RAND Corporation slaat opnieuw toe

Nu de oorlog in Oekraïne zijn tweede jaar ingaat, heeft RAND Corporation twee klappen uitgedeeld. De eerste was de publicatie in januari van een studie getiteld Avoiding a Long War. De tweede was een artikel van een RAND-onderzoeker in februari, getiteld What Russia Got Wrong, dat werd gepubliceerd in Foreign Affairs. Dit laatste artikel werd op 10 februari 2023 per e-mail verzonden als onderdeel van een advertentie om u te abonneren op Foreign Affairs. Het is een voorpublicatie van de gedrukte editie van maart/april 2023. Dat nummer was nog niet uit en stond nog niet op de website van het tijdschrift toen dit artikel werd geschreven, schrijft Observer R.

Het rapport van januari, Avoiding a Long War (Een lange oorlog vermijden), kreeg veel publiciteit en commentaar omdat het een eerdere RAND-studie uit 2022, waarin werd gesuggereerd dat een lange oorlog in Oekraïne gunstig zou zijn voor de VS leek te ontkrachten. Er werd algemeen opgemerkt dat RAND het grootste deel van zijn financiering ontvangt van het Amerikaanse ministerie van Defensie, en dat de voorzitter van de Amerikaanse Joint Chiefs of Staff eind 2022 had gesuggereerd dat het voor Oekraïne een goed moment was om te onderhandelen over een staakt-het-vuren. Zijn mening was dat Oekraïne in de oorlog het maximaal mogelijke gebied had bereikt en dat het slechter zou gaan met Oekraïne als de oorlog zou doorgaan. De mening van de voorzitter viel op dat moment buiten het officiële narratief en kreeg weinig weerklank in het openbaar. Het RAND-rapport van januari werd dan ook gezien als een nieuwe poging van de generaals om de rest van de regering en het publiek duidelijk te maken dat de oorlog in Oekraïne naar alle waarschijnlijkheid in het nieuwe jaar zou verslechteren. Het RAND-rapport diende om ruimte te scheppen voor een concurrerend narratief dat de oorlog in Oekraïne middelen opslorpte die beter konden worden gebruikt in de concurrentie met China, het echte concurrerende land. Men zou dus kunnen stellen dat de NAVO een kleine oorlog in Oekraïne niet opgaf of verloor, maar gewoon haar inspanningen heroriënteerde ter voorbereiding op de grote oorlog met China. Een Amerikaanse generaal kondigde luchtig aan dat hij verwachtte dat de oorlog met China in 2025 zou beginnen.

Het februari-artikel van RAND, What Russia Got Wrong (Wat Rusland verkeerd heeft gedaan), is ook een lange en goed geschreven poging om het nieuwe narratief op zijn plaats te krijgen. Het dient op twee manieren: het verklaart het door de mainstream gemelde succes van Oekraïne in 2022 als grotendeels te wijten aan fouten van Rusland en uitgebreide steun van de NAVO, en waarschuwt ook dat Rusland van zijn fouten leert en in 2023 veel beter zal zijn. Bovendien raakt de NAVO-voorraad munitie en raketten op en is het twijfelachtig of de NAVO-steun in de toekomst voldoende zal zijn. Hoewel het artikel niet specifiek oproept tot onderhandelingen nu, wijst het er aan het eind op dat oorlog onvoorspelbaar is en dat Rusland alsnog zou kunnen winnen. Het belang van het artikel is dat het is gepubliceerd in het tijdschrift Foreign Affairs, het orgaan van de Council on Foreign Relations (CFR).

