Tweede brief aan mijn gevaccineerde vriend

Onlangs vond ik je huwelijksuitnodiging in mijn brievenbus. Ik haastte me naar binnen en scheurde het open, popelend om de boodschap te lezen. Ik haalde de uitnodigingskaart, de antwoordkaart en de kleine gefrankeerde envelop waarin ik mijn antwoord moest terugsturen. Ik was ontroerd dat je me had uitgenodigd. Ondanks onze meningsverschillen over wat er in de wereld gaande was met betrekking tot COVID-19 en de zogenaamde vaccins, verheugde ik me er plotseling op om met jou en al onze vrienden je grote dag te vieren – en eindelijk de gelukkige man te ontmoeten! Om de handschoen van onze meningsverschillen neer te leggen en het glas te heffen op onze lange vriendschap. Wat een mooie manier om het nieuwe jaar te beginnen, dacht ik, schrijft James Kullander.

Maar toen haalde ik het vierde ding tevoorschijn, een kaart waarop stond:

LET OP.

In het belang van ieders comfort en veiligheid, vooral van de meest kwetsbaren onder ons, verzoeken wij degenen die niet gevaccineerd zijn de uitnodiging af te slaan.
Wij zijn u zeer erkentelijk voor uw begrip in het licht van de huidige situatie.

Ik legde alle papieren op het aanrecht en keek uit het raam naar de eerste sneeuwvlokken van een naderende storm. Mijn hart zonk. Ik veronderstel dat ik dit van jou had moeten verwachten. Ik weet waar je staat in dit vreselijke moeras. Je had de dubbele inenting al gehad. Je herinnert je misschien uit mijn laatste brief hoe geschokt ik was toen je het me vertelde. En teleurgesteld. In de 30 jaar dat we vrienden zijn, dacht ik altijd dat je verstandiger was dan zo makkelijk te vallen voor dit verraderlijke, dodelijke spelletje. Ik was ook erg boos. Het was de laatste keer dat we elkaar gesproken hadden.

Je voelde je verplicht om me de uitnodiging te sturen, daar ben ik zeker van. Je wilde me er niet buiten laten. Maar je liet me er wel buiten, mijn vriend. Je weet ook waar ik sta. Ik heb de giftige prik niet gekregen, en zal hem ook nooit krijgen. Goed, dacht ik, terwijl ik al die papieren terug in de envelop stopte en ze opzij legde. Als je nog steeds in deze massale oplichterij trapt, dan wil ik eigenlijk niet naar je bruiloft gaan. Dit zijn geen zure druiven. Dit is mijn standpunt.

Ik kon gewoon doorgaan met boos blijven. En teleurgesteld zijn. Maar ik heb besloten om van gedachten te veranderen en ik voeg deze brief bij mijn antwoord waarin ik mijn aanwezigheid afzeg om je dat te laten weten. Ik had namelijk geen keus om niet steeds dieper weg te zinken in een put van mijn eigen woede en wanhoop. Ik maak me zorgen om mijn gezondheid. Chronische woede kan je meer kans geven op hartkwalen, hoge bloeddruk, diabetes, hoog cholesterolgehalte, en mentale problemen zoals depressie. Ik voelde een soort wanhoop om iets te doen. Toen werd ik op een recente ochtend wakker, na weer een slapeloze nacht, met een nieuw idee.

Dit is wat ik jullie nu wil zeggen: Ik wil geen wrok koesteren tegen vrienden die anders denken dan ik over dit alles. Wat me die ochtend te binnen schoot is wat Jezus ons leerde in zijn laatste woorden toen hij stierf aan het kruis: “Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.” Voor mij kwamen deze woorden van binnenuit als een oproep – zowel op dat moment als voor altijd – voor ieder van ons om boven zichzelf uit te stijgen en ons hoogste zelf te worden. En daarmee bedoel ik het opgeven van onze behoefte om de controle te hebben en gelijk te krijgen. Met andere woorden, om onvoorwaardelijk lief te hebben.

Zoals jullie weten, heb ik al heel lang woedeproblemen. En ik kan met een gerust hart zeggen dat niets mij kwader heeft gemaakt dan de kolossale leugens over COVID-19 en over de fratsen die worden verspreid door regeringen over de hele wereld en door de laarslikkende media, en over de mensen die deze leugens geloven. De laatste twee jaar was ik een ziedende ketel van woede die ik voor het grootste deel nauwelijks onder controle kon houden. Ik wist dat ik iets moest doen om te veranderen, maar ik wist niet hoe. Toen las ik Viktor E. Frankl’s boek, Man’s Search for Meaning.

Na de verschrikkingen van de nazi-concentratiekampen waar hij tijdens de Tweede Wereldoorlog gevangen zat, kwam Frankl in zijn boek tot de volgende conclusie: “Wij die in concentratiekampen hebben geleefd, kunnen ons de mannen herinneren die door de barakken trokken om anderen te troosten en hun laatste stukje brood weg te geven. Zij waren misschien weinig talrijk, maar zij zijn voldoende bewijs dat men de mens alles kan afnemen, behalve één ding: de laatste der menselijke vrijheden – de keuze van zijn houding in een bepaalde situatie, de keuze van zijn weg”. Hij erkende ook: “Wanneer we niet langer in staat zijn een situatie te veranderen – denk aan een ongeneeslijke ziekte zoals een niet te opereren kanker – worden we uitgedaagd om onszelf te veranderen.”

Ik had deze twee citaten door de jaren heen hier en daar al zo vaak gezien dat ik dacht dat ik Man’s Search for Meaning al jaren geleden had gelezen. Maar dat was niet zo. Ik besloot het te halen en het in één keer te lezen. Ik heb geen idee waarom ik zo lang gewacht heb, behalve dan dat de boodschap van het befaamde boek is wat ik nu meer dan ooit nodig had om te weten. Over hemzelf en zijn medegevangenen schrijft Frankl: “Wat werkelijk nodig was, was een fundamentele verandering in onze houding ten opzichte van het leven. We moesten onszelf leren en bovendien moesten we de wanhopige mannen leren, dat het er niet echt toe deed wat wij van het leven verwachtten, maar eerder wat het leven van ons verwachtte.”

Frankls wijsheid is geworteld in het unieke en verschrikkelijke lijden dat hij en de miljoenen andere gevangenen in de nazi-kampen hebben doorstaan, en zij hebben allen tegen grotere krachten moeten vechten dan ik ooit zal moeten doorstaan. Maar zijn wijsheid is een soort Poolster geworden waarnaar ieder van ons kan kijken en die ons de weg kan wijzen in de loop van de tijd – en van ons leven. Ik geloof dat het leven vriendelijkheid en begrip van mij verwacht ten opzichte van al mijn vrienden – of zij nu geprikt zijn of niet – een taak die ik heb kunnen vervullen in veel minder verdeeldheid zaaiende tijden dan nu. Dat is de aanpak die ik heb besloten te kiezen. Of liever te vernieuwen. Ik kan deze situatie niet veranderen, voor nu. Ik kan je zeker niet veranderen. Maar ik kan mijn eigen houding kiezen en mezelf veranderen. De keuze is altijd aan ons. Neem het goede pad of het slechte pad. Welke gerealiseerd wordt, zegt Frankl, hangt niet af van omstandigheden maar van keuzes.

Rustend in de kalme wateren diep in mijn ziel, ben ik tot het besef gekomen dat je uit een soort goedgelovigheid erop vertrouwde dat de despoten die verwoestingen aanrichten in de wereld, jouw welzijn in gedachten hadden. Ik heb geprobeerd je te waarschuwen, maar je hebt geen acht geslagen op mijn waarschuwing. Dat is waar ik het meest boos over was op jou. Nu zie ik dat ik niets had kunnen doen om je bij de hand te nemen en je ervan te weerhouden je zo gemakkelijk te laten misleiden door de hoop dat deze injecties en mandaten en lockdowns jou en anderen zullen beschermen tegen de verspreiding van het virus, en ons leven op de een of andere manier weer enigszins normaal zullen maken. Net als een onnozel kind ben je in handen gevallen van demonen die zich vermommen als welwillende ouders. Ik vergeef jou, evenals al mijn andere vrienden die de leugens en de prikken hebben geaccepteerd, omdat jullie allemaal in de ban van hun tovenarij zijn geraakt; jullie weten echt niet wat jullie hebben gedaan, wat jullie aan het doen zijn. Dit te begrijpen, dit te bevatten, is mijn kruis om te dragen.

Een oude profeet waarschuwde dat Gods kinderen vernietigd worden door gebrek aan kennis. En zo is het, hier en nu. Daarom zeg ik je dit: als je wist wat er werkelijk aan de hand was, zou je begrijpen dat gevaccineerden het virus net zo goed kunnen verspreiden als ongevaccineerden zoals ik, die je vroeg “de uitnodiging af te slaan”. Als je wist wat er echt aan de hand was, zou je de “risico” mensen die je uitnodigde vragen thuis te blijven. Als je wist wat er werkelijk aan de hand was, zou je begrijpen dat vaccinaties alleen dienen om de symptomen bij geïnfecteerde mensen te verlichten, meer niet. Ze voorkomen de overdracht niet. Dat hebben ze nooit gedaan en dat zullen ze ook nooit doen. Zelfs de Wereldgezondheidsorganisatie geeft dit toe. Als je wist wat er werkelijk aan de hand was, zou je begrijpen dat je ook na vaccinatie nog COVID kunt oplopen en anderen kunt infecteren. Als je wist wat er werkelijk aan de hand was, zou je beseffen dat deze injecties je eigen aangeboren immuunsysteem vernietigen, hetgeen volgens sommigen een van de redenen is waarom vooral de gevaccineerden en niet de ongevaccineerden ziek worden en de ziekenhuizen overspoelen.

