Vrouwen in kabinetten en directiekamers

Herinnert u zich Margaret Thatcher nog? En Indira Gandhi? Hebt u ooit gehoord van Golda Meir? Alle drie waren “Iron Ladies” die als leiders van hun land en trouwe verdedigers van nationale belangen echt het verschil maakten. Men kan het al dan niet eens zijn met hun politieke filosofieën en opvattingen, maar het valt niet te ontkennen dat deze vrouwen werkelijk grote politici waren, die zelfs de meeste van hun mannelijke tijdgenoten overtroffen, schrijft Hans Vogel.

Vandaag de dag zijn er zeventien landen waar vrouwen regeringen leiden. Daartoe behoren Frankrijk, Groot-Brittannië, Zweden, Denemarken, Finland, Estland, Litouwen, Servië, IJsland, Nieuw-Zeeland, Bangla Desh en Nepal. Ook de voorzitter van de Europese Commissie, mevrouw Ursula von der Leyen, hoort in deze lijst thuis. Daarnaast zijn er vijftien landen waar een vrouw president is.

Van de huidige vrouwelijke politici is misschien alleen Cristina Fernandez van Argentinië uit hetzelfde hout gesneden als haar illustere voorgangers Thatcher, Meir en mevrouw Gandhi. Haar feitelijke status zou vergelijkbaar zijn geweest als haar land meer gewicht in de schaal had gelegd in de wereldpolitiek. Een invloed vergelijkbaar met die van Duitsland, tot het eerder dit jaar een suïcidaal economisch beleid oplegde. Angela Merkel, de vrouw die al meer dan zestien jaar het lot van Duitsland in handen heeft, had al haar best gedaan om het sociale weefsel van haar land te vernietigen door de poorten te openen voor miljoenen jonge alleenstaande mannelijke buitenlanders die geen greintje respect of sympathie koesterden voor de natie die hen met open armen ontving. Met andere woorden, hoewel “das Merkel” (zoals haar vele tegenstanders haar graag noemden) vanwege haar lange regeerperiode en haar greep op de Duitse politiek misschien kan worden beschouwd als een gelijke van Thatcher, Gandhi en Meir, heeft zij haar plichten glansrijk verzaakt. Ook al is zij niet de eigenlijke slager van Duitsland, Merkel heeft haar land klaargemaakt voor de slacht. De meesterslager die momenteel voorgaat in het afslachten van Duitsland is de sociaaldemocraat Olaf Scholz, een man.

Maar wees gerust, de helft van zijn kabinet bestaat uit vrouwen. Enkele van de meest verderfelijke, debiele en incompetente vrouwen hebben de leiding gekregen over belangrijke ministeries. Annalena Baerbock is minister van Buitenlandse Zaken en heeft in die hoedanigheid in het openbaar uitspraken gedaan die qua onwetendheid en pure domheid wedijveren met die van haar Britse collega Liz Truss, die nog maar een paar dagen geleden tot premier werd benoemd. Het ministerie van Binnenlandse Zaken wordt geleid door ene Nancy Faeser, nauwelijks minder incompetent dan la Baerbock, terwijl het ministerie van Defensie wordt geleid door Christine Lambrecht die, zoals het een vrouw betaamt die de leiding krijgt over de nationale defensie, absoluut niets weet van militaire zaken. Overigens staat haar collega in Nederland, mevrouw Kajsa Ollongren, op hetzelfde niveau van onkunde. Zelfs nadat zij hoofd van defensie was geworden, kon zij het verschil niet zien tussen een majoor en een sergeant-majoor.

Natuurlijk hoef je als minister geen gedetailleerde kennis te hebben van alles wat met dat ministerie te maken heeft, maar een beetje kennis en enige intellectuele basisvaardigheden zijn wel handig, al was het maar om het publiek vertrouwen in te boezemen. Het ontstellend lage competentieniveau van de meeste hedendaagse ministers geeft aan dat ministers in moderne regeringen niet meer zijn dan boegbeelden. Inwisselbare hoofden die alleen maar handtekeningen op stippellijnen hoeven te zetten, naar fotografen hoeven te glimlachen, eenvoudige, voorbereide vragen hoeven te beantwoorden en wat rond hoeven te reizen om de indruk te wekken dat ze echt iets doen. Dat is precies de reden waarom zoveel onwetenden (m/v) worden benoemd op hoge regeringsposten. Zij zijn het niet die de echte beslissingen nemen.

Dat wordt gedaan door hoge ambtenaren, grote bedrijven, banken, NGO’s, internationale organisaties zoals de Wereldgezondheidsorganisatie en het Wereld Economisch Forum en door af en toe een niet-gekozen orgaan zoals de Europese Commissie. De meeste van deze entiteiten worden geleid door mannen en slechts enkele van deze entiteiten hebben een man-vrouwverhouding in hun raden van bestuur en uitvoerende organen. Dat is precies waarom vrouwen zo vaak minister worden: het maakt geen verschil voor de gang van zaken, maar het ziet er zo mooi uit in de ogen van een goedgelovig publiek.

Voor degenen die gelijke kansen voor vrouwen eisen (tot en met numerieke pariteit in hoogbetaalde, prestigieuze banen, maar nooit voor vuilnismannen), is de politiek een uitgelezen terrein om hun doelen te bereiken. Aangezien het niet uitmaakt of een minister competent en deskundig is, kunnen vacatures op dat niveau gemakkelijk worden opgevuld met handlangers (m/v) en stromannen (m/v). Als algemene regel kan worden gesteld dat politici over de hele linie minder competent zijn dan hun collega’s buiten de regering. Dit is het duidelijkst op gebieden waar deskundigheid echt telt, waar grote belangen op het spel staan en waar grote winsten worden gemaakt.

Momenteel zijn mannen en vrouwen gelijk in de Europese Commissie, de Nederlandse regering en ook in Frankrijk, Duitsland en Portugal. Vrouwen hebben een meerderheid in de regeringen van België, Spanje en Zweden. We kunnen er zeker van zijn dat militante feministen en ijveraars voor gelijke rechten geen bezwaar zullen maken tegen de vrouwelijke meerderheid in die kabinetten, ook al zou dat volgens hun filosofie onrechtvaardig zijn. Voor mannen, natuurlijk. Aan de andere kant zullen diezelfde feministen zeker grote bezwaren maken tegen de samenstelling van de regeringen van Roemenië (drieëntwintig mannen, één vrouw), Polen (eenentwintig mannen, één vrouw) en Hongarije (veertien mannen, één vrouw).

Merkwaardig genoeg is de samenstelling van de kabinetten in Hongarije, Polen en Roemenië niet erg ver verwijderd van die van de Wereldgezondheidsorganisatie, die beweert te waken over de gezondheid van de hele wereldbevolking. De goddelijke WHO lijkt perfect op haar gemak met haar ernstige discriminatie van vrouwen. In de raad van bestuur zijn er meer dan vier mannen tegen één vrouw. Tot nu toe heb ik echter nog geen klachten over deze situatie gehoord.

In feite streven veel van de machtigste en invloedrijkste entiteiten ter wereld niet naar een gelijke vertegenwoordiging van mannen en vrouwen in hun bestuurskamers. Naast het feit dat ze zeer zelden door een vrouw worden geleid, onderscheidt de genderongelijkheid hen van de meest “geavanceerde” regeringen in Europa.

In het algemeen kent de financiële wereld, bestaande uit banken, verzekeringen, vermogensbeheer en andere financiële diensten, geen gendergelijkheid op de hoogste niveaus. Hetzelfde geldt voor farmaceutische en hightechbedrijven. Voorbeeldige egalitaire bedrijven in deze branches zijn Allianz en Zurich (beide verzekeringen), Microsoft en Pfizer. Deze bedrijven kunnen trots bogen op raden van bestuur die voor de helft uit mannen en voor de helft uit vrouwen bestaan.

Andere giganten op deze gebieden hebben een man/vrouw-vertegenwoordiging op de hoogste niveaus die varieert van 4:1 tot 2:1. Blackrock, ’s werelds grootste vermogensbeheerder, heeft 2:1, runners-up Vanguard en Charles Schwab hebben 3:1. Samen met zijn zoon, die grote zelfverklaarde humanitair, leidt George Soros de Open Society Foundation, terwijl de verhouding in de raad van bestuur 2:1 is, opnieuw in het voordeel van mannen. Men zou verwachten dat een organisatie die er prat op gaat een rechtvaardiger en meer gelijke wereld te bevorderen, ervoor zou hebben gezorgd dat – tenminste om PR-redenen – haar bestuur een gelijke vertegenwoordiging zou hebben.

Hetzelfde geldt voor het World Economic Forum. Het gebruikt elke gelegenheid om de rest van ons lastig te vallen met zijn slecht doordachte projecten en flarden van wrede waanzin en wordt net zo gedomineerd door mannen als het grootste deel van de financiële wereld, wat eigenlijk zijn kernactiviteit is. Onder leiding van Klaus Schwab en zijn zoon en dochter zijn er twee keer zoveel mannen als vrouwen in de raad van bestuur, de raad van beheer en het uitvoerend comité. Zelfs de regering Biden heeft gelijkheid bereikt, met twaalf mannen en twaalf vrouwen. Men kan zich dus afvragen wat de WHO, het WEF, Blackrock en andere organisaties ervan weerhoudt dit lovenswaardige voorbeeld te volgen.

Misschien is het in organisaties waar harde cijfers voorop staan ondoenlijk om modieuze gelijkheidsnormen toe te passen. Dat is misschien de reden waarom de Bank of International Settlements in Basel, de centrale bank van de centrale banken en de machtigste financiële entiteit ter wereld, minder dan zes procent vrouwen in haar bestuur heeft: één op achttien. Het feit dat geld uiteindelijk belangrijker is dan pariteit tussen mannen en vrouwen, is de beste verklaring voor het uitblijven van een publieke verontwaardiging over de ondervertegenwoordiging van vrouwen in de financiële wereld en echte macht en invloed.

In dit verband kan het nuttig zijn te herinneren aan de Franse feministische wetenschapper Evelyne Sullerot (1924-2017), die een “wet” formuleerde die inhoudt dat wanneer vrouwen een meerderheid vormen in een roeping of beroep, het prestige en het salaris lager zullen zijn dan toen mannen in de meerderheid waren.

Zoals iedereen met een half brein weet, kunnen vrouwen alles wat mannen kunnen, net zo goed, en sommige zelfs beter. De geschiedenis staat bol van getalenteerde en zeer capabele vrouwen en mannen. Hetzelfde geldt voor “minderheden”, of ze nu raciaal zijn of geconstrueerd op basis van moderne gendergekte. Maar “gelijkheid” eisen en zelfs opleggen door middel van speciale wetgeving is het toppunt van dwaasheid. Het zal alleen het verkeerde soort mensen naar hoogbetaalde banen en hoge overheidsfuncties leiden.

Incompetente vrouwen bijvoorbeeld, zoals de Nederlandse minister van Financiën, mevrouw Sigrid Kaag. Als trouwe partner van het WEF voert zij plichtsgetrouw uit wat Klaus Schwab haar opdraagt. Aangezien zij blijkbaar ook een psychopaat is (zeker geen zeldzaamheid onder politici en CEO’s), trekt zij zich niets aan van de wijdverspreide vernietiging, ellende en armoede die zij veroorzaakt. Nu wanhopige burgers het haar en haar familie moeilijk maken, waarbij sommigen zelfs bedreigingen uiten, heeft mevrouw Kaag verklaard dat dit in feite wordt veroorzaakt door een van de oppositiepartijen in het parlement. Ik weet zeker dat Indira Gandhi zoiets stoms nooit zou hebben gezegd. Maar blijkbaar is mevrouw Kaag niet in staat om het effect van haar beleid te begrijpen, noch kan zij de gevolgen van haar daden dragen.

Het enige antwoord dat mevrouw Kaag verdient is het gezegde “als je niet tegen de hitte kunt, ga dan uit de keuken!”.

Eigenlijk zou ze beter op haar plaats in de keuken iets constructiefs en nuttigs kunnen doen, zoals een maaltijd bereiden voor haar gezin, of voor de gaarkeukens waar ze zoveel van haar medeburgers toe dwingt…

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

FEMINISME DOSSIER

Feminisme, media en cultuurmarxisme

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: