Vaccinatietribunaal en hetze tegen profvoetballer: Voorbeeld van Kimmich dient als intimidatie

Vaccinatie gaat niet over gezondheid, maar over gehoorzaamheid. De groeiende tweedeling in de samenleving is geen bedrijfsongeval, maar een instrument van overheersing. Om de burgers nog meer te intimideren en hen in het gareel te houden, moet de nationale speler Joshua Kimmich simpelweg als voorbeeld worden gesteld, schrijft Michael Paulwitz.

Energiecrisis, stagflatie, migranteninvasie, China’s greep op de wereldmacht – allemaal slechts marginale kwesties in het beste Duitsland ooit. Want de noodlotsvraag die de Duitse regering, de toonaangevende media, ethische raden en hele cohorten door de staat betaalde wetenschappers al dagenlang bezighoudt, is iets heel anders: waarom heeft Joshua Kimmich, nationaal voetballer en middenvelder van recordkampioen Bayern München, zich in hemelsnaam nog steeds niet laten inenten tegen het coronavirus, en wanneer zal hij dat eindelijk doen?

In een normaal land zou deze vraag een privé-aangelegenheid zijn die voor niemand anders dan de betrokkene van belang is. Maar weinig is nog normaal in de Duitse staat na meer dan anderhalf jaar coronapolitiek in permanente alarmerende paniekmodus. Het land is radicaal onrustig en diep verdeeld, en het geschil over de houding van de voetballer ten opzichte van injecties is emblematisch voor deze diepgaande sociale ontwrichting.

Joshua Kimmich deed wat verstandige burgers doen

Joshua Kimmich heeft immers precies gedaan wat van een volwassen burger mag worden verwacht: hij heeft zich over een belangrijke gezondheidskwestie geïnformeerd, erover nagedacht, het afgewogen en een besluit genomen; en hoewel dit besluit zijn privé-aangelegenheid is, heeft hij het desgevraagd in het openbaar gerechtvaardigd en altijd kalm en objectief geargumenteerd, ondanks het feit dat hij door inquisitoriale aandrang werd lastiggevallen.

Het feit dat de leiders van de politiek en de media dit als een ondraaglijke provocatie beschouwen, maakt geen einde aan degenen die op deze wijze in een hoek zijn gedreven, maar valt terug op de heersers en meesters van het discours zelf. De voetbalmiljonair, die zich terdege bewust is van zijn bevoorrechte positie ten opzichte van gewone werknemers, moet namens miljoenen anderen die veel minder te bieden hebben, worden onderworpen aan de afpersende druk van bovenaf. De instrumenten variëren van hypocriete oproepen om terug te keren op het rechte pad tot nauwelijks verholen dreigementen met sancties en beroepsverboden. De oproepen aan de voetbalster om zich zijn rol als sociaal leider te herinneren, klinken de voormalige DDR-burgers wellicht niet vreemd in de oren.

Gezondheidsvraagstukken en bescherming tegen infecties spelen al lange tijd slechts een ondergeschikte rol in het debat over vaccinatie. Medische argumenten kunnen nauwelijks een rechtvaardiging vormen voor het systeem van discriminatie en uitsluiting van niet-ingeënte personen uit het openbare leven, dat bijna elke week verder wordt verfijnd met nieuwe administratieve en financiële chicanes. De “2G” en “3G” regels zijn in tegenspraak met hun eigen logica wanneer het duidelijk is dat zelfs “volledig gevaccineerde” mensen nog steeds Covid-19 kunnen oplopen en verspreiden.

Ongevaccineerde mensen zijn vandaag de dag de “Goldstein”

De onbezonnenheid waarmee staatsactoren verontrustende feiten herschrijven en verbergen om de lezing van de “pandemie van de ongevaccineerden” niet te beïnvloeden, is adembenemend. Het stadsbestuur van Weimar, dat eenvoudigweg geen cijfers meer wil publiceren over volledig gevaccineerde Covid-patiënten die die een klinische behandeling ondergaan om “de ontkenners van Corona en de tegenstanders van vaccinatie niet in de kaart te spelen”, is slechts één voorbeeld (zie Frontnieuws: Duitse stad stopt met publiceren van statistieken over gevaccineerden ziekenhuisopnames om “corona-ontkenners niet in de kaart te spelen”).

“Ongevaccineerden” zijn de boosdoeners en zondebokken geworden, de “Goldstein” in de laat-Bondsrepublikeinse versie van de Orwelliaanse dystopie. Hun uitsluiting en sociale marginalisering genereert steeds meer schrille tonen in de media-echo kamers.

De hysterie op commando dient een tweeledig doel. In de eerste plaats leidt het de aandacht af van de ernstige tekortkomingen van de politiek verantwoordelijken, die zichzelf hebben ingemetseld in een permanente noodtoestand en geen uitweg kunnen vinden, terwijl de massale inenting waarop zij zich in het begin fixeerden als de enige toegestane uitweg uit de Corona-crisis, niet aan de verwachtingen en beloften voldoet.

De veroorzaakte crisis is een instrument van overheersing

De inentingscampagne zelf is een instrument van sociale vorming geworden. De toetssteen is niet het medische argument, maar gehoorzaamheid aan elk bevel, hoe tegenstrijdig ook. Henryk M. Broder vat de totalitaire kern van deze mentaliteit samen:

De waarde van een mensenleven wordt afgemeten aan de bereidheid om bevelen van de overheid op te volgen.

In plaats van te erkennen dat zowel voor als tegen een vaccinatie tegen Corona goede redenen kunnen bestaan die voor elke persoon afzonderlijk moeten worden afgewogen, overheerst het manicheïstische horde-denken. De tegenstelling tussen gevaccineerden en ongevaccineerden, de “redelijke” tegen de “ontkenners”, de gehoorzamen tegen de ongehoorzamen drijft een diepe wig in de samenleving.

De groeiende sociale kloof is niet langer een bedrijfsongeval, maar een instrument van overheersing. Het versterkt de macht van de uitvoerende macht, die de burger niet langer tegemoet treedt als dienaar van de soeverein maar als autoriteit van de onderdaan, die de burgerlijke vrijheden niet langer eerbiedigt als onvervreemdbare grondrechten maar ze genadig toekent aan wie aan de goede kant staat als beloning voor goed gedrag.

Tweeklassenmaatschappij? Ja!

De poging om de beknotting van de grondrechten door uitvoerende “Coronamaatregelen” volledig los te koppelen van de formele parlementaire controle door het uitroepen van een “epidemische noodtoestand” en deze permanent te maken, is de volgende taboedoorbrekende stap. Uiteindelijk leidt deze weg tot een tweeklassenmaatschappij die gebaseerd is op de uitsluiting van uitgesproken vijanden, zoals de Nieuw-Zeelandse regeringsleider Jacinda Ardern onlangs met een grijns en een schouderophalen toegaf in een grotesk interview (zie Frontnieuws: Nieuw-Zeeland premier Jacinda Ardern voert twee klassen van mensen in – gevaccineerden en ongevaccineerden).

Het verontrustende hieraan is niet zozeer dat machtige mensen de grenzen van hun macht overschrijden, maar veeleer de bereidheid van grote delen van de bevolking om hun vrijheid op te geven en zich gretig te onderwerpen.

De Corona-crisis zal waarschijnlijk de geschiedenis ingaan als een wereldwijd experiment in hoeverre westerse democratieën bereid zijn zich een stijl van politiek en bestuur eigen te maken waarvan men tot nu toe dacht dat die alleen te vinden was in bureaucratische dictaturen zoals die van China. Hoe verder dit experiment van verdeeldheid gaat, hoe meer het volk bereid is zijn vrijheid op te geven en zich gretig te onderwerpen. Hoe verder dit experiment in verdeeldheid vordert, hoe rotsachtiger de weg van terugkeer naar de rechtsstaat en de vrijheid wordt.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Deze tien dingen zullen gebeuren als de samenzweerders de schroef aandraaien

Volg Frontnieuws op Telegram