Verzwegen studiegegevens, ziek ondanks vaccinatie: deugt het wondermiddel van Biontech helemaal niet?

Voor de ontwikkelaars van het baanbrekende Coronavaccin, het miljardair-oprichtersechtpaar Ugur Sahin en Özlem Türeci van Biontech uit Mainz, hebben de negatieve krantenkoppen en de kritiek tot dusver een tamelijk onbekende toon aangeslagen – waar zij zich misschien niets van aantrekken, vooral omdat zij dankzij de globale vaccinatiehype er financieel voor eeuwig er goed voor staan – maar die niettemin aan hun ego’s zou moeten knagen.

Zoals Jouwatch bericht, zijn immers beiden niet alleen door toppolitici en de Corona-propagandamedia als “Der Spiegel” tot semi-goddelijke Brahmanen met een succesvolle migratiegeschiedenis gehypet, maar er is – bijvoorbeeld door Angela Merkel in haar nieuwjaarstoespraak – zelfs een avontuurlijk verband gelegd tussen fundamenteel hightech-onderzoek, interne “diversiteit” en hun succes, dat voor een niet onaanzienlijk deel met Duits belastinggeld mogelijk werd gemaakt.

Of het überhaupt een succes is, valt echter nog te bezien. Want in principe zijn de massavaccinaties die momenteel wereldwijd met tientallen miljoenen worden uitgevoerd, de sneltreinvaart doorgedrukte vervanging van alles wat in het geval van andere vaccins gedurende een decennium in diverse individuele studies wordt getest – voordat goedkeuring wordt verleend, als die al wordt verleend. Want op dit moment wordt de hele wereldbevolking praktisch gereduceerd tot een studiepopulatie.

De derde en beslissende klinische studie, op basis waarvan Biontech/Pfizer haar (spoed)goedkeuring heeft aangevraagd, vertoont blijkbaar meer leemten dan tot nu toe bekend was (en openbaar had moeten worden). In januari verscheen in het wereldwijd gerespecteerde “British Medial Journal” een analyse van de internationaal gerenommeerde deskundige op het gebied van de goedkeuring van vaccins, Peter Doshi, waarover de mainstream media tot dusverre geen informatie hebben verstrekt, zoals de Zwitserse informatiedienst “InfoSperber” schrijft.

Slechts wenselijke gedeeltelijke resultaten gepubliceerd?

Het Biontech/Pfizer-onderzoek, waarop het bewijs van de vermeende werkzaamheid is gebaseerd, omvatte 40.000 deelnemers, van wie de helft werd gevaccineerd en de andere helft een placebo kreeg. In totaal meldde Pfizer 170 Covid-19 geïnfecteerden als resultaat – waarvan acht uit de gevaccineerde groep, en 162 uit de placebogroep. Vanwege deze bemoedigende verhouding – 8 tot 162 voor symptomatische gevallen – berekende Pfizer de “relatieve werkzaamheid van 95 procent” die vervolgens breed werd uitgemeten in de media.

Zoals “InfoSperber” meldt, heeft Doshi nu echter een veel meer gedetailleerde analyse van de studieresultaten verricht – en daartoe niet alleen de in de New England Journal of Medicine gepubliceerde studieresultaten onderzocht (op basis waarvan de goedkeuringen in Europa werden verleend), maar ook de bijbehorende achtergrondrapporten van meer dan 400 bladzijden, die Pfizer aan de Amerikaanse regelgevende instantie FDA had overgelegd. Volgens deze rapporten werden veel meer deelnemers aan de studie ziek dan de 170 gevallen die in de studie werden geëvalueerd; naast de 162 gevallen die in aanmerking werden genomen, waren er namelijk nog eens 3.410 proefpersonen die ook aan typische Covid-symptomen leden.

Schandalig: Pfizer negeerde ze gewoon omdat de PCR-test geen positief resultaat had opgeleverd. De FDA, die veel grondiger is in haar goedkeuringspraktijk dan de EU-Commissie en ook de Britse gezondheidsautoriteiten, schreef daarom een eigen speciaal rapport, waarin zij sprak van “een totaal van 3410 gevallen van vermoedelijke maar onbevestigde Covid-19″. En het documenteerde wat de Pfizer-rapporten zeiden over hun verdeling tussen gevaccineerden en placebo’s: 1.594 van deze gevallen hadden zich voorgedaan in de gevaccineerde groep, vergeleken met 1.816 in de niet-gevaccineerden. “InfoSperber” citeert werkzaamheidsexpert Doshi: “Met twintig keer meer verdachte gevallen dan bevestigde gevallen, kunnen deze Covd-19 verdachte gevallen niet worden genegeerd simpelweg omdat er geen positief PCR-testresultaat was”.

Opnieuw is de PCR-waarde de crux

Ze zouden dit niet moeten doen, omdat de PCR-test zelf nu op grote schaal in twijfel wordt getrokken – en met een potentieel groot aantal niet-gemelde gevallen kan het zowel valse negatieven als valse positieven kan opleveren. Zelfs de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) acht de test thans zo onbetrouwbaar dat zij een vervolgtest aanbeveelt voor al degenen die positief hebben getest maar geen symptomen vertonen, en stelt met name de kwestie van de Ct-waarde (cyclusgetal) aan de orde: als dit te hoog is, is de significantie van de test hoe dan ook laag of zelfs waardeloos. Aangezien in Duitsland de meerderheid, in sommige weken zelfs meer dan driekwart van alle positief geteste personen geen symptomen vertoont, zouden zij opnieuw moeten worden getest – als het Robert Koch Instituut (RKI) de aanbeveling van de WHO serieus zou nemen. Maar dit wordt niet gedaan – al was het maar uit kostenoverwegingen. In plaats daarvan worden alle positieve gevallen zonder uitzondering als “nieuw besmet” geteld en opgenomen in de “incidentiewaarden”, die worden gebruikt om lockdowns en vrijheidsbeperkingen te rechtvaardigen. Wanneer dergelijke tweede tests echter soms zijn uitgevoerd, zijn de resultaten vaak precies omgekeerd – bijvoorbeeld in het geval van voetballers of zelfs politici.

Als men er daarentegen van uitgaat dat veel van de negatief geteste patiënten met klassieke Covid-symptomen misschien toch Corona hebben, is het beeld voor de Pfizer-studie heel anders: “Als men alle testdeelnemers met Covid 19-symptomen meerekent, is de effectiviteit van het Pfizer-vaccin Comirnaty slechts 19 procent”, zegt Doshi. Zelfs als je dat aantal ruimhartig verdubbelt, kom je nog steeds uit op een bedroevend laag immuniseringspercentage, dat zelfs voor goedkeuring in noodgevallen veel te laag zou zijn. Dat dit laatste toch overal werd toegestaan – zelfs in de VS – is in de eerste plaats te danken aan de grote politieke en temporele druk om eindelijk hoe dan ook vaccins beschikbaar te stellen; ook al is dit misschien een fataal fiasco geweest. Alleen de toekomst zal uitwijzen of de vermeende biontech “mensheidsontwikkeling” ook maar iets deugt.

Dezelfde onzekerheid geldt voor een andere onheilspellende prognose, die echter niet specifiek betrekking heeft op het Pfizer/Biontech-serum, maar op mRNA-vaccins in het algemeen: de Ierse moleculair genetica Dolores Cahill, professor aan de Dublin School of Medicine van het University College Dublin aldaar en tegelijkertijd politiek actief als voorzitster van de Ierse Vrijheidspartij, waarschuwt nu in drastische bewoordingen voor onvoorzienbare bijwerkingen van mRNA-vaccins. Het gaat hier geenszins om vage antivaccinatie-argumenten of paranoïde samenzweringsvisioenen van vermeende “DNA-verandering” en dergelijke – maar om concrete bezwaren.

Gevaccineerd, maar nog steeds een hoog risico?

Volgens Cahill treden reële bijwerkingen vaker op zodra een met mRNA gevaccineerd persoon in aanraking komt met het mRNA van het virus – in principe op het moment dat zij geacht worden acute bescherming te bieden. Volgens haar is dit precies wat uit sommige dierproeven is gebleken met een hoge prevalentie van 20 tot 50 procent (bij sommige kandidaat-vaccins zelfs bij 100 procent van de dieren). Bij mensen ouder dan 80 jaar vermoedt Cahill ernstige bijwerkingen in 2,5 procent van de gevallen van blootstelling aan virussen na ontvangst van de eerste vaccindosis – een cijfer dat lijkt te stroken met de talrijke uitbraken in verpleeghuizen onder gevaccineerde mensen. Bij de tweede vaccinatie kunnen dan echter in maar liefst 80 procent van de gevallen levensbedreigende of op zijn minst levensverkortende reacties optreden wanneer de gevaccineerden opnieuw in aanraking komen met het boodschapper-RNA van het virus, zo citeert het portaal “Connectic-event” de wetenschapper. De Corona-uitbraak bij bejaarden die reeds met beide doses waren ingeënt – en dus schijnbaar beschermd waren – in een verpleeghuis in Osnabrück, die eergisteren bekend werd, zou juist daaraan te wijten kunnen zijn (officieel verklaren de autoriteiten het met de “Britse mutatie” B.1.1.7).

Volgens Cahill zet deze gentherapie in feite een chronische auto-immuunziekte in gang: na de eerste vaccinatieronde door mogelijke anafylaxie, na de tweede door anafylaxie en allergische reacties. Maar het is de “derde reactie” die het echte risico vormt – namelijk wanneer de gevaccineerden worden blootgesteld aan het virale mRNA-eiwit. Cahill zegt: “Zelfs als je het virus maanden later tegenkomt, wordt het immuunsysteem gestimuleerd om het te bestrijden. Als het immuunsysteem echter merkt dat je al virale eiwitten in je eigen cellen hebt, dan keert het adaptieve immuunsysteem (het mechanisme dat specifieke langetermijngeheugenantilichamen tegen een ziekteverwekker aanmaakt) zich binnen een week tegen je eigen organen – er treedt sepsis op, en later zelfs orgaanfalen”.

Omdat deze effecten bijzonder ernstig kunnen zijn bij reeds zieke en oudere mensen, raadt Cahill deze “absoluut gevaarlijke gentherapie” af voor deze groepen. De crux hier is dat het vaccin eigenlijk ontwikkeld is om hen te beschermen. Tot dusverre vertegenwoordigt Cahill een eenzame mening in de wetenschappelijke gemeenschap – en ook hier blijft het voorlopig speculeren of haar waarschuwingen waar zullen blijken te zijn of empirisch kunnen worden bewezen. Maar helaas lijken de vele verontrustende incidenten na diverse massavaccinaties, ook in Duitsland, haar gelijk te bewijzen.

Asielzoeker onthoofdt 1-jarig meisje in Duitsland: de onthoofding van de Hamburgse justitie