Traumanatie

We lijden nu allemaal aan een acuut trauma, in een traumaland. Ik durf te zeggen in een traumawereld, maar ik ben niet zeker van de omstandigheden in landen als India, Indonesië, een groot deel van het Midden-Oosten en dergelijke. Ik denk wel dat het trauma waar ik het over heb aanwezig is in het grootste deel van Europa, het Verenigd Koninkrijk, Noord-Amerika, Israël, Australië en waarschijnlijk op veel andere plaatsen. Overal waar vaccins werden uitgerold en overal waar men te maken kreeg met lockdowns, sociale uitsluiting, sluiting van scholen, enz. Er zijn dus maar weinig plaatsen die vrij zijn van trauma’s, schrijft Todd Hayen.

Wat is een trauma? De Oxford Dictionary definieert het als een diep ontredderende of verontrustende ervaring. Als dit klopt, dan is mijn enige reactie “duh”- natuurlijk zijn we allemaal getraumatiseerd. Het lijdt geen twijfel dat we allemaal wel eens een diep ontredderende en verontrustende ervaring hebben meegemaakt. Veel ervaringen, in feite, gedurende vele, vele jaren.

Maar hebben we allemaal deze trauma’s ervaren? En hebben we allemaal hetzelfde aantal traumatische gebeurtenissen meegemaakt en hebben we er allemaal hetzelfde op gereageerd? Nee, natuurlijk niet. We zijn allemaal individuele mensen, en de trauma’s zijn ook gevarieerd, en elk heeft een unieke impact. Ik zal dit idee in grote lijnen weergeven. Ten eerste zal ik ons in twee groepen verdelen die elk ongeveer dezelfde ideeën en overtuigingen hebben. Je weet waar ik naartoe wil, dus zonder verder oponthoud, hier zijn ze: Schapen en Wappies. (Klik op de link als je niet bekend bent met mijn schapen/wappies terminologie).

Ik denk niet dat ik tijd hoef te besteden aan het definiëren van deze twee groepen. Er zijn natuurlijk uitschieters naast de hoofdgroep – degenen die quasi-schapen zijn, degenen die quasi-wappies zijn en degenen die echt in geen van beide groepen passen. Maar laten we voor het gemak zeggen dat er maar twee groepen zijn en dat jij en ik tot de ene of de andere groep behoren.

Ik zal met deze twee groepen beginnen om te zeggen dat elk van deze groepen het trauma dat tot ons allemaal is gekomen op verschillende manieren ervaart. De schapen ervaren dit trauma grotendeels intern. Ze weten niet echt wat er gebeurt. Ze kunnen zeggen, “oh jee, Covid was verschrikkelijk, de pandemie heeft me echt geraakt.” Maar ze beschrijven alleen de nepversie van de crisis – het belachelijke aantal infecties, de alomtegenwoordige angst voor de dood, de beademingsmachines, de ziekenhuizen, de lockdowns, de nepmedicijnen, de sociale afstand, de maskers. De komst van vaccins maakte geen deel uit van het trauma van de schapen, ze waren eigenlijk de redder uit de hemel om de hordes te redden van een gewisse ondergang. Nu, voor schapen, is het trauma grotendeels voorbij – het externe nep trauma tenminste. Het interne is eigenlijk net begonnen, maar ze weten het nog steeds niet.

Dag na dag zie ik psychotherapie cliënten die schapen zijn die depressie, angst, lusteloosheid, lethargie, zinloosheid, doelloosheid, verdriet, verloren voelen, verward, enzovoort beschrijven. Nu moet ik toegeven dat ik niet zeker weet of dit vreselijk ongewoon is. Dit zijn typisch de klachten die mijn kantoor binnenkomen, zelfs vóór het Covid-debacle. Maar het lijkt een andere kwaliteit te hebben. Het ziet er allemaal wat glaziger uit. Komt dit door de gifstoffen in het vaccin? Komt het door een instortende economie, een instortende cultuur of een ineenstorting van de mensheid? Komt het door de radicale verschuiving die de afgelopen drie jaar heeft plaatsgevonden, zoals alomtegenwoordige maskers, thuiswerken, enz. “Er gebeurt hier iets … Maar wat het is, is niet precies duidelijk …” (Ken je dat liedje nog? De volgende regel is: There’s a man with a gun over there … Telling me I got to beware …” Oh my.)

Dit is een schaaptrauma. En een schaaptrauma wordt erger en erger tot het aan de oppervlakte komt, zoals een splinter die uiteindelijk, na veel onzichtbare pijn, naar buiten komt. Maar in tegenstelling tot een splinter is het niet gemakkelijk om dit trauma gewoon weg te vegen als het naar buiten komt. Het zal dan bewust worden, zoals het wappietrauma, dat meestal bewust is. Is het beter dat het trauma bewust is? In sommige opzichten wel, maar in veel opzichten kan een trauma dat bewust wordt verwoestend zijn.