What Russia Got Wrong getuigt van een uitgebreide kennis en expertise van de auteur. In het begin van het artikel wordt de zaak van de auteur uiteengezet: “Vóór de invasie was het Russische leger groter en beter uitgerust dan dat van Oekraïne… Waarom Rusland niet zegevierde – waarom het in plaats daarvan werd tegengehouden, buiten de grote steden werd verjaagd en in het defensief werd gezet – is een van de belangrijkste vragen geworden in zowel het Amerikaanse buitenlandse beleid als de internationale veiligheid in het algemeen.” De auteur gaat vervolgens een groot deel van het artikel door met het uitleggen en beantwoorden van de vraag. Het antwoord omvatte “buitensporige interne geheimhouding… een invasieplan dat vol zat met foutieve aannames, willekeurige politieke sturing en planningsfouten die afweken van belangrijke Russische militaire principes.” Bovendien onderschatte Rusland zowel het Oekraïense verzet als de westerse steun voor Oekraïne. Het artikel gaat vele pagina’s verder met een opsomming van de Russische militaire capaciteiten en een lange lijst van tekortkomingen.

Het artikel blijft gedurende het grootste deel van de vele woorden het officiële narratief volgen, om aan het eind te wankelen. Eén punt is de nadruk op de aanvankelijke stuwkracht van de Speciale Militaire Operatie (SMO) door Rusland. Deze was zeer zwak in vergelijking met de omvang van het Russische leger, en de auteur merkt het op als een mislukking. Er is een korte verwijzing naar de Russische wens om slachtoffers en schade te voorkomen, maar de auteur bekijkt de situatie in feite als een militaire kwestie en gaat ervan uit dat de grote oorlogsstrategie en -tactieken hadden moeten worden gevolgd.

In plaats daarvan wordt Rusland een politieke strategie verweten, zonder dat het artikel voldoende diep ingaat op de analyse van de oorlog als politieke kwestie. Een factor zou bijvoorbeeld geweest kunnen zijn dat Rusland probeerde de actie als een kleine SMO te houden om de Europese landen niet te laten schrikken. Rusland probeerde de SMO meer af te schilderen als een politieactie om de separatistische gebieden te beschermen tegen activiteiten van het Oekraïense leger. Bovendien is het voor waarnemers niet duidelijk geweest waarom Russische troepen zich zo vroeg in de invasie in vijandig gebied hebben begeven. Al vroeg werd gedacht dat de ondernemingen wellicht te maken hadden met de biologische laboratoria en de locaties van nucleair materiaal, maar dit werd niet opgehelderd in de media.

Met andere woorden, misschien heeft Rusland de invasie van Oekraïne niet uitgevoerd volgens de Russische oorlogsdoctrine, omdat het aanvankelijk niet de bedoeling was dat het een oorlog zou worden. Het lijkt erop dat het erom ging elke nazi-achtige invloed in Oekraïne te demilitariseren en te verwijderen en de NAVO uit Oekraïne te houden, maar de methoden waren evenzeer politiek als militair. Het militaire aspect moest tot een minimum worden beperkt. Het Russische plan slaagde bijna: er werd vrijwel onmiddellijk onderhandeld in Istanboel tussen Rusland en Oekraïne, en er werd een soort gedeeltelijke deal uitgewerkt. Het is moeilijk om de exacte voorwaarden te vinden, maar vermoedelijk was de afspraak dat Oekraïne neutraal zou worden, niet zou toetreden tot de NAVO en de lokale verkiezingen in de gebieden zou erkennen om zich bij Rusland aan te sluiten. Deze hoop viel in duigen toen de Britse premier naar Kiev vloog en naar verluidt de Oekraïense regering ervan overtuigde het onderhandelde akkoord te verwerpen. Een van de leden van het Oekraïne-team werd vermoord toen hij terugkeerde naar Kiev, waarbij sommigen beweerden dat hij een verrader was. Dit was al duister genoeg, maar werd nog vreemder toen hij maanden later werd uitgeroepen tot held van Oekraïne. Bovendien waren de premier van Israël en de minister van Buitenlandse Zaken van Turkije druk in de weer als bemiddelaars bij de lopende onderhandelingen tussen Oekraïne, Rusland en de NAVO-machten om de oorlog te stoppen.

Rusland kon ook worden gezien als iemand die geen oorlog wilde beginnen, maar eerder een wake-up-call uitvaardigde om de verschillende partijen aan de onderhandelingstafel te krijgen. In dat opzicht was Rusland succesvol. Het feit dat de onderhandelingen mislukten kan betekenen dat Rusland een fout heeft gemaakt, maar als Rusland niet eerst de politieke weg was ingeslagen, zou dat later ook als een fout zijn gezien. Met andere woorden, Rusland was “verdoemd als het deed en verdoemd als het niet deed”, en er kunnen veel woorden worden verspild om elke kant en elk punt te beargumenteren. Een ander geval waarin Rusland kennelijk heeft geprobeerd het Oekraïense leger en de bevolking van de ondergang te redden, was toen Moskou de generaals van het Oekraïense leger openlijk opriep om een staatsgreep te plegen en de oorlog te stoppen. Ook dit mislukte, maar zelfs nu suggereren sommigen in de westerse mainstream pers dat facties de hoogste militair in Oekraïne het presidentschap zouden willen laten overnemen met het oog op een verandering van de situatie.

Ongeacht of men de eerste fasen van de strijd in Oekraïne ziet als een voorbeeld van grove Russische onbekwaamheid, of als de eerste Russische zetten in een driedimensionaal schaakspel, geeft zelfs het artikel van Foreign Affairs toe dat Rusland in de latere fasen van de strijd veel verbeterd is. De Russen hebben onder meer geleerd verouderde raketten en drones te gebruiken, in plaats van vliegtuigen, om de Oekraïense luchtverdediging te overwinnen, en hoe ze de Oekraïense communicatie kunnen verstoren zonder hun eigen communicatie te verstoren.

De conclusie van het artikel is dat “er redenen zijn om te denken dat de verschuiving de oorlog voor Rusland niet zal redden, deels omdat er zoveel dingen moeten veranderen, dat geen enkele factor verklaart waarom de oorlog tot nu toe zo slecht is verlopen voor Rusland.” Het gaat echter verder met de volgende opmerking:

“Maar analisten moeten voorzichtig zijn met het voorspellen van uitkomsten. Het klassieke adagium geldt nog steeds: in een oorlog zijn de eerste berichten vaak fout of fragmentarisch. Alleen de tijd zal leren of Rusland zijn invasie kan redden of dat de Oekraïense troepen zullen zegevieren. Het conflict heeft al een onvoorspelbaar verloop gehad, en daarom moet het Westen geen overhaaste oordelen vellen over wat er mis is gegaan met de Russische campagne, zodat het niet de verkeerde lessen trekt, verkeerde strategieën bedenkt of de verkeerde soorten wapens aanschaft. Net zoals het Westen de capaciteiten van Rusland vóór de invasie overschatte, zou het die nu kunnen onderschatten.”

Dus, terwijl de eerste klap van RAND waarschuwde dat een lange oorlog in Oekraïne niet in het belang van de VS is, waarschuwde deze tweede klap van RAND dat de VS voorzichtig moeten zijn omdat het mogelijk is dat Rusland de oorlog in Oekraïne wint. Veel analisten nemen aan dat deze twee RAND-initiatieven nu zijn genomen omdat Rusland daadwerkelijk aan de winnende hand is en de “powers that be” het nieuws heel voorzichtig aan het publiek en de politici willen brengen.

Een goed geschreven artikel van een gepensioneerde Britse diplomaat, Alastair Crooke, licht het onderwerp Oekraïne uitstekend toe:

“Olexii Arestovich, de voormalige ‘spindoctor’ en adviseur van Zelensky, heeft de omstandigheden van de eerste intocht van de Russische SMO in Oekraïne beschreven: Het was opgevat als een bloedeloze missie en had zonder slachtoffers moeten verlopen, zegt hij. “Ze probeerden een slimme oorlog te voeren… Zo’n elegante, mooie, bliksemsnelle speciale operatie, waarbij beleefde mensen, zonder enige schade te berokkenen aan een katje of een kind, de weinigen die zich verzetten uitschakelden. Ze wilden niemand doden: teken gewoon de afstandsverklaring”.

Het punt hier is dat wat er gebeurde een politieke misrekening van Moskou was – en geen militaire mislukking. Het oorspronkelijke doel van de SMO werkte niet. Er kwamen geen onderhandelingen uit voort. Toch vloeiden er twee belangrijke gevolgen uit voort: NAVO-controleurs grepen deze interpretatie aan om hun vooropgezette vooroordeel dat Rusland militair zwak, achterlijk en struikelend was kracht bij te zetten. Die verkeerde interpretatie lag aan de basis van hoe de NAVO dacht dat Rusland de oorlog zou vervolgen.

Het was volkomen onjuist. Rusland is sterk en heeft een militair overwicht.

Op grond van het vermoeden van zwakte is de NAVO echter overgestapt van een geplande guerrilla-opstand naar een conventionele oorlog langs de “Zelensky Defence Lines” – en heeft zo de weg vrijgemaakt voor de Russische artillerie om de Oekraïense strijdkrachten uit te dunnen tot het punt van entropie. Het is een fout die niet kan worden rechtgezet. En proberen zou wel eens tot WO3 kunnen leiden.”

Merk op dat de auteur stelt dat “er geen onderhandelingen uit voortkwamen.” Hij beweert dat het een politieke misrekening van Rusland was. Een andere mening zou kunnen zijn dat het een politieke gok van Rusland was die niets opleverde. In ieder geval lijkt het vreemd om te beweren dat er geen onderhandelingen hebben plaatsgevonden, terwijl het nieuws bol stond van de bemiddelingspogingen van de minister van Buitenlandse Zaken van Turkije en de premier van Israël. De ministers van Buitenlandse Zaken van Rusland en Oekraïne kwamen begin maart 2022 bijeen in Antalya, Turkije, maar de besprekingen leverden volgens Reuters geen concrete resultaten op. De vredesbesprekingen tussen Rusland en Oekraïne begonnen later in maart in Istanboel. De Turkse minister van Buitenlandse Zaken woonde de gesprekken bij en trad op als bemiddelaar. Hij kondigde aan dat de twee partijen dicht bij een akkoord waren. Een echt eindresultaat bleef echter uit.

De heer Crooke weet hoe hij een zin moet omdraaien, dus dit artikel leent een van de laatste alinea’s van zijn artikel om deze analyse af te ronden:

“De realiteit is echter dat de Oekraïense ‘ballon’ is geknald. Militaire en civiele kringen in Washington weten dat. De ‘olifant in de kamer’ van onvermijdelijk Russisch succes wordt erkend (zij het met de dwang om niet ‘defaitistisch’ te lijken – die in bepaalde kringen blijft bestaan). Zij weten ook dat de “ballon” van de NAVO (als “geduchte kracht”) is geknapt. Ze weten ook dat de ballon van de westerse industriële capaciteit om wapens te produceren – in voldoende hoeveelheid en voor een lange periode – ook is geknapt.”

Het officiële narratief over de oorlog in Oekraïne verandert. Het woord “narratief” heeft de oudere term “partijlijn” vervangen, die in de dagen van de Sovjet-Unie werd gebruikt. Maar de betekenis is vergelijkbaar. De artikelen van de RAND-onderzoekers illustreren hoe het nieuwe narratief aan alle betrokkenen worden doorgegeven. De update van de partijlijn treedt in werking nu de krantenkoppen in de mainstream media het uiteenspatten van vele dromen en waanideeën over Rusland en Oekraïne weerspiegelen.

Referenties:

Avoiding a Long War: U.S. Policy and the Trajectory of the Russia-Ukraine Conflict, Samuel Charap and Miranda Priebe, RAND Corporation, January 2023

What Russia Got Wrong: Can Moscow Learn From Its Failures in Ukraine?, Dara Massicot, Senior Policy Researcher at the RAND Corporation, Foreign Affairs, March/April 2023

Endgame for Ukraine: America vs America, Alastair Crooke, Strategic Culture Foundation, February 13, 2023

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Dood door duizend sneden: Waar blijft de strategie van het Westen voor Oekraïne?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: