Onlangs sloot The Wall Street Journal zich aan bij de stroom van Amerikaanse mainstream media, waaronder The New York Times, Politico en verschillende andere, om het Amerikaanse publiek voor te bereiden op een Russische overwinning, schrijft Ted Snider.
Na bijna twee jaar heeft meer dan 113 miljard dollar van het geld van de Amerikaanse belastingbetaler, uitgegeven tegen afschuwelijke kosten in lijf en leden, Oekraïne in een slechtere onderhandelingspositie gebracht dan aan het begin van de oorlog. Maar liefst 50.000 Oekraïners zijn nu geamputeerd. En hoewel statistieken over Oekraïense slachtoffers een strikt verzwegen staatsgeheim zijn, suggereren de meest plausibele bronnen slachtoffers en dodelijke slachtoffers van wel 400.000-500.000 mensen. Deze aantallen kloppen met interne Oekraïense communicatie die suggereert dat om hun aantallen op het veld te handhaven er 20.000 soldaten per maand vervangen zouden moeten worden. Hetzelfde cijfer werd gegeven in een artikel in de New York Times waarin een voormalige bataljonscommandant werd geciteerd die “schat dat Oekraïne tot volgend jaar 20.000 soldaten per maand zal moeten rekruteren om zijn leger in stand te houden, zowel om de doden als de gewonden te vervangen”. 20.000 over een oorlog van ongeveer twee jaar brengt het aantal ruim boven de 400.000. Recentelijk heeft Yuriy Lutsenko, de voormalige procureur-generaal en ex-hoofd van het Ministerie van Binnenlandse Zaken van Oekraïne, gezegd dat 500.000 Oekraïense soldaten gedood of ernstig gewond zijn. Interessant genoeg is het Moskou dat de meest conservatieve cijfers geeft. De Russische minister van Defensie Sergey Shoigu zei onlangs dat Oekraïne in 2023 meer dan 215.000 soldaten heeft verloren, met meer dan 383.000 doden of gewonden sinds het begin van de oorlog.
Het cijfer van 400.000-500.000 Oekraïense soldaten die verloren zijn gegaan op het slagveld door gewonden en doden komt ook overeen met het aantal van 450.000-500.000 dat de Oekraïense president Volodymyr Zelensky zegt dat het leger heeft gevraagd in een nieuwe mobilisatie. In een ander teken van een strijd tussen Zelensky en opperbevelhebber van de Oekraïense strijdkrachten Valery Zaluzhny, legde Zaluzhny, nadat Zelensky het leger verantwoordelijk had gesteld voor het aanvragen van de impopulaire dienstplicht, de verantwoordelijkheid terug bij de regering en ontkende dat het leger ooit formeel om de mobilisatie had gevraagd of het aantal had opgegeven.
De Wall Street Journal legde de psychologische basis om het Amerikaanse publiek voor te bereiden op een nederlaag in Oekraïne, ondanks het verlies van Oekraïense levens en Amerikaanse dollars, met de zin “Zelfs als de hulp aan Oekraïne wordt vernieuwd, is het essentieel om een realistisch einde van de oorlog te overwegen.” Het gaat verder met te zeggen dat, hoewel “Oekraïne’s aandringen op het herwinnen van al het grondgebied dat Rusland sinds 2014 in beslag heeft genomen begrijpelijk is… hebben de gebeurtenissen van het afgelopen jaar duidelijk gemaakt dat dit doel niet op korte termijn bereikt kan worden”. Het artikel sluit af met het advies dat “Westerse leiders onderhandelingen moeten onderzoeken” om een einde te maken aan de gevechten en noemt het “een bittere pil” maar “de enige realistische weg naar een duurzame vrede in Europa.”
Maar in twee korte alinea’s aan het einde van het artikel bewijst The Wall Street Journal zijn lezers een slechte dienst door meer informatie weg te laten dan het hen geeft, waardoor de normen voor verantwoorde journalistiek in twijfel worden getrokken.
In de eerste van de twee alinea’s staat: “Recente berichten, die de heer Poetin niet heeft ontkend, suggereren dat hij bereid is in te stemmen met een staakt-het-vuren langs de huidige gevechtslijnen. Hoewel hij niet bereid is om zich terug te trekken, geven deze berichten aan dat hij zijn doel om heel Oekraïne te domineren in de ijskast heeft gezet.”
Hoewel The Wall Street Journal vrij is om te speculeren dat Vladimir Poetin “heel Oekraïne wilde overheersen”, is het ook verplicht om te verduidelijken dat er niets in de gedocumenteerde historische gegevens te vinden is dat erop wijst dat Poetin ooit het overheersen van heel Oekraïne als doel had. De geleerde John Mearsheimer heeft erop gewezen: “Er is geen bewijs in het publieke dossier dat Poetin overwoog, laat staan van plan was om een einde te maken aan Oekraïne als onafhankelijke staat en het deel te laten uitmaken van het grotere Rusland, toen hij op 24 februari zijn troepen Oekraïne binnen stuurde.” Dat is ook nooit een van Poetins verklaarde doelen van de militaire operatie geweest. Zijn lijst van doelen is consequent geweest dat Oekraïne geen lid kan worden van de NAVO, dat de NAVO Oekraïne niet verandert in een zwaar bewapend anti-Russisch land aan zijn grens en dat de rechten van etnische Russische Oekraïners worden beschermd. Rusland heeft duidelijk verklaard dat het “de territoriale integriteit van Oekraïne steunt” als Oekraïne terugkeert naar de belofte van permanente neutraliteit op basis waarvan Rusland in 1991 voor het eerst de onafhankelijkheid van Oekraïne erkende.