Dus op naar de volgende groep: de wappies. We hebben het slecht, mensen. Alsof ik je dat nog moet vertellen. En hou jezelf niet voor de gek, dit is een echt trauma, met een hoofdletter “T”, hier in River City. Ik zou aan Oxfords minimalistische definitie van trauma “hulpeloosheid” willen toevoegen. Het is een kenmerk van een ernstig trauma – je kunt er niet veel aan doen terwijl het zich steeds dieper ingraaft.

Onze wereld valt uit elkaar. Natuurlijk, hij is altijd al wankel geweest. Maar nu valt hij letterlijk in de as. Up is down, down is up, het is echt Superman’s Bizarro World. Overal waar we kijken is er een trauma, we zijn de meeste van onze vrienden kwijt – vrienden die we misschien al tientallen jaren hadden. Weg. En meestal op een lelijke manier. We hebben familie verloren. Hetzelfde. Weg. We leven misschien zelfs in een verdeeld huis. Schaap en wappie, die samenleven. Als dit het geval is, twijfel je soms zelfs aan je eigen verstand – misschien wel heel vaak.

Cognitieve dissonantie is altijd een punt van zorg en duikt om elke hoek op. Mensen die je vroeger vertrouwde, misschien toch een beetje, zijn plots verdacht of ronduit beangstigend. Ze zeggen het ene, jij weet het andere. Niets lijkt te kloppen. Bijna elke informatiebron waar je vroeger op vertrouwde, is nu verdacht. In het begin lijkt dit misschien een spelletje. Soms kan het ook een opluchting lijken. Nu hoef je niets meer te vertrouwen. Je hebt niet langer de last om uit te zoeken wat te vertrouwen en wat niet – nu vertrouw je helemaal niets meer als het in de mainstream zit. Dit betekent dingen zo simpel als reclame op televisie en in tijdschriften, reclameborden, de etiketten op cornflakesdozen, de koppen in kranten, de glimlachende vrouw bij Costco die gratis monsters uitdeelt. Je geeft overal een scheve reactie op, net zoals je hond doet als hij een vreemd geluid hoort.

Een van de afgelopen zaterdagen liep ik over een plaatselijke boerenmarkt. Het was een mooie zonnige, frisse herfstdag. Er stond een koel briesje en de mensen leken blij te zijn en het naar hun zin te hebben. Toen zag ik een gezin van vier mensen op me afkomen. Een vader en moeder en twee kleine meisjes van ongeveer 5 en 7 jaar oud. Allemaal met een masker op. Het hele moment stortte voor me in. Ik had niet langer het gevoel dat het een mooie dag was, of dat ik aan het wandelen was met buurtgenoten, of zelfs medemensen. Een gevoel van bedreiging overviel me en woede begon me te bekruipen. Ik begrijp deze mensen niet meer, ik voel me niet meer veilig tussen hen. Ze vormen nu echt een gevaar voor mij. Ik ben getraumatiseerd.

Oke, prima, nou en? Nou, dit kruipt dag in dag uit onder je huid. We blijven maar denken dat we uit deze nachtmerrie zullen ontwaken, maar net als Ground Hog Day gaat het maar door en door. Niets is verlicht. Als je hoort van een gewonnen rechtszaak, hoor je op hetzelfde moment van een arrestatie van een wappie Als je een leuke reclame ziet over blij lachende mensen en giechelende baby’s, zie je binnen dezelfde minuut onthoofde baby’s in Gaza. Geen van deze beelden is betrouwbaar, niets is betrouwbaar. De hele wereld is naar de hel gegaan.

Dat is trauma.

Wat het nog erger maakt, is ons isolement. Wappies zijn zeker niet de meerderheid. En ook al horen we dat we inderdaad met velen zijn, in werkelijkheid lijkt dat niet zo. Waar zijn alle wappies? Ze zijn er wel, natuurlijk, maar we hebben nog geen regelmatige en lokale ontmoetingsplaatsen waar we samen kunnen komen om te praten, te discussiëren, te delen en van elkaar te houden. We moeten dit voor onszelf gaan creëren. We zijn niet alleen geïsoleerd als mensen, maar we zijn ook geïsoleerd omdat we geen verbinding hebben met iets daarbuiten dat niet puur SCHAAP is. Alles wat we zien, horen en lezen is SCHAAP. De wereld herbergt schapen, zoals de Invasion of the Body Snatchers pod wereld – je kunt niet zeggen wie of wat van ons is. Alles draait om de gevaccineerden, de schapen, de volgelingen, de blinden. We zijn achtergelaten. We leven in een traumanatie.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Zijn ze gek aan het worden?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: