwoording, zonder ook maar een “met uw toestemming”!

Hun grondwet tartende dictaten, verordeningen, mandaten, en willekeurig opgelegde regels en voorschriften hebben niets te maken met onze volksgezondheid in het algemeen, of met het behoud van de persoonlijke gezondheid, het welzijn en de welvaart van onszelf, onze gezinnen, en onze gemeenschappen. Zoals we reeds hebben gezien, zijn deze dictaten enz. hoe dan ook een bewegend festijn, dat ter plekke wordt verzonnen.

Stel uzelf de volgende vraag: wanneer heeft iemand van ons voor het laatst een politicus horen zeggen? “We hebben te veel macht in handen. Het is tijd om wat van die macht terug te geven aan de kiezers die ons in het zadel geholpen hebben!”

Vraag uzelf eens af voor wie deze politici, bureaucraten, beleidsmensen, adviseurs, diplomaten, deskundigen en technocraten eigenlijk werken? In wiens belang en voor wiens rekening handelen zij bij het formuleren en uitvoeren van hun slecht doordachte, egoïstische, destructieve openbare verklaringen en beleid? Ik bedoel, als zij hun uiterste best hadden gedaan om deze crisis verkeerd te beheren, hadden zij het niet beter kunnen doen.

Degenen onder ons die niet lijken te kunnen omgaan met de waarheid over wat er met ons land gebeurt, baren grote zorgen. Er zijn mensen die niet willen weten wat de werkelijke drijfveer is achter de gebeurtenissen. Zulke mensen kennen we allemaal. Ze zijn overal om ons heen.

Sommigen beantwoorden onze telefoontjes niet, of beantwoorden onze e-mails niet. Anderen tolereren misschien op zijn best onze zorgen, onze twijfels, onze angsten over wat zich ontvouwt. Sommigen hebben ons van hun danskaart geschrapt.

We moeten echter geduld hebben met deze mensen. Voor zover zij ons dat toestaan, moeten wij hen op onze danskaart houden.

Laat ons vreedzaam, geïnformeerd, weloverwogen, kalm verzet een voorbeeld voor hen zijn. Laat het een boodschap voor hen zijn. Misschien op een bepaald moment, een inspiratie.

In recente berichten heb ik naar deze mensen verwezen als “vertrouwelingen”. Ze vertrouwen hun politieke leiders. Ze vertrouwen de corporatieve, gevestigde media. Ze vertrouwen de farmaceutische bedrijven en de regelgevende instanties die op hen “toezicht houden”. Zij vertrouwen op wat hun beroepsorganisaties, hun vakbonden en hun werkgevers hen vertellen.

En zo schikken zij zich zonder vragen te stellen naar hun dictaten, hun edicten, hun eisen. Terwijl hun eigen gezond verstand, hun eigen ervaringen uit het verleden hen zouden moeten vertellen dat er in de werkelijkheid geen basis is voor dat “vertrouwen”. Toch “vertrouwen” zij nog steeds in hen – bijna twee jaar later!

Degenen onder ons die zich bewust zijn van de grotere agenda op langere termijn van de sekteleden – de voornoemde “Nieuwe Normalen” – en die zich daartegen verzetten, heb ik “waarheidslieden” genoemd! Jullie weten allemaal wie jullie zijn.

Maar er is een derde groep. En die “derde groep” is cruciaal voor ons om ons mee te verbinden als we een boodschap willen sturen naar onze politieke leiders en wetgevers in onze staten, naar onze federale regering en inderdaad, naar al onze politieke klassen binnen dit eens zo grote land over het hele politieke spectrum.

Die derde groep bestaat uit degenen die niet zo meegaand of zelfgenoegzaam zijn als de vertrouwelingen, en we kennen ook allemaal mensen in deze groep. Dit zijn mensen die zich ernstige zorgen maken over het regime dat de “pandora’s” van de pandemie ons willen opleggen. Misschien hebben ze de implicaties van hun Grote Ambities nog niet helemaal begrepen. Maar ze ruiken een rat! Ze hebben de testresultaten van het forensisch onderzoek niet nodig om te weten dat er steentjes in de cornflakes zitten!

Dit zijn de mensen die nog twijfelen over wat te doen, welke richting uit te gaan, hoe te reageren. Ik geloof dat deze groep veel groter is dan de “vertrouwelingen”. Als we met hen in contact kunnen komen, hebben we meer dan een halve kans. En we moeten een uiterste inspanning doen om hen in de gelederen te krijgen.

AAN HEN DIE HOOG IN de ZADELVOETEN STAAN (WIJ GROETEN U)

Hoewel dit aan iedereen is gericht, wil ik een speciale boodschap meegeven aan (en over) die mensen die hun baan zijn kwijtgeraakt of dreigen kwijt te raken omdat jullie stelling nemen tegen deze #NieuwNormaal onzin.

Degenen in het bijzonder die ontslag hebben genomen in plaats van weg te glijden in de onderdanige leegte van die eerder genoemde tirannie verdienen mijn diepe bewondering en dankbaarheid. We kennen velen van hen. Er zijn er nog veel meer die we niet kennen, vermoed ik.

In het bijzonder moeten de talloze mensen in de medische en gezondheidszorgberoepen en de bredere wetenschappelijke gemeenschap zeer bewonderd worden voor hun stellingname tegen de Big Machine van hun respectieve bureaucratieën.

Elke dag komen er nieuwe bij. In hun geval is dat de medische, academische en volksgezondheidsbureaucratie; zoals we zo dadelijk zullen zien, in mijn geval was dat de onderwijsbureaucratie. Zelfde paard, andere cowboy.

Er is geen verschil tussen deze bureaucratische entiteiten als het erop aankomt. Ze worden bestuurd door harteloze, gezichtsloze, zielloze, lafhartige facsimile’s van echte mensen. Zij brengen het grootste deel van hun werk- en wakkere uren door met high te worden van hun eigen voorraad, te knielen voor hun politieke meesters als zij worden verzocht als handlangers aan de hoven van middeleeuwse koningen, terwijl zij op de QT hun eigen kleine privédomeinen opbouwen, hun exclusieve rijken van vijandschap.

Zij hebben consequent laten zien dat zij geen enkel belang hebben bij onze gezondheid, veiligheid, beveiliging, welzijn, welvaart, of die van onze gezinnen of gemeenschappen. Of ons land. Het zijn Quislings. Judasgeiten. Verraders. Verklaringen die ik niet lichtvaardig maak.

Zij zijn niet geïnteresseerd in iets wat ook maar in de verste verte lijkt op democratie, vrijheid, de rechtsstaat, of het naleven van de geest of de letter van onze grondwet of onze fundamentele burger- en mensenrechten. Deze bureaucraten zijn in de regel een mutante ondersoort op zichzelf.

Zij hebben bovenal geen integriteit, geen empathie, geen geloofwaardigheid. Ze behandelen ons minachtend, met kwade bedoelingen. Wij zouden de gunst in overvloed moeten teruggeven.

Deze mensen zijn gekocht en betaald; ze hebben alles wat voor een ziel doorgaat verkocht aan die kleine, kwaadaardige kliek van obsceen rijke en waanzinnig machtige mensen die, ongezien en grotendeels incognito, deze wereld waarin wij leven werkelijk besturen. Als u echt iets anders gelooft, is een grondig onderzoek misschien op zijn plaats.

Op geen enkel moment in onze geschiedenis, waarvan ik me bewust ben, is dit alles ooit duidelijker geweest, duidelijker te zien.

Ondanks de propaganda en de censuur waarmee we voortdurend worden bestookt, is dit inzicht nog nooit zo gemakkelijk bevestigd door hen die zelf willen ontdekken waar we mee te maken hebben, wie werkelijk de frontale aanval opent op alles wat ons dierbaar is, wat hun grootse, snode ambities zijn.

De enige manier waarop ze volgens mij dit ontwaken kunnen voorkomen is door het internet af te sluiten (dat staat op stapel), en ons allemaal naar hun interneringskampen te drijven. En voor het geval je niet uit je ogen gekeken hebt, ze zijn echt, ze zijn er, en ze zijn operationeel!

Als voormalig leraar geschiedenis, kan ik dit allemaal gerust zeggen. Als voormalig leraar in het enige vak dat er echt toe doet, kan ik net zo goed zeggen dat vrijwel alles wat ik mijn leerlingen in de loop der jaren heb geleerd, onzin is! Hoewel ik dit pas besefte lang nadat ik als het ware met pensioen was gegaan, en lang voordat Covid zijn lelijke kop opstak.

De opkomst van deze wereldwijde pandemische ‘economie’ – het Covid-ding – heeft deze harde realiteit scherp en angstig in beeld gebracht, zodanig dar iedereen behalve de meest blinde, de meest onwetende, de meest arrogante, de meest insulaire mensen het kunnen zien.

Tegen die mensen zeg ik dit: jullie Mr McGoo-achtige bijziendheid is onze dystopie in wording!

En tegen degenen die hun baan hebben verloren of dreigen te verliezen omdat jullie je verzetten tegen deze tirannie, ik weet wat jullie doormaken. Ik weet het, echt waar.

Zoals ik al eerder liet doorschemeren, heb ik jaren voor het openbaar onderwijs van WA gewerkt. Als interne klokkenluider heb ik talloze gevechten geleverd tot op het hoogste niveau tegen de zielloze, gezichtsloze, harteloze, corrupte, moreel failliete en wispelturige bureaucratie. Het is nu niet het moment om alles op een rijtje te zetten. Geen namen, geen pak slaag. Geen hoofdstuk en vers.

Het volstaat dit te zeggen: ik heb hard gevochten tegen hun hypocrisie, hun machtsmisbruik, hun intimidatie, hun pesterijen, hun arrogantie, hun dubbele maatstaven, hun veronderstelde, maar uiteindelijk opgeblazen gevoel van voorrecht.

In het begin negeerden ze me. Toen sloten ze de rijen. Ze deden aan gaslighting, valse beschuldigingen, karaktermoord. Dat is wat ze doen. En toen dat niet werkte, brachten ze uiteindelijk de macht van de Grote Machine van de Bureaucratie op mijn kont en maakten komaf met mij.

Op het einde had ik nooit een kans. Daarmee ontnamen ze me mijn recht en mijn mogelijkheid om mijn brood te verdienen, mijn levensonderhoud. De kosten waren aanzienlijk. Als contractant had ik geen recht op beroep.

Een rechtsmiddel was uitgesloten. De kosten om dat te doen zouden de situatie voor mij persoonlijk en financieel alleen maar erger hebben gemaakt. Succes was in ieder geval verre van verzekerd. Ik ging met mijn leven verder.

Dit verklaart waarom ik zo’n bewondering heb voor mensen als Craig Backman en Krystle Mitchell, de twee voormalige Victoriaanse politieagenten die liever ontslag namen dan weg te glijden in wat ik de ‘onderdanige leegte’ noem.

Waarom ben ik tegen de Big Machine ingegaan? Waarom ging ik niet gewoon mee om verder te komen? Waarom heb ik het niet gewoon opgezogen, het goed gedaan, mijn klep dicht gehouden. Dat heb ik een tijdje gedaan. Maar dat werd me uiteindelijk te veel.

Kijk, ik veracht pestkoppen, leugenaars en hypocrieten. Ik verafschuw diegenen die met opperste arrogantie hun macht en autoriteit misbruiken. Ik heb een speciale afkeer van hen die een openbaar ambt bekleden en misbruik maken van de privileges en voorrechten die wij hun toekennen.

Ik heb in het bijzonder een hekel aan politici en bureaucraten die op alle denkbare en onvoorstelbare, zichtbare en onzichtbare manieren macht uitoefenen over ons dagelijks leven, en die zich daarbij telkens weer onttrekken aan transparantie en verantwoordingsplicht. Hun gevoel van recht kent weinig grenzen.

Waar gaat dit allemaal heen? Er is maar één eindpunt waar dit heen kan gaan als we het toestaan. Het zal leiden naar een bestemming die vrijwel zeker niet naar onze zin zal zijn, noch in ons individueel of collectief voordeel.

Voor zover ze zelfs maar de vrijheid hebben om daarover na te denken, zullen onze nakomelingen zich afvragen waarom we het zover hebben laten komen. En wanhopig – met een mengeling van verontwaardiging, angst en bezorgdheid – over onze domheid, onze onwetendheid, en onze zelfgenoegzaamheid in het doen van dit. Dat is in essentie mijn vrienden, het “eindpunt”. Een dorre, harteloze, eenzame, hersenloze, ziel-verpletterende, passieloze, onderdanige leegte.

Samenvattend, er is een prachtige meme die de ronde doet op het moment. Sommigen van jullie hebben hem misschien al gezien. Het gaat als volgt: Binnenkort zal iedereen die zwijgt gedwongen worden één van de twee dingen te doen. Luidruchtig worden en zich verzetten. Of zwijgen en gehoorzamen. Voordat we “luidruchtig kunnen worden en ons kunnen verzetten”, moeten we de hele waarheid aankunnen, en niets dan dat.

Kunnen we de waarheid aan? Ja! Ik geloof dat we de waarheid aankunnen! We hebben geen andere keus! De waarheid, eenmaal omarmd, wordt dan ons zwaard, ons harnas, ons schild. Om uitdagend te gebruiken tegen de Grote Leugen en degenen die het in stand willen houden. Gebruik het met precisie. Met overtuiging. Met dapperheid. Alsof je leven ervan afhangt. Dat doet het mijn vrienden, dat doet het echt.

Het volgende is misschien een passende afsluiting. Een anoniem persoon postte dit onlangs op sociale media:

Om de een of andere reden vond ik dat mooi…

Er wordt gezegd, “nieuwsgierigheid doodde de kat, en informatie bracht hem terug”. Maar een beetje meer van beide – “nieuwsgierigheid” en “informatie” – zou ook de macht en de vermeende voorrechten kunnen doden van degenen die ons dwingen het gif te nemen!

Want als we dat niet doen, zal er meer vergif volgen. Daar kunnen we zeker van zijn! Deze mensen geven niet op zonder een gevecht. Voor het geval het je nog niet was opgevallen, ze vechten smerig!

Amen op die waarheid pelgrims! Amen zeg ik op dat alles!

---

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Bent u een zoeker naar de waarheid of een gelovige in leugens?

Volg Frontnieuws op Telegram