Vandaag publiceren wij een gastbijdrage van Dr. David McGrogan, professor aan de Northumbria Law School, over waarom de consensus ten gunste van Covid-beperkingen bijna van de ene dag op de andere ineengestort lijkt te zijn. David schreef afgelopen januari een stuk met de titel “The Failed Strategy of Lockdown Sceptics: We Appealed to Reason, Not Emotion” (“De mislukte strategie van de Lockdown-sceptici: We deden een beroep op de rede, niet op de emotie”). Maar bijna een jaar later landen onze standpunten als geallieerde troepen op de stranden van Normandië. Of toch niet? schrijft Dailysceptic.org.
Dr. David McGrogan:
Ik kan niet de enige zijn die vaststelt dat de publieke stemming radicaal is omgeslagen. Ik ben er zeker van dat er nog genoeg mensen zijn die bang zijn, en nog genoeg mensen die vinden dat beperkingen “werken” en gebruikt moeten blijven worden. Maar in gesprekken met tientallen vrienden, familieleden en collega’s in de afgelopen maand of zo, is mij een bepaalde zin opgevallen die steeds weer terugkomt, met lichte variaties: “We moeten er nu mee leren leven.” Er heerst een gelatenheid (“We krijgen het uiteindelijk toch allemaal, dus kunnen we er net zo goed met het leven doorgaan”) waar eens angst heerste. Het is natuurlijk enorm irritant om te moeten bijten en weerstand te bieden aan de opmerking dat sommigen van ons reeds in februari 2020 van mening waren dat we met het virus moesten leren leven. Maar het is ook bemoedigend – er zal in de hemel immers meer vreugde zijn over één zondaar die berouw toont dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen berouw hoeven te tonen. Ik kan het natuurlijk mis hebben – God weet dat ik het vermogen van de bevolking om stoïcijns mee te gaan in het mainstream narratief vanaf het allereerste begin van het Covid-tijdperk consequent heb onderschat. Maar ik hoop dat ik de zaken niet vervloek door te zeggen dat ik denk dat het nu politiek onmogelijk is voor de regering om veel te doen in de vorm van strenge lockdowns.
Wat verklaart dit? De redenen zijn, denk ik, niet erg ingewikkeld. Ten eerste is een kritische massa van mensen niet bang meer. Ze hebben drie prikken gehad, ze weten dat Omicron meestal milde symptomen veroorzaakt, en velen van hen hebben Covid gehad en ontdekt dat het niet het einde van de wereld is. Angst was een sterke motiverende factor in de steun voor lockdowns; nu is het op de terugtocht. Ten tweede, oorlogsmoeheid is ingetreden. Vooral jongeren hebben er genoeg van en willen hun eigen leven leiden. Tijdens mijn winkelexcursies op 27 en 28 december verbaasde ik me erover hoeveel mensen in de drukke winkels geen masker droegen. Ik zou zeggen zo’n 30%, en onder jongeren was dat percentage nog hoger. Ze hebben er gewoon genoeg van. Ten derde heerst tegenwoordig in het land het gevoel dat de SAGE-modelleurs niet meer zijn dan een veredelde huilende wolf – men heeft ons nu al te vaak gezegd dat we op de rand van een catastrofe staan en dan blijkt dat niets van dat alles het geval te zijn. Hun waarschuwingen worden niet langer erg serieus genomen.
Wat misschien een beetje ergerlijk is voor de sceptici van de lockdown, is dat deze redenen allemaal emotioneel zijn, niet rationeel. Het is niet zo dat iemand zich heeft laten overtuigen door onze prachtige argumenten. Het is dat een ander narratief – “het virus gaat nooit weg, dus laten we gewoon verder gaan met ons leven” – ingang heeft gevonden.
Dit zou niet erg verrassend moeten zijn. Het is bijna precies een jaar geleden dat ik een artikel schreef op Lockdown Sceptics, waarin ik beweerde dat de belangrijkste reden waarom wij sceptici werden genegeerd (of aan de schandpaal genageld) was dat de punten die we naar voren brachten gewoon niet strookten met een bepaalde ‘morele waarheid’. Er was een heersend maatschappelijk narratief dat, in essentie, zei dat lockdowns voorkomen dat mensen sterven. Onze argumenten, die tegen deze morele waarheid ingingen, waren in de ogen van de overgrote meerderheid van onze landgenoten per definitie immoreel, en het was zeer onwaarschijnlijk dat zij daardoor steun van het volk zouden krijgen. Met andere woorden, het maakt niet uit hoe goed gemotiveerd je kritiek is, als datgene wat je bekritiseert bijna universeel wordt gezien als Het Juiste Doen.
Dit is in feite in overeenstemming met wat psychologen ons vertellen over de manier waarop het menselijk verstand werkt. Wij kijken over het algemeen niet onpartijdig naar het bewijsmateriaal en maken dan een beslissing over wat wij geloven. In plaats daarvan geloven we iets om mee te beginnen, en dan gaan we op zoek naar bewijs om het te ondersteunen. In maart 2020 waren de mensen bang, en wilden ze zich verstoppen voor het nare virus, en gingen ze op zoek naar een heleboel gegevens die verklaarden waarom ze gelijk hadden om dat te doen. Fast forward naar januari 2022: mensen zijn het zat om aan Covid te denken en willen weer normaal doen, en het zou helemaal niet verbazen als ze opeens heel veel bewijs beginnen te vinden om dat te rechtvaardigen. De rede volgt de emotie – niet andersom. Het is uiteindelijk hoe mensen zich voelen en dat dicteert alles wat volgt.
Aangezien het vooral om gevoelens gaat, betekent dit dan dat de inspanningen van Toby, Lord Sumption, Peter Hitchens, Neil Oliver, Brendan O’Neill en dergelijke geen enkel effect hebben gehad? Zou de waanzin mettertijd sowieso zijn afgelopen?
Daar ben ik niet zo zeker van. Milton Friedman heeft ooit gezegd dat hij dacht dat het zijn basisfunctie was om “alternatieven voor bestaand beleid te ontwikkelen, om ze levend en beschikbaar te houden totdat het politiek onmogelijke, het politiek onvermijdelijke wordt”. Met andere woorden, ja, de publieke opinie wordt geleid door emotie, maar dit maakt haar wispelturig. Ze kan verschuiven, en snel verschuiven. De truc is om ervoor te zorgen dat, wanneer dit gebeurt, het uw ideeën zijn die “rondslingeren” (om Milton’s uitdrukking te gebruiken) zodat ze in opgepikt kunnen worden.
Met andere woorden, mensen zullen steeds meer het gevoel krijgen dat deze lockdown onzin moet stoppen. Als ze dat doen, zullen ze op zoek gaan naar bewijs en argumenten om dat standpunt te ondersteunen. Dankzij de inspanningen van Toby en anderen zoals hij, zullen ze een enorme rijkdom hiervan vinden in het publieke domein. Met andere woorden, de Lockdown-sceptici zijn waarschijnlijk niet erg overtuigend of invloedrijk geweest als het gaat om de brede lagen van de bevolking. Maar dat was het punt niet. We hebben de alternatieve visie levend gehouden, zodat wanneer de publieke opinie uiteindelijk verschuift, het onze ideeën zijn die ze zullen oppikken, en die daardoor in toenemende mate de agenda zullen gaan bepalen.
Hugo de Jonge word minister van wonen…..
OMG!!!!!?♂️
Onderdeel van het grote plan is om mensen in steden op te hokken.
Dus mooie vervolgstap voor deze schwabbelaar.
En Nederland was al mooi op weg met al die afgrijselijje fokschuren (nieuwbouwwijken). De kroondomeinen zijn al nooit geëlimineerd privéterrein van de huidige duitse overheersers.
Kan hij mooi beginnen met huisarrest, daarna hangen in het trapgat, en dan in het compostvat, dient hij tenminste nog een beetje de vruchtbaarheid van de tuin.