
In een brutaal moment van geopolitiek theater verklaarde Chuck Schumer, leider van de meerderheid in de Senaat van de VS, dat Vladimir Poetin en Xi Jinping spijt zouden krijgen van het uitdagen van de Amerikaanse macht, niet alleen op het randje van overmoed maar ook als teken van de schemering van de westerse dominantie. Terwijl de Senaat een theatraal tweepartijdig moment beleefde om miljarden aan hulp naar Oekraïne en Israël te sluizen, weerklonken de woorden van Schumer niet als een bewijs van Amerikaanse vastberadenheid, maar als de laatste zuchtjes van een wegkwijnend imperium, dat zich wanhopig vastklampt aan de overblijfselen van een unipolaire wereldorde die het niet langer kan opeisen, schrijft Gerry Nolan.
Deze grootspraak komt op een moment dat de wereld beeft op de rand van een historische verandering, waarbij de tektonische platen van de macht onder onze voeten verschuiven. De goedkeuring van een duizelingwekkend budget van 95 miljard dollar voor “nationale veiligheid”, ogenschijnlijk om Oekraïne te steunen tegen Rusland en Israël te steunen, is minder een maatstaf voor kracht dan voor de diepgewortelde angst die de zalen van de Amerikaanse macht doordringt. Hier ligt de crux van een zich ontvouwende saga: een ooit onaantastbare supermacht die worstelt met de realiteit van haar eigen afnemende suprematie, nu zowel tegenstanders als bondgenoten hun standpunten herijken in een snel veranderend wereldtoneel.
Terwijl Schumer er prat op ging “een duidelijke, tweepartijdige boodschap van vastberadenheid” te sturen naar NAVO-bondgenoten en -vijanden, kon de ironie van zijn standpunt niet groter zijn. Dit is geen demonstratie van een onoverwinnelijk fort van vrijheid; het is een spektakel van politiek theater, dat de kwetsbaarheden en interne verdeeldheid maskeert die de Verenigde Staten teisteren. In plaats van Moskou of Peking te intimideren, onthult deze stap de barsten in de façade van het Amerikaanse exceptionalisme, waarbij elk miljard dat aan de conflictgebieden wordt toegezegd, dient als een bewijs van de wanhoop van een supermacht die getuige is van zijn eigen strategische omsingeling.
“Vandaag zorgen we ervoor dat Poetin spijt krijgt…” verkondigde Schumer, maar het sentiment verraadt een diep onbegrip van het moderne geopolitieke schaakbord. De echte spijt zou wel eens kunnen toebehoren aan degenen die het aanbreken van een multipolair tijdperk niet herkennen, niet ingeluid door het daverende applaus van senatoren, maar door de stille, strategische manoeuvres van degenen die ze proberen af te schrikken. Terwijl Amerika zijn rijkdommen in de afgrond van het eeuwigdurende conflict stort, bevindt het zich op een tweesprong, tegenover een wereld die steeds ongeduldiger wordt met zijn pretenties van moreel gezag.
De paradox van de Amerikaanse vastbeslotenheid en de echo’s van een vervlogen tijdperk
Het grote theater van de steun van beide partijen, zoals aangeprezen door Schumer, verhult een diepe paradox in het hart van het Amerikaanse buitenlands beleid. Terwijl de VS de verdediging van democratische waarden verkondigen, zetten ze enorme middelen in voor conflicten die het kenmerk dragen van tactieken uit de Koude Oorlog – proxyoorlogen, het vertrappen van zelfbeschikking en de zoektocht naar militaire hegemonie. Deze discrepantie tussen vermeende idealen en acties ondermijnt niet alleen de geloofwaardigheid van de VS op het wereldtoneel, maar onderstreept ook de strategische dissonantie binnen de eigen machtsgangen.
De toewijzing van 61 miljard dollar aan Oekraïne, met nog eens miljarden aan Israël en Taiwan, is tekenend voor een strategie die verstrikt is geraakt in verouderd denken. In plaats van kracht uit te stralen, laat dit een voelbaar gevoel van kwetsbaarheid en onzekerheid zien – een erkenning van de afnemende invloed van Amerika in een wereld die zich niet langer neerlegt bij het dictaat van een stervende hegemoon.
Enter Elon Musk: Een tegendraadse stem in een koor van conformiteit
In deze context van geopolitieke gezond verstand te midden van volslagen krankzinnige ideologische en strategische misstappen, komt de afwijkende stem van Elon Musk niet naar voren als een buitenbeentje, maar als een baken van pragmatisme. Musk overstijgt zijn technologische imperium en bekritiseert de eindeloze toevoer van middelen naar het Oekraïense conflict met een helderheid die door de politieke dreiging van het absurde heen snijdt. Zijn bewering dat Rusland “no way in hell” zal verliezen van Oekraïne, verwoord te midden van een bredere discussie op zijn sociale mediaplatform X, onderstreept een kritisch perspectief dat node ontbreekt in het mainstream, doorgedreven narratief.
Musks scepsis over de doeltreffendheid en moraliteit van de voortdurende financiële aderlating van de VS in de conflictgebieden daagt de heersende mening uit. Zijn oproep tot een herwaardering van het Amerikaanse interventionisme, vooral in de context van de laatste extravagante financiering door de Senaat, nodigt uit tot een cruciaal gesprek over de werkelijke kosten van deze betrokkenheid – niet alleen in dollars, maar ook in mensenlevens en wereldwijde stabiliteit.
Door zich in de geopolitieke strijd te mengen, doet Elon Musk meer dan alleen maar verzet uiten tegen verdere financiering voor Oekraïne; hij belichaamt het snijvlak van technologie en diplomatie in het moderne tijdperk. Musks kritische houding ten opzichte van het royale hulppakket van de Senaat is geworteld in een pragmatisch begrip van het veranderende gezicht van oorlogvoering, waarin digitale slagvelden en communicatienetwerken in de ruimte een centrale rol spelen. Zijn bijdragen via SpaceX’s Starlink, die de gedeeltelijke connectiviteit van Oekraïne verzekert te midden van de Russische SMO, staan in schril contrast met zijn voorzichtige standpunt over de verlenging van de oorlog. Deze tweedeling presenteert Musk niet als een criticus maar als een pragmatische realist, op zijn hoede voor de onbedoelde gevolgen van een oorlog die verder reikt dan de conventionele slagvelden.
“Uitgaven helpen Oekraïne niet. De oorlog verlengen helpt Oekraïne niet,” stelt Musk, die het narratief aanvecht dat financiële en militaire hulp gelijk staat aan effectieve steun. Dit perspectief, gedeeld tijdens een discussie op zijn platform X, stelt niet alleen de duurzaamheid van de Amerikaanse betrokkenheid ter discussie, maar ook de ethische implicaties van het aanwakkeren van een conflict zonder winbaar eindspel voor de VS. Musks oproep om te stoppen met de “vleesmolen” van oorlogvoering is een scherpe herinnering aan de menselijke kosten die vaak verdoezeld worden achter de cynische politieke en strategische (mis)berekeningen.
Bovendien onderstrepen Musks beschouwingen over de mogelijkheid van een regimewisseling in Rusland – een natte droom voor veel westerse politici – de volslagen waanzin om Poetins afzetting te wensen. Door te suggereren dat een eventuele opvolger “nog harder” zou kunnen zijn, injecteert Musk een dosis realiteit in het al te simplistische westerse discours en herinnert hij belanghebbenden aan het zorgvuldige evenwicht dat nodig is in internationale betrekkingen. Zijn commentaar reikt verder dan de directe context van het Oekraïne-conflict en gaat in op de bredere vertakkingen van het destabiliseren van een nucleair bewapende supermacht. In deze zee van misleidende, suïcidale oversimplificatie die overheerst in de wandelgangen van de Westerse macht, komt Musk niet alleen naar voren als een tegenspreker maar ook als een stem van gezond verstand temidden van de zee van strategische misrekeningen. Zijn kritiek overstijgt de typische partijdige retoriek en positioneert hem als een baken van pragmatisme in een landschap dat wordt ontsierd door ideologische starheid en een gevaarlijke weigering om de realiteit van een veranderende wereldorde onder ogen te zien.
Het spektakel van een stervende hegemoon: Een dwaasheid verpakt in ontkenning
In een absurd theater dat alleen kan worden bedacht door een stervende hegemoon in ontkenning, blijven de Verenigde Staten, onder het komische mom van het versterken van de democratie en het tegengaan van autoritarisme, hun rijkdom en morele status op het wereldtoneel verkwanselen. Deze grootse illusie, in stand gehouden door een tweepartijenconsensus in Washington, staat in schril contrast met het afbrokkelende bouwwerk van de Amerikaanse samenleving, die gebukt gaat onder interne verdeeldheid en een bevolking die moe is van eeuwige oorlogen. De laatste extravaganza van het Congres – het wegsluizen van miljarden naar door de VS gemaakte rampen in Oekraïne en Israël – dient niet als een bewijs van Amerikaanse kracht, maar als een vernietigende aanklacht tegen een supermacht in spiraalvormig verval.
De rijkdom van Amerikanen wordt zonder toestemming voor eeuwig naar oorlogen gesluisd terwijl binnenlandse prioriteiten zoals armoede, torenhoge misdaadcijfers en afbrokkelende infrastructuur de Amerikaanse steden teisteren.
Dit groteske spektakel speelt zich af tegen de achtergrond van een natie die worstelt met crises van historische proporties: een grenscrisis, torenhoge misdaadcijfers, falende infrastructuur, immense armoede, terwijl er onder de oppervlakte gefluisterd wordt dat er een burgeroorlog uitbreekt, en een electoraat dat, met opzet, zo gepolariseerd is dat het verlamd raakt. Een verkiezingscampagne in 2024 die olie op het vuur gooit met een waanzinnige en zeer verdeeldheid zaaiende Biden-regering tegenover een oplevende Trump-campagne die klaar staat om elke vernis van “verenigde staten” te breken. En toch, te midden van deze stormen, kiest de Amerikaanse politieke machine, met bijna komische ironie, ervoor om haar slinkende middelen in de bodemloze put van oorlogen te gieten die ze niet zal winnen en waar de meeste Amerikanen tegen zijn.
De absurditeit van deze situatie kan niet genoeg worden benadrukt. In een tijd waarin de Amerikaanse infrastructuur afbrokkelt, de armoede escaleert en het sociale weefsel uit zijn voegen barst, is de beslissing om de betrokkenheid bij onwinbare proxyoorlogen te laten escaleren niet alleen misplaatst; het is een tragische komedie van fouten. Dit is een land dat, in plaats van de schrijnende ongelijkheden en onrechtvaardigheden binnen zijn eigen grenzen aan te pakken, ervoor kiest om zich in te laten met cynische machinaties van regimeverandering en het mogelijk maken van genocide, het exporteren van chaos in de naam van democratie, en dat alles terwijl zijn eigen democratische instellingen aan de rand van de afgrond staan.
De tragische ironie is hier voelbaar. De Verenigde Staten, ooit een baken van hoop en de taak om de stabiliteit in de wereld te waarborgen, speelt nu de rol van een brandstichter die branden aansteekt die het niet kan blussen. De Amerikaanse bevolking, die al gedesillusioneerd is door de eindeloze cyclus van conflicten en interventies, zit gevangen in een kafkaiaanse nachtmerrie: hun stemmen worden genegeerd, hun behoeften worden aan de kant geschoven en hun toekomst wordt verhypothekeerd aan de ambities van een eliteklasse die geobsedeerd is door het handhaven van een façade van mondiale dominantie en relevantie.
Bovendien is het schisma binnen de Amerikaanse samenleving niet alleen een binnenlandse aangelegenheid; het heeft diepgaande gevolgen voor de positie van Amerika op het wereldtoneel. Zowel bondgenoten als tegenstanders kijken met een mengeling van verbijstering en opportunisme toe hoe de VS worstelt om hun interne tegenstrijdigheden met elkaar te verzoenen. De belofte van Amerikaans leiderschap, ooit een vuurtoren van stabiliteit, flikkert nu onzeker omdat de prioriteiten van de natie steeds ondoorgrondelijker worden voor elke rationele waarnemer.
