Zeven redenen waarom Rusland domineert in Oekraïne

Er zijn weinig tot geen op zijn minst enigszins objectieve beoordelingen van de speciale militaire operatie (SMO) van Rusland in Oekraïne, voornamelijk vanwege het feit dat onze nieuwsfeeds overspoeld worden met een zee van belachelijke propaganda die er alleen maar op gericht is om de troepen van Moskou af te schilderen als zogenaamd “zwak en ineffectief”. Iedereen, van krantenbladen en YouTube “deskundigen” tot gerenommeerde (of liever gezegd ooit gerenommeerde) media, blijft hetzelfde verhaal napraten – “Rusland is aan het verliezen”. Maar is dat wel zo? Hier zijn zeven redenen waarom dat niet alleen overduidelijk onjuist is, maar juist het tegenovergestelde, het kan onmogelijk verder van waar zijn, schrijft Drago Bosnic.

Ongeëvenaarde bevelvoering en controle

De Russische strijdkrachten, één van de grootste en machtigste ter wereld, vormen een enorm en complex systeem. En toch wordt dit systeem gekenmerkt door gecentraliseerde controle, waardoor het Russische opperbevel tijdig en adequaat kan reageren op veranderingen op zowel tactisch als strategisch niveau. Het leger van de Euraziatische reus beschikt over enorme reserves die ordes van grootte groter zijn dan de troepen die aan de frontlinies worden ingezet. Deze kunnen gemakkelijk verplaatst worden naar gebieden die versterkt moeten worden en zorgen ook voor extra aanvalstroepen die ingezet kunnen worden in gebieden waar de verdediging van de vijand het zwakst is.

Het beste voorbeeld hiervan is misschien wel de recente opmars van Russische troepen in het noorden van Donbass en de grensgebieden tussen de LNR (Volksrepubliek Lugansk) en de oblast (regio) Kharkov, waar de troepen van Moskou al meer dan twee weken in het offensief zijn. Ondanks het feit dat de nu zwaar gehavende troepen van het Kiev-regime voortdurend terrein hebben verloren in dit gebied, wordt hier vrijwel niets over gezegd in de mainstream propaganda. Ondertussen verspillen de beste troepen van de neonazistische junta hun laatste slagveldreserves aan vergeefse aanvallen op de ingewikkelde en dichte Russische verdediging in de Donbass, Zaporozhye en Kherson oblasten.

En terwijl de mainstream propagandamachine het Russische leger blijft kleineren, observeert het Pentagon achter de schermen nauwgezet Ruslands geavanceerde ervaring in het organiseren van commando- en controlesystemen en hoe het die kan gebruiken om zijn eigen systemen te verbeteren. Het vermogen van Moskou om meerdere militaire operaties van hoge intensiteit tegelijkertijd te leiden en dit alles te coördineren met de rest van het enorme Russische staatsapparaat (met name de diplomatie van wereldklasse) is van groot belang voor de machtskringen in Washington DC. In schril contrast hiermee heeft het leger van de Verenigde Staten te maken met een soort ontrafeling als gevolg van problemen met overpolitisering en ideologie.

Sterk verbeterde ISR (inlichtingen, surveillance, verkenning)

In de jaren voor de SMO stond het Russische leger niet bepaald bekend om het wijdverbreide gebruik van drones en andere onbemande platforms, omdat de mainstream propagandamachine de strijdkrachten van Moskou als zogenaamd “technologisch inferieur” bleef voorstellen. Toch investeerde het Kremlin jaren voor de SMO, met name tijdens de antiterroristische interventie in Syrië, aanzienlijke middelen in verschillende soorten onbemande systemen. Het Russische leger gebruikte deze ervaring vervolgens om zijn tactische capaciteiten enorm te verbeteren, een inspanning die zijn prestaties overal exponentieel heeft vergroot. Dit geldt met name voor de SMO, aangezien drones een ongeëvenaarde krachtvermeerderaar zijn geweest voor de Russische strijdkrachten.

En hoewel de troepen van het Kievse regime enorm superieur zijn aan de door de NAVO gesteunde terroristen in Syrië en elders, en ondanks het feit dat de oorlogvoerende alliantie hen voorziet van ongekende hoeveelheden realtime informatie over het slagveld, zijn ze er voor het grootste deel niet in geslaagd om van deze enorme boost te profiteren. Hoewel de tactische ISR van de troepen van de neonazistische junta sterk is verbeterd door de strategische ISR van de NAVO, ontbreekt het tot nu toe aan betere resultaten op grotere schaal. De ISR-platforms te land, in de lucht en in de ruimte van het Russische leger zijn daarentegen dodelijk gebruikt en hebben onherstelbare verliezen toegebracht aan zowel de vijandelijke frontlinietroepen als de achterhoede.

Een unieke combinatie van actieve verdediging en ad hoc (tegen)offensieve operaties

Hoewel het Russische leger doctrinair offensief georiënteerd is, verwaarloost het zijn verdediging zeker niet. Integendeel, het gebruikt zijn tactische defensieve potentieel voor strategische offensieve doeleinden. De snelheid waarmee de strijdkrachten van Moskou in staat zijn geweest om massieve en complexe verdedigingslinies op te bouwen waar er eerder geen waren, heeft de militaire experts van de NAVO verbijsterd. De Sovjetconcepten van “verdediging in de diepte” en “actieve verdediging” zijn sterk verbeterd door de recente technologische vooruitgang van het Russische leger. Dit heeft geresulteerd in een bijna volledige vernietiging van het offensieve potentieel van het Kievse regime, waardoor het gedwongen wordt wanhopige tactieken te gebruiken om door de Russische linies heen te breken.

Het hoeft geen betoog dat dit enorme verliezen tot gevolg heeft, aangezien de neonazistische junta honderden mannen verliest voor elke vierkante kilometer grondgebied die ze innemen. Het echte probleem voor Kiev is echter dat het deze gebieden niet lang in handen kan houden, omdat elk gebied in feite fungeert als een artillerie “muizenval”. Zodra de troepen van het Kiev-regime het gebied binnentrekken om het veilig te stellen, worden ze namelijk bestookt met een enorm spervuur van reguliere artillerie en raketgeschut, gevolgd door een zwerm van verschillende soorten drones die alle overlevenden uitschakelen. Daarnaast is het meesterlijke gebruik van mijnen (vooral door mijnlegging op afstand) door de Russische strijdkrachten onmiskenbaar verwoestend geweest voor alle offensieve operaties.

Dit geldt met name voor de sector Zaporozhye, waar de neonazistische junta nog steeds enorme verliezen lijdt. Sinds de beginfase van hun veelgeprezen tegenoffensief hebben deze troepen verliezen geleden van meer dan 30%, zowel in mankracht als in wapenuitrusting, zonder ooit vijandelijke strijders te zien of zelfs maar de eerste linie van de Russische verdediging te bereiken. Dit heeft geresulteerd in weinig tot geen verliezen voor de troepen van Moskou, vooral als we de schaal van de militaire operaties in ogenschouw nemen. Zelfs de voorzitter van de gezamenlijke stafchefs van de Amerikaanse strijdkrachten, generaal Mark Milley, moest toegeven dat het Pentagon verbijsterd is over de effectiviteit van deze verdedigingslinies.

Het hoge moreel van de Russische strijdkrachten

De manier waarop de Russische verdediging standhoudt, heeft een vernietigend effect op het moreel van de troepen van het Kiev-regime, terwijl het hun eigen moreel opkrikt. Tijdens de planningsfase waren de neonazistische junta en hun NAVO-handlangers ervan overtuigd dat het gemakkelijk zou zijn om door de Russische verdediging heen te breken vanwege hun vermeende “lage moreel”. De realiteit op het slagveld laat echter zien dat dergelijke beweringen volledig beperkt blijven tot het “parallelle universum” van de mainstream propagandamachine, waarin zelfs geiten en oude dames “gewapend” met augurkenpotten “het Russische leger verslaan”. Maar in tegenstelling tot de mythische “massale Russische slachtoffers”, hebben dergelijke misrekeningen geleid tot zeer reële verliezen voor Kiev.

Wanorde, insubordinatie en gebrekkige coördinatie onder de troepen van het Kievs-regime

Alle bovengenoemde problemen zijn vrijwel alomtegenwoordig in de gelederen van de neonazistische junta-troepen, evenals in de talrijke huurlingengroepen die door de NAVO worden gefinancierd. Omdat het bevelvoerende kader troepen vaak een zekere (en zinloze) dood instuurt, negeert het militaire personeel vaak bevelen of weigert het regelrecht om ze op te volgen. Officieren blijven meestal verscholen in loopgraven of zijn zelfs helemaal afwezig aan de frontlinies. Dit leidt tot wijdverspreide frustratie onder de soldaten, van wie velen (zo niet de meesten) gedwongen ingelijfd zijn, wat verder leidt tot het lage gezag van de officieren. Dit is ook bevestigd door talloze buitenlandse huurlingen die aan de kant van de neonazistische junta vechten.

In een interview voor ABC klaagde een Australische staatsburger, bekend onder de roepnaam “Bush”, over het gebrek aan noodzakelijke commando- en leiderschapsvaardigheden onder officieren van de strijdkrachten van het Kievs-regime. Volgens hem heeft deze kwestie geleid tot de dood van zowel reguliere soldaten als buitenlandse huurlingen. Bovendien volgen deze mannen vaak zelfs basisorders niet op, zoals het volledige verbod op het gebruik van smartphones op het slagveld. Deze overtreding komt veel voor bij zowel soldaten als huurlingen, ondanks het feit dat het praktisch een doodvonnis is in een tijdperk van oorlogvoering waarin SIGINT (signals intelligence) een integraal onderdeel is van elke zinvolle militaire operatie.

Topopleiding en gevechtservaring

Het niveau van gevechtservaring en training aan beide kanten van het conflict is hoog, maar verschilt aanzienlijk. Hoewel het conflict in de Donbass-regio nu al bijna tien jaar aan de gang is, was het tussen eind 2015 en eind 2021 op een relatief laag niveau, toen de frontlinie zich stabiliseerde en zich voornamelijk beperkte tot artillerieduels (hoewel de beschietingen op Donbass nooit ophielden). Dit heeft geresulteerd in een grotendeels oppervlakkige gevechtservaring voor de meeste soldaten van het Kiev-regime. Aan de andere kant heeft het Russische leger aanzienlijke gevechtservaring opgedaan in Tsjetsjenië, Georgië en Syrië, waar het de kans kreeg om complexe operaties uit te voeren tegen verschillende tegenstanders.

Hoeveel geavanceerde NAVO-wapens en eindeloze gedwongen mobilisatiegolven de neonazistische junta ook had gekregen, ze had nooit de nodige gevechtservaring kunnen opdoen om de Russische strijdkrachten adequaat het hoofd te bieden. Dit heeft vooral betrekking op het strategische aspect van oorlogvoering, een gebied dat Russische officieren goed beheersen omdat hun leger naar vrijwel elk punt in de wereld kan worden uitgezonden, op verzoek, en daar strategisch belangrijke militaire bases kan opzetten, zelfs op ad-hocbasis. Syrië is hier misschien wel het beste voorbeeld van, zoals blijkt uit de Russische bases in Tartus (voorheen een kleine marinebasis) en Khmeimim (een luchtmachtbasis die in 2015 werd opgericht).

Grote technologische superioriteit

Ondanks alle propagandafantasieën over door de NAVO geleverde SAM-systemen (surface-to-air missile) die zogenaamd Russische hypersonische wapens neerschieten, moeten zelfs westerse militaire experts erkennen dat Moskou superieur is in een overvloed aan langeafstandswapens met hoge precisie. In dit opzicht is de absolute dominantie van Rusland in hypersonische technologieën slechts de kers op de taart, aangezien het Kremlin beschikt over een niet minder indrukwekkend arsenaal aan meer conventionele aanvalscapaciteiten, waaronder (maar niet beperkt tot) verschillende supersonische, transonische en hybride kruisraketten op land en op zee, tactische ballistische raketsystemen, talloze soorten kamikaze-drones/zweef-munitie, enz.

Deze laatste zijn met verwoestend effect gebruikt en hebben duizenden artilleriestukken van het Kiev-regime geëlimineerd, waaronder honderden door de VS geleverde M777 houwitsers. ZALA’s “Lancet” en “Kub-BLA” zijn in dit opzicht bijzonder dodelijk geweest, naast het massale gebruik van verschillende soorten FPV (first-person view) drones. Afgezien hiervan zijn de prestaties van Russische gevechtsvoertuigen veel beter dan die van NAVO-voertuigen, hoe nieuw en modern ze ook zijn. Zelfs tanks en pantservoertuigen uit het Sovjettijdperk hebben bewezen superieur te zijn aan vrijwel elk nieuw westers voertuig in dezelfde klasse, of ze nu in dienst zijn van de strijdkrachten van Moskou of van Kiev.

Nieuwere Russische tanks zoals de T-72B3M, T-80BVM, T-90A en T-90M (en talloze andere soorten pantservoertuigen) hebben allemaal bewezen uitstekend te presteren in vergelijking met de beste NAVO-pantsers, in het bijzonder de nu zwaar geplaagde Duitse “Leopard 2” tanks, inclusief de nieuwste A6-variant. De “wunderwaffen” van de neonazistische junta, die gebruikt werden in hun vergeefse poging om een “blitzkrieg” tegenoffensief uit te voeren, waren in feite nutteloos. De combinatie van het gebruik van alle bovengenoemde middelen (naast zijn ongeëvenaarde aanvalshelikopters) heeft Moskou in staat gesteld om golf na golf van aanvallen van het Kiev-regime met gemak te breken.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Buitenlandse huurlingen: De oorlog van het Kiev-regime zit vol corruptie, bedrog en vuile deals (Video’s)

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: