Als je dacht dat hulp bij zelfdoding een snelle, pijnloze dood zou garanderen, zullen gegevens uit Oregon je aan het denken zetten

Zelfmoord is een beetje een wisselvallige aangelegenheid. Ik ken zes gevallen van mensen die zichzelf van het leven hebben beroofd. Eén daarvan, een zeer succesvolle zakenman, gooide zichzelf uit een kantoorraam; hij overleefde de val, maar hing zichzelf een paar jaar later op. De vriendin van een huisbaas overleefde het om zichzelf voor een metro te gooien: ze kwam te laat en werd terug het perron op geblazen, waardoor ze een heup brak. Enige tijd later maakte ook zij het karwei af door van Beachy Head af te springen. Een zakenrelatie die de diagnose Parkinson had gekregen, schoot zijn hersens er letterlijk uit met een jachtgeweer en liet zijn vrouw achter om de rotzooi op te ruimen. De vriendin van een andere kennis pleegde zelfmoord toen haar vriendje naar de universiteit ging, waarna het vriendje, mijn kennis, hetzelfde deed op de verjaardag van haar dood. Tot slot pleegde een nieuweling van de universiteit die ik kende, depressief en alleen in zijn studentenhuis, zelfmoord tijdens de eerste lockdown. Blijkbaar een akelige en langdurige dood. Ik geef de schuld aan Ferguson, Whitty, Boris en de andere gekken, schrijft Nick Rendell.

Van de zes faalden er twee de eerste keer. Twee hadden toegang tot jachtgeweren en deden het goed. Twee anderen gebruikten een drugscocktail die weliswaar dodelijk was, maar niet snel en ook niet pijnloos, zo is mij verteld. Terwijl het springen van Beachy Head een vastberadenheid toont die mijn verbeelding te boven gaat. De helft was eind twintig of begin twintig. Elk van hen was op zijn eigen manier een tragedie, die ellende, hartzeer en onnoemelijke complicaties achterliet.

Voor mij was slechts één van deze sterfgevallen logisch. Ik vermoed dat een psychiater het daarmee eens zou zijn. Maar zoals we in Canada zien, en wie weet binnenkort ook in Groot-Brittannië, zullen het niet de artsen zijn die de beslissing nemen, maar zullen het ‘mensenrechtenadvocaten’ zijn als voorstanders erin slagen om het voorbeeld van Canada te volgen en zelfmoord met hulp van de staat tot een mensenrecht te maken.

Gezien het feit dat twee van de zelfmoordpogingen die ik in detail beschreef, resulteerden in een mislukking maar aanzienlijk letsel veroorzaakte, kan ik zien dat er een argument is om de staat en een arts erbij te betrekken – het argument gebaseerd op “werkzaamheid.”. Als er een dokter bij betrokken wordt, terwijl de zelfmoord in de ogen van de rest van ons nog steeds een vergissing is, dan is het zeker, om Macbeth te citeren:

De betrokkenheid van een arts zou het allemaal toch op zijn minst schoner en efficiënter maken.

Het zijn echter niet alleen mijn kennissen die de neiging hebben om hun zelfmoordpogingen te verprutsen; de meeste pogingen zijn onsuccesvol. Ik betwijfel of gegevens over de effectiviteit van zelfmoordpogingen bijzonder accuraat zijn, maar de grafiek in figuur 1 geeft de schattingen weer die ik heb gezien. 17,5% van de pogingen met een vuurwapen mislukken. 40% van de ophangingen mislukt. Hemel, zelfs 70% van de springers overleeft! Je kunt je alleen maar voorstellen wat voor verwondingen dit allemaal oplevert.

Blijkbaar pleegt slechts ongeveer 5% van de mensen die een zelfmoordpoging overleven zelfmoord binnen de volgende vijf jaar. Het is duidelijk dat de meeste mensen die een zelfmoordpoging doen en falen er overheen komen. Ik ben er niet zeker van dat het krijgen van professionele hulp om hun eerste succespercentage te verbeteren noodzakelijkerwijs een goed idee is.

Maar is het waarschijnlijk dat artsen je eigen onhandige pogingen om er een eind aan te maken zullen verbeteren? Ik heb het bewijsmateriaal bekeken en was verbaasd dat het erop lijkt dat je beter een slachter kunt raadplegen dan een dokter. Slachters doden elk jaar honderden grote zoogdieren met nauwelijks een misstap.

Het zal misschien niet meteen bij je opkomen, maar artsen, zeker in landen waar ze al geassisteerd sterven of de doodstraf hebben, doden al behoorlijk veel, hoewel ik niet zeker weet of ze kunnen tippen aan slachters.

Er waren 24 executies in de VS in 2023. In 1999 bereikte het enthousiasme een hoogtepunt met 98 ter dood gebrachte gevangenen. Ter contrast: in het nabijgelegen Canada zullen in 2023 ongeveer 17.500 mensen ‘geëuthanaseerd’ zijn. Dat zijn bijna 50 doden per dag! Dat is nogal wat. Canada, met een bevolking die een achtste zo groot is als die van de VS, doodt elke dag twee keer zoveel mensen als de VS per jaar executeert.

Je zou denken dat met dit aantal moorden zowel Canadese als Amerikaanse artsen het wel onder de knie zouden hebben. Blijkbaar niet!

Executies van ter dood veroordeelden nemen verschillende vormen aan: dodelijke injectie, gas, de elektrische stoel, ophanging en het vuurpeloton. Ze gaan allemaal gepaard met problemen. Er zijn krantenartikelen in overvloed die geen eind aan verschrikkingen beschrijven: hoe lang het duurt voordat de gevangene sterft, problemen om de naald in de ader te krijgen, mislukkingen van elektrische stoelen, vuurpelotons die ontbreken. Ik heb zelf een paar kippen gedood en, grimmig genoeg, ooit een erg zieke oude ooi op een Australische schapenboerderij. Ik heb dan ook alle begrip voor degenen die worden opgeroepen om te doden en voor de problemen die zich in het echte leven voordoen als je een zooitje maakt van wat op papier de meest eenvoudige taak lijkt.

John Wyatt, emeritus hoogleraar neonatale pediatrie, heeft een aangrijpend stuk geschreven in de Spectator over de waarschijnlijke gevolgen voor praktiserende artsen als een wetsvoorstel dat onlangs is opgesteld door de Schotse Liberaal-Democraten en dat ‘begeleid sterven’ legaliseert, wordt aangenomen door het parlement in Holyrood. Artsen worden dan geacht patiënten te doden. Hoe valt dit te rijmen met de primaire doelstelling van een arts om ‘geen schade te berokkenen’? In het artikel merkt hij op dat de code van Hippocrates artsen verbiedt om deel te nemen aan gerechtelijke executies. Het is duidelijk dat de ethiek rond het uitbreiden van de plicht van een arts tot het doden van hun patiënten enorme ethische dilemma’s met zich meebrengt.

Voor mij is een van de meest intrigerende punten die Wyatt naar voren brengt dat “zodra de arts de dood heeft vastgesteld, hij wettelijk wordt geïnstrueerd om een valse en duidelijk misleidende overlijdensakte op te stellen – waarin staat dat de vastgestelde doodsoorzaak de onderliggende ziekte was, in plaats van het dodelijke gif dat net was toegediend.” Gezien de controverse tijdens de ‘pandemie’ in de registratie van sterfgevallen ‘met’ of ‘door’ Covid, en de corruptie van sterftecijfers ‘door alle oorzaken’, is een scepticus, zoals ik, zeer achterdochtig over deze bijzondere goocheltruc.

Velen zullen beweren dat er een groot verschil is tussen het executeren van een moordenaar en het beëindigen van het leven van iemand die terminaal ziek is of die, om wat voor reden dan ook, hulp wil bij het beëindigen van zijn of haar leven. Velen zullen beweren dat er een moreel verschil is. Maar een vraag die ik nooit eerder had overwogen was het ‘hoe’. Hoe ga je te werk bij het doden van mensen?

Bij het aanpakken van dit probleem ben ik dank verschuldigd aan een van de regelmatige ‘below-the-line’ commentatoren van de Daily Sceptic die, onder een van mijn recente artikelen, een link plaatste naar een blogpost van Sir Desmond Swayne MP met daarin een rapport van het Oregon Health Department, getiteld ‘Death with Dignity‘. Het rapport beschrijft de jaarlijkse resultaten van Oregon’s Assisted Dying Act.

Het is op het gebied van ‘werkzaamheid’ dat het Oregon rapport zo verhelderend is. Laten we beginnen met een beetje context. In Oregon doden ze geen mensen op de industriële schaal van Canada, maar ze slagen er nog steeds in om meer dan 20 keer zoveel mensen te doden als er in de hele VS geëxecuteerd worden.

Vijfhonderdzestig mensen kregen de dodelijke drugs voorgeschreven in 2023. Daarvan stierven er 367 – slechts 65% – aan de cocktail. De overige 193 mensen overleefden de drugs niet – ze namen ze niet in, stierven aan iets anders voordat ze de drugs innamen of de medici verloren hen uit het oog.

Het rapport bevat een handig overzicht van wat er in 2023 gebeurde met degenen die de drugs voorgeschreven kregen, dat ik heb weergegeven in figuur 5.

Terzijde is het vermeldenswaard dat 17 patiënten, vermoedelijk uit de groep die de drugs niet ‘innam’, de resterende levensduur van zes maanden overleefden, de maximale tijd die een patiënt volgens de arts nog mag verwachten te leven en toch in aanmerking komt voor hulp bij zelfdoding. Hoe het ook zij, je ziet dat niets rechtlijnig is en – als je iemand bent die zelfmoord overweegt – is het ook niet erg geruststellend.

De volgende tabellen komen uit het rapport.

Laten we eerst eens kijken naar ‘complicaties’. Het eerste wat opvalt aan de bevindingen is hoe onvolledig ze zijn. Van de 367 mensen die het gif innamen zijn er geen gegevens voor 265 (72%) van hen. Van de 102 (28%) van wie we gegevens hebben, had 8% moeite met slikken of braakte het gif uit. Eén patiënt had een aanval.

Het lijkt vreemd dat er voor de meeste patiënten geen gegevens beschikbaar zijn. De volgende tabel geeft echter aanwijzingen waarom dit zo is. Figuur 7 laat zien wie er bij de patiënt was toen hij of zij de drugs innam of eraan stierf. Bij slechts 58 (16%) van de 367 patiënten was de voorschrijvende arts aanwezig toen het ‘medicijn’ werd ingenomen. En in slechts 44 (12%) van de gevallen was de arts aanwezig toen de patiënt overleed.

In 14 gevallen blijkt de arts de patiënt te hebben verlaten tussen ‘inname’ en overlijden. Evenzo, terwijl van de 258 gevallen waarvoor gegevens beschikbaar zijn er 43 die schijnbaar alleen waren toen ze het ‘geneesmiddel’ innamen, en waren er 168 schijnbaar alleen tegen de tijd van overlijden. Dit alles wijst erop dat het ‘medicijn’ niet zo snel werkt.

Figuur 8 laat ons zien hoe snel het ‘medicijn’ zijn werk doet. Voor 34% van de patiënten hebben we geen gegevens. Van de 64% waarvoor we wel gegevens hebben, duurde het van één minuut tot meer dan acht uur (488 minuten) voordat de patiënt het bewustzijn verloor, met een mediaan van vijf minuten. De dood duurde iets langer. De mediane tijd tot de dood was 53 minuten, terwijl minstens één arme ziel er 137 uur over deed, niet ver van zes dagen om te sterven! Kun je je voorstellen dat dit zou gebeuren in een executiekamer, of een slachthuis?

Figuur 9 bevat gegevens over het ‘waarom’. Waarom wilden deze 367 mensen sterven? Slechts 34% noemde onvoldoende pijnbestrijding. Voor de meesten was het verlies van autonomie, een last zijn voor hun familie, of gewoon niet kunnen genieten van het leven.

De boodschap die ik uit het Oregon rapport opmaak is dat dit er allemaal erg rommelig uitziet. Toegegeven, deze gegevens zijn beperkt tot Oregon. Misschien doen ze het beter in Canada of Nederland of België. Misschien doen ze het beter in Schotland of uiteindelijk Engeland en Wales wanneer het onvermijdelijk wordt ingevoerd – maar ik betwijfel het.

Ik vermoed dat het doden van een persoon net zo rommelig en schrijnend kan zijn als ik het doden van die oude ooi in Australië 40 jaar geleden vond. Zeker nu ik dit rapport heb gelezen, kan ik me niet voorstellen dat het iets is wat ik graag zou aanraden aan mijn dierbaren.

Ik ben altijd een beetje een krabbelaar geweest. Iets wat ik vaak tekende tijdens saaie vergaderingen was een guillotine die ik in mijn garage kon bouwen. Ik had besloten dat het waarschijnlijk de snelste, meest pijnloze manier zou zijn om te gaan. Het ontwerp was ingenieus, al zeg ik het zelf. Maar de laatste jaren ging ik er liever van uit dat ik het wel aan de professionals zou overlaten als het zover was. Nou, nu niet meer. Ik moet die oude notitieboekjes maar eens gaan opgraven, ik vermoed dat mijn zelfgemaakte guillotine of de plaatselijke slachter de betere keuze zal blijken te zijn.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Voorzitter van Belgische zorgverzekeraar promoot euthanasie als oplossing voor vergrijzing

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: