Wat zou Rusland als een overwinning beschouwen?

Een vraag die steeds weer gesteld wordt – niet alleen in het Westen, maar ook in Rusland – is: wat zou Rusland als een overwinning in Oekraïne beschouwen, wat zijn zijn doelen op dit moment? Hierop kwam een interessant antwoord op de Russische televisie.

Op zondag ging het wekelijkse nieuwsoverzicht op de Russische televisie ook in op de vraag wat er nu eigenlijk op het spel staat in Oekraïne, wat Rusland als een overwinning in Oekraïne zou beschouwen, wat de doelen van Rusland zijn in de huidige situatie. Ik heb de Russische bijdrage vertaald, schrijft Thomas Röper.

Begin van de vertaling:

Het is altijd goed om de blik verder te richten, om verder te kijken dan de onmiddellijke taken en opnieuw te beoordelen waar we zijn, om samen te vatten wat al duidelijk schijnt te zijn. In het leger wordt dit verkenning genoemd, wanneer u voor een aanval nog eens op kaarten kijkt, posities verduidelijkt, u oriënteert, oriëntatiepunten bepaalt en alles opnieuw beoordeelt. Verkenning kan niet alleen militair zijn, maar ook historisch, wanneer we de bijzonderheden van het moment formuleren, de historische logica in actie, een schema opstellen om het oorzaak-gevolg principe te bepalen. Vladimir Poetin deed iets soortgelijks toen hij antwoordde op een vraag over de Oekraïense drone-aanval op Moskou. Iedereen is geschokt, maar waar ging dat over?

“Het begon allemaal lang geleden. Na het uiteenvallen van de USSR was het onvermijdelijk dat er enige concurrentie zou zijn tussen Rusland en Oekraïne. Dat spreekt voor zich, maar blijkbaar gingen degenen die erbij betrokken waren ervan uit dat alles op een beschaafde manier zou gebeuren, op basis van onze nabijheid tot elkaar, gemeenschappelijke geschiedenis, cultuur, taal enzovoort. Maar helaas liep het anders, wat te verwachten was. Het gebied dat Oekraïne heet, is vanaf het begin gecontroleerd door mensen uit het Westen. En zij kozen ervoor om niet alleen tegen Rusland te strijden, maar om in dat gebied een anti-Rusland te creëren. Ze moesten rekening houden met de mensen die in het zuidoosten van Oekraïne woonden – een groot aantal kiezers. Ik wil u er ook aan herinneren dat toen Oekraïne zijn eerste stap naar onafhankelijkheid zette, het zichzelf een neutrale staat verklaarde – dat staat in zijn onafhankelijkheidsverklaring,” zei Vladimir Poetin.

Dit is allemaal waar, maar voor de verklaarde opgave – “Oekraïne is een neutrale staat” – was de macht van de Oekraïense elite niet voldoende, omdat het hier om soevereiniteit gaat, en soevereiniteit is een moeilijke beslissing. Het leek hen gemakkelijker om op het Westen te leunen. En van welke neutraliteit is er dan nog sprake?”

Poetin vervolgde: “In plaats daarvan gingen ze geleidelijk een andere kant op – naar de NAVO, een organisatie die vijandig tegenover Rusland staat en alleen is opgericht om de Sovjet-Unie, Rusland, te bestrijden. In 2008 verklaarden ze, zonder enige militair-politieke spanning, dat ze lid wilden worden van de NAVO. En de westerse landen – de landen van het bondgenootschap – kondigden op de top in Boekarest aan, als ik me niet vergis, dat de deur naar de NAVO openstond voor Oekraïne. Niet alleen werden we bedrogen toen ons werd verteld dat er geen uitbreiding van de NAVO naar het oosten zou komen, maar ze wilden ook naar Oekraïne.”

Zoals bekend voerden ze in 2014 de staatsgreep uit en begonnen ze iedereen die op de een of andere manier normale betrekkingen met Rusland wilde aanknopen, gewoonweg te vernietigen. Bovendien begonnen ze de oorlog in de Donbass. Daarna hebben ze iedereen misleid en beweerden dat ze het probleem vreedzaam wilden oplossen. Nu zeggen ze openlijk dat ze allemaal vals hebben gespeeld, alleen maar om krachten te verzamelen en gevechten te ontketenen, ook tegen de Krim.”

Ze hebben allemaal vals gespeeld en tegelijkertijd zijn ze doorgegaan met het beschieten van de Donbass. Ze vermoordden burgers en kinderen en bereidden een bloedbad van miljoenen Russen in de Donbass voor. De manier waarop Boedanov nu het bloedbad van miljoenen Krimbewoners voorbereidt, toont ons het verklaarde doel. En niemand in het Westen spreekt dit tegen. Maar wat moet Rusland in deze omstandigheden doen, in de omstandigheden van de oorlog die al in 2014 is ontketend?

Poetin zei hierover: “Rusland werd gedwongen om te reageren op de oorlog die door het Oekraïense regime in de Donbass werd ontketend, we werden allemaal gedwongen om te reageren met de militaire operatie die het grondgebied van Oekraïne aanvalt, maar met precisiegeleide wapens met een groot bereik en specifiek gericht op militaire infrastructuur of opslagplaatsen met munitie of brandstof die voor gevechtsoperaties worden gebruikt. We hebben het ook al gehad over de mogelijkheid van aanvallen op besluitvormingscentra. Het hoofdkwartier van de Oekraïense militaire inlichtingendienst, dat onlangs getroffen werd, valt natuurlijk ook in deze categorie. Zoals u weet, heeft het regime in Kiev als reactie een andere weg gekozen – pogingen om Rusland en zijn burgers bang te maken en luchtaanvallen op woongebouwen.”

En hier is het heel belangrijk om de specifieke kenmerken van het moment te herkennen om de ontwikkelingen in de toekomst te kunnen sturen. Op donderdag hield het persbureau RIA Novosti een brainstormsessie als onderdeel van het forum “Wat voor Oekraïne hebben we nodig?”, waar naar mijn mening belangrijke gedachten werden geuit. Bijvoorbeeld: Wat wordt onze overwinning, hoe stellen we ons die voor?

Politicoloog Alexander Dugin zei daar: “Natuurlijk willen ze onze volledige vernietiging bereiken, de vernietiging van Rusland als fenomeen, als soeverein subject van de wereldgeschiedenis, als beschaving – dat is hun doel. Als we niet toestaan dat dit doel wordt bereikt, hebben we al gewonnen. Maar een echt fundamentele nederlaag zal het Westen in dit geval niet lijden. Helaas bevinden we ons in een ongelijke positie: wij vechten voor ons bestaan, en zij vechten voor meer privileges. Dus als zij die niet krijgen, is daar niets mee verloren. Maar als wij onze overwinning niet krijgen, zullen wij ophouden te bestaan. Dat is het onevenwicht in onze posities en ik denk dat dat de tragedie is van de situatie waarin we ons bevinden. Wij voeren oorlog om ons bestaan. Zij voeren oorlog om iets extra’s te krijgen en om hun unipolaire model te versterken. Als wij vasthouden aan ons model, zal de wereld multipolair zijn. Dat zal onze overwinning zijn, maar het zal geen totale nederlaag voor het Westen zijn.”

Maar we stellen onszelf niet tot taak om het Westen volledig te vernietigen. De taak is een rechtvaardige wereld waarin Rusland zichzelf in stand houdt. En wat betreft Oekraïne als regime, als geopolitiek onderwerp, daar komen vragen uit voort. En daar zijn antwoorden op.

Dugin vervolgde: “Ze zullen daar vandaag demilitariseren en morgen militariseren, vandaag denazificeren, zelfs als ze dat doen, en morgen weer nazificeren. Ze zullen geen van beide doen, integendeel, ze gaan in de richting van hypermilitarisering en hypernazisme. Ze hebben hun eigen doodvonnis als natiestaat getekend. Dit betekent echter geenszins dat we het over de volkeren van Oekraïne hebben. Het Oekraïense volk, het Oekraïense grondgebied als onderdeel van het grote Euraziatische Rijk – dit alles zal tot bloei komen en we zullen de broederlijke betrekkingen herstellen. Maar hoe lang zal dit duren? Het zal onze overwinning zijn, maar niet op het Westen, maar op de moeilijkheden die we de afgelopen 30 jaar na de ineenstorting van de grote verenigde Sovjetstaat hebben overwonnen.”

Het thema van hoe onze overwinning eruit zou zien, werd ondersteund door historicus en publicist professor Dmitry Tabachnik: “Allereerst is onze overwinning dat we één van de centra blijven, één land – één beschaving. Het recht om onszelf te zijn op ons eigen grondgebied, met onze eigen vrienden, met onze eigen opvattingen, met onze eigen taal, dat is onze overwinning.”

Dat is één ding. Maar hoe nu verder? Hoe kunnen we ons de toekomst voorstellen als we terugkijken op de geschiedenis?

Dmitry Tabachnik vervolgde: “Als we het over de komende politieke opbouw hebben, lijkt het mij dat de gebieden die oorspronkelijk Russischsprekend waren en die door verschillende Sovjetleiders kunstmatig aan de Oekraïense SSR werden toegevoegd, en die hopelijk door het Russische leger bevrijd zullen worden, een referendum zouden moeten houden en, net als de republieken Donetsk en Lugansk, in een referendum een integraal deel van het grote moederland Rusland zouden moeten worden. In sommige delen denk ik dat het mogelijk is om een vorm van autonomie te gebruiken, zoals in de Republiek Kabardino-Balkarië, die onderworpen is aan gemeenschappelijke wetten, en in de dichtbevolkte Republiek Basjkortostan, enzovoort. Maar aan het begin van deze discussie moeten we een vraag stellen die de bedrogen Oekraïners van vandaag moeten beantwoorden: vertel ons, wanneer zijn jullie industrie, jullie wetenschap, het eerste polytechnisch instituut, alle drie de universiteiten in Oekraïne ontstaan: chronologisch in Charkov, in Kiev, in Novorossiysk, vandaag Odessa? Wanneer ontstond muziek, geen volksmuziek, maar muziek met musicologie? Het antwoord is heel eenvoudig: het gebeurde allemaal tijdens het uitgestrekte Russische Rijk, dat een vriendelijke Euraziatische staat genoemd kan worden.”

Dat is allemaal waar. Maar het belangrijkste dat nu de uitkomst van de strijd zal bepalen, is militaire actie. Er staat niet veel op het spel, maar gewoon alles.

Einde vertaling

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Wat informatie over emigreren naar Rusland

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: