De laatste dans van de tirannen

In dezelfde mate dat de inentingscampagne ongeloofwaardig wordt, voeren de voorvechters ervan de druk op – maar zij zullen hun falen niet eeuwig kunnen verbergen.

Wat helpt als vaccinaties vaak ondoeltreffend en zelfs schadelijk blijken te zijn? Meer vaccinaties! En als veel mensen er gewoon niet meer in mee willen gaan? Dan is er meer geweld nodig. Met deze “logica” vernietigt de Corona-kliek niet alleen het toch al brokkelende vertrouwen in de politiek, maar ook de overblijfselen van ons democratisch bestel. Debatten over verplichte vaccinatie, uitstoting van ongevaccineerden uit de plenaire vergaderzaal van de Bondsdag, verkorting van de geldigheidsduur van de status van herstellende – de voorvechters van het dwangregime blijven zich verlaten op spot en verdeeldheid. Zij gedragen zich zelfverzekerd, alsof hun weg door de crisis, die tot dusver gepaard ging met een spoor van verwoesting, een schitterend succesverhaal was. Misschien zijn we inderdaad getuige van de laatste adempauze van een stervend narratief – of misschien slagen de voorvechters ervan erin het in de verlenging nog een keer te redden. Eén ding is zeker: op dit moment zou men niet graag in de schoenen staan van degenen die een schijnbaar grotendeels nutteloze vaccinatie moeten rechtvaardigen, vooral in het geval van Omicron. Het moment van de waarheid kan nog steeds worden uitgesteld, en de hoge incidentiecijfers stellen de machthebbers in staat nog eens op de angst van de mensen in te spelen – maar vroeg of laat zal de laatste zucht ons bereiken. Reeds verzamelen zich meer en meer misleide mensen voor de poorten van de geestelijke vesting waarin hun kwelgeesten zich hebben verschanst, schrijft Roland Rottenfußer.

De verplichte vaccinatie is niet afgeschaft, alleen uitgesteld. Voor het eerst in de naoorlogse geschiedenis kunnen mensen dit voorjaar al in de gevangenis belanden, niet voor iets wat zij hebben gedaan, maar voor wat zij zijn. De ongevaccineerden kunnen binnenkort door hun regering worden beboet en worden opgesloten als vervanging. Terwijl een minderheid van de burgers de afgelopen twee jaar zichzelf is gebleven, is de wereld om hen heen in een aanzwellende morele furore geraakt: het is niet langer voldoende om 60, 70 of 80 procent van de burgers te verleiden tot vaccinatie of – te hebben gechanteerd – “iedereen moet het doen”.

En hoe reageren de meeste burgers? In plaats van hun agressie te richten op degene die hen onderdrukken, richten zij hun agressie op degene die op de onderdrukking wijst. Kai Strittmatter beschrijft de mentaliteit van de onderdanigen zeer treffend in zijn China-boek:

Waarom is dat zo?

De angst voor de waarheid

De huidige situatie is overduidelijk absurd. De druk om te vaccineren lijkt in hetzelfde tempo toe te nemen als de ongeschiktheid van deze injectie voor een werkelijk doeltreffende bescherming zich bewijst. Hoe meer de heersende narratieven afbrokkelen – vooral dat over het vermeende gelukzalige effect van de injectie – hoe zelfverzekerder en intoleranter de voorstanders ervan lijken te worden. We kunnen alleen maar hopen dat, zoals de Weense psychiater Raphael Bonelli veronderstelt, dit de laatste is van verschillende fasen van “afweer” – een psychologische term die het verzet beschrijft tegen een waarheid die in het therapeutische proces aan het licht komt en die door de patiënt als ondraaglijk wordt ervaren.

Mensen sterven in verband met vaccinatie. Maar dit opmerken is slechts de eerste stap. Het tweede zou zijn dit feit tot u te laten doordringen, het te geloven en er de nodige conclusies uit te trekken – bijvoorbeeld wantrouwen te koesteren jegens de huidige massale vaccinatiecampagne of uw eigen voornemen om te vaccineren te heroverwegen. Waarom zien zoveel tijdgenoten het voor de hand liggende niet in en – zelfs linkse mensen! – trouw blijven aan de regering in de ergste aanval op de vrijheid in 76 jaar? Dit, zegt Bonelli, heeft veel te maken met de dynamiek van onderdrukking die welbekend is bij psychiaters.

De kwetsbare gevaccineerden

Laten we eens terugkijken: al in de vroege herfst van 2021 was 60 tot 70 procent van de mensen dubbel gevaccineerd. Maar in plaats van dat de coronaproblematiek afnam als gevolg van de zogenaamd heilzame prik, werd melding gemaakt van drastisch stijgende “incidenties”. Dit werd gevolgd door een golf van discriminatie tegen een bepaald deel van de bevolking die zijn weerga in de naoorlogse geschiedenis niet kende.

Maar opnieuw leek niets van dit alles te helpen, opnieuw steeg het aantal incidenten. En men leest overal berichten over overvolle intensive care-afdelingen – voornamelijk omdat er al tijdens de epidemie een verloop van verplegend personeel was, niet omdat het fysieke voorwerp “bed” schaars was geworden. Dit werd gevolgd door een moderne heksenjacht van de ergste soort: ongevaccineerden zouden de schaarse ziekenhuisplaatsen “bezetten” die eigenlijk voor fatsoenlijken waren gereserveerd.

De officiële cijfers over de verhouding tussen gevaccineerden en ongevaccineerden op intensive care-afdelingen kunnen gerust in twijfel worden getrokken – in veel gevallen zijn er niet eens bruikbare cijfers beschikbaar. In ieder geval is het effect van de injectie niet zo indrukwekkend dat men niet ook het afzien ervan zou kunnen respecteren als een rationele en menselijk begrijpelijke beslissing.

Recente cijfers van het Robert Koch Institute suggereren nu zelfs dat gevaccineerden een grotere kans hebben om de Omicronvariant op te lopen dan ongevaccineerden, zoals onder meer Gunnar Kaiser in een video meldt. “Van de 5.116 Omicrongevallen waarvan de vaccinatiestatus bekend was, waren 4.020 mensen volledig gevaccineerd.” Van degenen die volledig waren gevaccineerd, deden degenen die “geboostered” waren het beter. Als we de cijfers afronden, kunnen we zeggen dat één op de vijf getroffenen ongevaccineerd was, een ander een booster had gekregen en de overige drie “slechts” twee keer waren gevaccineerd.

Het ziet er dus naar uit dat de tweemaal gevaccineerden momenteel een bijzonder kwetsbare groep zijn wat Omicron betreft – en dat na een jaar van pogingen om ons deze status als het Non plus Ultra te verkopen. Aangezien het niet mogelijk is weer ongevaccineerd te worden, kunnen dergelijke kwetsbare mensen alleen hun heil zoeken in de volgende “booster”. Intussen lijken zelfs fervente voorstanders van vaccinatie zich echter te realiseren dat de bescherming door vaccinatie een vrij korte houdbaarheidsdatum heeft – na twee tot drie maanden neemt de immuniteit snel af.

En hoewel al deze informatie de fixatie op vaccinatie als de vermeende enige oplossing op indrukwekkende wijze had moeten weerleggen, is het antwoord van de voorvechters: meer vaccinaties. Misschien ook andere, “bijgewerkte” vaccins. Het “vaccintaboe” dat voorheen alleen door onverbeterlijke samenzweringstheoretici op de muur werd geschilderd, lijkt nu serieus de mensheid te naderen.

Op weg naar het vaccintaboe

Het spreekt vanzelf dat de verantwoordelijken in de politiek en de media, die deze tot dusver ongekend indringende inentingscampagne hebben gevoerd, het moeilijk zullen hebben om het tot dusver zo geduldige volk een eindeloze inentingsmarathon te verkopen. Miljoenen mensen zullen zich vroeg of laat omvormen van aanhangers van de discriminatie van ongevaccineerden tot gediscrimineerd worden tegen zichzelf. Op een gegeven moment zal bijna iedereen het niet meer kunnen bijhouden.

De staatsmacht zou dus ofwel openlijk vaccinatie voor het leven moeten propageren, ofwel moeten toegeven dat de hele logica die zij gedurende meer dan twee jaar had gepropageerd uiterst broos was geweest. Het zou duidelijk moeten zijn: aangezien vaccinaties niet alleen overwegend geen voordelen opleveren voor de proefpersonen, maar – afgezien van mogelijke vaccinatieschade – zelfs de kans op infectie vergroten (!), zou verplichte vaccinatie, althans in het geval van Omicron, als een historisch onzinnig idee in de ijskast moeten worden gezet.

Ook de indirecte druk om te vaccineren moet volledig uit het openbare leven verdwijnen. De pleitbezorgers moeten tenslotte handelen met de bescheidenheid die past bij de nogal magere resultaten van hun optreden.

Maar de spelers spelen nog steeds voor tijd. Vanuit het perspectief van de farmaceutische lobbyisten en “hun” politici is deze tactiek volkomen logisch. Zelfs als het hele kaartenhuis medio 2022 of 2023 instort, kunnen tot die tijd nog miljoenen doses vaccin worden gespoten. De dames en heren zijn aan het pokeren.

Zij proberen door een zelfbewuste uitstraling, die volkomen losstaat van de werkelijkheid, de indruk te wekken dat het eeuwig door kan gaan, en dat toegeven aan de oproep om te vaccineren voor iedereen de laatste kans is om nog jarenlang een half onbezorgd leven te leiden. Inwoner zijn van deze staat betekent dat men zich op geregelde tijdstippen uit de pesterijen van de staat moet kopen door zijn lichaam gelaten aan de indringers aan te bieden, in de hoop dat het nog een keer goed gaat en dat er zich geen ergere gezondheidsproblemen zullen voordoen.

Er zijn nu al tekenen dat de “ongeboosterden” in 2022 de nieuwe vijand zullen worden naast de reeds ontoereikende ongevaccineerden. We hebben te maken met een eindeloze lus van seizoensgebonden opluchting, nieuwe golf, nieuwe paniek, nieuw falen van vaccins, nieuwe booster, enzovoort. En zelfs als de door de regering gechanteerde “vaccinatiegraad” stijgt, zullen de mensen de resterende 20, 10, 5 of 2 procent van de ongevaccineerden de schuld blijven geven van de ellende.

Een jaarlijkse cyclus – zoals bij de vrijwillige griepvaccinatie – lijkt echter niet voldoende te zijn. Als men deze logica tot het einde doortrekt, zouden 20-jarigen van vandaag zich in hun resterende leven nog 120 of zelfs 240 keer moeten laten vaccineren. En zelfs als men de thans optredende vaccinatieschade als betrekkelijk gering beschouwt – hetgeen zou neerkomen op het bespotten van de getroffenen – zal het dan bij zo “weinige” incidenten blijven met een zo permanente blootstelling aan dubieuze, onvoldoende geteste stoffen? Zal de last niet toenemen met elke nieuwe booster?

De zieke republiek

Het ziektecijfer onder de mensen in dit land is al hoog – wat Corona betreft, maar ook andere infecties en ziekten. Nooit eerder heb ik zo’n opeenhoping waargenomen in mijn persoonlijke omgeving. Het is zeer moeilijk te bewijzen of dit vaak te wijten is aan “vaccinatieschade”. Maar uiteindelijk kan men spreken van een grandioos falen van het gezondheidsbeleid in de afgelopen jaren – of de oorzaak nu ligt in een gebrek aan hulp, vooral voor psychische en psychosomatische aandoeningen, in een gebroken gezondheidssysteem of in een minister die samen met gelijkgestemden mensen gezondheidsstoringen inpraat en reguleert. De vaccinatieschade versterkt deze tendens alleen maar.

Hoe meer “gezondheid” de focus van de dagelijkse politiek werd en “blijf gezond” de mantra van onze tijd werd, hoe zieker mensen werden.

Als gevolg hiervan hebben we dringend het tegenovergestelde nodig van wat er nu gebeurt: een einde aan de voortdurende aanvallen op onze psyche, onze geestelijke gezondheid, onze sociale cohesie en onze fysieke integriteit.

Er zijn ook meer optimistische voorspellingen, namelijk dat Omicron, als besmettelijke variant met relatief milde ziekteverloop, als het ware Corona’s afscheidsoptreden zou kunnen zijn. Terwijl het politieke paniekorkest niet graag afstand zal doen van zijn gekoesterde voorwendsel van repressie, zouden andere thema’s in zijn voetsporen kunnen treden: Eco-totalitarisme, nieuwe golf van vluchtelingen, tekorten in de bevoorrading, financiële crisis, energiecrisis, spanningen met Rusland… Zo’n zachtgekookte bevolking kan dus door een vastberaden machtselite naar believen verder worden gebogen en tot wormvormen gereduceerd.

Maar de toekomst is open. Ook voor de hoofdrolspelers is de Corona-manoeuvre niet meer dan een experiment dat – vanuit hun standpunt – kan slagen of mislopen. De tegenstrijdigheden waarop ik zinspeelde zouden kunnen leiden tot een ineenstorting van het narratief, dat nu al meer slecht dan goed in leven wordt gehouden. In een tijd waarin wij verraden zijn door bijna iedereen van wie wij hulp hadden kunnen verwachten, worden wij aan ons lot overgelaten. Dit kan beangstigend lijken, maar het is ook een kans voor ons om politiek volwassen te worden – voor zover we dat nog niet gedaan hebben. Er kan een nieuwe cultuur van moed, solidariteit en zelforganisatie ontstaan, en in veel gevallen is die al aan het ontstaan.

Mijn persoonlijke Winterzonnewende

Op 28 december 2021 gingen mijn vrouw en ik laat in de middag naar het gemeentehuis van onze nogal slaperige plattelandsgemeente. Het gerucht ging dat daar een “kaarslicht wandeling” zou plaats vinden. Onder het motto “Samen staan, samengaan” wilden de gevaccineerden en ongevaccineerden een signaal afgeven dat zij niet verdeeld zouden raken. We hadden geen groot aantal mensen verwacht. Maar dan: een zee van lichtjes, mensen die zich op de stoep van onze hoofdstraat begonnen te bewegen – kaarsen in de hand. Stil, woordeloos, meestal zonder maskers. Spandoeken waren nauwelijks te zien. Niemand hield toespraken. De politie gedroeg zich kalm en prees zelfs de vreedzame sfeer.

Ook in onze buurgemeenten hebben zich dergelijke gebeurtenissen voorgedaan – zoals in vele grotere en kleinere steden in het land. Het zou moeilijk zijn geweest om deze demonstraties als “rechts” af te doen – het was te duidelijk dat er gewone burgers stonden en liepen. Men kan glimlachen over het aantal van 500 mensen – afgezet tegen de grote betogingen van Berlijn in augustus 2020. Maar het zijn er veel. Ze zijn overal. En ze zullen doorgaan. De vergelijking met 1989 dringt zich op.

De deels versteende, deels uitgeputte en haveloze uitdrukkingen van de leiders deze dagen – Lauterbach, Wieler, Drosten, Scholz, Kretschmann – doen ook denken aan de slotfase van de DDR, terwijl zich onder de demonstranten een ontspannen stemming van optimisme verspreidt.

De kaars bij het vallen van de avond is een krachtig symbool. Ik ben er nu 5 keer geweest en zal blijven gaan. Op een van de weinige posters bij de demo’s stond: “Stel je voor dat het 3G is – en niemand doet mee!” Ja, laten we het ons voorstellen!

Dit was mijn eigen Winterzonnewende 2021, en het hielp me ook door de jaarwisseling heen, die vaak gepaard ging met een nogal depressieve stemming. Meer wanhoop was zeldzaam in deze vreselijke pandemie van destructieve gedachtenvirussen. Maar ook: meer hoop was zeldzaam.

We mogen nu niet toegeven aan een verlammende berusting, want er breekt iets. Ik beveel iedereen aan om regionaal aan dergelijke evenementen deel te nemen. Mijn lof voor deze “stille” vorm van protest betekent niet dat ik gekant ben tegen andere demonstraties met analytische en strijdlustige toespraken. Maar wat we nu nodig hebben is nuchterheid, vastberadenheid en aanstekelijk doorzettingsvermogen.

Laten we de ontluikende hoop omzetten in de zekerheid van een betere realiteit. Nu al – al in 2022!

Copyright © 2021 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Dit is waarom miljoenen nog steeds geloven in de absurde COVID leugens

Volg Frontnieuws op Telegram