Bovendien, als je wist wat er werkelijk aan de hand is, zou je zien dat de schepping van een verdeelde bevolking die de gevaccineerden scheidt van de ongevaccineerden om de gevaccineerden te beschermen tegen de ongevaccineerden, die zo heimelijk is opgebouwd en zo stevig op zijn plaats is gezet – voor een groot deel door je voortdurende medeplichtigheid – volledig is gebouwd op de fundamenten van een valse vooronderstelling. Het is niet eens een kaartenhuis. Het is een illusie van een kaartenhuis. Steek je hand uit om het aan te raken en je ziet niets anders dan een bedrieglijk, hypnotiserend spel van schaduw en licht.

Als je wist wat er echt aan de hand was, zou je vooral beseffen dat de geënsceneerde chaos nooit over een echte pandemie ging. Deze zogenaamde pandemie is uitgevonden om ons te dwingen ons te laten vaccineren, om ons te dwingen een “vaccinatiekaart” te halen, om ons te dwingen een sociale rating te krijgen die ons rangschikt naar ons gedrag (wat alomtegenwoordig is in communistisch China), en vervolgens om ons te dwingen een universele digitale valuta te gebruiken die door de regering wordt gecontroleerd, zodat de regering ieder van ons voedsel, water, medicijnen, onderdak, reizen … kan ontzeggen als we niet volledig voldoen aan hun regels. Dat wil zeggen dat wij allen digitale slaven worden van een transnationale plutocratie, een moderne versie van de goddeloze wereld waartegen de oude profeet zijn volk waarschuwde, om het te behoeden voor de valse zekerheid van afgoderij en brandoffers.

Ondanks de ongekende menselijke rampspoed die als een op hol geslagen trein voor onze ogen voortdendert, heb ik de afgelopen maanden vaak om me heen gekeken om een glimp op te vangen van het betoverende rijk van de wisseling der seizoenen – herfstbladeren tegen een strakblauwe hemel, en nu het bleke winterlicht en vallende sneeuw, zich allemaal onbewust van onze benarde situatie. Terwijl ik me afvraag wat er van ons zal worden, bewaar ik in mijn hart de herinnering aan onze lange vriendschap en die koude dagen in het verleden die we samen doorbrachten wandelend in Central Park, helemaal ingepakt tegen de kou, maar onze zielen bij elkaar uitstortend zoals ik nu mijn ziel bij jou uitstort.

Als ik met een toverstokje kon zwaaien en de klok kon terugdraaien voor dit hele bedrog begon, zou ik dat zeker doen. Als ik je kon helpen het licht te zien – persoonlijk, van aangezicht tot aangezicht – zou ik dat zeker doen. Maar je laat me niet eens in je buurt komen. Je gelooft waarschijnlijk nog steeds geen woord van wat ik hier heb geschreven over de leugens en het bedrog, en misschien zul je dat ook nooit geloven. Daarom wil ik niet meer boos zijn en met mijn hoofd tegen de muur van jouw koppige naïviteit bonken. Het zij zo.

Terugkijkend kan ik je niet precies vertellen wanneer miljoenen mensen zoals ik in de vrije wereld, die de waarheid aan het licht proberen te brengen en zelfbeschikking voor ons allen eisen – de twee hoekstenen van een gezond, gelukkig, zinvol leven door de eeuwen heen – begonnen te klinken als vingernagels op een krijtbord voor een heleboel mensen zoals jij. Maar ik weet wel dat toen het gebeurde de kansen op ons overleven als een soevereine soort een catastrofale wending namen. En als het nog veel langer in dezelfde richting doorgaat, is alles verloren.

Toch houd ik vast aan een dunne maar vaste draad van hoop – hoop, ook dat is volgens Frankl van cruciaal belang voor iemands overleving, ongeacht de situatie – dat alles in deze veel beter zal aflopen dan wat ik zie gebeuren. Ik wil geen gelijk hebben. Ik hoop dat ik het mis heb. Ik wou zo graag dat ik ongelijk had.

Copyright © 2021 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Een brief aan de ongevaccineerden

Volg Frontnieuws op Telegram