In de volgende paragraaf benadrukt het artikel dat “er goede redenen zijn om sceptisch te zijn” dat Poetin serieus wil onderhandelen over een vrede die zijn ambitie om Oekraïne te domineren zou opgeven. Maar hoewel de auteur het recht heeft om sceptisch te zijn, moet hij uitleggen wat die “goede redenen” zijn, omdat ze opnieuw de historische gegevens negeren.
Een overweldigende hoeveelheid mensen die aanwezig waren bij de gesprekken in Istanboel hebben getuigd hoe dicht Rusland en Oekraïne bij een onderhandelde vrede waren in de eerste dagen van de oorlog. Maar bij het in twijfel trekken van Poetins serieusheid om over vrede te onderhandelen, negeert The Wall Street Journal een bericht dat enkele dagen voor het eigen bericht naar buiten kwam, namelijk dat de voormalige onderminister van Buitenlandse Zaken van Oekraïne Oleksandr Chalyi, die lid was van de Oekraïense delegatie in Istanboel, zegt dat Poetin zeer serieus was over onderhandelen.
Na zijn publiek er tijdens een debat in Genève aan te hebben herinnerd dat hij er daadwerkelijk bij was, zegt Chalyi dat ze tijdens de gesprekken in Istanboel “in maart en april” “het zogenaamde communiqué van Istanboel hebben gesloten. En we waren er midden april, eind april heel dichtbij om onze oorlog af te ronden met een vreedzame regeling”. Chalyi meldt dat Poetin persoonlijk besloot om de tekst van het Communique te accepteren en dat Poetin “een oprechte inspanning toonde om een realistisch compromis te vinden en vrede te bereiken.”
Het artikel in de Journal beweert vervolgens dat de Oekraïense ambities van Poetin slechts deel uitmaken van een groter “plan om het Sovjetimperium opnieuw samen te stellen.” Als bewijs haalt de schrijver Poetins verklaring uit 2005 aan dat de ineenstorting van de Sovjet-Unie “de grootste geopolitieke catastrofe van de 20e eeuw” was.
Poetin heeft dat inderdaad gezegd. Maar net als andere citaten van Poetin wordt dit misleidend gebruikt door de context weg te laten. Ten eerste noemde hij het niet “de grootste” catastrofe maar “een grote” ramp. Maar de catastrofe na de val waar hij naar verwijst is niet de afwezigheid van de Sovjet-Unie, maar vooral de economische ontbering die volgde op het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Hij betreurde dat “individuele spaartegoeden werden afgeschreven” en oligarchen “uitsluitend hun eigen bedrijfsbelangen dienden.” Hij herinnerde zich dat “massale armoede als de norm begon te worden gezien.”
De misleidende strategie die hier wordt gebruikt is vergelijkbaar met de strategie die vaak wordt gebruikt wanneer Poetin wordt geciteerd als zou hij hebben gezegd: “Wie de Sovjet-Unie niet mist, heeft geen hart,” zonder eraan toe te voegen dat zijn volgende woorden waren: “Wie de Sovjet-Unie terug wil, heeft geen hersenen.” Het eerste deel verwijst naar dezelfde gebeurtenissen die Poetin betreurt in de uitspraak die in het artikel in de Journal wordt geciteerd; het tweede deel verandert de geclaimde betekenis volledig door het eerste deel weer in zijn context te plaatsen.
Het artikel in de Wall Street Journal lijkt deel uit te maken van een psychologische mediacampagne om Amerikanen voor te bereiden op een Russische overwinning in Oekraïne, ondanks de enorme kosten aan Amerikaanse hulp, Amerikaanse wapens en Oekraïense levens. Maar het zou hen beter kunnen voorbereiden op de onvermijdelijke onderhandelingen die het voorspelt door hen eerlijk voor te bereiden met de waarheid over de oorzaken van de oorlog en over de aangetoonde mogelijkheid van onderhandelingen, waarvan begrip noodzakelijk zal zijn om die onderhandelingen te laten slagen.
De MSM ‘hoernalistiek’ is alleen goed voor de kattenbak, dan kan er heel ‘verantwoord’ overheen gezeken worden, LMFAO
Terwijl we ons concentreren op de oorlog, gebeuren er andere snode dingen in oekraïne?
https://youtu.be/zzabldWa8n4
Lijkt me logisch in een land zonder moraal of structuur, nochtans zijn vele van hardwerkende mensen die gehersenspoeld werden en meegingen met de westerse schurkenstaten…dan begint uw eigen verantwoordelijkheid en die hebben ze niet genomen, liever vrouwen én kinderen vermoorden…op bev een zondagvoormiddag waar het kinderbloed nog op de witte kalklijnen lag… vervloekt weze deze Oekraïeners… medeverantwoordelijk voor hun eigen verliezen….NO MERCY…♥️🇷🇺🌹🩸🩸
De enige verplichting van Poetin jegens het Oekraïense volk, of wat er nog van over is, is hen te bevrijden van het Angelsaksische gezwel.
Hier in België worden die “positief klinkende” communicatietechnieken ook gebruikt. Een voorbeeld: “afgelopen maand is de inflatie minder snel gestegen dan vorige maand”. Als dat geen goed nieuws is !!? Zo werkt onze regimezender.