In deze context is het meedogenloze nastreven van een mislukte strategie in Oekraïne en daarbuiten meer dan een beleidsfout; het is een flagrant symbool van een supermacht in snel verval. De miljarden die voor deze conflicten worden uitgetrokken – geld dat thuis hard nodig is – vertegenwoordigen niet alleen een fiscale aderlating, maar ook een moreel bankroet. De Verenigde Staten, met hun koppige weigering om de lessen van de geschiedenis ter harte te nemen, marcheert onverbiddelijk naar een afgrond die ze zelf hebben gemaakt. De hardnekkige volharding in het vechten tot de laatste Oekraïner, in het steunen van regimes en conflicten die het Amerikaanse volk geen enkel voordeel bieden, is een klaroengeschal van een stervende hegemoon die te verblind is door overmoed om het teken aan de wand te zien.
De laatste stand: Waar hegemoniale ambities hun dood tegemoet gaan in Oekraïne
In de schaduw van een duizelingwekkende $61 miljard, bovenop de 223 miljard die al aan Oekraïne is toegezegd, wordt de ironie van de hachelijke situatie van de NAVO blootgelegd, waarbij de militaire wanorde van Groot-Brittannië dient als een schrijnend symbool van de bredere malaise van de alliantie. Terwijl miljarden in het Oekraïense conflict worden gepompt, doemt een grote vraag op: welk nut hebben deze fondsen als de producerende ruggengraat van het op één na meest formidabele leger van de NAVO, het Verenigd Koninkrijk, verstrikt is in een moeras van incompetentie en woke-induced verlamming? Dit oordeel over de staat van de Britse strijdkrachten komt niet van Russische media, maar van de Daily Telegraph, een steunpilaar van de westerse cliëntmedia, traditioneel een spreekbuis voor de agenda van de NAVO. Als zo’n gevestigde pijler als de Daily Telegraph naar een afbrokkelende staat van paraatheid kijkt, kun je maar beter opletten. Deze financiële gulheid, bedoeld om Oekraïne te versterken tegen zijn tegenstander, lijkt een sisyfusarbeid als het eigen militaire weefsel van de donor versleten is, met wervingsproblemen en een militair-industrieel complex dat eerder hapert dan springt.
Het schouwspel van de ontrafelende Britse defensie – schepen die voortijdig in de mottenballen verdwijnen, een schaars aantal operationele tanks en een leger dat gehalveerd is door medische degradaties – werpt een lange schaduw over de collectieve macht van de NAVO. Met zo’n endemische verzwakking in het hart van de tweede pijler, wordt het vermogen van de alliantie om macht te projecteren of zelfs zijn logistieke levenslijnen te onderhouden in twijfel getrokken. De inbreng van 61 miljard dollar in Oekraïne lijkt onder deze omstandigheden minder een overwinningsstrategie dan een bewijs van de grootheidswaanzin van het Westen, een façade van steun die wordt ondersteund door landen die worstelen om hun eigen gevechtskracht te verzamelen.
Deze financiële uitstorting, geplaatst tegen de achtergrond van de defensieproblemen van Groot-Brittannië, zet aan tot een diepere bevraging van de doeltreffendheid en het doel van dergelijke steun. Nu de NAVO worstelt met haar eigen existentiële uitdagingen – slinkende arsenalen, een belegerde bevoorradingsketen en een militaire ethiek die onder vuur ligt van de ideologieën die ze beweert te verdedigen – is de toewijzing van zulke enorme bedragen aan Oekraïne een holle frase. Het hart van de NAVO zelf, de VS, wordt geconfronteerd met zijn eigen rekruteringsdebacle, gekoppeld aan industriële capaciteitsproblemen, met enorme tekorten aan munitie, te midden van een grote vraag (in Oekraïne en Israël). Dit roept de vraag op: Waarvoor worden deze middelen ingezet als de fundamenten van het bondgenootschap zelf kwetsbaar zijn en sluipend verouderd raken?
Het contrast tussen de urgentie om geld naar Oekraïne te sluizen en de verwaarlozing van de interne aftakeling van de NAVO onderstreept een strategische bijziendheid. Het weerspiegelt een geopolitiek toneel waar het Westen, geleid door een kwakkelende supermacht, zich vastklampt aan de overblijfselen van invloed door middel van fiatmacht, zelfs als haar militaire bouwwerk afbrokkelt. In deze context wordt de 61 miljard dollar, bovenop de 223 miljard dollar die al aan Oekraïne is geschonken, een symbool, niet van onwrikbare steun voor Oekraïne, maar van een wanhopige poging om relevantie te behouden in een multipolaire wereldorde die steeds meer vraagtekens zet bij de rol van het Westen.
Terwijl de NAVO in de afgrond staart die ze zelf heeft gecreëerd, dient de situatie van haar eens zo geroemde militaire grootmachten – met als voorbeeld de neergang van Groot-Brittannië – als een waarschuwend voorbeeld. De bereidheid van de alliantie om een conflict aan het oostfront te financieren, terwijl haar eigen arsenalen en strijdkrachten afnemen, spreekt boekdelen over een strategische dissonantie, een kloof tussen aspiratie en vermogen. In dit grote verhaal van steun voor Oekraïne is de tragische ironie dat de pezen van de westerse militaire macht aan het rafelen zijn, waardoor de schrijnende vraag onbeantwoord blijft: Wat kan Oekraïne, of zelfs zijn beschermheren, hopen te bereiken met 61 miljard dollar als de kern van hun krijgskracht is geatrofieerd door verwaarlozing en ideologische verdeeldheid?
Uiteindelijk verandert de stortvloed aan hulp aan Oekraïne niets aan de grimmige realiteit op het slagveld – een onvermijdelijke, totale Russische overwinning, die niet alleen een vernietigende klap voor de NAVO betekent, maar ook, om de onsterfelijke Pepe Escobar te parafraseren, het slagveld waar de hegemoon kwam te sterven. Deze stortvloed van hulp, vermomd als een baken van hoop, verlengt alleen maar het lijden van de Oekraïners, dezelfde Oekraïners die het Westen beweert te beschermen. Toch worden ze gedegradeerd tot pionnen, geofferd op het altaar van een cynische natte droom om Rusland te verzwakken, moedwillig strijdend tegen Rusland tot de laatste Oekraïner, met een koelbloedige apathie voor hun angst. De strategie van het Westen is geen kruistocht voor democratie, maar een schrijnend verhaal over het gebruiken van Oekraïners als vervangbare activa in hun zoektocht naar een confrontatie met Rusland, waarbij ze criminele minachting tonen voor de levens die ze gezworen hebben te verdedigen. Het is op de zwarte grond van Oekraïne dat de ambities van de hegemoon ten onder gaan, een somber slot van de zoektocht naar dominantie van een eens onaantastbaar imperium.
Enkele laatste gedachten…
In het grote weefsel van onze tijd, waar geopolitieke stromingen verschuiven met de woestheid van een storm, is het verhaal dat zich voor ons ontvouwt niet alleen een verhaal van een conflict, maar ook een diepe getuigenis van het einde van een tijdperk. De echo’s van de waanzinnige verklaringen van Schumer, te midden van het spookbeeld van de wanorde binnen de NAVO en de militaire problemen van Groot-Brittannië, weerklinken niet als een klaroengeschal van onverzettelijke macht, maar als de beklemmende klaagzang van een heerschappij die haar ondergang tegemoet gaat. Het duizelingwekkende bedrag van 61 miljard dollar, bovenop de meer dan 223 miljard die al in het moeras van Oekraïne is gepompt, komt niet naar voren als de reddingslijn die het had moeten zijn, maar als de laatste daad van een strategie die vastzit in waan en ontkenning. Dit zijn niet zomaar uitgaven; het is de laatste woede-uitbarsting van het Westen om zich vast te klampen aan de schaduwen van een verdwijnende unipolaire wereld, zelfs als de dageraad van de multipolariteit aanbreekt.
Het zich ontvouwende drama, dat zich afspeelt tegen de achtergrond van de afnemende krijgsbekwaamheid van Groot-Brittannië en de interne tegenstellingen die aan de NAVO-naden scheuren, schetst een levendig beeld van een alliantie die met zichzelf in de clinch ligt. Dit is niet de standvastige coalitie uit de overlevering, maar een gefragmenteerde entiteit die worstelt met haar relevantie in een wereld die niet langer rond één hegemonie draait. Een wereld die niet langer wordt geïntimideerd door de protectie van de NAVO. De tragedie die zich afspeelt op de zwarte bodem van Oekraïne is niet zomaar een slagveld, maar wordt het grimmige tafereel waar de ambities van een eens onaantastbaar imperium tot hun onvermijdelijke einde komen.
Als we in het hart van deze geopolitieke aardbeving kijken, wordt het duidelijk dat de weg voorwaarts niet alleen een herwaardering van strategieën vereist, maar ook een fundamentele heroverweging van wat echt leiderschap op het wereldtoneel inhoudt. De toekomst lonkt met de belofte van een multipolaire wereldorde, waarin samenwerking de overhand heeft op confrontatie en wederzijds respect voor soevereiniteit de hoeksteen vormt van internationale betrekkingen. In dit nieuwe tijdperk ligt de ware maatstaf voor kracht niet in het vermogen om te domineren of te intimideren, maar in het vermogen om bruggen te slaan en een gezamenlijke weg te smeden naar collectieve veiligheid en welvaart.
Dus, nu we op dit cruciale punt staan, zijn de lessen die in het weefsel van deze crisis zijn geëtst een duidelijke oproep om af te stappen van de nulsomspelen die de internationale politiek te lang hebben bepaald. De zwarte grond van Oekraïne, getekend door de strijd en opofferingen van zijn volk, dient als een schrijnende herinnering aan de zinloosheid van hegemoniale doeleinden. Hier, op deze gewijde grond, komen de aspiraties van een vervlogen imperium tot hun ontknoping, wat de dringende noodzaak onderstreept van een nieuw paradigma voor mondiale betrokkenheid.
De NAVO zal definitief ten onder gaan …. onder leiding van Pinoccio der Lage Landen …….
ik wil zijn kop weleens zien.
You mean Rutte, yes.
Kijk hoe Rat rutte eerst nederland naar de kloten heeft geholpen ,zie gisteren hoe afrikaans tuig huishoud in den haag ,mede mogelijk gemaakt door het addergebroed van d66.vvd en pvda/groen links jammer dat de woningen van rutte en kaag niet in de vlammen opgingen ,onder leiding van deze nicht is ook de navo ten dode opgeschreven .
Go Russia, Go Vladimir en maak gehakt van het gajes in Brussel.
“kafkaiaanse nachtmerrie” gecreeerd door westerse politici en de niet parlementair gecontroleerde steenrijke influencers.
https://www.luchtvaartnieuws.nl/nieuws/categorie/3/airports/vs-dreigt-met-sancties-als-kabinet-krimpplan-schiphol-doorzet
Nog een voorbeeld van “vriend” Amerika.
Willst du nicht mein bruder sein, so schlag ich dir den schaedel ein.
Met een schuld van vele duizenden miljarden, beslissen de vs politici om nog eens 60 miljard door te schuiven naar oekraïne, geld dat ze niet hebben. Binnen afzienbare tijd zullen er zeer vele miljardairs zijn in de vs, zoals in duitsland na de WO I , als gevolg van enorme devaluatie, die langzaam maar zeker ook in de vs op gang komt.
Wat de oorlog met Rusland betreft: volgens stoltenberg gaat Rusland zeker in oorlog met de navo, als de navo de huidige oorlog tegen Rusland gaat uitbreiden buiten oekraïne.
HOOGVERRAAD verkrijgt met de dag steeds meer een hogere dementie.
Helaas niet enkel in het westen…
Mooi en duidelijk verhaal. Past precies in agenda 2030.
Eerst verdeel en heers om daarna alles te vernietigen. Waarom?
Iedereen die op dit forum reageert weet dat eigenlijk wel.
Bild Back Better.
Eerst alles maar dan ook alles slopen om daarna weer op te bouwen.
Soros heeft ooit gezegd dat hij de usa haatte (toen was Trump president).
Daarna (regime biden) hoorde je hem er nooit meer over.
Men kan er heel veel theorieën op loslaten maar alle vragen zijn eigenlijk vragen naar het bekende antwoord, mijnsinziens, alles “ten gunste” van agenda 2030 .
Ik wens u allen een fijne werkweek,
Ik werk niet meer. Pensioen.
Waarom zou je nog naar je werk gaan als alles binnen 6 jaar kapot is.
Dit is nu juist het probleem omdat zelfs jij en vele mensen in het Westen diep van binnen denken dat dat niet kan gebeuren,als je dit alles echt zou geloven dan was je allang op wereldreis gegaan en had je al je geliefden meegenomen.
Misschien is het wel te vergelijken met een persoon die te horen krijgt dat die kanker heeft en er niets meer aan te doen is,je zou denken dat je dan alles zou doen dat je nog in je leven zou willen doen maar in werkelijkheid gebeurt dat niet omdat je niet meer zou kunnen genieten wetende dat je sterven zal!
Ik vraag me af hoe het westen het nog steeds klaarspeelt om de frontlinies van zware wapens te voorzien. Die moeten toch via o.a. Polen het land worden binnengevlogen of gereden.Controleert Rusland het luchtruim in de grensstreek? De spoorwegen en snelwegen?
We zien, ook hier op dit blog, weinig activiteiten/ beelden van de Russische luchtmacht en daar bedoel ik niet de drones mee maar gevechtshelikopters en SU straaljagers.
Gebeuren daar zaken die wij niet mogen zien? Als de nazis slaag krijgen zullen ze dat zolang mogelijk stil houden, en in dat geval zal diegenen die de klappen uitdeelt juist een grote bek opzetten, het niet stil houden dus.
Het valt mij ook op dat op RT de info rondom het slagveld eerder neutraal is dus waarom die censuur?
https://www-rt-com.translate.goog/russia/592612-kiev-abandon-wounded-avdeevka/?_x_tr_sl=en&_x_tr_tl=nl&_x_tr_hl=nl
Voor een Vlaming lijkt het erop dat Rutte de perfecte kop heeft voor de confrontatie met iemand die merkt dat hij bedrogen is. Raar dat de zo slimme Nederlanders zich zo laten bedotten door zo’n mandarijne hooghartigheid.
Zo slim zijn ze niet. Kijk maar naar het stemgedrag, dan weet je al genoeg. Elk land krijgt de leiders die het verdient. Beetje cliché, maar helemaal waar.
Wij moeten natuurlijk niet hoog van de toren blazen want hebben hier de grootste crimineel van Het Westen, Guy Verhofstadt, in de zetel geholpen.
@Lepoedre Luc…
Intelligentie is vervangen voor slimheid. De meeste mensen zijn slimme circusdieren die kunstjes doen voor beloningen. Intelligente dieren zouden ontsnappen/uitbreken. Intelligentie is uit, er is dankzij het ONDERwijs alleen nog maar slimheid.
@Barry…
Stemgedrag??? Jij gelooft nog steeds in stemmen en verkiezingen. Pfff… komop… je wordt al decennialant volledig belazerd. En jij denkt dat verkiezingen en stemmen een werkend systeem zijn.
In België werden de stemcomputers ingevoerd op het ogenblik dat men deze in Nederland afvoerde wegens onbetrouwbaar op gebied van fraude
Haha mooie beschrijving `slimme circusdieren die kunstjes doen voor een beloning`
Met de Burisma zaak is het toch overduidelijk waarom dit ten koste van de VS voortduurt. Het is de pure corruptie van Joe en Hunter Biden waardoor Zelenski en Kolomoiski aan de macht blijven om Joe Bidens schuld te verdoezelen tot de verkiezingen.
🎯🎯🎯
Als Oekraïne valt, stort de hele deepstate in. Oekraïne is een hele grote berg met bewijzen die allemaal tetugleiden naar het corrupte satanische westen. Onze ‘leiders’ roven al ons belastinggeld via Oekraïne… honderden miljarden… en niet alleen sinds deze oorlog, maar al heel lang.
I
Oekraïne is net een soort 9/11. Daarbij werd ook heel veel bewijsmateriaal vernietigd inzake geheimen en malversaties van de overheid door het gebouw brandend in te laten storten (controller Demolition)
Zo nu ook in UK met hun geheime laboratoria mensen smokkelactiviteiten, enorme witwas praktijken voor geld uit Amerika en Europa. Het ziet er nu ook naar uit dat Zelensky in afgelopen jaren UA alle heeft verkocht aan de multineals en met name Black Rock
Sorry voor de taalfoutjes maar ik spreek in